Vísir - 15.03.1977, Qupperneq 2

c
í Reykjavík
T
Borðarðu milli mála?
Llna G u ö m u n d s d ót t ir ,
hjúkrunarkona: Nei, þabgeri ég
aldrei nokkurn tima.
Andrea Thorarensen, nemi:
Stundum, já. Gotteri og kökur
og þessháttar.
Elisabet Magnúsdóttir: Þaö er
misjafnt, stundum þó. Sælgæti
og þess háttar.
Pétur Heigason nemandi: Ég
hef nú varla tima til aö boröa
reglulega, skólinn er langt fram
eftir degi. Ég boröa bara þegar
ég má vera aö.
Kjartan Páll Einarsson nemi: I
Ég boröa sex-átta brauösneiöar
á milli máltiöa og á hundraö og
þrettán mlnútum.
Rœða
dagvistar
vandamólin
Félag einstæöra foreldra
gengst fyrir fundi um dag-
vistarmál aö Hótel Esju miö-
vikudagskvöldiö 16. mars kl.
21. Þar munu tala Margrét
Siguröardóttir, starfsm. hjá
Félagsmálastofnun Reykja-
vikur, Svandis Skúladóttir,
fulltrúi I Menntamálaráöu-
neyti og Bergur Felixson,
framkvæmdastjóri Sumar-
gjafar. Einnig munu nokkrir
einstæöir foreldrar skýra frá
reynslu sinni af dagheimilum
og heimafóstri. Eins og al-
kunna errikir nú mikil vöntun
á dagvistarplássum fyrir börn
svokallaöra forgangsflokka á
dagheimili og skóladagheim-
ili, en börn einstæöra foreldra
eru I þeim flokki. Eiga margir
foreldrar i miklum erfiöleik-
um vegna þessa ástands og
enda þótt margir reyni aö
leysa vandann meö þvi aö
koma börnum I heimapössun,
hefur sú lausn gefist misjafn-
lega. Sent hefur veriö bréf til
borgarstjóra og allra borgar-
fulltrúa og óskaö eftir aö þeir
sitji fundinn og taki ef til vill
til máls.
Þrihiudaeur 15. mars 1977
Eftir áratuga notkun hefur hann vlst sungiö sitt slöasta þessi gamll bátur, sem viö sjáum hér skrúfur og
stýriöaf. Hann er ekki lengur brúklegur ogþvl veriödreginn á land og má þar blöa örlaga sinna.
Ljósmynd Vlsis Jens.
Sendiherrar fœrðir til:
Guðmundur I. fer til Brussel en
Tómas Tómasson til New York
Nokkrar tilfærslur á
sendiherrum islands
erlendis eru nú fyrir-
hugaðar, og stendur
m.a. til, að Tómas Á.
Tómasson fari til New
York og Guðmundur í.
Guðmundsson til
Brussel.
Blaöiö hefur eftir traustum
heimildum, að Ingvi Ingvason,
sem veriö hefur fastafulltrúi Is-
lands hjá Sameinuöu þjóöunum
i New York, veröi færöur yfir
hafiö og taki við starfi sendi-
herra á einhverju Noröurland-
anna, en aö Tómas A. Tómas-
son, sendiherra i Brussel, taki
við starfi Ingva.
Þá mun einnig standa til, aö
Guömundur í. Guömundsson,
semersendiherraiSvíþjóö, fari
til Brussel og taki viö starfi
Tómasar þar. —ESJ.
Innlendar kvikmyndir eru nauðsyn
Þaö vekur alltaf nokkra eftir-
væntingu þegar nýjar kvik-
myndir veröa til á tslandi. Nú
hefur Heynir Oddsson gert is-
lenska kvikmynd, sem nefnist
Morösaga og fer þar inn á braut
erlendra kvikmyndaframleiö-
enda, sem vita aö ofbeidi og kyn
lif er góö söiuvara, a.m.k. ekki
lakari en hver önnur. En þegar
mynd eins og Morösaga byrjar
umferö sina hvarflar hugur-
innóneitanlega aö þeim ókjör-
um filmuefnis sem til eru i
þessu iandi, en hafa ekki veriö
gerö nema sáralitil skil.
Þaö hefur áöur veriö bent á i
þessum þáttum aö viö getum
ekki öllu lengur staöiö utan viö
kvikmyndaframleiösluna vegna
þess aö kvikmyndin er oröin eitt
áhrifamesta skemmti- og
menningartæki nútlmans. Ekki
þarf aö lýsa þvi fyrir fólki hve
þaö ermikilsvert fyrirokkuraö
fá kvikmyndir sem framlciddar
eru innanlands meö islensku tali
og byggöar á islensku efni. Ef-
laust hefur ekkert vegiö meira
aö sérkennum okkar en erlenda
kvikmyndin meö öllum sinum
framandi blæ og óraunsæja
heimi. Svariö viö þeim áhrifum
er innlend kvikmyndagerö I
þeim mæli aö minnst veröi
geröar tvær leiknar kvikmyndir
til sýninga i kvikmyndahúsum
á ári. Ætti þá aö geta haldist I
hendur hin alvarlegri iöja innan
kvikmyndageröar og skemmt-
unin. En þessa kvikmyndagerö
er ekki hægt aö hefja aö neinu
ráöi nema til komi skilningur
ráöamanna á þörfinni fyrir visi
aö kvikmyndaiönaöi. Auöveld-
asta leiöin væri aö sameina á-
kveönar rlkisþarfir fyrir kvik-
myndastofnun og sérhæföa
öörum forsendum og þar, eins
og á sviöi leikinna kvikmynda
er margt ógert. Viöfangsefnin á
sviöi heimildamynda eru ótelj-
andi, og þær hafa þann kost
framyfir leiknar myndir aö
heimildamyndin fellur mjög I
þann sama farveg og helftin af
bókmenntaiöju landsmanna.
Hér hefur varöveisla ýmissa
minja setiö i fyrirrúmi, bæöi I
myndum og máli, og heimildar-
myndin er fjárhagslega mikiö
viöráöanlegri en leikin kvik-
mynd, svo eölilegt er aö þar
veröi upphafsins um alvarlega
innlenda kvikmyndagerö aö
leita.
Ýmsir inniendir aöilar hafa
kostaö miklu fé til geröar kynn-
ingar- og heimildamynda á
undanförnum árum. Yfirleitt
hafa útlendingar veriö fengnir
til aö gera þessar myndir.
Myndatakan hefur ekki ailtaf
tekist sem skyldi, þótt um sé aö
ræöa góöar undantekningar
eins og t.d. „Th'ree Faces of Ice-
land”, sem aö mestu var tekin
af Siguröi Sverri Pálssyni.
Þessar útlendingamyndir hafa
þótt tryggja þaö, aö einungis
þau Islensk efni yröu kvikmynd-
uö sem þættu áhugaverð'meöal
útlendinga. En útlendingar hafa
aö likindum fengiö nóg af flug-
vélastélum og heitum hverum,
sem er fastaefni þessara
mynda. Þaö er þvi kominn tlmi
til aö islendingar sjálfirfari aö
taka kynningarmyndir, jafn-
hliöa gerö heimildamynda, sem
aö gagni mega veröa landi og
þjóö, sem áherslu á þau atriöi
sem mega teljast til fágætis og
fjársjóöa I þéttbýlum og meng-
uöum heimi.
Svarthöföi
menn i þessum greinum, sem
þegar eru fáeinir fyrir hendi
m.a. vegna þeirrar starfs-
reynslu sem fylgt hefur i kjölfar
tilvistar sjónvarpsins. Um erf-
iðleika kvikmyndaiönaöar er
þaö aö segja aö mynd eins og
Morösaga er sögö kosta yfir
fimmtlu milljónir króna, og er
þó ekki kostnaöarsöm mynd á
allan aimennan mælikvaröa.
Sextiu þúsund manns sem
greiöa kannski fimm hundruö
krób'.ir fyrir miðann, mundu
ekki skila meiru en þrjátlu
miiljónum i aögangseyri brúttó.
Kvikmyndadæmið gengur
þvi ekki upp eftir venjulegum
leiöum. Hins vegar ætti aö vera
hægt aö finna fram úr þeim
vanda meö samvinnu og sam-
hjálp bæöi hér innaniands og er-
lendis eins og raunar hefur ver-
iö gert meö fóöum árangri .
önnur tegund kvikmynda-
geröar er öllu viöráöanlegri, en
þaö er taka heimildamynda.
Hún byggir aö siáifsöcöu á allt