Alþýðublaðið - 23.07.1988, Qupperneq 17

Laugardagur 23. júlí 1988
eru á boöstólum á þessu
sviði mannlifsins. Plötur
hans eru komnar vel á annan
tuginn og því spurði ég
Bubba hvort honum fyndist
hann ekki stundum endur-
taka sig. Hann var ekki tilbú-
inn til þess að samþykkja
það, en bætti því við að hann
væri ekki beint dómbær á
það. „Ég er búinn að halda
mig við „akústik" tónlistina í
þrjú ár og finnst mér ég bú-
inn að gera þá hluti þar, sem
mig langaði til að gera. Ég
nenni ekki heldur að vera sí-
fellt að rokka úr einni stefn-
unni i aðra, þó mér finnist
það í lagi ef menn geta það
áreynslulaust. „Akústikin"
býður heldur ekki uppá nein-
ar meiriháttar sviptingar."
Ertu þá alveg hættur að
spila með hljómsveit?
„Nei, nei, en ég er ekki að
vinna með neinni sveit i
augnablikinu. Þróunin hér-
lendis hefur líka verið þannig
að smátt og smátt hafa menn
veriö að henda böndunum
sinum. Sjáðu t.d. menn eins
og Bjarna Tryggva, Bjartmar
eða Gaua. Þetta er náttúrlega
vegna þess að einir sér fá
menn meiri pening út úr
þessu en ella. Hins vegar
kemur það á móti að það
krefst meira af mönnum að
halda heilum sal heilt kvöld
svo gott megi teljast. Að vera
með hljómsveit er eins og
hobbý miðað við trúbadorinn.
í trúbador geturðu heldur
ekki falið þig á bakvið hljóm-
sveitina ef þú gerir mistök,
heldur verðurðu að standa og
falla með þeim. Það er
einmitt þetta atriði, sem mér
finnst einna mest heillandi
við trúbadorinn. Samt sem
áður langar mig alltaf svolítið
að vinna með hljómsveit. En
ég notaði mikið af hörðum
efnum í rokkinu og þess
vegna ákvað ég að taka mér
þriggja ára hvíld frá því til að
ná mér hægt og rólega nið-
ur.“
Svo mörg voru þau orð frá
þessari landsins afkasta-
^mestu poppstjörnu. Miðnætt-
*ið nálgaðist óðfluga og úti
beiö Bubba „snjó“hvítur
Sitróeninn. Nútímatrúbadorar
ferðast nefnilega um á stál-
fákum. Það er af sem áöur
var.
GHÁ.
VANIR HALAR
Piltarnir í þessari hljóm-
sveit geta státað sig af því að
vera í einni alvinsælustu
þungarokkssveit þessa
heims og þó víðar væri leit-
að. Van Halen hafa gefið út
slatta af þokkalegum þunga-
rokksplötum og þá flestar
með David Lee Roth, þvi frík-
aða rokkgerpi, í broddi fylk-
ingar. En Davíð hætti og þá
fannst mörgum aðdáendan-
um útlitið heldursvart. Þetta
fór nú samt betur en á horfð-
ist og maður að nafni Sammy
Hagar tók við hljóðnemanum
og hefur haldið á honum síð-
an, sýnir samt engin þreytu-
merki. Síðan Sammy greip
hljóðnemann, hafa Van Halen
gert tvær plötur að þessari
nýjustu, OU812, meðtalinni.
Ég játa það fyrir ykkur hér og
nú, lesendur góöir, að ég hef
í gegpum árin haft lúmskt
gaman af frasarokkinu sem
hljómsveitin leikur. Þetta er
nánast eina þungarokkssveit-
in sem ég get hlustað á heila
plötu með án þess að reiðin
og geðvonskan blossi upp í
mér.
Það eru engar meiriháttar
stökkbreytingar hjá Van Hal-
en á OU812 (framborið:
ójúeitvonntú). Eddie Van Hal-
en er á sínum stað með
brennandi blúsrokkaðan gít-
arleik sinn og sýnir að hann
kann virkilega á „öxina“ en
þungarokkarar kalla gítar yfir-
leitt „Axe“ á enskri tungu. Al-
ex bróðir hans er einnig þétt-
ur á bakvið „settið" og er
virkilega gaman að heyra þá
byrja lagið Source of
infection þar sem Eddie leik-
ur fingraleikfimi á gítarinn og
Alex þrykkir taktinn með
tveimur bassatrommum
(Double bassdrum). Gítarsóló
Eddie eru einnig mjög
persónuleg, þ.e.a.s. stíllinn,
kraftmikil og er óhætt að full-
yrða að betri þungarokksgit-
arleikari er vandfundinn. A
OU812 eru mjög prýðisgóð
lög og nægir að nefna A.F.U.
(Naturally Wired), Cabo
Wabo, Mine all mine, Source
of infection, smellinn Black
and Blue og hina meðal-
hröðu ballöðu Feels so good.
Hvað varðar textana þá eru
Van Halen litið gefnir fyrir
heimspekilega vangaveltur
og þ.a.l. lítið að velta sér
uppúr vandamálum heimsins.
Þess í stað syngja þeir aðal-
lega um stráka og stelpur
sem eru einhversstaðar á
baðströnd að kvöldlagi og
veltast um löðursveitt í volg-
um sandinum, skyndilega...
Þetta er semsagt alveg
hreint ágæt plata frá Van
Halen.
GHA
ÁSTRALIR
Á ÚTOPNU
Australian rock 1988.
Ýmsir flytjendur.
Það hefur lengi verið talið,
allavegana hér á landi, að
Ástralía væri svotil akkúrat
hinumegin á hnettinum.
Sennilega er þetta nú á rök-
um reist en efist þið um
imnuiB
FYRIR 50 ÁRUIH
vernlg SJálfsteisfl.
svikor ob pilar fðlkið
ÞANN 25. janúar s. 1. sagði Morgunblaðið:
„Bæjarsijórn Rcykjavíkur hcfir fcngið tilhoð um nægi-
lagt fé til að hrinda hitaveitunni í framkvicmd. — Lánið
fæst með hagfcldum kjörum."
Síðar segir blaðið, eftir að það er búið að segja að aðeins
sc beðið eftir leyfi brezka fjármálaráðherrans og að ckkcrt .
bcndi til þess, að hann synji um leyfið:
„Menn mega þó ekki halda, að hitaveitulánið fáist ekki,
þó svo ólíkega skyldi vilja til, að ráðherrann svnjaði um þetta
leyfi- Því hið brezka fjármála- og virkjunarfirma „Power
Securities Corporation" heíir sem fyr segir boðið borgar-
stjóra, Pétri Ha’ldórssyni, að lána féð til fyrirtækisins, ón
þcss til nokkurs útboðs kæmi“.
Bæjarstjórn vildi ekki samþykkja
ákvörðun meirihluta bæjarráðs, en
frestaði málinu öilu.
þetta þá er ekkert annað að
gera en að skoða næsta
Atlas-kort sem eru til á ótrú-
lega mörgum heimilum enda
íslendingar forvitnir að eðlis-
fari (finnst mér). Nú árið 1988
á kengúrulandið 200 ára af-
mæli að mér skilst og af því
tilefni hefur verið gefin út
safnplata með sjö leiðandi
rokkhljómsveitum þar í landi.
Og það er skemmst frá því að
segja að þeir þarna í „Down
Under“, en svo er Ástralía
kölluð á enskri tungu, kunna
svo sannarlega að kreista
kröftugt rokk úr hljóðfærum
sínum því þetta er hinn eigu-
legasti og áheyrilegasti grip-
ur. Hljómsveitirnar sem eiga
lög á plötunni eru: Mental as
Anything, Midnight Oil,
Noiseworks, Wa Wa Nee,
Party Boys, dúettinn Flash &
the Pan og Dave Dobbyn sem
er sólóisti skífunnar.
Australian rock 1988 hefst
á hinu þrælmagnaða Beds
are burning með Midnight Oil
og hefur þetta lag notiö verð-
skuldaðrar athygli enda er
það geysivel unnið og
skemmtilega útsett. Það er
tekið af plötunni Diesel and
Dust sem er þeirra nýjasta af-
urð. í kjölfar miðnæturolí-
unnar kemur svo lagið High
Voltage með Partýstrákunum.
Þungarokk í millivigt og alls
ekki slæmt sem slíkt. Þess
má geta í framhjáhaldi, ó ó
afsakið, framhjáhlaupi að í
þessari ágætu hljómsveit er
fyrrum bassaleikari Status
Quo, Alan Lancaster. Hepp-
inn var hann að koma ekki til
íslands með hinum gamlingj-
unum sem sökum þverrandi
vinsælda neyðast nú til að
heimsækja austurblokkina
og glamra þar fyrir rokksvelt
ungmenni. Status Quo, jesús
minn almáttugur. En snúum
okkur nú aftur að Ástrala-
rokki. Dave Dobbyn, einfari
plötunnar, á heiður að næsta
lagi. Þetta er það lag sem
mér finnst einna skemmtileg-
ast sökum þess hve léttur
reggí-andi svífur yfir því.
Noiseworks koma svo með
lagið No Lies sem er frekar
hefðbundið rokklag og bregst
þeim félögum ekki bogalist-
in. Dúettinn Flash & the Pan
fullyrða í næsta lagi að pen-
ingar Ijúgi ekki og er það víst
hverju orði sannara. Svolítið
sérkennilegur söngur setur
svip sinn á þetta lag svo og
frumlegur hljómborðsleikur.
Þó dregur tilþrifalftil útsetn-
ing lagið nokkuð niður að
mínu mati. Fyrsta eiginlega
popplag Australian rock flyt-
ur hljómsveitin Mental as
Anything. Létt og grípandi,
reynir ekki mikið á hlustand-
ann enda má segja að það sé
tilgangur popplaga yfirhöfuð.
Síðasta lagiö á hlið tvö og
jafnframt það leiðinlegasta á
hinsvegar sú hljómsveit sem
ber frumlegasta nafnið, Wa
Wa Nee. Kannski öll frumleg-
heitin hafi farið i nafnið?
Lagið Sugarfree finnst mér
það leiðinlegt að ég nenni
ekki að tala um það. Á hlið
tvö er sama fyrirkomulag við
haft og á hliö eitt, hver flytj-
andi á þar eitt lag. Seinni
hliðin er heldur slakari en þó
standa Noiseworks og Mid-
night Oil vel fyrir sínu.
Australian rock gefur að
mínu mati nokkuð raunsæja
mynd af rokkgeira ástralsks
tónlistarlífs. Þó sakna ég
ógurlega hljómsveitarinnar
The Triffids og hefði hæg-
lega mátt setja tvö lög með
þeim í staðinn fyrir Wa Wa
Nee sem er svarti sauðurinn
á annars skrambi góöri skífu.
GHÁ
Áiyktun bæjarráðs
liefir lió verið send
ríkisstjórninni.
TÓN A. PÉTURSSON
hóf á bæjarstjórnar-
fundi í gær umræður um bíla
stæðin. Gerði hann þá fyrir-
spurn til borgarritara, hvað
gert hefði verið í málinu og
hvort bæjarráðið hefði hætt
við að láta framkvæma fyrri
ályktun sína um bifreiða-
stæði á Bernhöfts- og Gimli-
túnum.
Bnr hnnn frnm tillögu í þcssu
múli n l>ú lciS, að bæjarstjórnin
lýsi sig mótfallna því, að bif-
rciðnstæði væru sctt þarna, cn
að hón feli bæjarvcrkfræðingi
að sjú lit bifrciðasticði til frant-
bóðar.
Borgarritari svaraði fyrir-
spurninni á |)ú lcið, að ekkert
hefði verið gert í málinu, en á-
lyktun bæjarráðs hefði verið
scnd ráðuneytinu, en hvað það
myndi gera, kvaðst hann ekki
vita.
J. A. P. kvaðst ekki ánægður
með þetta. „Það nær ekki nokk-
urri ált að sctja upp bifrciða-
stæði á þessum stað. Við mcg-
um ekki útrýma hinum fáu
grænu blettum i Miðbænum.
llykstaðirnir eru nógu margir.
Þetta mál verður að leysa nú
til frambúðar, en ckki til bráða-
byrgða. Astæðan fyrir því, að
ráðamenn bæjarins cru alltaí
að tala um bráðabirgðalausn,
cru þær, að þú skortir hugrckki
og manndóm til að skipa þess-
um málum á réttan veg. Þcgar
bifreiðastæðið við Kalkofnsveg
var byggt fyrir bifreiðastöðina
Geysi, vildi ég að gerð væru
þar stærri bifreiðastæði fyrir
allar bifrciðastöðvarnar við
Lækjartorg.
En þá vildu ráðamenn bæjar-
ins leysa múlið til brúðabirgða
og cnn erum við komnir í vand-
ræði. Ég vil aö bæjarstjórn
gangi nú þegar hreint til verks
í þessu máli.“
Vinnuskór karla
Eiomnír aftur
EnufreMur mlkið úrval af
karlm annaf ataef num
Vcrksinftiðjnútaalan
GJSIPHJM — IÖUKM
Aðnlctrieti.
- -« -r«~ -r— —
Það er ósatf
seu* tluj>lltlaðið Vísii* skýrir lrá í fyrradag, að
itailækjavcrksiuiðjmiui í Elaíuurfirði Lafi vrr-
i« lokað vcgua efuisskoris. IIiusveRar var
mesíum hiutu siarfsiuauuauua n’efið sumurirí
sauikvicmf Suiniiiugí. Vejn'aa tai'ar á eiuuui
Alui irá lítliiutluui t ea. 100 rafsuðuvélar, scm
voru aif iiora leyti íulígtrðar, liefir ekki vcÞ
ið lucgt að afj-reiiða |>ær frá verksmiðjuuui.
Ná cr sá hiuiar fyrir uokkrum dö{*uiu kom>
iuit oj4 itaía uú licgar tvö bíiltlöss af rafsuðu-
vélum verið seud i'rá verksutiðjuuui o>> cu. 80
vélar veröa tiiltúuar uæstu daga.