Lesbók Morgunblaðsins - 10.07.1999, Blaðsíða 16
Morgunblaðiö/Þorkell Þorkelsson
MAGNEA Ásmundsdóttir og Alda Sigurðardóttir aðstoða Kristfnu Arngrímsdóttur við að koma myndum sínum fyrir.
FÍFLUM Magneu Ásmundsdóttur raðað upp
fyrir Ijósmyndara.
TENGSL NÁHÚRU
OG NÚTÍMALISTAR
í Listasafni Árnesingg
verður í dag opnuð sýn-
ingin Land sem 29 mynd-
listarkonur standa að.
ANNA SIGRÍDUR
EINARSDOTTIR heimsótti
listakonurnar á Selfoss þar
sem bær voru í óða önn
að setja sýninguna upp.
LISTAVERK hvíldu innpökkuð upp
við veggi, lágu hálfsamansett hér og
þar um húsið á meðan
Argentínumaðurinn Eduardo ham-
aðist við að mála, negla og bora til að
gera allt klárt fyrir opnunina. Lista-
konumar sjálfar voru á þönum við
að setja verkin saman og finna þeim
góðan stað í sýningarsölunum.
Ingileif Thorlacius var full einbeitni að
festa verk sitt Freistingu á eina rúðu safnsins
þegar blaðamaður mætti á staðinn. Verkið er
gert úr kóngabijóstsykri og glímdi hún við að
festa það á rúðuna með sultu. „Ég var að
hugsa um sólina og birtuna og er að reyna að
gera eitthvað sem tengist því,“ segir Ingileif
og bætir við að hún hugsi verkið t.d. út frá
sælgætisáti bama og hugmyndum þeirra um
þorp eins og Selfoss. „Fyrir mér var Selfoss
bara sjoppa og maður áttaði sig ekki á að
þarna var eitthvað annað og meira að baki.“
Brjóstsykurinn er fallegur efniviður að mati
Ingileifar og minnir á steint gler þegar birtan
fellur á hann.
Mergwnkaffi á Borginni
Þema sýningarinnar er land og náttúra.
Hildur Hákonardóttir, forstöðumaður Lista-
safns Ámesinga, segir tilganginn vera að
vekja athygli fólks á tengslum nútímalistar og
náttúm. Fólk hugsar oft ekki út í muninn sem
er á náttúru og landslagi þegar nútímaverk
em annars vegar, því þau sýna landið
sjaldnast á hefðbundinn hátt. Tengsl lands og
samtímalistar hafa verið mikið rædd innan
hópsins sem að sýningunni stendur. En hann
hefur undanfarið ár hist mánaðarlega í morg-
unkaffi á Borginni til að styðja hver aðra fé-
lagslega og faglega.
„Það er mikið meira af samtímaiist unnið út
iFá náttúmnni en fólk gerir sér almennt grein
fyrir,“ segir Anna Líndal ein listakvennanna.
„Ekki síst myndlist," bætir Asta Ólafsdóttir
myndlistarkona við. „Hún byggir á máli
forms, lita og hugmynda sem ekki er öllum
ÁSTA Ólafsdóttir virðir hugsi fyrir sér ólíkar einingar verks síns.
INGILEIF Thorlacius er einbeitt á svip þar sem hún festir kóngabrjóstsykurinn á rúðuna.
auðlæsileg. Það virðist liggja betur við list
hljómlistarmanna, skálda og leikara, en
myndlistarmanna að taka með list sinni þátt í
stuðningi við einstök málefni. Líklega vegna
þess að verk okkar em oftast kyrrstæð. Með
þessari sýningu emm við að leggja landinu lið
á forsendum myndlistar. Okkur langar að
sýna að við erum virkar,“ segir hún.
Verk Steinunnar Heígadóttur, Með mynd
af landi í vasanum, sýnir einmitt slíka virkni.
Steinunn setur bækiinga um náttúm íslands í
útsaumaðan vasa. „Það em glansmyndir af
landinu í þessum vasa,“ segir Steinunn.
Spumingin er að hennar mati sú, að verði ál-
veri komið fyrir í hverjum firði hvort lands-
menn endi þá ekki bara með mynd af landinu
í vasanum. „Við emm kannski að búa til mynd
af íslandi sem er að nálgast það að verða bara
hugarástand," segir Steinunn til útskýringar.
„Þessar myndir sem þú sérð í bæklingunum
em ekki Island eins og ég þekki það. Þó Is-
land sé ósköp fallegt þá er það bara öðmvísi.
Það er oft búin til einhver mynd af íslandi
sem á sér ekki mikla stoð í raunveruleikan-
um.“ Steinunn tekur þó skýrt fram að hún sé
ekki á móti virkjunum. „Mér finnst virkjanir
sniðugur orkugjafi. Mér er bara ekki alveg
sama hvenær eða hvar, eða fyrst og fremst
kannski hvers vegna.“
Augnablik f náttúrunni
Sumar listakvennanna hafa látið þjóðmálin
til sín taka og stutt íslenska náttúra með
myndlistargjömingum á síðastliðnum misser-
um og endurspeglast það í mörgum verkanna.
En á sýningunni má einnig finna óð til náttúr-
unnar. I verki sínu túlkar Sari Maarit
Cedergren ákveðið augnablik.
„Ég ákvað að taka augnablikið og hugsa um
vatnið,“ segir Sari. „Vatnsbunan kemur, en
bara hluti hennar, síðan kemur gára á vatnið,
en bara smásnerting og loks sést alda á sjón-
deildarhringnum." Kristín Arngrímsdóttir
notar líka vatn sem sitt viðfangsefni. Hjá
HALLDÓRA Emilsdóttir á heiðurinn af
Gæru-mandölu sem hér sést.
henni er myndefnið Rangá, en hún ólst upp í
nágrenni árinnar. Texti ritaður á glerflöt yfir
myndunum fellur sem skuggi á vatnsflöt
myndanna.
Hópurinn sem hittist á Borginni er opinn
hópur listakvenna og hefur fjölgað í honum
eftir að spurðist út um sýninguna. Hildur seg-
ir tilviljun ráða því að eingöngu konur sæki
fundina, því engir karlar hafi sýnt áhuga á
þátttöku.
Konurnar 29 sem sýna á Selfossi hafa unnið
mislengi að myndlist, en verkin teljast engu
að síður öll til samtímalistar. „Hugmyndin að
sýningunni er að taka á púlsinum núna og
kanna hvernig þessar vösku myndlistarkonur
túlka náttúruna" segir Hildur. „Mér finnst
eins og það sé að skapast heilstætt listaverk
fyrir augunum á mér, sem ég horfi á meðan
það verður tii. Þetta gerist iðulega þegar
samsýningar fara upp og það er gaman að sjá
það. Sköpun er svo margs konar. Þær skapa
fyrst verkin, svo skapast sýningin, en önnur
sköpunin er ósýnileg það er þessi félagslegi
þáttur sem fléttast inn í.“
Ffflar upphafnir
Magnea Ásmundsdóttir er með fífla sem
sitt viðfangsefni. „Ég tek mynd alveg ofan í
svörðinn," segir hún. „Ég kalla þetta Nálægð.
Þetta em myndir af fíflum, þessum yndislegu
blómum sem ég á úti í garði eins og svo marg-
ir aðrir. Ég yfirfæri þá í púsl, því hver einasta
ögn af landi okkar er svo mikilvæg. Það rað-
ast allt saman í eina heild sem við eram svo
hluti af.“ Magnea setur gyllingu meðfram
fíflamyndunum til að leggja áherslu á vægi
þeirra. „Með því að setja gyllta ramma utan
um það sem okkur þykir vænt um, upphefjum
við það og ég vil að það sjáist hvað mér þykir
vænt um fíflana," segir hún.
Það ríkir einlægur áhugi meðal listakvenn-
anna á verkum hverra annarra eftir því sem
Hildur segir. „Það hefur oft verið sagt um
myndlistarmenn að þeir séu barnanna verstir,
hver pukrist í sínu homi. En ég hef fylgst
með því að þetta hefur verið að breytast
undanfarin ár og mér finnst sýningin gott
dæmi um það,“ bætir hún við.
Hildur segir að upphaflega hafi sýningin átt
að heita Landið. „En þær vildu láta hana
heita Land, sem táknar að við emm komin út
fyrir að velta bara fyrir okkur einum
jarðarbletti, því það sem gerist á einum stað á
jörðinni hefur áhrif alls staðar.“ Hildur telur
hópinn meðvitaðan um nauðsyn á víðsýni.
„Það þarf að gæta þess að virða margvísleg
sjónarmið. Það er verið að tala um samband
manns og náttúm þarna og þar má ekki lenda
í ógöngum með hugmyndafræðina.".
Sýningunni lýkur 1. ágúst.
,1 6 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 10. JÚLÍ 1999