Alþýðublaðið - 31.10.1987, Qupperneq 7

Laugardagur 31. október 1987
7
Kristín með seinni manni sínum, Gísla Krístjánssyni. Myndin var tekin á
sextugsafmœli Kristínar 1986.
Fjölskyldan á Þorfinnsgötu áriö
1970. Sigurður var þá fermdur og
öllum stillt upp fyrir myndatöku.
Frá vinstri: Ingibjörg Júlíusdóttir,
Sigurður Júlíusson, Kristin Símon-
ardóttir, Lára Júlíusdóttir og Hall-
dór Júliusson.
Þing Verkamannasambandsins framundan og .margt þarf að athuga. Hér er Kristín með Gunnhildi Lýðsdóttur,
framkvœmdastjóra Verkakvennafélagsins Framsóknar og Rögnu Bergmann, formanni félagsins.
Ömmubörnin eru mörg og er vel þegið, ef amma má vera að aðstoða áöur
en maður fer í skólann. Hér er það Haraldur Þorsteinsson sem er með
ömmu sinni.
stemmning ( sendiráðinu
þennan dag. Margir Islenskir
starfsmenn neituöu að vinna
fyrir Bretann en það þurfti
m.a. að buröast með þunaa
skápa úr Þórshamri. Kristln
lætur vel af vistinni hjá
hinni erlendu þjóð, en I
sendiráðinu hefur hún unniö
I þrjá áratugi.
1965 bætti Kristin á sig
vinnu hjá Loftleiðum. Þar var
hún i 9 ár: „Mér fannst það,
mjög sérkennileg reynsla. Ég
hafði unnið ein fram að
þessu. Allt I einu varð ég að
vinna með öðrum konum,
miklu eldri. Þærvoru allar við
ellillfeyrisaldurinn en ég
„litla stelpan" I hópnum.
Ég gat flogið út á „frlmið-
um“ sem þá tfðkuðust, og
það var óskaplegur munur
með krakkana að komast eitt-
hvað með þeim. Ég leit á far-
miöana sem búbót. „Þetta
eru bara mlnir svitadropar,"
var ég vön að segja.“
Sagt upp
Vinnan hjá Loftleiðum var
vel borguð. Fyrir þriggja klst.
vinnu fékk Kristín sem svar-
aði dagvinnu I frystihúsa-
vinnu á þessum tlma. Þar við
bættust svo frlðindi (flug-
miðum. Það var llka kostur
að Kristln gat hjólað I vinnu.
Reyndar hefur hún hjólað
mikið um ævina, segir hún.
Við samruna flugfélaganna
varð breyting á högum
margra. Mörgum var sagt upp
við „hagræðinguna."
„Og náttúrlega var byrjað á
þeim sem unnu við ræst-
ingu,“ segir Kristln. „Verkið
var boðið út og þeir buðu
okkur ekki að taka við þvl,
heldur buöu það út á bak vió
okkur. Okkur var sagt upp á
löglegan hátt og ég var ekki
ósátt við það. Við vorum köll-
uð inn á teppiö, sem kallað
var og okkur sagt að við
fengjum bréf, þar sem okkur
yrði sagt upp skriflega. „En
það verður aðeins ein kona
endurráðin," sögðu þeir. Sú
kona var orðin 80 ára, þegar
þetta skeöi. Þá fauk I mina
konu. Þessi kona var búin að
vinna I 25 ár hjá fyrirtækinu,
og þeir höfðu ekki bein I nef-
inu til þess að segja henni
upp.
Eg bað um hvort ég mætti
segja eitt orð, þegar þeir voru
búnir aö messa yfir okkur. Ég
hélt þvi fram að það yrði
alveg á hreinu, að það yrðu
konur úrVerkakvennafélaginu
Framsókn sem kæmu og
þrifu. „Okkur kemur það ekk-
ert viö“ var svarið, „þið verðiö
ekki lengur starfstúlkur hjá
okkur." Svo var það náttúr-
lega mitt fyrsta verk þegar ég
kom heim um kvöldiö, köld
og stjörf öll I huganum, að
hringja I formann Framsókn-
ar. „Þetta er alveg hægt“
sögðu þær, en ég var ósátt
við. Tveimur dögum síðar
kom skrifstofustjórinn að
máli við mig. Sem betur fer
hitti hann þannig á mig að ég
var vond. Eg er ekki vön að
vera vond, en þegar mér
finnst troðiö á mér, sárnar
mér alveg óstjórnlega.
Skrifstofustjórinn spurði
mig hvort ég vildi ekki vera
starfstúlka áfram ... en ég
þekkti allar vistarverur hjá
Loftleiöum út og inn. Hann
sagði að hann vildi ekki
brjóta mig alveg niður, og
þess vegna fengi ég mln
hlunnindi áfram. Það átti að
skrlða fyrir mér. Ég tók
þessu, en vann aðeins I 4
mánuði eftir þetta.
Auðvitað fannst mér að mér
vera sparkað út, en það er
enginn ráðin upp á llfstíð.
Maður á heldur ekki að vinna
alltaf á sama stað.“
Ýmislegt bæði
í gleði og sorg
Sjálf hefur Kristln ekki
staðiö við gefin fyrirheit. Hún
hefur skki skipt um vinnu:
„Það er svo skrýtið að
manni þykir vænt um vinn-
una. Þetta er eins og að fara
alltaf út að morgni. Þegar þú
átt frl veröurðu að byrja dag-
inn eins og áður og fara út.
Maður verður svo vanafastur.
Og eins er það I vinnunni
sjálfri. Ef þú tekur ekki rusla-
körfuna þegar þú átt leið
fram hjá henni á réttum
snúningi, ertu vls með að
gleyma henni alveg."
Þegar hér er komið sögu I
samtali okkar Kristlnar heima
hjá henni I rúmgóöri stofunni
á Þorfinnsgötu, og þýska rúg-
kexið sem hún mælir sér-
staklega með orðið að láta
undan matarlist minni —
berst taliö að félagsmálaþátt-
töku hennar.
Hún segist alltaf hafa haft
gaman af því að vera innan
um fólk og sinna félagsstörf-
um. Hún segist hafa lent I
stjórn I Verkakvennafélaginu
Framsókn og Alþýöusam-
bandsþing hefur hún setiö
frá 1958. Kristln hefur þó ekki
komist á öll þing Verka-
mannasambandsins — einu
sinni varð hún að sitja heima
yfir mömmu sinni, sem þá
var lltilfjörleg. Og þing Verka-
mannasambandsins er fram-
undan á Akureyri. Þangað
ætlar Kristín.
— Finnst þér umbun að
vera fulltrúi verkalýðsfélags-
ins?
„Já, er það ekki? Manni er
treyst til að sitja þing sem
fulltrúi. En svo er svo margt
annað. Við höfum basara, fé-
lagsvist og förum í ferðalag
einu sinni á ári. Um 100 kon-
ur spila hvert kvöld f nýja
húsinu við Skipholt I Reykja-
vik. Einstaka kariar slæðast
með. Þeir telja saman úr spil-
unum og keyra konurnar á
staðinn.
Um hver jól færum við llka
konum sem hafa verið lengi I
félaginu eðaeitthvað hefur
komið fyrir, jólakort og pen-
ingaupphæö. Þetta kemur út
úr basarnum. Þannig fá þess-
ar konur kveöju frá félaginu,
og þetta haföi glfurlega mik-
ið að segja hér áður fyrr. í
dag er þetta að breytast."
Kristln ræðir mikiö þetta
félagsstarf, sem hún segist
hafa fengið i arf frá mömmu
sinni. Ingibjörg, móðir henn-
ar vann I fiski fyrir strið og
starfaði í Framsókn.
Kristin vildi sjálf kynnast
fiskvinnu, en öðrum úr fjöl-
skyldunni þótti nóg um vinnu
hjá henni.
Og áfram er haldiö með fé-
iagsstarfið:
„Við náum konum talsvert
saman og þær ná að kynn-
ast. Það er ýmislegt sem
kemur upp á hjá konum bæði
I gleði og sorg. Manni þykir
vænt um að konurnar sem
eru I stéttarfélögunum skuli
hittast. Maðurveit t.d. að ef
kona kemur ekki á spilakvöld,
þá er eitthvaó að — a.m.k.
spyrst maður fyrir um þaö, og
það er reynt að hjálpa til.“
— Koma konur sem ann-
ars færu ekki út?
„Já, absólút. Þær myndu
aldrei fara annars út. Þetta
eru bæði heimavinnandi kon-
ur sem hafa veriö úti á vinnu-
markaðnum og konur I starfi
I dag. Við eigum svo margt
sameiginlegt. Og þessar kon-
ur blöa I ofvæni eftir næsta
spilakvöldi, og eru slhringj-
andi til þess að grennslast
fyrir. Aðstaöa okkar er llka
allt önnur en var. Húsiö okkar
inni I Skipholti er dásam-
legt.“ é
Þetta eru bara mínir
svitadropar