Morgunblaðið - 12.04.2001, Qupperneq 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2001 45
Sumarið 1999 unn-
um við saman hjá
Hestasporti á Vind-
heimamelum. Þetta
var frábært og
ógleymanlegt sumar.
Þú varst alltaf svo kát og glöð og
það var mikið líf og fjör í kringum
þig. Að vinna með þér var ótrú-
legt, krafturinn og dugnaðurinn
var endalaus, sama hvað þú tókst
þér fyrir hendur. Þú vannst alls
kyns störf þetta sumar, þ.e. girð-
ingarvinnu, að innrétta hnakka-
geymslu, við hestasýningar, hesta-
leigu, langferðir á hestum og fleira
og fleira. Þú vaktir athygli í hverju
sem þú varst, jafnt útlendir sem
íslenskir ferðamenn dáðust að
þessu síða ljósa hári og brosandi
andliti sem vildi allt fyrir alla
gera. Frístundunum eyddum við
líka flestum saman í raftferðir,
hestaferðir, djamm og djús. Sum-
arið 2000 komst þú aftur og varst
með okkur að hluta, og þá rifj-
uðum við upp gleðistundirnar frá
sumrinu áður. Þín er sárt saknað.
Við sendum aðstandendum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Hanna, Kristín Halla, Eva
Ósk, Sabine, Raj, Dil og
Manu.
Fyrstu kynni okkar Jódísar
voru í grunnskólanum í Varmahlíð
um átta ára aldur. Frá þeim tíma
þegar ég fór að gista á heimavist-
inni urðum við svo bestu vinkonur
og óaðskiljanlegar fram á ung-
lingsár. Að grunnskólanum lokn-
um völdum við ólíkar leiðir, en við
JÓDÍS HANNA
EINARSDÓTTIR
✝ Jódís Hanna Ein-arsdóttir fæddist
á Sauðárkróki 16.
apríl 1972. Hún lést á
heimili sínu á Sauð-
árkróki 25. mars síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Sauðárkrókskirkju
31. mars.
héldum sambandinu
þótt lengra liði milli
símtala og heimsókna.
Jódís reyndist mér
alltaf traust vinkona.
Ég hef grandskoð-
að gamlar myndir og
rifjað upp tengdar
minningar, bæði í ein-
rúmi og í hópi gam-
alla félaga. Alls staðar
blasir við hið jákvæða
og glaðlega viðmót
Jódísar. Töff, öðru-
vísi, sjálfsörugg,
sterk, þver, góð, kát,
veðurbarin, hraust,
hlæjandi, syngjandi – þetta eru
orðin sem koma upp í huga minn
til að lýsa Jódísi. En ég minnist
líka stunda sem ekki voru allar
festar á filmu. Ég man þegar við
lögðum í gönguferðir um nágrenni
Varmahlíðar til að flýja skarkal-
ann á vistinni á vorin. Bréfaskrift-
ir á sumrin. Ég man frábærar
stundir þegar Jódís og Ásta Guð-
björg komu ríðandi fram í Geld-
ingaholt, Jódís alltaf á þeim gráa.
Ég man fjölmargar heimsóknir
mínar í Veðramót og Jódísar til
mín. Þorrablótin. Bíltúra á Mözd-
unni, stundum aðeins yfir há-
markshraða. Búðaráp í Reykjavík
fyrr og síðar. Í seinni tíð stuttar
heimsóknir og löng símtöl. Ein-
stakt vinarþel Jódísar og rækt-
arsemi við mig og mína við fráfall
móður minnar.
Elsku Jódís mín, þá hef ég fylgt
þér síðustu sporin að sinni og
sorgin er þung í hjartanu. En ég
hughreysti sjálfa mig með vissunni
um að algóður guð muni leiða okk-
ur saman á ný – þetta er bara
spurning um tíma.
Fjölskylda, unnusti, vinir og
vandamenn hvarvetna. Ég sam-
hryggist ykkur og vona að tíminn
dragi slæðu yfir sárasta söknuð-
inn. Minningin um glæsilega
stúlku mun ávallt lifa.
Jóhanna Friðbjörg
Sigurjónsdóttir.
✝ Grétar ÁstvaldÁrnason fæddist í
Reykjavík 22. nóvem-
ber 1947. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 8. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Elín
Hólmfreðsdóttir Lín-
dal, f. 24. ágúst 1917,
d. 16. nóvember
1984, og Árni Björn
Jónsson, f. 16. apríl
1927. Fósturfaðir
Grétars var Sigurður
J. Líndal, f. 29. nóv-
ember 1915, d. 8. des-
ember 1991. Systur Grétars eru
Sonja Hólmey, f. 3. mars 1940, d.
22. október 1998, Jónína Margrét,
f. 1. janúar 1955, Elín Rannveig, f.
24. maí 1956, og Anna Guðrún, f.
17. nóvember 1957.
Grétar kvæntist 17. ágúst 1969
Sesselju Sveinbjörgu Stefánsdótt-
ur. Foreldrar hennar eru Jóhanna
Vilhjálmsdóttir, f. 24. nóvember
1922, og Stefán Ingólfur Jónsson,
f. 21. júlí 1922, d. 14. nóvember
1983. Börn Grétars og Sesselju
eru: 1) Snjólaug Huld, f. 12. júlí
1969, maki Birgir Jónsson. Sonur
Snjólaugar og Bjarna Bergsteins-
sonar er Grétar Þór. 2) Elín Sig-
ríður, f. 8. janúar
1972. Sonur Elínar
og Þorkels Þórðar
Pálssonar er Jóhann
Páll. 3) Stefán Jó-
hann, f. 25. nóvem-
ber 1972, í sambúð
með Unni Helgu
Marteinsdóttur.
Barn þeirra er Em-
ilía Diljá og dóttir
Stefáns úr fyrri sam-
búð með Júlíönu Ás-
kelsdóttur er Kol-
brún Ösp. 4)
Hólmfríður Margrét
f. 7. desember 1979, í
sambúð með Jakobi Björnssyni.
Dóttir þeirra er Rakel Addý.
Grétar ólst upp á Lækjamóti í
Víðidal. Grétar og Sesselja hófu
búskap þar og síðan í Enniskoti
þar til þau keyptu Birkihlíð í Víði-
dal og hafa búið þar síðan. Hann
starfaði mestallan sinn starfsald-
ur hjá Búnaðarsambandi Vestur-
Húnavatnssýslu sem frjótæknir.
Auk þess vann hann við veiðar,
veiðivörslu og leiðbeindi laxveiði-
mönnum.
Útför Grétars fer fram frá Víði-
dalstungukirkju laugardaginn 14.
apríl og hefst athöfnin klukkan
14.
Elsku hjartans pabbi minn.
Þetta eru búnir að vera erfiðir
tímar núna undanfarna mánuði.
Ég hef fylgst með þér og séð
hvernig þér hefur farið aftur. Ég
hef talað við þig símleiðis á hverj-
um degi núna undanfarið ár, þar til
síðasta mánuð að ég heimsótti þig
á spítalann eins oft og ég gat. Ég á
erfitt með að ná því að þú sért far-
inn, ég á ekki eftir að fá klapp á
kollinn, heyra rödd þína eða sjá
þig framar. Þú kenndir mér svo
margt; að sitja hest, veiða, keyra
bíl og áfram gæti ég talið upp það
sem við gerðum saman. Það var nú
alltaf spennandi að fá að vitja
minkagildranna með þér eða bara
út að keyra sem ég gerði iðulega
með þér þegar ég var yngri.
Við áttum nú líka okkar slæmu
stundir þegar ég gerði uppreisnir
sem unglingur.
En þú stóðst fast á þínu.
Það var ávallt gaman að spila við
þig á spil, sérstaklega ef eitthvað
lá undir.
Þú gerðir svo margt að ég gæti
endalaust talið upp, þú varst svona
allra handa karl.
Við munum sakna þín sárt og
sagnanna sem þú hafðir alltaf nóg
af.
Við áttum eftir að gera svo
margt, pabbi minn. Dauða þinn bar
alltof brátt að.
Þú varst pabbi minn og ég var
littla skottan þín. En nú ertu far-
inn, sefur svefninum langa og líður
eflaust betur en þér hefur áður
gert.
Lífið heldur áfram hjá mér, ég á
yndislega dóttur og góðan kærasta
og við Jakob munum sjá til þess að
Rakel fái að heyra margar sögur
um afa sinn.
Mitt fley er svo lítið,
en lögurinn stór,
mitt fley er í frelsarans hönd.
Og hann stýrir bátnum,
þótt bylgjan sé há,
beint upp að himinsins strönd.
(Sálmur 107, 28–31.)
Hvíl í friði, elsku pabbi minn. Ég
mun aldrei gleyma þér.
Sofðu rótt.
Þín yngsta dóttir,
Hólmfríður Margrét.
Elsku pabbi.
Mikið er erfitt að horfa á eftir
þér svona alltof fljótt. Reyndar
veit ég að við erum aldrei tilbúinn
þegar einhver sem við elskum
deyr. En þú varst svo ungur og ég
hélt að þú færir ekki svona fljótt.
Og nú hefur þú fengið frið og núna
líður þér vel. Eftir sitjum við
systkinin hjá mömmu og stöndum
þétt saman, eins og þú vildir og
rifjum upp minningar um þig, hvað
þú sagðir og hvað þú gerðir. Við
eigum góðar minningar í hjörtum
okkar og þær munu ylja okkur um
ókomin ár. Elsku pabbi, ég elska
þig af öllu mínu hjarta og mun
sakna þín mikið.
Þó kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregst
og aldrei burtu fer.
Þótt hverfi árin, líði líf,
við líkam skilji önd,
ég veit, að yfir dauðans djúp
mig Drottins leiðir hönd.
Í gegnum líf, í gegnum hel
er Guð mitt skjól og hlíf,
þótt bregðist, glatist annað allt,
hann er mitt sanna líf.
(Margrét Jónsdóttir.)
Þín ástkæra dóttir,
Snjólaug.
Elsku pabbi, tengdapabbi og afi.
Við sitjum og hugsum af hverju
núna, en við vitum að þetta var bú-
ið að vera erfitt. Þér hlýtur að
vera ætlað eitthvert starf annars
staðar, en við feðgarnir áttum svo
margt ógert. Ég hugsa til allra
minninganna um okkur feðgana,
alltaf einhvers staðar úti í nátt-
úrunni við einhvers konar veiði-
skap.
Elsku pabbi, ég gæti skrifað
miklu meira en engin orð fá lýst
hvað ég, sonur þinn, unnusta mín
og dætur söknum þín mikið.
Þinn ástkæri
sonur, tengdadóttir og
afastelpur.
Hann Grétar, mágur minn, í
Birkihlíð er fallinn frá, langt um
aldur fram. Grétar fluttist ungur
að árum hingað að Lækjamóti með
móður sinni og ólst hér upp ásamt
systrum sínum. Þegar ég kom í
Lækjamót skynjaði ég fljótt hið
sterka samband sem var milli hans
og fósturföðusins, Sigurðar heitins
Líndal. Voru þeir hvor öðrum mik-
ils virði. Grétar unni útivist og
veiðiskap. Hann var fumlaus og
örugg skytta og naut sín við lax-
veiðar, ekki síst í Víðidalsá þar
sem hann þekkti hvern hyl og
hvern streng. Hin seinni ár starf-
aði hann sem veiðivörður við þessa
náttúruperlu, það starf gaf honum
tengsl við náttúruna og veiðiskap-
inn sem voru honum mikils virði.
Grétar sinnti störfum sínum af
mikilli trúmennsku. Þótt hin seinni
ár hafi gengið á líkamlegt þrek bjó
hann yfir miklum andlegum styrk
sem fleytti honum yfir erfiðustu
hjallana. Kynni okkar Grétars
spanna nú hartnær þrjá áratugi.
Snemma ræktaðist með okkur góð
vinátta sem ekki féll skuggi á.
Hann hafði sterkar taugar hingað
heim og kom hér oft, ávallt boðinn
og búinn að rétta hjálparhönd.
Oft sátum við yfir kaffibolla við
eldhúsborðið og ræddum landsins
gagn og nauðsynjar, oft sögðum
við líka fátt, hlustuðum kannski
bara á álftirnar kvaka á tjörninni
eða söng vorfuglanna. Þessar
stundir sem eru vináttunni svo
mikils virði að orð eru óþörf.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Kæra Setta, Snjólaug, Ella
Sigga, Stebbi, Magga og aðrir ást-
vinir. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og veit að góðar minningar
verða ykkur styrkur.
Þórir.
Fyrstu minningar mínar um
Grétar Ástvald Árnason eru frá
því er hann kom með stóru systur
minni heim til Ísafjarðar og dvaldi
þar um tíma við störf með föður
mínum, þá rúmlega tvítugur. Grét-
ar var mjög alúðlegur maður, já-
kvæður og sagði ýmsar skemmti-
legar sögur, einkum tengdar veiði,
sem vöktu athygli nokkurra stráka
á Ísafirði sem annars dunduðu sér
helst við það að sparka bolta á
litlum sparkvelli við hliðina á
Gagnfræðaskólanum. Grétar veitti
mörgum innsýn í heim veiðimanns-
ins og eina skiptið sem ég hef
haldið á skotveiðar var í för með
Grétari upp um fjöll fyrir vestan í
leit að rjúpu.
Ekki varð mikill árangur af
þrammi mínu þar, en Grétar veiddi
þeim mun meira fyrr og síðar. Sil-
ungs- og laxveiði var honum einnig
í blóð borin, enda nánast alinn upp
við eina af gjöfulustu veiðiám
landsins, Víðidalsá, þar sem hann
þekkti hvern hyl.
Grétar miðlaði mörgum af veiði-
reynslu sinni og leiðbeindi um
veiðar á sínum heimaslóðum. Hann
var höfðingi heim að sækja og
munaði þá ekki um að taka á móti
heilu fótboltaliði ungra drengja á
leið norður eða að norðan.
Það eru þó sögurnar sem hann
sagði af ýmsum viðureignum sem
nú staldra við í minningunni og
sögur af fjalla- og óbyggðaferðum
af ýmsu tagi. Grétar sagði frá á
kíminn hátt án þess að gera lítið úr
nokkrum samferðamanni. Þannig
kom hann mér ætíð fyrir sjónir, yf-
irleitt glaðvær, jákvæður og hóg-
vær. Þannig var hann er ég hitti
hann nokkrum dögum áður en
hann dó, þótt sjálfsagt hafi erfið
veikindi verið farin að taka sinn
toll.
Með Grétari er fallinn einstakur
maður, náttúrubarn, sem átti eng-
an sinn líka sem ég þekki. Vonandi
auðnast honum nú að líta fann-
hvítar lendur með gnægð af fugli
eða lygnan hyl með vænum fiski.
Ég þakka honum samfylgdina og
votta ástvinum hans mína dýpstu
samúð.
Stefán Jóhann Stefánsson.
Mágur minn og veiðifélagi til
margra ára, Grétar Árnason frá
Lækjarmóti í Víðidal, var þeim
kostum búinn að geta lesið lögmál
náttúrunnar í þeirri frægu á Víði-
dalsá, reyndar var alveg sama um
hvaða á eða vatn var um að ræða í
Vestur-Húnavatnssýslu, alltaf vissi
Grétar um einhvern sérstakan
stað, sem hægt var að ná í fisk.
Ekki voru kennileitin alltaf sér-
staklega skýr fyrir mér en þegar
vel var að gáð var alltaf hægt að
finna út úr því. Það þurfti ekki
mikið til, ein bugða, gára, torfa eða
einhver steinn sem á botninum
var. Mér er minnisstæð ferð norð-
ur í Víðidal til veiða eitt þeirra ára
sem mikil laxagengd var í ána, þá
hafði ég ekkert fengið í einn og
hálfan dag og Grétar taldi ekki við
hæfi að ég færi fisklaus heim, að
hann sagði mér til um stað sem
væri fiskur á og tæki örugglega,
en við höfðum margoft farið
framhjá þessum stað í fyrri veiði-
ferðum. En einu yrði ég að lofa
sér, ég mætti ekki veiða þarna
þegar ekki væri nóg af fiski í ánni.
Þetta væri staður sem enginn
nema hann, og ég núna, vissi um
og væri þetta sá staður, sem hann
taldi að ætti að friða fiskstofni ár-
innar til viðhalds. Ég fékk þar
nokkra fiska í þetta skipti. Sýnir
þetta hversu mjög hann bar hag
árinnar fyrir brjósti. Mikið skarð
er fyrir skildi fyrir þá mörgu sem
Grétar hefur aðstoðað við veiðar í
Víðidalsá og munum við í okkar
holli er veiddum með honum sárt
sakna hans. Hann naut þess að
vera úti í nátturunni við veiðar á
öllum þeim gæðum sem náttúran
ber á borð fyrir manninn, gekk
varlega um þessa auðlind og veiddi
þó jafnan mikið.
Í þau mörgu ár sem okkar leiðir
lágu saman heyrði ég Grétar aldrei
hallmæla nokkrum manni þótt
hann hefði mismikið álit á mönnum
og málefnum.Hann var gæddur
miklu jafnaðargeði og tók því sem
á móti blés með með áræðni og
æðruleysi. Minnti hann mig reynd-
ar oft á tengdaföður minn, Sigurð
Líndal frá Lækjarmóti, enda ólst
hann upp hjá honum. Að tala
minna en íhuga meira og vera gæt-
inn til allra orða og athafna var
þeirra háttur.
Ég bið Drottin að styrkja þína
nánustu í þeirri miklu sorg sem yf-
ir hefur dunið og ég veit að þú
munt una á þeim himnesku veiði-
lendum sem þú ert kominn á.
Guðmundur Yngvi Pálmason.
GRÉTAR ÁSTVALD
ÁRNASON



 





  
   !" 
# $%  &%&  &' !
      
  
  !"
 
 (%& )*+&%"!! *