Vísir - 02.09.1978, Blaðsíða 11

11
Mikil ódæmi af fiski hafa borist
hér á land i Súðavikinni i sumar,
þessu krummaskuði i Útdjúpinu.
Bessinn kom með hvorki meira
né minna en 760 tonn i júli. Hef
það beint eftir Jóa Sim. Það var
sama verðmæti i krónum og gold-
ið var fyrir dallinn 1973. Meðan
allt var i kör og kistu fyrir sunnan
var hér unnið dag og nótt. Unnið á
daginn og um helgar i Ishúsinu,
en saltað allan sólarhringinn inn
á Langeyri. Ekkert helvitis vol-
æði einsog syðra þar sem allir lifa
á öllum. Þar fyrir utan lögðu hér
upp þrir bátar sem voru á djúp-
rækju, þar af einn austan úr Flóa.
Rækjuna veiða þeir út af Horni,
úti ballarhafi. Seigastur i þeim
bransa er Arni nokkur Þorgilsson
á Sigrúnunni, 28 tonna fram-
byggðum járndalli. Hann var að
skarka þarna i fyrra lika, rétt við
isbrúnina, 60-80 mllur norður af
Horni og þótti mörgum nóg um á
þessum pung.
Kellingarnar i Súðavik vinna að
rækjunni og eru hafðar vaktir til
að ná henni sem ferskastri. Þá er
lögð nótt við dag.
Af þeim fiskum sem á land eru
dregnir er þorskurinn fjöl-
mennastur. Þá er ufsinn I öðru
sæti svo ýsa. Þegar ýsa er, koma
kellingarnar og hoka yfir bráð-
inn i móttökunni i Frosta.
Svo ég haldi áfram að segja frá
fiskunum sem togarinn kemur
með, þá er alltaf eitthvað af
karfa, kannski svona 4-5 kassar.
Karfinn er nú eiginlega fallegur
fiskur, svona rauður og búttaður
og augun á honum einsog blöðrur.
En almenningsálitið á íslandi
hefur aldrei viðurkennt hann sem
mat. Hins vegar er hann I afhaldi
ur i laginu, en steingrá og slepjug.
Hún er ekki talin með mat nema
reykt út úr búðum I Reykjavik.
Rússinn étur hana vist, af þvi er
hún veidd.
Nú fleiri fiskar slæðast með.
Steinbiturinn. Hann er forljótur
og er einsog hrúga i kössunum
svo manni hálf-kligjar við að
höggva goggnum i hausinn á hon-
um. Ég held hann fari beint i
beinin hjá Gisla á Grund. Hlýri er
greinilega af sömu ættinni. Hann
er yfirleytt stærri og ólikt fallegri
á litinn. Gulur með dökkbrúnum
deplum, nokkuð stórum. Hausinn
á honum er svipaður frontinum á
Júbóþotu. Svo er um steinbitinn
frænda hans. Þá eru nú ekki
margir fiskar ótaldir. Smálúða og
skarkoli, heilfryst I Rússann og
sandkoli. Hann fer i beinin til
Gisla. Aðrir fiskar eru mér ekki
minnisstæðir úr matinu nema
einar fjórar löngur og tvær blá-
gómur. Blágómur eru ekki ólikar
steinbit bara enn meiri hrúga i
kössunum.
Nú er vissara að hætta óábirgu
hjali um fiska, svo ekki fari eins
fyrir mér og Jóni Múla og Pétri og
ritstjórnin fái aðvörun frá Fiski-
félaginu.
Þá væri einhverjum mál að
spyrja: „Hvernig fer þetta fáa
fólk að vinna úr öllum þessum
fiskum,” og i þorpi sem enginn
vissi að var til á landinu?” Þess
er að minnsta kosti aldrei getið að
neinu. Þvi er til að svara; það
leggur svo hart að sér. Hér vinna
börn myrkranna á milli allt oni
tiu ára aldur. Það er heldur ekki
verið að burðast með neina út-
gerðarforstjóra sem þarf að stifa
flibbann kvölds og morguns.
Fiskakonsertinn
hjá Þjóðverjum og er hann
blakaður uppi þá.
Ég gleymdi reyndar einum
nokkuð fjölmennum fiski en það
er sá frægi fiskur grálúðan sem
nýlega er farið að veiða til þess að
gera. Hún er svipuð og aðrar lúð-
Börkur atast i slorinu einsog hinir
þegar mikið liggur við og stjórnar
sinu fólki. Liggur ekki afvelta á
Mæorku einsog maður heyrir um
þá marga syðra og safna Mer-
cedes Benzum i staðinn fyrir að
borga fiskinn.
Nú. svo er það taxtinn hér
vestra einsog viðar að inn eru
fluttir hópar af Astralium einsog
þær eru kallaðar hér, auk þess
stúlkur frá Nýja-Sjálandi. Hafa
þær reynst vel og búa i verbúðum.
Blandast þær litt þorpsbúum.
Svona gengur þetta og enn yfir-
fullt af fiski á höfuðdag og fátt
fólk að vinna núna. Allar Astrali-
ur farnar og stendur á leyfum
fyrir nýjum. Stendur i járnum
með að bjarga þvi sem á land er
komið. Einar verkstjóri klórar
sér i hausnum og brosir sinu hlé-
dræga brosi þegar hann kemur úr
móttökunni frá þvi að telja
birgðirnar. Það er enginn vafi,
þetta endist fram á mánudag og
Bessinn er kominn með 70 tonn og
fór út I fyrradag.
varpshús. Við þurfum einnig að
auka gæði útsendinganna og auka
fjölbreytni. Sjálfsagt og eðlilegt
er að litvæða islenska sjónvarpið.
Þjóðarbókhlaða og borgarleikhús
þurfa að risa. Engum getur
blandast hugur um nauðsyn þess
að haldiö sé uppi blómlegu
menningarlifi. Spurningin er
bara sú. er einmitt nú rétta stund-
in til að ráðast i allar þessar
framkvæmdir? Getur ekkert af
þessu beðið uns aðeins rætist úr
fyrir okkur'— Skoðun undirritaðs
er sú að margt af þessu megi
biða.
Fjármálapólitik þjóðarinnar,
allt frá hverjum einstökum þjóð-
félagsþegni til æðstu valdamanna
er óðs manns æði. Þetta ástand
minnir mig á sögu sem ég eitt
sinn heyröi um stórá fjölskyldu
sem sakir fátæktar átti varla
málungi matar. Fjölskyldunni
kom saman um þaö aö heimilis-
faöirinn færi og reyndi að slá
víxil. — Ekki til að kaupa fæði og
klæði heldur til þess að kaupa
málverk og hljómflutningstæki.
—AH