Vísir - 21.07.1979, Blaðsíða 25

vtsnt
Laugardagur 21. jiili 1979
sökin var kyrking og stillkunni
haföi veriö nauögaö.
Hjólförin segja
sina sögu.
Richmond haföi
mestan áhuga á hjólför-
unum á jöröinni og á likinu.
Alveg eins og fingraför geta
hjólför gefiö athugulum
visindamönnum nokkuö ná-
kvæmar upplýsingar. Mót
voru tekin af förunum svo
hægt væri aö gera samanburö
ef einhver félli undir grun.
Næsta verkefn ið var aö finna
bifreiöina, Jiósgræna Pontiacinn
T-37 Tempest, sem Adele haföi
tekist aö lýsa á siöustu augna-
blikum ævi sinnar. Richmond
geröi sér fulla grein fyrir þvi
að litarlýsingin gat verið óná-
kvæm þvi að flóðlýsingarnar
á vegunum bjöguðu liti aö
næturlagi. Billinn gæti verið
grænn, drapplitaður, blár eða
i hvaöa ljósum lit sem væri
en ekki svartur, dökkblár
eða rauður. Hjá bifreiða-
eftirlitinu fengu þeir að
vita að átján bifreiðar i
héraðinu komu heim og
saman við lýsingu þá sem
i Tom Richmond hafði
gefið. Richmond sendi
þegar fjóra leynilögreglu
menn af stað að kanna
bifreiðarnar á listanum.
Lögreglum ennirnir
Thomas Mansell og
Richard Dean komust fljót-
lega að þvi að fyrsti
maðurinn á listanum hafði
góða og gilda fjarvistar-
sönnun og var harla ólikur
lýsingu Adele af manninum
sem hafði stöðvað hana.
Annað nafnið á listanum
var Linda Meyer sem
bjó á Hawthorne stræti
185 i næsta þorpi við East
Isl'ip þar sem Adele hafði
átt heima.
Dyrunum á jarðhæðinni var
lokið upp af ungri, laglegri,
dökkhærðri stýlku. „UngfrU
Meyer?” spurði Mansell. „Frú
Meyer” svaraði hún að bragði.
„Ég gifti mig i april”. „Eigið
þér ljósgrænan Tempest T-37?”
spurði leynilögreglumaðurinn.
Hún játti þvi en sagði jafnframt
að eiginmaður hennar æki bif-
reiðinni einnig og kallaði á hann
að koma og ræöa við lögreglu-
mennina.
Hávaxinn ungir maður kom i
dyrnar. Sitt dökkt hárið huldi
eyrun, hann var alskeggjaður
og meö gleraugu. Lögreglu-
mennirnir báðu hann að koma
með sér til aöalstööva lögregl-
unnar og hann gekk meö þeim
út að bilnum án þess að mæla
orð frá vörum.
Þegar Tom Richmond leit upp
frá skrifborði sinu og sá Man-
sell og Dean með hinn skeggj-
aða og siðhærða Robert Meyer
standandi á milli þeirra, sagði
hann einbeittur á svip: „Ef það
tekur mig meira en tiu minútur
Hiö slöasta er Adele Kohr sknfaði I minnisbók sina var lýsing á bif-
reiöinni sem banamaöur hennar ók. Pontiac... Tempest... ljósgrsnn...
T37.
llHMlifl----
oiIUW .
hennar.
að fá hann til að játa þá segi ég
ykkur báðum . upp störfum á
stundinni.”
Það voru varla tvær minútur
liðnar áður en Meyer haföi sagt
allt af létta. Tom Richmond sem
var þekktur meðal starfsbræðra
sinna fyrir lagni viö yfirheyrsl-
ur á mönnum sem lágu undir
grun, lagði höndina varfærniS-
lega á öxl Meyers. Meyer leit á
hann meö fjarrænu augnaráði.
„Ég er veikur”, sagöi hann.
”Ég er mjög veikur, ég þarf á
aðstoð aö halda.”
„Aður en ég get hjálpaö þér
verö ég að fá að vita hvað gerð-
ist.”
„Það gerðist i gærkveldi ekki
satt?”
Játning
Meyer kinkaði kolli og hóf að
segja frá þvi sem gerst hafði.
Hann hafði veriö i ökuferð þegar
hann kom auga á ungu konuna,
elti hana í kraftmikilli bifreið
eiginkonu sinnarog neyddi hana
að lokum til þess að nema
staðar. Siðan lagöi hann bifreið
sinni þétt að hennar svo að hún
komst ekki undan. Hún hafði
læst dyrunum og æpt svo aö
hann braut rúöuna með tjakk,
teygði sig inn og opnaði dyrnar
sjálfur. í skóginum hafði hann
rifiö af henni fötin, bariö hana
meövitundarlausa, nauögað
henni og siðan kyrkt hana. Aö
lokum haföi hann ekið yfir hana
áofsahraöa þegar hann flúði af
staðnum.
Tom Richmond lét tölvu
kanna sakaskrá Meyers og
komst þá að þvi aö það mátti
ekki seinna vera aö hann var
handtekinn þó svo að það hefði
orðið of seint fyrir Adele Kohr.
Meyer hafði verið handtekinn
þrisvar áöur fyrir árásir á kon-
ur og urðu þær sifellt ofsafengn-
ari. Hann hafði afplánað tvö ár
af þriggja ára dómi sem hann
hlaut fyrir siðustu árásina.
Leynilögregluforingjanum datt
i hug að llta yfir skrá um óupp-
lýst afbrot sem framin hefðu
verið nýlega og rak fljótlega
augun i skýrslu um árás sem átt
hafði sér staö nokkrum vikum
áður. Tuttugu og þriggja ára
gamalli konu hafði verið rænt i
Walt Whibnan verslunarhverf-
inu í Huntingdon Long Island.
Hún hafði veriö rænd og henni
nauðgað og siðan haföi árásar-
maður hennar hent henni út úr
bifreiö sinni. Lýsingin á árásar-
manninum kom alveg heim og
saman viö útlit Meyers. Rich-
mond lét sækja konuna og hún
bar strax kennsl á Meyer.
óvenjuleg
viðbrögð
Róbert Meyer var leiddur
fyrir rétt ákæröur fyrir morð,
mannrán, nauögun, kynvillu og
rán. Þrátt fyrir tilraunir verj-
andans til þessað bera við tima-
bundinni geðveiki, var hann
sdcur fundinn og dæmdur til
ævilangrar fangelsisvistar fyrir
moröið á Adele Kohr.
Þegar Tom Richmond yfirgaf
réttarsalinn gekk Linda Meyer,
eiginkona Róberts, sem var i
fylgd með móður sinni og
tengdamóður, i veg fyrir hann.
Hin fölleita alvarlega unga kona
mælti greinilega fyrir munn
þeirra allra, þegar hún ávarp-
aði Richmond. „Mig langar til
þess aö þakka ykkur öllum fyrir
handtökuna og hvernig var að
henni staðið”, sagði hún hljóð-
lega, „maöurinn minn er sjúkur
og þaö er ekki réttlætanlegt að
hann gangi laus.”
Þetta kom Richmond mjög á
óvart og hann sagði blaöamönn-
um siðar að á öllum sinum
starfsferli hefði hann aldrei
áöur heyrt nokkurn ættingja
manns sem ákærður var fyrir
morö þakka löggæslumönnum
fyrir handtökuna. ..Þetta kom
okkur svo i opna skjöldu aö við
gátum ekki komið upp einu ein-
asta orði"
Vist var það aö Tom Rich-
mond og menn hans áttu skilið
það lof og þær þakkir sem Linda
Meyer bar þeim fyrir það
hversu fljótt og vel þeim hafði
tekist að hafa upp á og hand-
sama hinn seka. En án hugrekk-
is og forsjálni Adele Kohr, san
með kroti sinu, á meöan hún
honfðist i augu viö veröandi
banamann sinn, kom lögregl-
unni á slóö moröingjans, er við-
búið aö fórnarlömbin hefðu orö-
ið fleiri áður en Róbert Meyer
hefðikomist undir manna hend-
sérstœð sakamaL