Lesbók Morgunblaðsins - 24.09.1988, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 24. SEPTEMBER 1988 13
Veitingahúsið Brekka, þar sem hægt er að snæða galloway-nautakjöt.
Snyrtimennska er til fyrirmyndar í Hrísey, götur steinlagðar, víða fallegar lóðir
og töluverð trjárækt.

„Bæjarins beztu“ fást í Abbapylsum á sléttri grasflöt og þar koma unglingarnir
saman.
Við höfnina slær hjarta athafnalífsins. A miðri mynd er báturinn, sem flytur
fólk milli eyjar og lands.
Ferðamannastraumur
til Hríseyar
rísey hefur í vaxandi mæli orðið ferðamanna-
staður í seinni tíð. Hún blasir við af veginum
milli Akureyrar og Dalvíkur; það virðist ekki
nema örskot þangað út, en spölurinn sá er
lengri en virðist við fyrsta augnakast. Bátur-
inn leggur upp frá Árskógssandi og strax
við bílastæðið var ljóst, að verulegur hópur
fólks var á ferðinni og ætlaði sér út í Hrísey
með bátnum á þessu sama ágústkvöldi, sem
blaðamaður Lesbókar var þar. Það kom líka
í ljós, að farþegarnir voru fæstir Hríseying-
ar, heldur innlent ferðafólk. En hvað skyldi
það vera í eyjunni og þessu litla sjávar-
plássi, sem dregur að sér fólk? Það sést,
þegar komið er inn úr dyrum á veitingahús-
inu Brekku; þangað hafði hafði þessi sami
hópur steðjað.
Það vekur strax athygli í Hrísey, að göt-
urnar eru fallega steinlagðar og að þar eru
margir snyrtilegir og fallegir garðar við
húsin. Snyrtimennska er á hærra stigi en
gengur og gerizt í smábæjum við sjávar-
síðuna og mættu sveitarstjómarmenn hingað
og þangað um landið líta til Hríseyinga eft-
ir fyrirmynd. Annars verður tæpast sagt,
að eyjan sé nein náttúruparadís í sjálfu sér.
Landslagið þar er ekki fjölbreytt en fuglalíf
er ríkulegt og æðarvarp er á talsvert stórum
hluta eyjarinnar. Trillukörlum þykir gott að
róa frá Hrísey; það er skammt fyrir þá
á mið og sjórinn er það sem menn hafa
treyst á hér sér til framfæris. Það er vel
við hæfi, að á hæð ofanvert í bænum er
stytta af Hákarla-Jörundi og horfir í kvöld-
sólarátt. Mikið glæsimenni hefur Jörundur
Síðdegis má sjá hvern
bílinn af öðrum stefna
niður á Árskógssand og
báturinn sem flytur fólk
út í Hrísey er þétt setinn.
En hvað skyldi það vera,
sem svo mjög dregur
ferðamenn út í Hrísey?
verið, ef myndin sú arna líkist honum, sem
varla þarf að efast um. Af einstökum Hrísey-
ingum mun Jörundur frægastur og út af
honum eru komnir fleiri Jörundar.
Veitingahúsið Brekka stendur í brekku.
Þar hefur verið gerð snyrtileg viðbygging
við íbúðarhús og gestir njóta fagurs útsýn-
is, sumpart yfír bæinn og sumpart yfír fjörð-
inn allt til Dalvíkur - og fjöllin að baki. Allt
er þetta falleg umgjörð um sérstæðan kvöld-
verð og það er óneitanlega sér á parti og
gerist ekki á hveijum degi, að fólk fari
norður í Hrísey til að borða. Það sem dreg-
ur að svo um munar er kjöt af galloway-
holdanautum, sem um árabil hafa verið
geymd í eyjunni og eru þar enn. Það er
sumsé alvöru, skoskt nautakjöt, sem hvorki
er hægt að kaupa í Kjötmiðstöðinni hjá
Hrafni, Sláturfélaginu eða annarsstaðar
syðra.
Til að tryggja að við hefðum erindi sem
erfíði, hafði verið hringt frá Akureyri og
maturinn pantaður. Allt stóð það heima.
Elskuleg ung stúlka kom með matseðilinn
og þar er gefínn kostur á plankasteik og
piparsteik og fleiri uppskriftum, sem líta
að minnsta kosti vel út á pappímum. Við
vorum íjögur saman og það var ákveðið að
panta tvær á planka og tvær með pipar.
Stúlkan var mjög kurteis, þegar hún afsak-
aði, að það væri því miður ekki til, sem
stæði á matseðlinum. Kokkurinn hefði víst
gleymt að panta nægilegt kjöt, eða eitthvað
svoleiðis. Við yrðum bara að fá eitthvað
annað. Hún nefndi vöðvasneiðar í því sam-
bandi og tíbónsteik, sem getur verið afbragð
og skrifarinn pantaði eina slíka.
Líklega er galloway-kjötið ágætt hráefni.
Að vísu var tíbónsteikin samt einum of seig
á köflum. Verra var samt hitt, að hún var
böðuð í feitri sósu, sem átti ekkert heima
þama og skásti kosturinn var að byija á
því að fjarlægja hana. Þetta kostaði 1800
krónur á mann, eða um 4000 á hjón og þá
ekki drukkið annað með en pilsner. í fyrsta
lagi er það alltof dýrt, jafnvel þótt matreiðsl-
an væri góð. En því miður brást bogalistin
þar, - að minnsta kosti brást hún þetta
ágústkvöld. Kannski var það einhverskonar
óhappatilfelli, sem enga mynd gefur af
matreiðslunni almennt. í því sambandi vil
ég taka fram, að flestir sem ég hef rætt
við og snætt hafa á Brekku, hafa látið vel
af því, en þykir það dýrt. Brekka býður einn-
ig uppá sjávarrétti, enda hægt um vik að ná
í nýjan físk. Útlendir gestir kjósa trúlega
fremur sjávarréttina, því þeim er ekki ný-
næmi á nautakjöti. Svo það er ekki annað
en gott um það að segja, að Brekka skuli
einnig gefa kost á fiskmeti. En það er frek-
ar klaufalegt að eiga ekki það sem á mat-
seðlinum stendur þennan skamma tíma
sumarsins, sem fólk er á ferðinni í ein-
hveijum mæli og varla getur það orðið þess-
um rekstri til framdráttur.
Á leiðinni niður að bátnum gengum við
yfir grasflöt, sem að öllum líkindum er
Hallærisplanið í plássinu. Þar eru Abbapyls-
ur í skúr og tvö borð, sem bæði voru þéttset-
in unglingum. Allt snyrtilegt og til fyrir-
myndar. Ekki einu sinni rusl á grasflötinni.
Matargestirnir tíndust niður á bryggjuna,
þar sem báturinn beið. Og brátt var Hrísey
að baki og það var eins og hún flyti í logn-
værunni á spegilsléttum firðinum.
Gísli Sigurðsson