Alþýðublaðið - 23.07.1988, Blaðsíða 13

Laugardagur 23. júlí 1988
» > > i J é ,» >. » ♦

.13.
TONLIST
Rikharður H. Friðriksson
skrifar
tt Jm ' 'A' LS- ■'•í' ■

OPERURAUNIR OG ITOLSK
BIÐRADAMENNING
Að viðbœttri sundlaug í Berlín
Stundum er ekki heiglum
hent að komast á óperu, sér-
staklega ef um er að ræöa
frægt óperuhús. Á námsár-
um sinum í New York reyndi
undirritaður margsinnis að
komast á Metropolitan oper-
una frægu, en gullna hliðið
reyndist venjulega lokað öðr-
um en þeim sem annað hvort
höfðu keypt miða sína með
margra mánaða fyrirvara eða
höfðu fjármagn til þess að
kaupa sæti fyrir ailt að
10.000 íslenskar krónur. Val-
kosturinn var fimm dollara
standpláss í u.þ.b. hálfs kíló-
metra fjarlægð frá sviðinu,
og svo hátt uppi að þó maður
hefði kíki, var fátt betra að
gera en að stúdera hvirfil
söngvaranna. En auðvitað lét
maður sig hafa það.
Dyggir lesendur Alþýðu-
blaðsins hafa væntanlega
tekið eftir þvi að undirritaður
hefur verið í sumarfríi undan-
farinn mánuð. Leiðin lá m.a.
suður til Ítalíu og á ferðasag-
an tæplega erindi á prent
nema ef vera skyldi tilraun til
þess að komast á sýningu i
Teatro alla Scala, óperuhús-
inu fræga í Milanó sem helst
virðist hafa komist ( álit á ís-
landi fyrir að hafa tekið á
móti Kristjáni Jóhannssyni í
vetur sem leið.
Að sjálfsögðu var uppselt í
öll venjuleg sæti, því að þó
ekki væri neinum heims-
söngvurum til að dreifa, var
óperan eftir Guiseppe Verdi,
nafn sem hefur svipuð áhrif á
ítalfu og Michael Jackson
virðist hafa í öðrum löndum
Evrópu, auk þess sem Lorin
Maazel, stjórnandinn frægi,
var í púltinu. Því var ekki um
annað að ræða en að freista
þess að fá standpláss.
AÐ FÁ STANDPLÁSS í SCALA
Sýningar hefjast venjulega
klukkan átta, en byrjað er að
selja í standplássin klukku-
tima fyrr. Venjulega í slíkum
tilvikum, stilla menn sér upp
í biðröð. En ekki á Ítalíu, þar
mæta menn á staðinn ein-
hvern tíma um daginn og
annað hvort stilla sér upp í
röð, eða það sem líklegra er;
mæta á staðinn og koma sér
fyrir einhvers staðar. Ein-
hvern tíma áður en sala
hefst, kannski klukkan sex,
kannski klukkan fjögur, kem-
ur maður og tekur niöur nöfn-
in á þeim sem bíða og vill þá
oft verða handagangur í öskj-
unni því allir vilja verða fyrst-
ir.
Síöan fer maðurinn og tek-
ur þá við tímabil sem byggist
annars vegar á rólegheitum
þeirra sem til þekkja og hins
vegar á taugaveiklun ókunn-
ugra og þá sérstaklega þeirra
sem eru svo óheppnir að vera
ekki mæltir á ítalska tungu.
Þeir hafa ekki hugmynd um
hvað er að gerast og hafa
mjög takmarkaða möguleika
til þess að komast að því.
Þar sem að í þessu tilviki
var um að ræða vinsæla
óperu, voru margir mættir
snemma og kom maðurinn
því snemma að taka niður
nöfnin. Því næst tók við
þriggja klukkutíma „siesta".
Nokkrir brugðu sér frá en
aðrir settust niður að drepa
timann á einn eða annan
hátt.
BEÐIÐ EFTIR VERDI
Flestir kjöftuðu frá sér tím-
ann en nokkrir áhugasamir
keyptu sér bók um óperuna
til þess að hafa einhverja
hugmynd um hvað myndi ger-
ast um kvöldið. Tveir voru
augsýnilega mjög áhugasam-
ir því þeir voru mættir með
nóturnar og vasadiskó og
voru strax byrjaðir að hlusta
á óperuna og stúdera hana.
Þeir yrðu greinilega mjög vel
undirbúnir undir kvöldið. Og
svo er þetta líka staður til
þess að kynnast fólki. Þarna
var t.d. Englendingur sem
hafði hitt Itala og var að
fræða hann um allt sem við-
kom Broa'dway söngleikjum,
meö tilheyrandi tóndæmum
úreigin raddböndum, að
sjálfsögöu.
Útlendingagrey sem höfðu
komið eftir klukkan fjögur
stóöu ráðvillt og vissu ekki
hvað skyldi hafast að, því þeir
héldu aö þeir væru að mæta
i biðröð, en sáu þess í stað
fólk á tvist og bast, bíðandi í
rólegheitum án þess að
hreyfa legg né iið þó sýning-
artími nálgaðist óðfluga. Þeir
kunnu það ráð eitt að halda
sig nálægt dyrunum inn í
helgidóminn og leita að ein-
hverjum sem gat talað ensku,
sænsku, kínversku eða hvaða
mál það var sem þeir skildu.
Þá sjaldan þegar þeir fundu
einhvern, kom í Ijós að sá var
líka að leita að einhverjum
sem vissi hvað var að gerast.
Einhvern tíma á milli klukk-
an sex og sjö kom maðurinn
ógurlegi út aftur og skipaði
öllum miskunnarlaust í röð
eftir nafnalistanum sínum.
Hver maður getur nefnilega
aðeins fengið einn miða og
verða því allir sem vilja kom-
ast inn að leggja á sig þessa
bið. Lítið þýðir að mæta rétt
áður en nöfnin eru tekin niö-
ur því þetta er Italía og eng-
inn regla er á því hvenær þau
eru tekin niður. Ekki þýðir
heldur aó mæta aftur rétt
áður en hleypt er inn því
þetta er Ítalía og enginn veit
nákvæmlega hvenær hleypt
er inn. Ef maður hins vegar
missir af röðinni, er maður
búinn að fyrirgera plássi sínu
í henni. Því verður að ráð-
leggja þeim sem ekki hafa út-
hald í svona stand að verða
sér úti um miða i sæti þó
það krefjist lengri fyrirvara og
sé mörgum sinnum dýrara.
AD KOMAST INN í DÝRDINA
Þegar nafnalistinn þrýtur,
gildir frumskógarlögmáliö
um hverjir komast inn í við-
bót því þeir eru venjulega fá-
ir. Eftir situr hópur manna
með sárt ennið og brostnar
vonir. Stór hluti þess hóps
eru útlendingar því þeir
höfðu ekki haft hugmynd um
hvað var að gerast frá upp-
hafi. Starfsfólkið í miðasöl-
unni talar eins og véfrétt þeg-
ar það er spurt um stand-
pláss og er þvi lítið á því að
græða. Þegar maðurinn er
kemur út að taka niður nöfn-
in, halda ókunnugir við fyrstu
sýn að hann sé einhvers kon-
ar brjálæðingur, halda sig því
eins fjarri honum og unnt er,
og lenda þvi aftast í þvög-
unni.
-•*-.
j*
Framhlið Scala 4j
óperuhússins lœtur
lítið yfir sér og er
húsið allt óbrotið að
utan. Hins vegar er
mikið um dýrðir
þegar inn kemur, en
um það er því miður
ekki fjallað í þessari
grein.
Greinarhöfundur var
ískyggilega aftarlega í þvög-
unni en eftir því sem dyrnar
færðust nær jókst vonin. Og
sem dyrnar voru í seilingar-
fjarlægö, var tilkynnt aó það
væri orðið uppselt. Þetta
voru í raun bæði góðar og
slæmar fréttir. Ekki komst
maður inn og það hlýtur að
teljast slæmt. Hins vegar var
maður orðinn ansi rykaður af
því að standa i þrjá klukku-
tíma í ítölsku júlísólinni og
hálft í hvoru feginn að þurfa
ekki að standa í þrjá tíma í
viðbót inni í óperunni.
Til þess að forða greinar-
höfundi fráeilífri skömm skal
tekið fram að hann var búinn
að kynna sér þessa athöfn
fyrirfram og vissi því nokkurn
veginn að hverju hann gekk.
Hann mætti hreinlega allt of
seint á svæðið og getur því
engum um þessar ófarir
kennt nema sjálfum sér.
Kom þá ekkert út úr þess-
ari bið? Jú, þessi grein. Hún
verður vonandi einhverjum
saklausum íslendingi til leið-
beiningar i framtiðinni og
kannski verður Kristján
Jóhannsson þá að syngja
þarna aftur. Hvað greinarhöf-
und varðar, þá var þaó honum
það fullkomin sárabót að sjá
glefsur af dýröinni inn um
opnar dyr gullna hliðsins,
fram hjá einkennisklæddum
vörðunum. skínandi kristal,
marmara og gull. Af hverju í ,
ósköpunum ætti maður að
óska sér einhvers meir.
HVAÐ VARÐ AF
SUNDSKÝLUNNI?
Viku seinna var greinarhöf-
undur staddur í Vestur-Berlín
og ætlaði enn að freista þess
að njóta tónlistar. Fyrir valinu
varð umhverfishljóðverkið
„Stadtmusik" eftir þá Ulrich
Eller og Paul Henbrich sem
flytja skyldi í Stadtmusik úti í
Neukölln.
Það var ekki fyrr en farið
var að búa sig á tónleikana
að eitthvað við nafnið á
hljómleikastaðnum fór að
sækja á undirmeðvitundina
og auglýsingin var skoðuð
betur. Þá feyndist hér vera
um að ræða sundlaugina í
Neukölln. Og þegar enn bet-
ur var að gáð kom í Ijós að
tónleikarnir áttu að fara fram
i sundlauginni sjálfri og þ.a.l.
var sundfatnaður að sjálf-
sögðu áskilinn.
Nú voru góð ráð dýr og
öllu snúið við í ferðatösk-
unni. Eftir ýtarlega leit kom i
Ijós að hinn versti grunur var
á rökum reistur. Konan hafði
farið heim á „klakann" fjórum
dögum fyrr og að sjálfsögðu
hafði hún tekiö sundskýluna
með sér. Þar fór það.