Alþýðublaðið - 23.07.1988, Page 2

2
Laugardagur 23. júlí 1988
LÍTILRÆÐI P
Flosi Ólafsson skrifar
AF ÚTRÝMINGU POPPSINS
Eitt er þaö tónlistarafbrigöi sem öölast
hefur veglegri sess í Ijósvakafjölmiðlunum
en aörar listgreinar. Þessi guösgjöf erfyrir-
brigöi sem nefnt hefur verið „popp“ og
mætti ætla, af þeirri virðingu sem fyrir-
brigðiö nýtur í fjölmiðlum, aö þaö sé af-
rakstur alls hins fegursta og besta sem list-
ræn hugljómun hefur í gegnum tíðina blás-
iö hinum vitræna manni í brjóst, þegar and-
inn kom yfir hann.
Einsog vænta má hafa Ijósvakafjölmiðl-
arnirveriö óþreytandi í þeirri menningarviö-
leitni aö sinna þessari listgrein og þaö
stundum af svo ótvíræöri alúð, aö fólkið í
landinu er fariö að halda aö ekkert skipti
máli í lífinu og tilverunni annað en „popp“,
nema ef vera kynni íþróttir. Fyrir íþróttum
verða jafnvel fréttirnar stundum aö víkja í
sjálfu Ríkissjónvarpinu, svo mikils er um
vert aö trufla ekki fótamennt á skjánum.
Poppiðær afturámóti þaö efni í listræna
geiranum, sem nýtur algerra forréttinda.
Þaö væri nú annaöhvort.
í Ríkisútvarpinu eru helstu föstu popp-
þættirnir: „Viðbit — Miðmorgunsyrpa — Á
milli mála — Vökulögin — Af fingrum fram
— Eftir mínu höföi“, og er þá ótalið „Ný-
bylgjupopp-Rokk og nýbylgja-Punk-hard-
ogmetalrokk".
í „frjálsu útvarpsstöövunum" er þaö:
„Breski vinsældalistinn — Mannlegi þáttur-
inn — milli fjögurog sjö — í túnfætinum —
Einn tveirog sextán — Vinsældalistinn" og
til uppfyllingar blandaö popp og blandaö
rokk.
Útvarpsstöövarnar í landinu, aðrar en
Gufuradíóið, eru stundum kallaöar „Rokk-
varpið“ og ekki aö ástæðulausu.
Og sjónvarpsstöðvarnar látaekki sitt eftir
liggja aö sinna þeirri menningarlegu frum-
skyldu sinni aö færa þjóöinni þennan
menningarauka. Þar fáum viö reglulega
„Föstudagsbitann — Listapopp — Laugar-
dagsfáriö — Poppkorn — Popphorn —
Sunnudagssteik — íslenska listann — Vin-
sældalistann — Pepsípopp" og til uppfyll-
ingar svokallaö „Music-box“, sem er afar
geöþekk poppniðursuöa, sem gripin er
ofanúr himingeimnum úr gervihnöttum og
spiluð í síbylju í tíma og ótíma.
Hér er aðeins taliö brot af poppumfjöllun
Ijósvakafjölmiölanna. Mánaöarlega er svo
sem betur fer keyrö inná gafl hjá þjóöinni
ókjöraf tilfallandi umfjöllun um popparaog
list þeirra.
Þar leika snardópuö „fjöltóla viörini listir
sínarog veröa átrúnaöargoð barnaog ungl-
inga sem fara að halda aö látæöi kyntrufl-
aöra eiturlyfjasjúklinga sé eftirsój<narverð,
sjálfsögö framkoma, eða jafnvel kurteisi.
Þaö læra börnin sem fyrir þeim er haft.
Litlu greyin.
En nú er heldur betur komið babb í bát-
inn.
Engu er líkara en blessuð börnin, sem
hingaötil hafa verið svo dæmalaust
óbrigöul féþúfa poppmangara og plötu-
braskara, séu aö veröa fráhverf poppmenn-
ingunni. Þau fást ekki lengur til aö borga
aleiguna og meira til fyrir að sjá átrúnaöar-
goöin flytja hina háleitu popplist sína.
íþróttahallir og reiöhallir standa tómar
þegar poppstjörnur veraldarinnar koma
hingað í holdi og blóöi og flytja meö sér
marga skipsfarma af mögnurum og hátölur-
um til aö lýðurinn fái nú ekki dásemdirnar
aöeins beint á hljóðhimnuna, heldur líka
beint í æö.
En nú bregður svo undarlega viö aö
enginn kemur lengur, poppmangarar þjóö-
arinnar og velgjörðarmenn hins unga ís-
lands, tapa milljónum hvaö eftir annað.
Þaö erengu líkaraen litlu börnin með litlu
buddurnar sínar séu hætt aö læra þaö sem
fyrir þeim er haft í Ijósvakafjölmiðlunum
allan sólarhringinn árið út og inn.
Eitt skærasta poppviðrini veraldarinnar
kom hér í vetur og söng fyrir því nær tómu
húsi. Haföi þó verið auglýstur viöstöðulaust
mánuðum saman í fjölmiðlum og hafinn til
vegs einsog skurögoö. Mér er nær aö halda
tilbeöinn fyrir þaö aö vera heróínisti að
reyna aö hætta aö sprauta sig.
Á listahátíð brugðust börnin líka. Þau
létu ekki sjá sig meö buddurnar sínar á
þeirri uppákomu sem menningarvitarstofn-
uöu sérstaklega til fyrir ungviðiö og kölluðu
„Listapopp“.
Síðasta áfalliö var þó hrikalegast. Þar
brást æska íslands vonum bestu manna
gersamlega. Svotil enginn kom að hlusta á
hina frábæru hljómsveit „Status quo“ og
voru þeirþó með ásjöttatonn af mögnurum
og hátölurum og Reykjavíkurkerfiö til viö-
bótar.
Ég segi nú bara einsog plötusalinn:
— Uppá hverjum andskotanum hafa
gríslingarnir tekið núna? Eru þau farin aö
hlusta á Mozart í laumi?
Nú ertalið fullvíst að poppunnendum fari
ekki bara fækkandi, heldur séu þeir á
góöum vegi meö að deyja út einsog risa-
eölan, geirfuglinn og Borgaraflokkurinn.
Tegundin er í útrýmingarhættu og verður
aö reyna aö bjarga síðustu eintökunum,
sem eru aö því er virðist plötusnúöar Ijós-
vakafjölmiðla og listrænir hugmyndafræö-
ingar þeirra í leiöinni. Þeim fáu eintökum
sem eftir eru af poppunnendum veröur aö
bjargaog freista þess aö fjölga í tegundinni.
En meö hverjum hætti?
Rætur vandans liggja í því aö gefið hefur
veriö allt of mikið á garðana.
Góöur gegningamaöur gætir þess ávallt
aö gefa hæf ilega mikiö svo skepnurnar klári
fóöriö fyrir næsta mál. Annars missir bú-
smalinn lystina. Á sama hátt ættu þeir sem
sjá um aö dæla hinu unaðslega poppi útá
Ijósvakann að gæta hófs og draga úr magn-
inu, svo hlustendur missi ekki lystina og
nytina í leiðinni.
Sannleikurinn er nefnilega sá aö síbylju-
jukkiö á útvarpsrásum og sjónvarsstöövum
landsmanna er fyrir löngu búiö aö ganga
framaf öllum, jafnvel harösvíruöustu popp-
unnendum.
Ef plötusnúöar poppbraskaranna draga
ekki snarlega úr jukkmagninu, deyr tegund-
in „poppunnendur“ út. Þeir fá, einsog aörir,
velgju viö aö heyra popp. Þeim fer einsog
hundunum í Ferjukoti, sem ældu þegar þeir
heyröu oröiö „lax“.
Líklegast þykir mér þó aö haldið verði
áfram aö spila popp í útvarpi og sjónvarpi
dægrin löng, löngu eftir að allir eru hættir
að nenna að hlusta á það.
Hún virðist nefnilega stundum dálítiö
löng leiðslan í plötusnúöunum sem móta
listræna tónlistarstefnu Ijósvakafjölmiöl-
anna.