Vísir - 29.07.1978, Blaðsíða 30

30

t»v í v*
Laugardagur 29. júli 1978VISIR.
Frú Botkin dáði hinn
myndarlega hjólreiða-
kappa. Aðdáunin snerist
brátt í sjóðandi ást sem
krydduð var óstjórnlegri
afbrýöisemi. Afbrýðisemin
átti eftir að koma henni á
kaldan klaka.
bandi. Þannig gengu bréfin á
milli hjónanna fyrrverandi og frú
Botkin tók aö gerast afbrýbisöm.
Hún óttaöist aö Dunning kynni aö
snúa aftur til konu sinnar eftir
eitthvert rifrildiö eöa drykkjuna.
Frú Botkin ákvaö aö reyna aö
draga sem mest úr þeirri hættu.
Hún ritaöi frú Dunning bréf. Þaö
var nafnlaust og þar voru einkum
nákvæmar lýsingar á glæsileik
„ensku konunnar fögru” sem
haföi náö ástum Dunnings.
Enn rifist
Þarna var fjálgleg lýsing á þvi
hversu heitt hann þráöi skilnaö
„svo aö hann geti gifst ensku rós-
á hver heföi sent henni sælgæti.
Hún sá á póststimplinum aö
pakkinn kom frá San Francisco
og fannst hann heldur ósnyrti-
legur.
Samt vakti sendingin engar
grumsemdir meö henni og hún og
systirhennar átu allmarga mola.
Einnig gáfu þær börnum slnum
fáeina og sögöu þeim aö varast
„sandkornin” sem i þeim væru.
Morguninn eftir voru konurnar
og börnin oröin veik. Börnin voru
fljót aö jafna sig enda höföu þau
litiö fengiö af sælgætinu, en frú
Dunnig og systir hennar þurftu að
fá læknishjálp.
Brennandi sársauki
Læknir var kvaddur á vettvang
og hann baö um sýnishorn af öllu
sem konurnar höföu neytt undan-
farinn sólarhring. Siöan sendi
hann þær strax á sjúkrahús.
En þaö var um seinan. Þær dóu
innan tveggja sólarhringa eftir aö
hafa þjáöst óumræöilega af
kona hans, Cordelia Botkins,
haföi sent hann.
Lögreglunni 1 San Fancisco var
gert viövart. Frú Botkin var
handtekin. Hún var klædd glæ-
nýjum sumarkjól og hafbi á höföi
hattinn góöa sem hún haföi þóst
þurfa aö hreinsa.
Mótmæli stoöuöu ekki. „Hvern-
ig gæti ég veriö afbrýöisöm gagn-
vart einhverri húsmóöur sem ég
hef aldrei séö?” Hún var sett i
varöhald.
Dýrsleg grimmd
Lögfræöingurinn sem sonur
Cordeliu réö reyndi aö flækja
máliö. Hann sagöi aö ógerlegt
væri aö rétta I málinu i Kaliforniu
þar sem konurnar heföu dáiö i
ööru fylki.
Frú Botkin hélt blaöamanna-
fund i klefa sinum og sagöist sæta
ofsóknum.
f,öfund annarra kvenna”, sagði
hún, „hefur alltaf veriö vandamál
mitt — öfund beirra vegna útlits
Cordelia Botkin var fer-
tug og feitlagin — eins og
hún orðaði það við kunn-
ingja sína: ,/komin af létt-
asta skeiði". Hún var skilin
við eiginmanninn, Wel-
come A. Botkin kaupsýslu-
mann og átti í hinum mestu
vandræðum með son sinn,
Beverly, sem enn var ekki
orðinn tvitugur en hafði
fengið óslökkvandi áhuga
á kvenfólki og áfengi.
Líf frúarinnar var
heldur gleðisnautt. Sjálf
sagðist hún halda að fyrir
henni ætti að liggja að
verða ein af „gleymdu
maddömunum i San Franc-
isco". Eitt var henni þó til
mikillar ánægju: oft var
keppt í hjólreiðum í borg-
inni.
Ariö 1895, ári fyrr en frú Bot-
kins varð fréttamatur, voru hjól-
reiöar vinsæl karlmannsiþrótt i
Bandarikjunum. Hjólreiöakapp-
arnir meö kraftaleg læri, stæröar
yfirskegg, sterklega handlegi og
breiöir um heröar voru kyn-
þokkatákn samtimans.
Einn þeirra vakti sérstaka at-
hygli frú Botkins. Hann hét John
Presley Dunning, deildarstjóri
Associated Press fréttastofunnar
i San Francisco og landsþekktur
striösfréttaritari.
Frú Botkin haföi lesið frásagnir
hans frá Japan og Tyrklandi og
varö hrifin þegar hún sá þennan
þrekvaxna fréttaritara i eigin
persónu.
Dunning sem var tiu árum
j \yngri en frúin var fjölskyldumaö-
ur, en hann var alræmdur flagari,
drykkjumaöur og fjárhættuspil-
ari.
Þráttfyrir galla Dunnings (eba
var þaö vegna þeirra?) gat frú
Botkin aldrei gert sér vonir um
hann. En einn góöan veöurdag
þetta sumar stöövaöi Dunning
hjól sitt við bekkinn þar sem inni-
legasti aödáandi hans sat, og
hann hóf vinsamlegar viöræöur
við hana.
ósamlyndi
Frú Botkin ætlaöi varla aö trúa
hve ótrúlega heppin hún hafði
verið. „John Dunning talaði viö
mig —litlu feitabolluna”, hvislaöi
hún aö vinkonu sinni seinna. Hún
tók að tala meö enskum hreim og
þóttist fædd og uppalin i Lundún-
um.
Hún æföi nýja hreiminn i
nokkrar vikur og vonaöi að hann
myndi gæða hana nýjum glæsi-
leik. Dunning var viöförull
heimsmaöur og hann virtist sömu
skoöunar. Ekki leið á löngu áöur
en hann bauð henni til kvöldverö-
ar.
Frúin svaraöi: „Sama er mér”.
Eftir aö þau höföu snætt nokkrum
sinnum saman á veitingahúsum
tjáöi Dunning frúnni ást sina.
Hann þráði Cordeliu svo heitt aö
hann var reiðubúinn aö hlaupast
frá hinni smávöxnu konu sinni og
hefja búskap með frúnni og syni
hennar, en ástkona hans þá
stundina var tveimur árum eldri
en móöir hans.
Eins og leikrit
Þessir sundurleitu fjórmenn-
ingar tóku á leigu rúmgóöa ibúö.
Þar voru tiöum haldnar háværar
drykkjuveislur og þar var einnig
barist. Ekkert gagnaði þótt nábú-
arnir kvörturöu sáran. Drykkjan
hélt áfram og alltaf var einhver
fjórmenninganna að kveöja fyrir
fullt og allt eöa koma aftur.
„Þetta minnti helst á leikrit”,
sagöi einn nágranninn siöar.
„Hnefar voru á lofti og allir öskr-
uöu fullum hálsi, en á næsta
andartaki féll allt i ljúfa löö með
tilheyrandi faömlö^um, kossum
og táraflóöi”.
Ekki fór hjá þvi að frú Dunning
frétti af athæfi manns sins. Vorið
1896 fór hún frá San Fancisco til
fæðingarbæjar sins. Hún skrifaöi
manni sinum að hjónabandi
þeirra væri lokið.
„Til þessa hef ég umborið
drykkju þina, spilafikn og laus-
læti”, stóö i bréfinu. „En ég þoli
ekki aö þú búir með konu sem er
bæöi eldri og ófriðari en ég og á
næstum fulltiöa og spilltan son”.
Dunning svaraði aö þau frú
Botkin væru i einlægu ástarsam-
inni sinni og búiö með henni i lög-
legu hjónabandi”.
Frú Dunning lét ekki blekkjast
af þessum skrifum Hú sendi karli
sinum fyrrverandi bréfiö og baö
hann aö skipa frillu sinni aö hætta
þessum heimskupörum.
Þaö geröi hann en frú Botkin
neitaöi aö vera höfundur. „Svo
lágt gæti ég aldrei lagst. Ertu bú-
inn aö gleyma að ég er ensk
dama!”
Enn var svallað i tvö ár. Þá
gerðist atburöur sem breytti lifi
þeirra og margra annarra
Bandarikjamanna.
1 aprll mánuöi 1898 sögöu
Bandarikjamenn Spánverjum
strið á hendur en þeir höföu hafn-
aö aö láta af hendi yfirráð yfir
Kúbu. Fréttastofan sendi Dunnig
til Kúbu til aö lýsa gangi mála og
á meðan hann lét niður föggur
sinar sagöi hann Cordeliu Botkin
aö hann kæmi ekki aftur til henn-
ar.
„Frekar vildi ég fá kúlu I haus-
inn en þurfa aö búa lengur meö
þér”, hrópaöi hann. „Ég fæ aö
minnsta kosti laun fyrir að fylgj-
ast meö átökunum á Kúbu. Ég fæ
ekki grænan eyri fyrir aö horfa á
slagsmál þfn og sonar-aulans
þins! ”
Afbrýðisemi
1 örvæntingu sinni reyndi frú
Botkin aö komast til vigstööv-
anna sem hjúkrunarkona, en var
hafnaö þar sem hún haföi enga
reynslu á þessu sviöi.
Hún frétti ekki annaö af Dunn-
ing næstu vikurnar en þaö sem
hann sendi blööunum í vonleysi
sinu beindi hún nú athyglinni aö
frú Dunning.
Um miöjan ágúst gáfust Spán-
verjar upp. Floti þeirra haföi beð-
iö lægri hlut viö Filipseyjar. Joh n
Dunning var senn væntanlegur
heim.
Cordelia Botkin hugsaöi ekki
um hann.Þeirsem þekktu hana
sögðu aö hún væri „brjáluð af af-
brýöisemi”. Nú hugsaöi hún um
þaö eitt aö meiöa eða drepa. Hún
fór i næstu lyfjabúð og keypti blá-
sýru.
„Ég ætla að hreinsa uppáhalds-
stráhattinn minn”, sagöi hún
búðarmanninum. „Hann er hvit-
ur og verbur svo fljótt óhreinn”.
Dularfull gjöf
Frú Botkin sendi frú Dunning
„smáglaöning” i pósti. Þaö var
pakki með heimatilbúnu sælgæti
oghonum fylgdi miði sem á stóö:
„Með kærri kveðju til þin og
barnsins”.
Frú Dunning varð hissa þegar
hún fékk böggulinn og furðaöi sig
brennandi sársauka. Lögreglan
hóf rannsókn dauösfallanna og
brátt fannst blásýran i sælgæt-
inu. John Dunning var sóttur og
hann sá strax á skriftinni utan á
bögglinum að fyrrverandi ást-
mins og afreka. Greinilegt er að
einhver þessara kvenna er haldin
dýrslegri grimd.
Þannig hefur þaö veriö alla ævi.
Alltaf er einhver afbrýðisamur
kvenmaöur að reyna aö baka mér
Nágrannarnir heyrðu elskendurna rifast hræðilegí
tókust sættir og ekki dró þá úr hávaðanum...