Vísir - 20.02.1977, Qupperneq 7

VISIR
Sunnudagur 20. febrúar 1977
ákvör&un að flytja út... Fyrir ut-
an það hve erfitt var að koma
þaki yfir höfuðið á sér, var svo
dýrt orðiö að lifa, skattar háir
og annað þvl um likt, að við
töldum það ekki þess viröi aö
búa hér áfram upp á þau býti að
þurfa a& vinna allan sólar-
hringinn.”
Það er semsagt ekki atvinnu-
leysið sem hrekur þau i útlegð-
ina, heldur vinnuþrælkunin,
vinna allan sólarhringinn og
komast samt ekki af.
Sföan flytja þau hjónin til
Astraliu, kaupa sér einbýlishús
og byr ja að bolloka hinumegin á
hnettinum og fróðlegur sá sam-
anburöur sem þau gera á hög-
um sinum þar og hér. I saman-
dregnu máli er niðurstaöan sú,
aö i Astralfu lifa hau góðu lifi
með 40 stunda vinnuviku, og
ekki að undra þótt þau segðust
ekki vera væntanleg aftur til
Islands i þessu lifi.
En Indri&i vill aö lokum segja
nokkur orð viö þetta fólk og aðra
sem svipað er ástatt um:
„Maður sem fer til útlanda til
að gera það gott, hefur gleymt
einu mikilsveröu atriöi: Þaö
sem hann vinnur þaö vinnur
hann útlendingum. Heima vinn-
ur hann sjálfum sér ...”
Hvað á framkvæmdastjórinn
við með þessari formúlu? Að
Islendingur sem vinnur erlendis
sé arðrændur af útlendingum en
hér heima hljóti hann sjálfur
arðinn af sinni vinnu? Ef við nú
setjum fyrrnefnd hjón inn I

m
dæmið, kemur i ljós að i Astra
liu framfleyta þau sér auðveld-
lega með sinni vinnu, en á
Islandi alls ekki. Nú liggur fyrir
aö Arinbjörn var ekki að blása
sápukúlur 16 til 20 klukkustund-
ir hér uppi á tslandi, heldur
erfiðaði hann sem rennismiður.
Hver hirti þá arðinn af vinnu
hans? Útlendingar? Nei. Getur
þá hugsast a& hér uppi á Islandi
séu til arðræningjar og rýji ekki
vinnudýr sin aðeins inn að
skyrtunni, heldur vilji þeir
skyrtuna lika, húðina og hárið?
Sennilega á Indriði við aö hér
á tslandi sé islenskt verkafólk
þó alltént arðrænt af islenskum
aröræningjum, sem bæti ofur-
arðránið upp með Islenkum
biskupi, islenskri rikisstjórn og
irǤ-
k.
u \
p\~

‘'S:

VJ.4P-
.
■
*• 1 á • **

skemmtilegheitum I blaða-
greinum.
Ef aö fólkið er hinsvegar orðiö
svo sljótt af nöldri stjórnarand-
stöðunnar að þaö finnur ekki
púðriö i þessum dásemdum
íslands, þá blasir við sú stað-
reynd að kjör alþýöu eru svo
knöpp orðin á Islandi að i raun
inni heldur þjóöinni ekkert sam-
an nema sjórinn. Ef frá tslandi
lægi landvegur til annarra
landa, yröu ekki aörir eftir hér
uppi en innflytjendaaöallinn,
klerkar hans, rikisstjórn og i
mesta lagi nokkrir rithöfundar
á heiðurslaunum.'
Svona getur margt hent á
langri leið. Arið 1755 skrifaöi
franskur rithöfundur og heim-
spekingur aö nafni Jean-Jacqu-
es Rousseau, bók sem hann
nefndi: ,,Um upphaf ójafna&ar
meðal manna”. Þar segir frá
þvi aö islendingar sem geröar
voru tilraunir með að gróöur-
setja á Jótlandsheiöum, hafi
annaðhvort veslast upp af heim-
þrá eða sprungið á sundi þegar
þeir freistuðu aö synda frá
Danmörku til tslands. Rúmlega
þrjú hundruð árum siöar er
sjórinn krökkur af Islendingum
sem eru að synda frá tslandi til
Astraliu, og nú eru þaö ekki eld-
gos, plágur og hafis sem stökkv-
ir þessu fólki á flótta, heldur
yfirstéttlandsins, sem I daglegu
tali gengur undir nafninu verö-
bólga.
U Tll WíMBUY.
eftir Eric Batty
miðherjinn Nandor, Herry Jon-
ston uppúr skónum, leit upp og
þrumaöi knettinum efst I mark-
ið, vinstra megin við Mer-
rick-löngu áður en hann kom að
vftateignum.
England jafnaði, en ungverj-
ar svöruöu strax meö þremur
mörkum, og hvilikur fótbolti.
Það var ekki bara hvað þeir
gerðu englendingunum, heldur
hvernig þeir geröu það. Hideg-
kuti skoraðiannað og Puskas
þriðja og allt i einu var staðan
oröin 4-1 ungverjum I vil.
Markið sem Puskas skoraði
var einstakt. Eitt af bestu
mörkum sem ég hef séð. Hægri
útherjinn Budai losnaöi úr
gæslu og lék næstum upp aö
endamörkum. Hann gaf lágan
bolta fyrir markiö og við stöng-
ina nær var Puskas kominn og
tók viö boltanum innanfótar
með vinstra fæti. Harry Jonston
var rétt hjá og kom frá vinstri...
og þá geröist þaö. Eftir aö hafa
stöðvaö boltann með vinstri,
þóttist Puskas ætla til hægri
Bcrtty
mjög vandlátur á knattspyrnu,
og segist aðeins hafa séð einn
leik þar sem honum fannst bæ&i
li&in frábær, og það var 1954.
En ekki veröur frá honum
tekið, að hann hefur þó nokkuö
til sins máls þegar hann talar
um að englendingar hafi dregist
aftur úr I fótboltanum. ttalir
fóru létt með þá i Róm, og um
daginn léku hollendingar sér
hreinlega a& þeim, og þaö á
Wembley.
—GA
(frá markinu), dró boltann aö
sér með sólanum á skónum og
ýtti honum áfram aftur, allt i
einni hreyfingu, um leiö og Jon-
ston þeyttist framhjá. Fótur
Puskas sveiflaðist og bomm ...
boltinn lá i netinu áður en Gil
Merrick vissi hvaðan á hann
stóð veöriö.
Bragðið
Þetta bragö varö heimsþekkt.
Seinna sá ég þetta aftur og aftur
I biómynd og reyndi þaö sjálfur
eins og allir sem ég þekkti. Það
var stórkostlegt og furöulegt I
senn.
Englendingar léku enn ágæt-
lega. Matthews geröi ursla i
vörn ungverjanna og fékk
margar góðar sendingar frá
Ernie Taylor. Og Stan Morten-
sen olli þeim einnig vandræðum
með leikni sinni og hraða á
miðjunni. En hvorki áhorfendur
né blaöamenn tóku eftir þessu,
þvi hvað eftir annaö léku ung-
verjarnir þá ensku sundur og
saman.
Knattspyrnan sem þeir léku
var svo góð aö það virtist sem
leikmennirnir hefðu komiö sér
upp fjarskiptasambandi hver
við annan. Og þeir misnotuðu
ekki færin. Skotunum rigndi á
markið og mörg komu utan
vitateigsins. Ungverjarnir gátu
skotiö eins vel og spilaö.
Ef einhverjir halda aö ég sé
að ýkja er hér kafli úr árbók
enska knattspyrnusambandsins
1954-55...
„Það er ekki nema litil hugg-
un að englendingar töpu&u, i
fyrsta sinn á heimavelli, fyrir
liði sem lék með glæsileik, stil
og einstakri leikgleöi og það er
ekki nema grátleg kaldhæðni aö
minnast á það að ungverjarnir
unnu af þvl að þeir hafa full-
komnað „ensku aöferöina” —
innbyrðis stöðuskiptingar fram-
ltnumannanna, sambland af
stuttum og löngum sendingum,
sömu varnaraðferðir og allt
gert meðótrúlegri nákvæmni og
boltameðferö sem nálgast að
vera skrautleg. Fyrir utan allt
þetta þá hafa þeir unnið á þeim
skotveikleika.sem jafnanhefur
einkennt liö frá meginlandinu
og 4 af 6 mörkum þeirra komu
frá svæðinu fyrir utan vitateig.”
Furðulegt
Blööin i Englandi skorti
lýsingarorö yfir leik ungverj-
anna. Daily Mail fórnaöi for-
siðunni undir mynd af krukku
sem notuö er til að geyma I ösku
framliðinna. Undir krukkunni
sem varu.þ.b. tvöfetá hæöstóö
eitthvað á þá leið: Ensk
knattspyrna jöröuð á Wembley i
gær.
Puskas varö ensk hetja á
einni nóttuog Hidegkuti.Kosics,
Bozsik, og Grosics voru llka á
allra vörum. Almenningur var
ekki niöurlútur heldur fullur
áhuga og undrunar sem átti eft-
ir aö endast I margar vikur.
Ein furöulegasta skýringin á
leiknum var birt i Daily Ex-
press stuttu seinna, en þeir
höföu sambönd” inn I hóp ung-
versku leikmannanna. Sam-
kvæmt þeirri grein höfðu ung
verjarnir markað völlinn niður i
fleti, eins og skákborö og merkt
þá með númerum. Siöan léku
þeir leikinn eftir númerum og
mundu ávallt að frá einu númeri
fór boltinn yfir á annaö ákveðið
númer og svo framvegis.
Gæðaflokkur
Þetta varauövitaðgóö saga en
eingöngu byggö a fjörugu
Imyndunarafli. Arbók knatt-
spyrnusambandsins hafði lög aö
mæla: „Ungverjarnir léku
knattspyrnu af hæsta gæða-
flokki, og englendingar voru
ekki lengur þeir bestu.”
Sigurinn á Wembley hafði
stórkostleg áhrif I þrjár áttir. 1
fyrsta lagi á mig persónulega
Ég var þá þegar kominn á þá
skoðun aö „Útlendingarnir”
lékju mina tegund af fótbolta,
eins og ég hafði séö leikna i
Englandi og Skotlandi þegar ég
var ungur.
t þá daga var ég enn að spila
og var miðvörður eða bak-
vörður. Og þar sem ég var alinn
upp á enska visu þá hikaði ég
ekki við að brjóta á þeim sem
var liklegur til aö fara aö skora.
Ekkert illkvittnislegt i þá daga
— toga I peysu eða buxur, ýta á
bakið þegar andstæðingurinn
ætlaði aö fara aö stökkva I
skallabolta, eöa skella þeim
sem var búinn að leika á mig.
Uppreisn
Min hugsun fram að þessum
degi haföi veriö, aö allt I lagi
væri að hleypa manninum
framhjá og allt I lagi að hleypa
boltanum framhjá en maðurinn
og boltinn fór aldrei framhjá.
Þetta var dæmigert I Englandi
og allir voru aldir upp á þennari'
hátt.
En eftir þennan leik geröi ég
uppreisn gegn kerfinu. Þegar ég
haföi séð hvernig hægt var að
leika fótbolta braut ég aldrei
viljandi á andstæöingnum. Sllk
voru áhrifin sem þessi leikur
hafði á mig.
Knattspyrnusambandiö valdi
aðra leið. 1 þá daga var Walter
Winterbottom tramkvæmda
stjóri enska liðsins, en það var
valiö af sérstakri landsliös-
nefnd. Þegar keppnistimabilinu
lauk þetta árið var farið i
keppnisferö til Júgóslavlu og
Ungverjalands og þá fékk Walt-
er Winterbottom mjög breytt
lið, yngra, fljótara og úthalds-
betra. Knattspyrnusambandið
hafði greinilega tekiö upp þá
hugmynd dagblaðanna aö ef
englendingar lékju af hörku
færu ungverjarnir úr sam
bandi.
A móti Júgóslavlu tapaöi Eng
lan 1-0 og i Búdapest voru þeir
kafsigidir 7-1 og það var há-
markiö. Einum of mikið.
Ensku eiginleikarnir
Og nú komu stærstu áhrifin.
Svo til hver einasti fram-
kvæmdastjóri félagsliðs I Eng-
landi ákvað að þeir gætu aidrei
leikiö eins og ungverjar: „Hér
eftir verðum við aö leggja
áherslu á „ensku eiginleikana"
hraöa.styrk, þol, góða skalla-
tækni, sigurvilja og baráttu-
anda. Þetta tók langan tima en
smám saman fóru enskir sina
eigin leið og létu hinar þjóöirnar
um aö spila alvörufótbolta.
Englendingar tóku þá
ákvörðun aö láta leikni og
skilning á leiknum sitja á
hakanum, með aðeins örfáum
undantekningum þvi miður.
Og nú leika englendingar
hröðustu knattspyrnu i heimi.
Satt að segja er hún alltof hröð.
t alvörufótbolta er leikmönnum
falið aö breyta um hraöa, hægja
og á byggja upp. Svo þegar
tækifæriö skapast er hraðinn
allt i einu settur upp, meö langri
sendingu fram völlinn fyrir
framlinumenn að þeysast á
eftir.
Svona léku ungverjarnir.
Svona lék Ajax þegar þeir voru
upp á sitt besta. Svona léku
brasiliumenn 1958 og 1970 þegar
þeir uröu heimsmeistarar.
Þetta er alvörufótbolti.
Alvörufótbolti.
Ég sá týpiskt dæmi I
sjónvarpinu um daginn, úr
enskum deiUlarleik og Ipswich
var annaö liöið. Þar var leikið á
svo miklúm'hraöa aö ég héit að
BB’ heföi af ásettu ráði látið
sýningarvélina snúast hraöar til
að hafa þetta meira spennandi.
En smám saman varö mér ljóst
aö þetta var réttur hraði. Eng-
lendingar leika nú á einum
hraöa... á fullu I 90 minútur.
1 návigi, senda, i návigi
senda, gefa fyrir og berjast um
skallabolta i vitateignum. Allt á
fullu. Engin má vera að þvi að
hugsa eöa horfa.
Það getur veriö aö þú hafir
gaman af ensku knattspym-
unni. Rétt er aö hún er spenn-
andi eöa getur veriö þaö!
En það er ekki alvörufótbolti.
Þetta er baráttu-eða áflpgabolti.
Og það er beinafleiöing þess
sem geröist á Wembley fyrir 23
árum.
(Þýtt og endursagt úr World
Soccer — GA)