Vísir - 18.07.1976, Blaðsíða 4

4
Sunnudagur lg. júli 1976 VISIR
Arnarungarnir vinna öll störf sem til falla , hver sem titill þeirra er.
Önundur flugmaður tékur gjarnan að sér telexinn.
Flugfreyjurnar Hildur Reykdai og Marit Daviðsdóttir, vinna lfka skrif-
stofustörf. Hér að brosa með John Schoonhaufen, flugstjóra.
Arngrimur, Ævar og önundur „halda fund” um einhverja útreikninga
Þeir voru léttir i skapi
og hressir þótt klukkan
væri ekki nema fimm
um morgun. Þeir höfðu
gantast góðlátlega í
flugstöðvarbyggingunni
og það var aðeins á
gullstripunum fjórum á
jakkaermum Arngrims
Jóhannssonar að sást að
hann var flugstjórinn i
hópnum.
En nú sátu þeir I stjórnklefan-
um á Boeing þotu Arnarflugs og
þarmeð var „óformlegheitunum”
lokið. Þeir töluðu saman á ensku
og önundur Jóhannsson, að-
stoðarflugmaður, og Ævar Guö-
mundsson, flugvélstjóri, kölluöu
Arngrlm „Sir”.
„Eagle Air 600”
fer af stað
Einn af öðrum vöknuðu Pratt &
Whitney hreyflarnir fjórir til llfs-
ins og „Eagle Air 600” sem var
kallmerki vélarinnar i þessari
ferð, fékk heimild til að aka út á
flugbrautina.
Þaö var rennt yfir siðustu atrið-
in á „tékklistanum.” Svo lögðu
Arngrimur og önundur hendur á
eldsneytisgjafirnar og gáfu allt i
botn.
Það voru aöeins fáir farþegar
um borð I þetta skipti og vélin þvi
létt, enda æddi hún eins og
trylltur túnfiskur niðureftir
brautinni.
Arngrimur sleppti eldsneytis-
gjöfunum og tók báðum höndum
um stýrið. Hann horfði út á flug-
brautina og hélt vélinni á henni
miðri. önundur horföi hinsvegar
á mælaborðið og kallaöi upp
hraöann.
„Speed 80 knots”.
„Speed V 1”.
(Eftir aö búið var að kalla „V
1” verður ekki aftur snúið með
flugtak. Þá er vélin á svo miklum
hraða og það litiö af braut eftir að
ekki er unnt að stöðva hana)
„Rotate.”
Arngrlmur dró stjórnvölinn að
sér og nef vélarinnar lyftist.
Augnabliki siðar höfðu hjólin
sleppt flugbrautinni og „Eagle
Air 600” klifraði upp I skýja-
þykknið.
Upp i sólskinið
Ferðinni var heitiö til Bodö i
Norður-Noregi, til að sækja „full-
fermi” af Iþróttafólki á Kalott
keppnina sem fór fram i Reykja-
vlk sjötta og sjöunda júll.
Þaö var töluvert skýjað yfir Is-
landi þennan dag. Þeir félagar
höfðu fengið úthlutaö 29 þúsund
feta flughæö, og það var ekki fyrr
enl 27.300fetum semsólin byrjaöi
loks að skina.
Sautjánhundruð fetum ofar var
svo dregiðaf hreyflunum og sjálf-
stýringin settá.Það var fariðyfir
nokkur „tékklistaatriöi” I viðbót.
Svo tóku þeir við kaffibolla og
vínarbrauðum frá Hildi Reykdal,
flugfreyju.
Arngrlmur hallaði sér aftur i
sætinu, setti fæturna upp á þver-
stöng fyrir neöan mælaborðið og
hagræddi sólgleraugunum á nef-
inu. Hann leit aftur og glotti:
„Það er sko betra að fljúga en
vinna”.
Augun leita á
mælaborðið
Ahöfnin i stjórnkeflanum getur
nú tekið llfinu með ró um stund,
en þá hefst aftur vinnan hjá flug-
freyjunum, sem bera farþegun-
um veitingar.
öðru hverju tekur Arngrlinur
hljóönema og gefur farþegunum
skýrs lu um hvernig ferðin gangi,
veður á áfangastaö og þar fram-
eftir götunum.
í stjórnklefanum er allt rólegt
og aöeins mælaborðiö sýnir aö
þotan æðir áfram með 455 milna
hraða. En þótt mannskapurinn sé
afslappaður og spjalli um daginn
og veginn, leita augun alltaf öðru
hverju á mælaboröiö. Þau eru
tvö, önnur fyrir framan flug-
mennina, hitt fyrir framan Ævar.
Rúm fimm tonn
á klukkustund
Fjórir mælanna sýna að hreyfl-
ar þotunnar gleypa um eitt tonn
og þrjúhundruö kiló af eldsneyti á
klukkutöna. Það eru 1,3 tonn á
hreyfil þannig að alls er eyðslan
um 5,2 tonn á klukkustund.
Ævar reiknar með að þeir noti
tæp fimmtán tn. til að komast til
Bodö en I geymum vélarinnar eru
tuttugu og fjögur tonn. Það er
alltaf haft nóg „til vara” ef þeir
skyldu þurfa I biöstakk, eða fara
á einhvern annan flugvöll vegna
veðurs.
„Sjáiði nokkurt land
strákar?”
A einu radióinu hangir lltill
kross I talnabandi.
„Hver á þennan kross?”
„Hann er sameign. Við notum
hann fyrir lendingar.”
Ha, ha.
önundur hefur verið aö fikta I
Loraninum og gefur út yfir-
lýsingu um að nú eigum við að
fara að nálgast Noreg.
„Viö skulum kveikja á
sjónvarpinu,” segir Arngrlmur
og önundur teygir sig fram og
kveikir á radarnum. Það liöur
nokkur stund.
„Sjáið þið nokkurt land
strákar? ”
Ævar: „Tjah, mér sýnist þetta
vera Grænland.”
önundur ygglir sig framan i
hann.
Ég byrja að taka myndir og
önundur hnippir I Arngrlm:
„Vertu nú dálitið flugstjóralegur I
framan.” Arngrimur gripur um
stýriö báðum höndum og starir
fránum flugstjóraaugum á skýin