Vísir - 10.03.1976, Síða 14

Eigum við oð svelta fé
í heimahögum ó haustin?
I.ilja Bjarnadóttir skrifar:
Ég rakst á gamla grein úr Visi
fyrir stuttu. Reyndar er hún
skrifuð fimmtudaginn 21.
nóvember 1974, en mér finnst
málið vera i góðu gengi enn
þrátt fyrir það. Þar er bent á að
það sé röng stefna að striðala
dilka fyrir slátrun. Þeir sem
skrifa um dilkakjöt ættu að
reyna að kynna sér hvernig
sauðkindin er vaxin. Dilkur sem
vegur 35 kg, þarf ekki að vera
tómt fituhvap. Bændur taka
lömb sin i girðingar á haustin á
meðan beðið er eftir slátrun.
Auðvitað er óhjákvæmilegt, að
flest lömbin bæti við sig, þegar
þau koma af úthaga á ræktað
land. En mikill hluti girts lands
hjá bændum er meira og minna
ræktaður. Ætlast kaupst.búar
til að bændur hafi fé sitt i svelti
þegar það kemur heim, svo úti-
lokað sé að örlitil fita finnist á
skrokkunum? Nei og aftur nei.
A meðan að sauðfjárrækt þrifst
i landinu, framleiðum við ekki
horkjöt að gamni okkar. Og ég
er engan veginn viss um að
reykviskar húsmæður vildu
greiða verulega hærra verð fyr-
ir kjötið, ef það væri grennra.
Þeim fækkar ekkert kilóunum
sem þær þurfa i pottinn, og
bændurnir þurfa lfka að lifa.
Og hafið þið gert ykkur grein
fýrir þvi, að Islenskar sveita-
konur lifa lika á lambakjöti?
Mér þætti gaman að ræða við
þetta „venjulega” fólk, sem tal-
að er um að vilji ekki skrokka
sem eru yfir tuttugu kiló. Ætli
það hafi gert sér grein fyrir
hvers það fer á mis, eða liggur
þetta ef til vill i verðlaginu?
Tuttugu kilóa skrokkur fer
undantekningalitið i fyrsta
verðflokk, og er þar af leiðandi
dýrastur. Gæti orsakarinnar
ekki verið að leita einmitt þar?
Fólk kaupir ódýrara kjöt, þegar
það er á boðstólum, af þvi að
það er ódýrara, en ekki ein-
göngu vegna þess að það er fitu-
minna. Það eru svo margar
hliðar á máli hverju, en við eig-
um ekki að einblina á eina og
taka hana út úr.
Eins og þegar samtökin um að
kaupa ekki landbúnaðarafurðir
risu sem hæst. Hvers vegna
hættu ekki reykviskar húsmæð-
ur að kaupa sykur þegar hann
hækkaði upp úr öllu valdi? Hver
vill svara þvi? Sveitafólkið lifir
á landbúnaðarvörum eins og
kaupstaðarfólkið. Og i mörgum
tilfellum á mjólk og kjöti sem
ekki er niðurgreitt. Allir vilja
hækkað kaup. Bændur fá sitt
kaup i gegnum vöruna sem þeir
framleiða. Þeirgeta ekki farið i
verkföll. Kýrnar þarf að mjólka
allt árið og allar skepnur þurfa
fóðrið sitt. Og þar sem bóndinn
lifir og starfar við lifandi búpen-
ing, lifir hann i stöðugri áhættu
með afkomuna. Það eru ekki
hundruð i hættunni þó að verka-
maður i almennri vinnu verði
veikur og frá' vinnu i einn.tvo
daga, eða ef til vill viku. Jú,
hann tapar að visu kaupi, en fær
oftast greidda veikindadaga.
Bóndinn má aldrei verða veik-
ur, og hann fær aldrei greidda
veikindadaga. Lifandi fénaður
þarf hirðingu jafnt helga daga
sem virka. Og svo vill kaup-
staðarbúinn að bændur svelti
féð þegar það kemur af fjalli á
haustin. Ég held, að þeir ættu
heldur að verða sér úti um
geitakjöt, eða jafnvel tófu-
skrokka, Svona fólk þarf ekki
ætt kjöt, ef það kann ekki að
meta það. Bestu kveðjur til
„venjulega” fólksins.
Arnfríður Pálsdóttir hafði sam-
band við blaðið:
Það er enginn smábóndi þessi
Haukur i Sveinbjarnargerði á
Svalbarðsströnd. Þar hefur
hann 150 kúa f jós — ekkert smá-
fjós það.
En gæti ekki læðst sá grunur
að lesendum blaðanna eftir a 11-
ar yfirlýsingarnar hans að
þarna væri um fjármála-
hneyksli aö ræða, þegar einn
bóndi getur byggt og vélvætt
sem skyldi á sama tima og fjöldi
bænda fær synjun um fyrir-
greiðslu smáframkvæmda á
jörðum sinum. Erti allir bændur
aðrir á landinu bara bjánar að
hafa ekki tekið stórbóndann á
Svalbarðsströndinni sér til
fyrirmyndar? Eða er þetta eina
„stórjörðin” á landinu og leynd-
ist þá þarna á Svalbarðsströnd-
inni?
Skulda-
bréfin
ny|u
œtluð
ríka
fólkinu
Húsmóðir hafði sam-
band við blaðið:
Skuldabréfin nýju
eru ekki ætluð al-
menningi. Ég held að
þau séu eingöngu ætl-
uð fyrir þá riku.
Hvaða almennur
launþegi hefur áð á að
fjárfesta i skuldabréf-
um sem eru 10 þúsund
krónur að nafnverði,
hvað þá 50 að ég nú
ekki tali um 100 þús-
und króna bréf.
Mér finnst að þetta séu of
stór hlutaskipti. Það eru
margir, sem vilja eignast
skuldabréf, og finnst mér þá,
að bréf fyrir almenning mættu
ekki kosta meira en tvö þús-
und krónur að hámarki. Með
þvi eina móti væri almennum
launþegum gert kleift að eign-
ast þau.
Setjum nú svo, að afa og
Ömmu langaði til að gleðja
barnabarn sitt með skulda-
bréfi i fermingargjöf. Ég spyr,
um hvern er verið að hugsa i
þessu tilfelli? Ég þekki
marga, sem vildu gefa svona
skuldabréf i tækifærisgjafir.
Ég hef ekki látið mér detta i
hug, að þessi rikisstjórn eða
aðrar- gætu verið svona
hreinskilnar i okkar vel-
ferðarþjóðfélagi, að láta
svona ójöfnuð eiga sér stað.
Mér finnst að rikisstjórnin
hefði átt að ganga fram fyrir
skjöldu og láta sjá að hún þori
að koma fram af hreinskilni i
þeim vandamálum, sem
komið hafa fram að undan-
förnu og er bölvaldur þjóð-
félagsins, verðbólgan.
^Spariskírteini útgefin
i fyrir 500 milljónir kr.
I MIOVIKLOACINN H. ■«! •*- _l.nlu flmi
Ríkið slœr
lón hjó
einstakl-
ingum