Lesbók Morgunblaðsins - 03.08.1996, Side 12

BRÉF TIL STÓRA BRÓÐUR
SMÁSAGA EFTIR JENNU JENSDÓTTUR
Æ, ég get ekki hugsaó um hvernig lífió varó allt
hérng heima. Vió breyttumst öll. Vió uróum ölí vond
hvert vió annaó í örvæntingu okkar. Hrædd, róóa-
laus og lokuóum okkur gf frá öórum.
ÚN LÆÐIST hægt út úr
herberginu sínu, það er
enn nótt. Mamma, pabbi
og litli bróðir eru í fasta
svefni.
Hönd hennar titrar er
hún grípur um hurðar-
húninn að herbergi stóra
bróður og opnar. En hvað það er allt snyrti-
legi og fallegt þar inni síðan mamma lagaði
þar til í gær. - Elsku, elsku stóri bróðir,
hvíslar hún út í tómið, sem var alls staðar í
húsinu síðan hann dó. Hún var hætt að gráta,
hún var búin að gráta svo mikið síðustu vik-
una. Hún hafði bara kveikt á borðlampanum
hans. Þama lágu kennslubækumar svo
snyrtilega í hillunum hans. Allt var svo hljótt
og einhver ró hvíldi fyir öllu. Henni leið ekki
illa - en eitthvað einkennilega. Stóri bróðir
eins og læddist út úr hugsunum hennar og
hann var þama. Ekki örvæntandi og særður
með flaksandi hár og skerandi rödd eins og
síðustu vikurnar. Fálmandi eftir einhverri
fótfestu, einhverju lífí, sem hann vildi lifa
en var horfið honum. Nei, stóri bróðir var
héma, blíður og ljúfur eins og hann var fyr-
ir tveimur ámm, þegar þau gátu talað um
framtíðina. Þegar hann var byijaður í
menntaskóla og hún að byrja í 8. bekk. Það
var einmitt rétt fyrir jólin og þau bæði nýbú-
in í prófunum. Þau vissu að þeim hafði geng-
ið vel. Og pabbi söng í baðherberginu svo
það heyrðist fram. Hún skynjaði ilminn úr
eldhúsinu, egg og beikon sem mamma var
að steikja, af því þeim þótti það svo gott.
Og litli bróðir kom út úr herberginu sínu
með stírumar í augunum og súkkulaðiræmu
í hendinni sem jólasveinninn hafði sett í skó-
inn hans. Af hverju hafði allt breyst svona
mikið á tveimur ámm - af hveiju varð svona
erfítt að lifa? Nei, núna var hann héma glað-
ur og brosandi eins og hann var einmitt fyr-
ir tveimur ámm, fyrir jólin. Þessa mynd af
honum ætlaði hún alltaf að geyma - og
myndina af þeim öllum eins og hún var í
minningunni.
Þarna lá penninn hans, úrið hans, ýmsir
smámunir sem mamma hafði raðað af nær-
færni og gætni. Hún settist í stólinn hans,
við tölvuna hans. Áður en hún gerði sér grein
fyrir því hvað hún ætlaði sér, var hún byijuð
að skrifa á tölvuna - byijuð að skrifa bréf
til stóra bróður:
Elsku besti bróðir minn.
Eg veit þú ert dáinn. Kemur aldrei meir
til okkar. Ég sakna þín alveg hræðilega.
Sakna þín eins og þú varst samt núna í vet-
ur. Gerðir okkur öll hrædd og nístandi ör-
væntingarfull. Við vissum að þú varst kom-
inn út í eitthvert hræðilegt líf. Hættur að
mæta í skólann. Æ, ég get ekki hugsað um
hvemig lífíð var allt héma heima. Við breytt-
umst öll. Urðum öll vond hvert við annað í
örvæntingu okkar. Hrædd, ráðalaus og lokuð-
um okkur af frá öðrum. En svo varð allt í
einu logn. Það er ekki nema vika síðan. Allt
í einu varstu dáinn. Það var ekki hægt að
bjarga sér. Hvað gerðirðu, elsku, kæri bróðir
minn? En nú í þessu Iogni, þessari hljóðu
sorg sem er alls staðar hérna í húsinu - inni
í okkur öllum sem elskum þig svo heitt, ertu
allt í einu kominn til okkar eins og þú varst
og við erum öll saman - við erum öll saman
aftur eins og við vorum einu sinni.
Þú varst svo fallegur þar sem þú lást í
kistunni og ég signdi þig. Það var heiður
himinn úti, en samt var eins og heitum sorg-
artárum rigndi niður, eins og tárin runnu
niður kinnamar okkar í þessari sáru örvænt-
ingu.
En nú reynum við að vera ekki sorgmædd
lengur. Við höfum setið öll saman, haldist í
hendur og lofað hvert öðru að læra að lifa
með því að þú ert farinn. Við vitum að þú
varst of góður og gáfaður til þess að halda
áfram að lifa hræðilegu lífí, sem þú hafðir
ekki mátt til að snúa frá.
Mamma brosti í fyrsta sinn í gær, eftir
að þú varst dáinn. Við erum farin að tala
um jólin og það er eins og þú sért með okkur.
Við ætlum að fara í kirkju á aðfangadags-
kvöld. Ég veit þú verður þar með okkur. Þú
varst ekki í fyrra. Presturinn segir áreiðan-
lega eitthvað mjög fallegt um jólin. Hann
hefur verið svo góður við okkur og hjálpað
okkur til -að finna okkur sjálf á ný. Állir
hafa verið okkur svo góðir og það hefur
minnkað þennan mikla sársauka, sem hefur
skorið okkur svo mikið inni í okkur. Það er
svo skrýtið að allir muna þig eins og þú
varst einu sinni - og öllum, sem þekktu þig,
þótti svo vænt um þig.
Nú fer ég að hætta að skrifa, elsku bróð-
ir minn. Ég ætla að horfa út um gluggann.
Það er logn og heiðskírt úti. Kannski ert þú
þarna meðal stjarnanna? - Ég veit að nú
ertu eins og þú varst, glaður og hamingju-
samur. Mamma og pabbi segja að við verðum
öll saman á ný, einhvern tíma. Þau og prest-
urinn segja að góður guð taki líknandi á
móti þeim sem þjást mest hér á jörðinni.
Bráðum fer ég fram í eldhús og steiki egg
og beikon — syng svolítið eins og pabbi
gerði, var þap ekki einhver jólasöngur, sem
hann söng? Áður set ég gott í skóinn hans
litla bróður, hann trúir víst enn á jólasveina,
eða hvað?
Ég trúi því að dauði þinn sýni okkur að
engin sem tengist eiturlyfjum og öllu því
ægilega vonleysi og óbærilegu kvölum sem
því lífi fylgja geti komist frá því án þess að
gjalda með lífí sínu.
Ég lofa þér því að ég skal allt mitt lif
segja frá honum elsku, fallega, gáfaða stóra
bróður, sem átti framundan fagra framtíð
lífs og dáða, en glataði öllu í hræðilegu lífi
fíkniefna. Gat ekki snúið til baka og tók sjálf-
ur líf sitt. Elsku, ástkæri bróðir minn, ég veit
í hugsun minni að þú verður með mér og
hjálpar mér - og þá tekst okkur áreiðanlega
að vekja fólkið á okkar aldri til umhugsunar
um_ að fara vel með líf sitt.
Ó, sársaukinn, elsku, elsku, bróðir minn.
í dag ætlum við út í kirkjugarð og setja fal-
legt ljós á leiðið þitt og þá stíga heitar bæn-
ir upp til þín og stjarnanna, því nú ert þú
líka förunautur þeirra.
Ég veit að þú lifir í friði og gleði jólanna
nú, besti, besti bróðir minn.
Þín elskandi litla systir.
Höfundur er rithöfundur.
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 3. ÁGÚST 1996