Vísir - 21.11.1976, Blaðsíða 9

Sunnudagur 21. nóvember 197fi
9
Daniel óskarsson, foringi og kona hans Anna Eide óskarsson, sem einnig er foringi.
Söngur og hljóðfæraleikur skipa háan sess hjá HjáipræOishernum.
„Við skulum byrja samkom-
una i kvöld i Jesú nafni, og
syngja sáim númer 328”.
Blaðamaður Visis er staddur
á samkomu Hjálpræðishersins,
og það er Anna Eide Óskarsson
sem mælir þessi orð, Sálmurinn
sem sunginn er, er i söngbók
hersins en hún er þó nokkuð frá-
brugðin þeirri sálmabók sem
margir landsmanna eiga og
fyrirfinnst i ölium kirkjum
landsins. Þótt textarnir séu í
meginatriðum ekki ósvipaðir
eru lögin það svo sannarlega.
Þessi fyrsti sálmur er liflegur
og með léttum takti. Litil lúðra-
sveit leikur undir og allir sam-
komugestir syngja með, eftir
þvi sem raddböndin og sam-
viskan leyfir.
Salnum, sem er frekar litill,
er skipt nokkurn veginn i
tvennt. öðrum megin eru rneð-
limir hersins — hermenn, tor-
ingjar og hljómlistarmenn (þeir
siðasttöldu eru reyndar her-
menn lika), en hinn helming
salarins fylla svo samkomu-
gestir.
Hóparnir snúa hvor á móti
öðrum. Meirihluti samkomu-
gesta er af eldri kynslóðinni, en
inn á milli er þó einnig yngra
fólk.
Söngnum er lokið og sá næsti
er kynntur. Ljóðið er einnig að
finna i söngbókinni, en nú er
undirleikurinn ekki sá sami. 1
stað lúðrasveitarinnar eru
komnir tveir gitarar,
harmónikka og fiðla sem Daniel
Óskarsson, yfirmaður Reykja-
vikurdeildar hersins, leikur á,
en hann er einnig stjórnandi
samkomunnar.
Söngurinn er þagnaður i bili
og flutt er stutt þakkargjörð.
Það vekur athygli þess sem ekki
hefur áöur sótt slika samkomu,
að hermenn lifa sig geysilega
inn i þakkargerðir sem þessa.
Einn þeirra les upphátt, eöa tal-
arfrá eigin hjarta, en hinir taka
gjarnan undir og segja stundar-
hátt, setningar til áherslu. ,,Já,
Jesús! ”, heyrðist sagt af tilfinn-
ingahita, og fleiri upphrópunum
var skotið inn, eftir þvi sem
mönnum fannst þurfa.
Þvi næst kynnir Daniel næsta
lag og tekur fram að það falli
kannski ekki öllum i geð. Það
eru tvær ungar stúlkur sem
leika á gitara og syngja á ensku.
Textinn er að sjálfsögðu trúar-
legs eðlis, en lagið er geysilega
fallegt og vel flutt.
tslenski herinn hefur mikil
samskipti viö þann norska og
færeyska, enda undirsömu yfir-
stjórn. Það kemur þvi kannski
ekki á óvart að þetta kvöld les
norskur maöur, sem er starf-
andi á vegum hersins hér, úr
bibliunni og Óskar Jónsson
bridadier, yfirmaður bæði ts-
iands- og Færeyjardeildar
Hjálpræöishersins, þýöir jafn-
óðum. Kaflinn sem lesinn er
segir frá Pétri postula, og á eftir
erlagt út af textanum, en óskar
þýðir jafnóöum setningu og
setningu.
Danielsem talar. Hann les fyrst
kafla úr Filippubréfinu, og
ræðir siðan um nöfn og þýðingu
þeirra, i framhaldi af versinu
sem hann las.
Beðið um þúsundkall!
Stuttu áður en hann hóf
lesturinn, kom kona á miðjum
aldri i salinn. Hún settist framar
lega og var áberandi ölvuð.
Eftir að hafa verið róleg og
þögul i stutta stund fór hún að
gripa frammi og var með há-
reysti. Allflestir samkomu-
gestir virtust kannast við hana,
og sussuðu og reyndu aö róa
manneskjuna. Það virtist hafa
þveröfug áhrif — hún hækkaöi
bara róminn og lauk við tölu
sina. Stottu seinna fór hún út,
eftiraðhafa beðið háttog snjallt
um þúsundkall.
Þessi truflun hefur ekki mikil
áhrif á samkomuna óg maður
freistast til að halda að þetta
hafi ekki verið i fyrsta sinn sem
svona nokkuð gerist.
Daniel lýkur við ræðu sina,
tekur sér gitar i hönd og sunginn
ersálmur. Allir taka lifandi þátt
i honum, standa upp og rétta
hendur til himins, i samræmi
við textann sem sunginn er.
Aður en það var gert fór kona
úr hópi hermanna um salinn
Lagiö var tekið af krafti.
Stuðmúsik
Siðan er sunginn sálmur, og á
eftirkynnir Daniel næsta atriði:
,,Nú ætla unglingarnir að
syngja nokkra söngva og
vitna”. „Unglingarnir” eru
fimm ungar stúlkur með tvo
gitara. Lögin sem þær syngja
eru fjörug og hermenn jafnt
sem gestir klappa höndum
saman, stappa niður fótum og
slá takt, — hinir kátustu. Ein af
stelpunum slær taktinn með ein-
hverju hringli eins og popparar
nota gjarna, og sum lögin væru
reyndar boðleg á popptónleika
sem stuðlög. En textarnir varla,
— og þó... A milli laga vitna
stúlkurnar og hermenn.
Að vitna er það kallað þegar
fólki segir frá sinni eigin trúar-
legu reynslu og sannfæringu,
gjarnan með dæmum úr dag-
lega lifinu.
Annað sem vekur athygli er
að margir eru kallaðir gælu-
nöfnum, og öll fer þessi sam-
koma ákaflega frjálslega fram.
Ef einhverjum hljóðfæraleik-
aranum fatast sundiö i tónaflóö-
inu er bara hlegiö og öllu slegið
upp i grin. Annað er eftir þvi.
Eftir þessa syrpu er komiö að
aðalræðu kvöldsins. Það er
Kona á miðjum aldri kom I sal-
inn...
með samskotabauk. Allflestir
gáfu eitthvaö.
Að samkomunni lokinni, um
klukkan tiu (hún hófst klukkan
20.30) Kvaddist fólk með handa-
bandi og hélt heim á leið.
extí: Guðjón Arngrimsson Myndir: Jens Aiexandersson og Loftur Ásgeirsson