Alþýðublaðið - 15.05.1986, Qupperneq 6

6
Fimmtudagur 15. maf 1986
VANDAMÁLIN HAFA
HRANNAST UPP
—
— segir Ragnheiður Björk Guðmundsdóttir
„Þú fyrirgefur,“ sagði
Ragnheiður Björk, þegar
hún var af fyrirspyrjanda
fyrirvaralaust beðin um
viðtal. „Ég er að fara á
hljómleika íslensku
hljómsveitarinnar og kórs
Langholtskirkju. Ég vona
að þú skiljir að ég tek
Messías fram yfir þig!“
Fyrirspyrjandi dró sig
vitaskuld auðmjúklega í
hlé. Eftir hljómleikana
var Ragnheiður enda hin
hressasta og það stóð
ekki á svörunum. Beinast
lá við að spyrja hana
fyrst hvað ung stúlka af
landsbyggðinni teldi sig
hafa fram að fœra í
stjórnmálum stórborgar-
innar. Og hvers vegna Al-
þýðuflokkurinn ?
Úr þorpi í borg
„Jú, ég er alin upp í litlu sjávar-
þorpi vestur á fjörðum. í litlu sam-
félagi finnur þú fljótt hve vægi
hvers einstaklings er mikið til að
hafa áhrif á umhverfið. Maður fær
óhjákvæmilega áhuga á því að hafa
áhrif. Strax kemur í ljós að stuðn-
ingurinn liggur á bak við einstakl-
inginn fremur en einhvern ákveðinn
stjórnmálaflokk. En hvers vegna
skyldi þá Alþýðuflokkurinn hafa
orðið fyrir valinu hjá mér? Það
vildi svo til að þeir sem ég hafði
stutt í hreppsnefnd voru jafnaðar-
menn. Svo það lá beint við að
kynna sér stefnu Alþýðuflokksins.
Jafnaðarstefnan er falleg hug-
sjón; hún er baráttan fyrir frelsi,
jafnrétti og bræðralagi. Alþýðu-
flokkurinn vill tryggja öllum — án
tillits til fjárhags eða búsetu — rétt
til atvinnu, menntunar og heilsu-
gæslu. Að enginn þurfi að líða
skort frammi fyrir elli, sjúkdómum
og erfiðum aðstæðum. Alþýðu-
flokkurinn berst fyrir jafnrétti
kynjanna, jöfnum rétti allra til að
mynda sér skoðanir og til að berjast
fyrir þeim. Alþýðuflokkurinn hef-
ur barist fyrir þessum hugsjónum
frá upphafi og hefur verið stefnu
sinni trúr. Það virði ég hann fyrir.
Ég vil berjast fyrir þessum hug-
sjónum. Og ég tel það einmitt vera
einn af mínum stærstu kostum að
hafa búið í dreifbýlinu. Á Suðureyri
var ég bókari hreppsins og fékk
góða yfirsýn yfir hvað gera þarf í
einu bæjarfélagi og hvaða fjár-
mögnunarmöguleikar eru fyrir
hendi. Það er svo margt í kringum
okkur sem við gerum okkur ekki
grein fyrir að þarf að sinna. Og það
er ekki síst í stóru samfélagi sem
hlutirnir gleymast gjarnan. Reykja-
vík er í rauninni stækkuð mynd af
þorpi úti á landi. Því er ég viss um
að ég fór réttu leiðina; með því að
kynna mér fyrst sveitarstjórnarmál
á Suðureyri áður en ég lagði út í
borgarstjórnarbaráttuna. Þetta er
svipað og að læra að aka. Maður
lærir fyrst á lítinn bíl og nær leikni
við að aka honum. Síðan hugar
maður að því að taka meiraprófið“
Hver ertf þá þín helstu áhuga- og
stefnumál?
„Jafnréttismál skipa stóran sess í
huga mér og er ég í stjórn Kvenrétt-
indafélags Islands. Ég er alfarið á
móti þeirri tísku að konur skipi sér
í sérstaka stjórnmálahópa, því
þannig nær jafnréttið seint fram að
ganga. Ef við viljum ná fram rétti
okkar þá verðum við að berjast við
hliðina á körlunum, en ekki á móti
þeim. Borgarstjórnarlisti Alþýðu-
flokksins er gott dæmi um jafnrétti
í framkvæmd og sýnir okkur kon-
um að við þurfum ekki að vera með
eitthvert pukur úti í horni. Heldur
verðum við að rísa upp og láta
skoðanir okkar í Ijós. Þá er heldur
enginn vafi á því að á okkur verður
hlustað.
Allir vegir fcerir
Ég hef starfað þó nokkuð með
öldruðum og þá helst á vegum
Rauða kross íslands. Ég hef haft
mikla ánægju af því starfi; það er
bæði þroskandi og fræðandi að
starfa með hinum öldruðu, kynnast
lífsviðhorfi þessa fólks og reynslu.
Óhjákvæmilega lærir maður betur
að meta það, sem maður hefur
kannski áður litið á sem sjálfsagð-
an hlut.
Þetta er það sem mér kemur fyrst
Ragnheiður Björk Guðmundsdóttir, skrifstofumaður, Skúlagötu 52.
„ÞAÐ ER EKKI NÓG AD
FJASA ÚTI í HORNI“
— maður á að taka virkan þátt I baráttunni, segir Kristín
Arnalds sem skipar fjórða sætið á lista Alþýðuflokksins
fyrir borgarstjórnarkosningarnar í vor í viðtali við
Borgarblaðið
Kristín Arnalds, sem
skipar fjórða sœtið á
lista Alþýðuflokksins fyr-
ir borgarstjórnarkosning-
arnar í vor, er borinn og
barnfœddur Reykvíking-
ur. Kristín er fœdd 1939
og ólst upp í Norðurmýr-
inni og Hlíðunum. Síð-
ustu þrettán árin hefur
hún hins vegar búið í
Breiðholtinu, þar sem
hún hefur reyndar at-
vinnu sína líka, því hún
er aðstoðarskólameistari
við Fjölbrautaskólann í
Breiðholti.
Þegar Kristín kom í kynningar-
viðtal fyrir Borgarblaðið spurðum
við hana fyrst um menntun hennar
og feril fram að þessu.
— Ég varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík árið 1959 og
var fyrst ekki ákveðin í hvað gera
skyldi eftir það, þannig að ég fór til
Englands og var þar í eitt ár. Svo
kom ég heim aftur og hóf nám í ís-
Iensku við Háskóla Islands.
Kristín kynntist manninum sín-
um í Háskólanum. Hann heitir
Jónas Finnbogason og þau voru
saman í íslenskum fræðum í Há-
skólanum. Þau fóru að búa og eign-
uðust tvö börn, sem auðvitað töfðu
fyrir því að Kristín lyki námi.
Ég vann líka með náminu í nokk-
ur ár, segir Kristín, — mest íhlaupa-
vinnu við kennslu, auk þess sem ég
vann í banka. Ég Iauk svo kand.
magrprófi frá Háskólanum 1971 og
síðar bættist þriðja barnið við,
þannig að þau urðu alls þrjú og eru
nú öll á skólaaldri.
— Hvað tók svo við aó ioknu
námi?
— Ég fór í kennslu, kenndi fyrst
við Kennaraskóla íslands, eins og
hann hét þá, og svo við Hagaskóla.
Árið 1976 flutti ég mig svo að Fjöl-
*bráutaskólanum í Breiðholti og hef
verið þar síðan, frá 1982 sem að-
stoðarskólameistari.
Þar með látum við útrætt um
persónuleg málefni og snúum okk-
ur að þátttöku Kristínar í stjórn-
málabaráttunni.
— Hvað varð svo til þess að þú
afréðst að taka virkan þátt í stjórn-
málum?
— Ég hef reyndar alltaf kosið
Alþýðuflokkinn, en annars hef ég
lengi tilheyrt þeim hópi sem er af-
skaplega óánægður með margt í ís-
lensku þjóðlífi. En ég fjasaði úti í
horni, ef svo mætti segja. Hins veg-
ar hikaði ég ekki þegar mér var boð-
ið að taka virkari þátt í baráttunni.
Mér finnst sjálfsagt að taka virkan
þátt í stjórnmálum. Það er alls ekki
nóg að nöldra, en láta hlutina af-
skiptalausa að öðru leyti.
— Þú segist lengi hafa verið
óánægð meö margt í samfélaginu.
Hverju finnst þér mest áríðandi að
breyta?
— Ég held að við þurfum að
huga betur að fjölskyldunni en gert
hefur verið. Við þurfum að sjá til
þess að kerfið sem við búum við sé
til fyrir fólkið, en ekki fólkið fyrir
kerfið eins og maður hefur iðulega
á tilfinningunni. Þú veist hvernig
ástandið er. Bæði hjónin þurfa að
vinna úti og helst myrkranna á milli
og það verður enginn eða mjög lítill
tími til að sinna börnunum og fjöl-
skyldulífinu.
í þessu sambandi er margt sem
þarf að breyta. Við þurfum náttúr-
lega að koma á samfelldum skóla-
degi og síðast en ekki síst þarf að
bæta launakjör venjulegs fólks..
Þjóðartekjur íslendinga eru háar
og allir ættu að geta lifað mann-
sæmandi lífi hér á landi en svo er
ekki. Hvarvetna blasir óréttlætið og
ójöfnuðurinn við.
— ER unnt að hafa einhver
veruleg áhrif á launakjör og lífskjör
fólks gegnum borgarstjórn Reykja-
víkur?
— Við skulum ekki gleyma því,
að þótt launakjör fólks í landinu
ráðist að stórum hluta annars stað-
ar, þá snúa launakjörin líka að
borginni. Reykjavíkurborg er stór
Iaunagreiðandi og afstaða borgar-
stjórnar hlýtur að hafa veruleg
áhrif við gerð kjarasamninga.
Kristín Arnalds, aðstoðarskólameistari, Vesturbergi 69.
Stefna núverandi borgarstjórnar
hefur verið að hækka álögur og
þjónustugjöld en greiða launþegum
æ lægri laun. Að vísu hefur á allra
síðustu dögum örlað fyrir lækkun
gjalda en það er áreiðanlega aðeins
kosningaskjálfti.
Efnahagslegt ástand þjóðarinnar
í dag og misskipting auðs og tekna
hafa stuðlað að sívaxandi flótta
fólks frá landinu. Greinilegt er að
stéttaskipting hefur myndast í þjóð-
félaginu þar sem peningar skipta
öllu máli. Að fátækt skuli vera til í
jafnríkum mæli og sannast hefur
hér á landi er hneyksli og þjóðar-
skömm. Sérstaklega þegar haft er í
huga að þjóðartekjur á mann hér á
íslandi eru með þeim hæstu í heimi.
Hér er maðkur í mysunni.
Jafnrétti ríkir ekki lengur til
náms og mennta. Stefnt virðist að
því að börn þeirra sem geta borgað
hljóti bestu menntunina, samanber
nýstofnaðan Tjarnarskóla hér í
borg þar sem foreldrar greiða hærri
skólagjöld en nokkur verkamanna-
fjölskylda gæti látið sig dreyma
um.
Sífellt heyrast háværari raddir
um að sjúklingar greiði sjálfir
sjúkra- og lyfjakostnað. Lítilmagn-