Lesbók Morgunblaðsins - 10.07.1999, Blaðsíða 10

griðland í válegum heimi, einsog hann sagði
við sjálfan sig og reyndi að vera skáldlegur.
Klukkan átta borðaði hann morgunmat.
Ajá, hann fór líka einusinni í viku í fjarinn-
kaupaferð útí netkjörbúð og aðrar deildir
stórmarkaðar sem hann verslaði við. Sveif eft-
ir vefjarleiðum, opnaði búðardymar með
leynilegum aðgangslykli sínum og vafraði síð-
?an milli hillna í sýndarveruleika verslunarinn-
ar og tíndi í innkaupakörfuna. Þetta var mjög
þægilegt því að þegar honum fannst nóg kom-
ið í körfuna þurfti ekki annað en að biðja vef-
síðuna um að leggja saman hvað þetta kostaði
og setja það á bankareikninginn hans. Svo
fékk hann þetta sent heim daginn eftir og
hafði sömu aðferð og við sendlana frá veit-
ingastöðunum, lét kjörbúðarmenn skilja vör-
urnar eftir í pappakassa við dyrnar. Og hið
sýndarraunverulega og óáþreifanlega hafði á
ný breyst í eitthvað raunverulegt og áþreifan-
legt, í drykki, kjöt, fisk, klósettpappír, blek í
tölvuprentarann... Kiukkan átta þrjátíu settist
hann við tölvuna á ný og opnaði rafpóstinn til
þess að ná í þau verkefni sem höfuðstöðvamar
höfðu sent honum. Síðan sat hann við framm-
yfir hádegi, leit varla upp, hafði oftast dregið
fyrir glugga svo að ekkert truflaði hann og
tókst yfirleitt að ljúka verkefninu um eittleyt-
ið - samskonar verkefni og hann hafði verið að
dútla við allan daginn á skrifstofunni áður
fyrr. Þessvegna gætti hann þess að senda
ekki úrlausnina í tölvupósti íyrr en seinna um
daginn. Mikið þarfaþing þessi rafpóstui- þótt
hann væri nú líka nokkurskonar trojuhestur
sem leiddur var hvern dag inní herbúðir hans,
gluggi sem umheimurinn tróð sér innum, því
að það kom stundum (alltof oft) fyrir að hon-
um bærist þessi ruslpóstur, allskonar tilboð
um áskrift að þessu eða hinu tímaritinu, um
kaup á þessari eða hinni vömnni. Hann hafði
höfuðstöðvamar náttúrlega gmnaðar, eða
' réttara sagt tölvur þeirra. Og svo hafði hann
nú líklega verið of viljugur að gefa nafn og
netfang upp þegar hann pantaði ýmsa vöra.
Hann yrði að fara að gæta sín betur.
Eftir vinnu snæddi hann hádegisverð, ýmist
pantaðan eða þá að hann eldaði sér eitthvað.
Hann var bara ekki frá því að matreiðsla sín
færi snarbatnandi með hverjum deginum sem
leið. Hann hafði verið að gera tilraunir með
ýmsar uppskriftir sem hann hafði fundið á
vefnum; hann varði nefnilega tveimur tímum
síðdegis í að sigla um netheima en endaði oft-
ast á því að smella á veitingahúsalistann sem
hann var búinn að bókmerkja, valdi sér mat-
' sölu, fór inná viðkomandi vefsíðu og pantaði
sér eitthvað í svanginn. Að því loknu tók hann
nokkrar góðar leikfimiæfingar eftir töflu sem
hann hafði líka fundið á vefnum. Síðan skrapp
hann í sturtu og hreiðraði svo um sig í hæg-
indastólnum, klæddur baðslopp og horfði á
sjónvarpsfréttimar. Og það stóðst á endum að
þær vom að syngja sitt síðasta þegar einhver
sendillinn hringdi niðri, kominn með matar-
sendingu. Þótt sjónvarpið væri þannig líka
gluggi sem hann leit útum til að skoða um-
heiminn var hann ekki mikill sjónvarpsfikill,
horfði sárasjaldan á annað en fréttir. Þó
sleppti hann aldrei knattspjrmuleikjum. Þeir
vom honum mikil hugardreifing og ánægja,
reyndar blandin óbeit; óbeit á öllum þeim
mannfjölda sem sást og heyrðist samankom-
inn á leikvöngunum, þúsundhöfða skrímsli
sem hann hryllti enn meira við en mann-
þrönginni í jarðlestinni áður fyrr. En sem bet-
ur fór bjargaði rökhugsunin honum enn á ný:
Láttu ekki svona. Héðan úr stólnum séð er
þetta líka sýndarvemleiki, eitthvað óáþreifan-
legt, þér óviðkomandi.
Hann var búinn að bræða þetta með sér
lengi og lét loksins til skarar skríða; lét loks-
ins verða af því að opna dyrnar þegar hann
heyrði þá kínversku stíga útúr lyftunni. Áður
en hann smeygði öryggiskeðjunni af hankan-
um á hurðinni leit hann gegnum gægjugatið
og fullvissaði sig um að þetta væri hún; það
gerðist við og við að karlmaður kom með
matinn; ungur strákur, sýndist honum gegn-
um gægjugatið, og um leið og hann sá hann
var hann kominn með áhyggjur af henni,
hvort hún væri lasin, greyið, eða þá - og
1 þeirri hræðilegu hugsun laust alltaf niður
þrátt fyrir rökrænar frávísunartilraunir hans
- að hún væri hætt, rekin úr starfi, jafnvel
rekin úr landi; kannski verið ólöglegur inn-
flytjandi; hvað vissi hann? Það hafði tekið
hann nærri ár að herða upp hugann, reyna að
vinna bug á svitakófsköstunum. Hann hafði
guggnað oftar en einusinni á siðustu stundu,
með hana í sigtinu í gægjugatinu og finguma
á keðjunni. En nú tókst honum loksins að láta
slag standa þennan sunnudag. Hann ætlaði
aldrei að geta náð keðjunni af festingunni.
Það sló hann einhver handskjálfti og lófamir
urðu skyndilega löðrandi í svita þótt loftkæl-
•^ingin væri á fullu í íbúðinni; var kominn með
enn eitt kastið því að hann fann svitann
spretta fram í hársverðinum og dropa byrja
að leka niður bakið undir skyrtunni þegar
honum lánaðist loks að opna. Og hvílík sjón!
Hún var ekki bara falleg, hún var sannkölluð
fegurðardís! Hann fann taugaspennuboð
hlaupa um sig allan, kitlandi fiðring sem leit-
aði frá maganum og útum allan líkamann
þegar hann leit í skáskotin og möndlulit aug-
un sem horfðu á móti í hans, fyrst hissa og
jafnvel skelkuð við þessa óvæntu útrás en svo
brosti hún til hans þessu geislandi brosi.
Honum fannst hann bara ekki hafa séð hvít-
ari tennur á ævinni. Og brosið lýsti upp and-
litið, gerðu augun að bogastrikum og bretti
uppá litla nefið! Æ, þetta nef! Hann dreymdi
um það marga daga á eftir. Og um hrafnsvart
hárið, með þessari bláu slikju; hann langaði
svo að koma við það, strjúka hendinni létt og
hægt niður hrafntinnuna - skyldi það vera
fínt eða gróft viðkomu? - frá hvirflinum og
niðrá mitt bakið, eins langt og það náði. Hún
var lágvaxnari en hann hafði haldið en yndis-
lega fíngerð, næstum því brothætt; samsvar-
aði sér samt öll mjög vel. Og brjóstin, maður!
Hann sá þau lítil og nett undir hvítum hlýra-
bolnum, eða sá þau eiginlega ekki, þorði ekki
fyrir sitt litla líf að líta niður og beint á þau
heldur horfði í möndlurnar tvær sem nú
höfðu aftur umhverfst úr strikum í austræn
augu. Og var hún í buxum eða pilsi? Hann tók
hreinlega ekki eftir því. Og þegar hún rétti
honum matarpakkann snertust hendur þeirra
óviljandi eitt andartak, hennar heitar, sjóð-
andi heitar, og hann fann samskonar straum
fara um sig og þegar hann hafði fyrst kysst
konuna sína, þá kærastu; nei, ennþá sterkari,
svo sterkan að hann var í raun snöggt raflost
svo að hann hrökk frá henni og fékk aftur
svitakast, enn hastarlegra en vanalega. Hann
stamaði óskiljanlega afsökun og hörfaði inn-
um dyrnar á ný og var búinn að skella á eftir
sér áður en hann hafði áttað sig. Svo stóð
hann innanvið dyrnar með matinn í höndun-
um og nötraði alltíeinu allur; og hjartað var
komið á enn meiri ferð en þegar hann kom
hlaupandi upp stigana eftir misheppnaðar út-
göngutilraunir sínar; blóðfoss drandi í hlust-
um honum; lungun líka orðin óð. Og þannig
stóð hann guð má vita hvað lengi, heyrði ekki
einusinni þegar hún fór niður í lyftunni aftur,
að minnsta kosti var hún horfin þegar hann
líktog rankaði loksins við sér og leit í móðu
gegnum gægjugatið aftur.
Og næstu sólarhringa hugsaði hann ekki
um annað; átti í erfiðleikum með að sofa og
sinna vinnunni; þurfti að beita sig jámaga sín-
um til að Ijúka við verkefnin og entist varla
dagurinn til þess. Hann braut meiraðsegja
gullvæga, nánast heilaga, reglu því að hann
pantaði aftur kínverskan mat strax næsta
miðvikudag; gat bara ekki á sér setið; hann
sem hafði þann ófrávíkjanlega sið að borða
Sikileyjarflatböku á miðvikudagskvöldum.
Hann gekk jafnvel svo langt að panta ekki á
netinu heldur stakk hann símanum sem hann
hafði venjulega ótengdan í samband og
hringdi i kínverska veitingahúsið í þeirri von
að það yrði hún sem svaraði. Og vissulega tók
yndislega austurlenskur stúlkurómur við
pöntuninni og hann sá hana fyrir sér meðan
hann bað um vorrúllur, Pekingkjúkling og
gufusoðin hrísgrjón. Hann var næstum því
viss um að þetta væri hún. Röddin féll alveg
að persónu hennar; svo yndislega fíngerð og
seiðandi. Og þegar hann lagði á fékk hann aft-
ur þetta raflost; var allur farinn að skjálfa, og
alltíeinu tók hann eftir fýsn sinni. Auðvitað
hafði hann eðlilegar kynhvatir og hafði full-
nægt þeim í einrúmi síðan hann lokaði á heim-
inn, eða réttara sagt síðan konan hans fór frá
honum, og eiginlega lengur því að þau vora
hætt að sofa saman þegar hún hljóp burt. En
hann mundi ekki til þess að hafa áður fengið
svona hastarlegt, ja, greddukast, hann gat
bara ekki kallað það annað; og varð að leysa
það mál þegarístað. Hann fékk reyndar hálf-
gert samviskubit eftirá yfir því að hafa svikið
hana á þennan hátt, og það meðan hún var á
leiðinni til hans með matinn. En svo náði hann
að róa sig með rökhugsun, með þeirri dag-
sönnu staðreynd að það var hún sem hann
hafði elskað í huganum á meðan.
Og svo stóð hann orðið þama á ganginum
bakvið hurðina og beið eftir því að það yrði
hringt í dyrasímann niðri, beið heila eilífð, var
orðinn úrkula vonar, að því kominn að hringja
aftur í veitingastaðinn og jafnvel skammast
yfir því hvað það tæki eiginlega langan tíma
að færa sér pöntunina. En þá rumdi dyrasím-
inn á veggnum fyrir framan hann svo að hann
hrökk í kút, greip tólið óðri hendi og gerði enn
eina undantekningu á venjum sínum: svaraði í
hann. Ung konurödd, æ, já, sú sama og hafði
talað við hann í símanum, sagði nafnið hans
með yndislega kínverskum hreim. Þetta hlaut
að vera hún! Það var unaðslegt. Og honum
fannst leiða út milli sín og hnappsins þegar
gómur vísifingurs hægri handar snerti hann
og opnaði dyrnar niðri. Um leið fann hann til
vægrar aðkenningar að svitakasti en þetta var
ekkert alvarlegt; hann hélt ennþá ró sinni og
var staðráðinn í að nú skyldi hann opna hægt
og rólega, láta reyndar smástund líða frá því
að hún hringdi dyrabjöllunni og þartil hann
losaði öryggiskeðjuna, svona til þess að koma
ekki uppum að hann biði með andlitið klesst
uppað hurðinni og augað límt við gægjugatið;
jafnvel segja „augnablik" hlutlausri röddu,
rétt sisona, einsog hann hefði verið fáklædd-
ur, þurft að bregða sér í eitthvað í flýti, væri
að hnýta að sér innisloppinn. Og hún myndi
brosa kunnuglega til hans, bjóða gott kvöld og
þau skiptast á nokkram orðum, og svo þegar
hún rétti honum matinn myndu hendur þeirra
snertast ofurlaust aftur og þessi neisti hrjóta.
En í þetta sinn skyldi hann ekki hrökklast öf-
ugur aftrábak einsog hálfviti og skella dyrun-
um á nefið á henni, á þetta yndislega litla nef.
Hann verkjaði orðið í vinstra augað. Málm-
hringurinn á gægjugatinu var farinn að meiða
hann þar sem hann stóð og þrýsti sér að hurð-
inni, starði inní göngin frammá ganginn, sá
gólfið tuttugu hæðum fyrir neðan, dyrnar að
íbúðinni beint á móti í órafjarlægð og hurðina
fyrir lyftugatinu hægramegin í ýktri þrívídd.
Og loksins fann hann fyrir örfínum hristingi,
ómerkjanlegum fyrir venjulegt fólk, en hann
hafði þróað tilfinningu íyrir þessum létta
skjálfta eftir að hafa beðið svo oft eftir því að
lyftan kæmi upp, sérstaklega uppá síðkastið,
beðið eftir því að hún kæmi með þá kínversku
innanborðs, hana sem hann vissi ekki
einusinni hvað héti en elskaði orðið útaf lífinu.
Hann þrýsti auganu enn fastar að málm-
baugnum þegar hann sá ljósið frá lyftunni
flæða upp langan gluggann á hurðinni, einsog
kvikasilfur í hitamæli, og hann fann hitann
vaxa í sjálfum sér, hjartað fara af stað og svit-
ann byija að boga af sér. Og hann hafði
gleymt fyrri ásetningi um ró. Hægri höndin
hélt orðið um öryggiskeðjuna, búin að losa
hana. Nú skyldi hann verða snöggur að opna,
þó ekki hastarlega svo að hann hræddi hana
ekki, fældi hana ekki frá sér. En það var þá
ekki hún sem steig útúr lyftunni heldur ein-
hver önnur, stutthærð, ekkert lík henni, nema
hvað hún var kínversk. Vonbrigði hans urðu
svo mikil að kuldahrolli sló útum hann allan.
Skyndilega tók hann eftir því hvað það var
kalt í íbúðinni, loftkælingin alltof hátt stillt;
tók eftir því að sér var nákalt á höndunum, og
tánum líka. Og hann drattaðist niðurlútur inní
stofu í hvítri nýstraujaðri skyrtu og
nýpressuðum jakkafatabuxunum. Já, hann
hafði gefið sér tíma til þess að hressa svolítið
uppá útlitið; klætt sig í útivistarflíkur til þess
að ganga í augun á henni, ákveðið að geyma
íþróttagallann, meiraðsegja tekið sig til og að-
eins snyrt, klippt og greitt á sér hárið og
verstu skeggtægjumar eftir sturtuna sem
hann dreif sig í til þess að skola, við skulum
segja, af sér samviskubitið yfir því að hafa
haldið framhjá henni með sjálfum sér. En svo
kom hún ekki! Og hann var aftur farinn að
hafa áhyggjur af henni, greyinu, um leið og
hann lét fallast í hægindastólinn fyrir framan
sjónvarpið: Ætli hún sé veik? Kannski verið
rekin úr vinnunni, rekin úr landi! Hvað veit
ég?
En hún kom næsta sunnudag!
Hann hafði einhvernveginn lifað af frammá
helgina, sökkt sér niðrí vinnuna, reynt að
dreifa huganum, verið óvenju lengi á netinu,
hreinlega týnst í tölvugeimnum, vafrað
stefnulaust um og honum tekist að gleyma
henni öðrahveiju; en aðeins öðrahverju því að
hún skaut alltaf upp kollinum aftur. Og verst
var það þegar hann álpaðist á föstudags-
morgninum inná einhverja klámsíðu með
austurlensku kvenfólki. Hann hafði ósjálfrátt
leitað í austur á þessu vafri sínu, slegið ori-
ental inn á síðu ÁltaVista-leitarvélarinnar og
fengið runu af tenglum uppá skjáinn. Og fyrir
einhverja handvömm - kannski það hafi verið
undirmeðvitundin eða bara þrá hans eftir
henni - þá afvegaleiddi hann sjálfan sig, var
alltíeinu kominn beint í fangið á heitum Aust-
urlandatíkum, einsog það hét á vefsíðunni: hot
oriental bitches, allsnöktum og ögrandi. Og
ein var svo lík ástinni hans að honum kross-
brá og varð að grannskoða hana til þess að
ganga úr skugga um að þetta væri ekki hún.
En hann tók líka skyndilega eftir því að ef
hann pírði augun var einsog hún væri þar lif-
andi komin, allsber komin, komin inntil hans,
uppí fangið á honum, og hann stóðst ekki
freistinguna að gæla Ijúfum fingurgómum við
hana á skjánum, líktog hann vildi teygja
höndina inní þennan sýndarveraleika. Og eftir
þetta atvik ímyndaði hann sér hana ekki leng-
ur einsog hann hafði séð hana á ganginum
heldur nakta. Og það kynti enn undir óró
hans, vanlíðan hans, ást hans, bæði andlegri
og líkamlegri, svo mjög að hann var farinn að
fara í sturtu tvisvar þrisvar á dag...
En svo rann sunnudagurinn loksins upp.
Hann lét verða sitt fyrsta verk að panta
matinn og beið svo í óþreyju eftir því að hún
kæmi; reyndi að stytta biðina með því að
snurfusa sig, pressaði jakkafötin og fór í þau.
Og svo tók hann sér stöðu við dyrnar löngu
áður en hún birtist - það hvarflaði ekki
einusinni að honum að neinn annar en hún
gæti komið. Hann var eldsnöggur að opna
niðri þegar hún hringdi, svaraði svo bjartri og
hressilegri röddu í dyrasímann að hann varð
undrandi á sjálfum sér og það var ekki fyrr en
hann sá lyftudyrnar opnast að þetta árans
svitakóf kom aftur yfir hann. En hann var
staðráðinn í að yfirstíga það og var búinn að
opna íbúðardyrnar áður en hún sté útúr lyft-
unni, stóð á þröskuldinum og brosti til henn-
ar. Og hún svaraði brosi hans með brosinu
sínu og strikuðu augunum. Síðan rétti hún
honum matarpakkann. Hann greip hann
ósjálfrátt og hendur þeirra snertust enn á ný,
ekki alveg óvart einsog í fyrra skiptið heldur
leitaði hann beinlínis eftir þessari snertingu,
og gott ef hún gerði það ekki líka; það fannst
honum að minnsta kosti. Og neistinn milli
þeirra varð enn sterkari en áður. En raflostið
lamaði hann einhvernveginn svo að hann
missti hreinlega málið og hálfpartinn meðvit-
und líka. Hann hneig innum dyrnar aftur og
vissi ekki af sér fyrr en hann hafði lokað án
þess að hafa sagt aukatekið orð við hana;
hann sem hafði ætlað að bjóða kumpánlega
góðan dag, kannski segja örfá orð um veðrið
til þess að brjóta ísinn, beina tali sínu að henni
og komast að því með lempni hvað hún héti;
honum fannst óþolandi að hugsa um hana án
þess að hafa neitt nafn. Jafnvel heitu tíkurnar
á netinu hétu eitthvað, eða vora kallaðar eitt-
hvað.
Og þetta fór enn á sömu lund sunnudaginn
þaráeftir. Hann vissi ekki fyrr en hún var
komin og farin og hann stóð orðið með pakk-
ann eða bakkann á miðjum ganginum, hríð-
skjálfandi í svitabaði, búinn að skella hurðinni
á nefið á henni í eitt skiptið enn. Og hann
hafði ekki einusinni rænu á að líta gegnum
gægjugatið til athuga hvemig henni hefði orð-
ið við. Það hefði líka verið óþarfi, hugsaði
hann seinna, þegar hann hafði náð sér; hún
hlaut að halda að hann væri algjör hálfviti,
jafnvel hættulegur brjálæðingur. Og skyndi-
lega laust þeirri hugsun niður að kannski
kæmi hún aldrei aftur, neitaði að færa þessum
vitfirringi matinn. Hann reyndi að beita rök-
hugsun til að róa sig en í þetta sinn fann hann
engin haldbær rök sem mæltu á móti þessum
ótta hans, þvertámóti: Það liggur í augum
uppi að þú hefur hrætt hana, greyið, með
þessari framkomu þinni. Þetta er nú meiri
aumingjaskapurinn í þér, maður, að geta ekki
talað við þessa stelpu. Það er engu líkara en
að þú sért hræddur við hana, hræddur við að
koma við hana. Öll þessi raflost og þessi vit-
leysa. Þú þolir bara ekki orðið snertingu við
neinn, samneyti við neinn nema kannski þess-
ar austurlandagálur á vefnum.
Eftirá taldi hann augljóst að það hefði verið
þessi rödd rökhugsunarinnar sem fékk hann
til að viðurkenna þetta á endanum; reyndar
ekki fyrr en daginn eftir, þá loksins að hann
var orðinn rólegur fyrir hrein líkamleg og sál-
ræn magnþrot. Og kannski að rökhugsunin
hafi hjálpað honum til þess að finna lausnina
sem dugði; að minnsta kosti var hann nú orð-
inn ánægður og meiraðsegja hættur að fara
frammá gang þegar hún kom, hvað þá að opna
dyrnar og hafa sig að fifli fyrir framan hana.
Samt naut hann hennar, naut samveru við
hana, naut þess að hafa hana hjá sér hvenær
sem hann vildi, hvaða dag sem var, á öllum
tímum sólarhringsins. Og allt svo yndislega
snertingarlaust en þó ekki ástríðulaust. Og
hann hafði gefið henni kínverskt nafn: Hún-
an, eitthvað sem flaug honum í hug eina nótt-
ina þegar hann lá andvaka. Það má vel vera
að það hafi verið nafn á einhverjum kínversk-
um veitingastað, eitthvað sem hafði skolast
inntil hans með þessum raslpósti einhvern-
tíma áður en hann gerðist Robinson en honum
fannst það ekki gera neitt til. Hún var og yrði
Hún-an í hans huga.
Honum hafði nefnilega tekist með ofur-
mannlegu átaki að opna dyrnar enn einusinni
þegar hún kom; beið líktog í umsátri bakvið
hurðina, á gægjum gegnum gatið, í þetta sinn
svellkaldur svo að það votaði ekki fyrir svita-
dropa neinstaðar á líkama hans, samt í
spennu, með spennta vöðva, tilbúinn undir
árásina. Og þegar hann sá lyftudyrnar opnast
svipti hann upp hurðinni, mundaði sjálfvirku
myndavélina sína einsog vopn, hleypti af hríð
mynda og runu leifturljósa og var búinn að
þrífa matinn af þeirri kínversku og skella
hurðinni aftur áður en hún hafði svo mikið
sem deplað augum eða undranin náð að
þurrka burt þetta geislandi bros hennar sem
hún heilsaði honum alltaf með þrátt fyrir und-
arlegt athæfi hans. I þessu var hún unaðslega
austurlensk líka, alltaf brosandi hvað sem á
gekk. Svo hafði hann framkallað þessar
myndir í flýti, skannað þær bestu inní tölvuna
og gat nú einfaldlega smellt með músarbendl-
inum á rétta hnappa til þess að galdra þær
fram, særa hana Hún-an litlu stafrænt
frammá skjáinn. Hann hafði meiraðsegja tek-
ið yndislega andlitið hennar með litla nefinu af
einni tölvumyndinni, fært það milli skjala og
límt það á þessa allsnöktu sem var svo lík
henni svo að nú þurfti hann ekki einusinni að
píra augun lengur...
Höfundurinn býr í Madrid.
^ 1 O LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 10. JÚLÍ 1999