Vísir - 02.09.1978, Blaðsíða 31

r
vism
Laugardagur 2. september 1978
ust kola-aska, fis úr ibúðinni og
hár. A fötum barnsins fundust
blóðblettir með sýklum sem
höfðu komið við það að opna
þarmaganginn (falska nauðg-
unin).
Prófessor Mackie sem var
yfirmaður sýkladeildar háskól-
ans i Edinburgh sagði að það
væri óvenjumikiö af Coliform
sýklum úr þarmagöngunum i
fötum barnsins. t óhreinum föt-
um sem voru i ibúð Donald
hjónanna fundust svipaðir
sýklar. Það var skoðun prófess-
orsins að sýklarnir i fötunum
hefðu komið úr sama stað. Blóð-
blettir og aðrir hlutir sem fund-
ust i ibuðinni, voru sömu teg-
undar og voru i fötum Helenar.
Það kom i ljós að kirtlar i hálsi
Helen voru óvenju stórir. Það
var orsök þess að hún missti
meðvitund fyrr en venjuleg
börn. Eitt af sönnunargögnun-
um sem aldrei var borið fram i
málinu, að bréfsr.epill með
grænu striki, nákvæmlega eins
og kvittunin sem Helen fékk i
kaupfélaginu, og fannst innan
um rusl i arninum hjá Donaid
hjónunum.
Málinu lauk án þess að frú
Donald bæri vitni. Kviðdóminn
tók aðeins 18 minútur að komast
að niðurstöðu. 13 sögðu ,,Sek”
en 2 „Ósannað”. Dauðadómur
var kveðinn upp, en þvi var
breytt i lifstiðarfangelsi. Frú
Donald var látin laus 25. júni
1944. Astæðan fyrir glæpnum
var aldrei uppgötvuð, en þaö
var auðsjáanlegt að barnið
hafði verið falið i ibuð Donald
hjónanna þar til hægt var að
flytja hana út á ganginn þar
sem hún fannst. Það kom lika i
ljðs að Helen Priestly var litið
hrifin af frú Donald, og að hún
striddi henni oft og kallaði hana
„Kókoshnetuna” William Roug-
head sem nú er látinn og var vel
þekktur fyrir kunnáttu sina i
glæpafræðum, skrifaði seinna:
MISSTI SNÖGGLEGA
MEÐVITUND
„Helen Priestly var vön að
kalla frú Donald „Kókoshnet-
un” og hafði greinilega litið álit
á henni”, sagði hann. „Það get-
ur verið að þær hafi hitst af til-
viljuná föstudeginum fyrir utan
ibúð Donald hjónanna. Það get-
ur verið að barnið hafi gert eitt-
hvað til að reita frú Donald til
reiði. Sparkaði i hurðina, eða
rekið út úr sér tunguna framan i
hana, eða stritt henni á einhvern
hátt. Hún missti stjórn á skapi
sinu, greip um hálsinn á barninu
og hristi hana. Við það, vegna
likamlegs galla (kirtlarnir i
hálsinum) missti hún snögglega
meðvitund, og féll i dá.”
„Konan, skelfingu lostin, hélt
að hún hefði drepið hana. Hún
bar hana inn i eldhúsið og
reyndi sem hún gat að lifga
hana við, en án árangurs. Hvað
átti hun að gera? Þeim var illa
hvorri við aðra, vafalaust yrði
hún ákærð fyrir morð. Og þá,
hálf sturluð af ótta yfir þvi sem
hún hafði gert, var það djöfull-
inn sjálfur sem stakk upp á þvi
að eina leiðin til að bjarga sér
væri að láta það lita eins og
henni hefði verið nauðgað....”
inu þarsem Priestly fjölskyldan
bjó. Fjarvistarsannanir allra
reyndust pottþéttar, þar sem
hver einasti maður gat sannað
að hann hafði verið i vinnu á
þessum tima.
Við likskurðarborðiö höfðu nú
Dr. Richards, og prófessor
Shennan, sem var prófessor i
sjúkdómafræði við háskólann i
Aberdeen, lokið við að rannsaka
efri hluta liksins og tóku nú að
rannsaka nákvæmlega kynfæri
barnsins. Það kom fljótlega i
ljós, bæði vegna eðli sáranna og
eins þvi að ekki fannst sæði, að
Helen hafði ekki verið nauðgað.
Það var mögulegt samt sem
áður að sýna fram á að annað
hvort beittum teini eða skörungi
hafði verið þrýst inn i leggöngin.
Þetta virtist staðfesta þá kenn-
ingu að hin fölsku merki um
nauðgun hefði kona gert að
ásettu ráði til að blekkja lög-
regluna.
EINMANA HJÓN
Tvö ný sönnunargögn komu
nú i ljós við hinar ótrauðu rann-
sóknir lögreglunnar. Einhver
hafði tekið eftir Helenu þegar
hún kom til baka með brauðiö
klukkan 1.45 inni i Urquhart
Street, og seinna sagði verka-
maður að hann hefði heyrt barn
hijóða inni i húsinu um tvö leyt
ið. Það var seinna álitið að Hel-
en hefði þá þegar verið meðvit-
undarlaus, eða jafnvel að dauða
komin, þegar hin blekkjandi
„nauðgun” hafi verið framin,
en að hún hefði rankað við og
hljóöað af sársauka. Nágrann-
arnir vissu að Donald fjölskyld-
an var hljóölát og einmana, og
héltsig utan við allt. En sú stað-
reynd að þau tóku engan þátt i
leitinni, né sýndu neinn áhuga á
henni, olli auðvitað miklu
fjaðrafoki.
Svo, næsta miðvikudag, fór
lögreglan til Donald hjónanna
með það i huga að yfirheyra þau
rækilega. Donald, sómasamleg-
ur og virðulegur maður, var
með fjarvistarsönnun, að hann
hefði verið i vinnu á þeim tima.
Kona hans, lagleg og jafn virðu-
leg, vann mikið að kirkjumál-
um, tók þátt i guðsþjónustum
Hjálpræðishersins og sá ekki
sólina fyrir dóttur sinni, og vildi
allt fyrir hana gera.
Lögreglan fékk leyfi til að
leita i ibúð þeirra, og fann að þvi
er virtist blóðbletti i skáp þar.
Donald hjónin voru handtekin á
miðnætti, og voru leidd i gegn-
um uppvöðslusama nágrannana
fyrir utan húsið, og inn i lög-
reglubifreið og siðan var ekið á
lögreglustöðina þar sem þau
voru sett i varðhald. Alexander
Donald var seinna sleppt, þegar
lögreglan var sannfærð um að
fjarvistarsönnunin væri pott-
þétt. En það átti að rannsaka
mál Jeanniear i hæstaretta i
Edinburgh þann 16. júli 1934.
BRÉFSNEPILL
Leynilögreglumaður bendir á staðinn þar sem sekkurinn fannst
Þegar Helen Priestly hvarf,
var aðeins ein fjölskylda
í nógrenninu sem virtist
ekki lóta það á sig fó.
Á meðan mikilli leit stóð og
ótta sem var ó hœsta stigi,
þegar lík Helenu fannst,
var Donald fjölskyldan
undarlega fólót
var rakur, þó voru engin fótspor
á. tröppunum. Göturnar voru
blautar. Húsið hafði aldrei verið
alveg autt, alla nóttina, þó hafði
enginn séð neitt grunsamlegt.
Um morguninn hóf lögreglan
sinar slyngustu rannsóknir,
með þvi að spyrja Dick Sutton
nýrra spurninga, til að fá meiri
upplýsingar um þennan huldu-
mann. 1 þetta sinn missti Dick
kjarkinn og játaði að hafa
spunnið upp alla söguna.
Urquhart Street 61 var fullt af
lögregluþjónum og nágrönnum,
en dyrnar á ibúð Donaldhjón-
anna voru enn lokaðar, utan
þess er hún opnaðist augnablik
þegar mjólkin var tekin inn.
Stuttu siðar leit Donald út og
spurði lögregluþjón: „Er nokk-
uð nýtt að frétta?” Honum var
sagt að likið væri fundið.
Saga Suttons sannaði að lög-
reglan hefði verið á villigötum,
þar sem við athugun á likama
Helenar komu i ljós, fingraför á
hálsinum eins og eftir kyrkingu
og önnur för á blygðunarstööum
hennar. Lögreglan hafði sent
stóra hópa i leit aö manninum i
rifna frakkanum, og þvi var
ekki hætt fyrr en Dick Sutton
sagði sannleikann. Likið var
vandlega rannsakað við krufn-
inguna. Leifar af uppköstum
Mikilvægustu sannanirnar
voru læknisfræðilegar. Blóð-
prufur voru teknar úr ibúð Don-
ald hjónanna. Með liki Helenar
Priestly i bast-sekknum, fund-
fundust i barkanum, og áverkar
nálægt barkanum. ffelen
Priestly virtist hafa kafnað
vegna kyrkingar. Þegar maginn
var opnaður, kom i ljós að hann
innihélt aðallega kjöt og kartöfl-
ur, sem var næstum ómelt, og
það var að lokum staðfet, að hún
hafði látist ekki seinna en
klukkan tvö daginn áður.
Lögreglan var þegar byrjuð
að yfirheyra hvern mann i hús-
Donaldshjónin handtekin
HEFND,KOKOS-
HNETUNNAR'