Morgunblaðið - 14.04.2002, Síða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 14. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jón Jóhannes-son fæddist í
Múlakoti í Lundar-
reykjadal 22. nóv-
ember 1905. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
2. apríl 2002.
Foreldrar hans
voru Jóhannes
Jónsson, f. 10.9.
1870, d. 30.11.
1937, bóndi í Múla-
koti í Lundar-
reykjadal, ættaður
frá Kollslæk í
Hálsasveit, og
Helga Þórðardóttir, f. 4.12.
1876, d. 6.12. 1960, fædd í
Brekkukoti í Reykholtsdal, ætt-
uð frá Kjalvararstöðum í Reyk-
holtsdal.
Systkini Jóns eru Halldóra f.
2.11. 1898, d. 27.10. 1991; Ingi-
björg, f. 21.1. 1900, d. 22.1. sama
ár; Þórður, f. 6.2. 1901, d. 1.6.
1986; Guðlaug, f. 4.5. 1902, d.
20.2. 1937. Þau eignuðust þrjú
börn og 10 barnabörn; 2) Gunnar
Örn, f. 29.10. 1944, kvæntur
Jennu Kristínu Bogadóttur, f.
5.3. 1947. Þau eiga þrjú börn og
fjögur barnabörn; 3) Garðar Val-
ur, f. 9.12. 1954. Fyrri kona hans
er Eyrún Kristinsdóttir, f. 10.1.
1955, þau eignuðust þrjú börn
og eitt barnabarn. Seinni kona
hans er Ingibjörg F. Ottesen, f.
28.5. 1948, þau eiga einn son.
Jón lærði járnsmíði hjá Ingi-
mar Aðalsteinssyni og Kristófer
Eyjólfssyni og stundaði nám í
Iðnskólanum. Að námi loknu
starfaði hann í ýmsum járnsmiðj-
um en í 30 ár starfaði Jón í
Landssmiðjunni eða þar til hann
hætti störfum vegna aldurs.
Árið 1950 reistu þau hjónin
hús við Laugateig 36 þar sem
þau bjuggu allan sinn búskap.
Þegar Jón seldi húsið á Laugat-
eignum fluttist hann á Kirkju-
teig 23 en þar bjó hann þar til
hann fluttist á Hrafnistu árið
1992, þar sem hann naut góðs at-
lætis uns yfir lauk.
Útför Jóns verður gerð frá
Laugarneskirkju á morgun,
mánudaginn 15. apríl, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
28.9. 1990; Kristinn
f. 21.10. 1904, d.
18.1. 1986; Guðbjörg,
f. 3.3. 1907, búsett á
Selfossi; Guðmundur,
f. 10.7. 1908, d. 24.7.
sama ár; Haraldur, f.
17.2. 1910, d. 16.8.
1982; Steinólfur, f,
27.9. 1914, búsettur í
Reykjavík.
Jón kvæntist 24.
desember 1932 Guð-
laugu Friðjónsdóttur
frá Hólum í
Hvammssveit í Dala-
sýslu, f. 7.6. 1912, d.
13.5. 1965. Foreldrar hennar
voru Friðjón Sæmundsson frá
Hólum í Hvammssveit, f. 17.11.
1874, d. 11.8. 1938, og Elín
Kristín Jónsdóttir frá Hellis-
sandi, f. 18.8. 1880, d. 17.7. 1920.
Börn Jóns og Guðlaugar eru:
1) Kristinn Ástráður, fæddur 2.4.
1936, d. 28.1. 1977, kvæntur
Jónu Þórunni Jónasdóttur, f.
Nú héðan á burt í friði ég fer,
ó faðir, að vilja þínum.
Í hug er mér rótt og hjartað er,
af harminum læknað sínum.
Sem hést þú mér Drottinn, hægan blund,
ég hlýt nú í dauða mínum.
(H.H.)
Nú er tengdafaðir minn farinn,
laus úr viðjum gamals og slitins lík-
ama sem ekki bar hann uppi lengur á
97. aldursári. Blessuð sé minning
hans.
Mér er enn í fersku minni þegar ég
hitti hann í fyrsta sinn fyrir réttum 35
árum á heimili hans, mér fannst hann
taka mér frekar fálega.
Við fyrstu kynni þótti mér fremur
þungt yfir honum og ég komst að því
við nánari kynni að Jón var enginn
gleðimaður, en hann var traustur og
vænn maður. Hann leitaði ekki eftir
hylli margmennis og líkaði fábreytnin
best, en hann annaðist fjölskyldu sína
af ótrúlegum dugnaði og ósérhlífni.
Jón kynntist mótlæti lífsins
snemma. Hann fæddist í. Múlakoti í
Lundarreykjadal inn í stóran systk-
inahóp, var einn af yngri börnunum í
10 systkina hópi. Faðir hans Jóhann-
es Jónsson sem var annálaður dugn-
aðarforkur af sveitungum sínum og
móðir hans Helga Þórðardóttir urðu
þó að láta í minni pokann fyrir ofurefli
erfiðra lífskjara og leiðir þeirra skildu
er Jón var aðeins fimm ára gamall.
Þau höfðu eignast tíu börn á 16 árum
og tvö þeirra létust nýfædd.
Þegar fjölskyldan sundraðist fór
faðirinn í vinnumennsku í næstu sveit
og yngsta barnið fylgdi móðurinni
sem hafði alið með sér þann draum að
flytjast til vesturheims í eftirfylgd
annarra náinna ættingja. Þetta var
hennar einkadraumur sem eiginmað-
urinn og faðirinn deildi ekki með
henni, hans líf var hér heima í sveit-
inni þannig að leiðir þeirra skildu á
þessum árum. Hún fór suður og aust-
ur með landi með yngsta barnið á leið
sinni til fyrirheitna landsins en lengra
lá leiðin ekki í þá áttina, það var of
erfitt að slíta öll þau bönd sem bundu.
Með Jóni varð einnig eftir fullorðin
kona í Múlakoti, þegar breytingarnar
áttu sér stað og við búinu tóku ung
hjón. Við Jón áttum stundum tal sam-
an um gamla tímann, eitt sinn sagði
hann mér að ef ekki hefði verið fyrir
þessa gömlu konu þá hefði líf hans á
þessum tíma verið mun erfiðara, en
gamla konan lét sér mjög annt um
litla drenginn og stakk undan mat-
arbita fyrir hann þegar færi gafst. Á
þessum árum gat fólk ekki leyft sér
að bruðla með nokkurn hlut og allra
síst mat sem gat stundum verið af
skornum skammti.
Jón fór frá Múlakoti að Augastöð-
um í Hálsasveit og átti þar flest sín
uppvaxtarár. Hann talaði af hlýju og
þakklæti um heimilisfólk þar á bæ.
Þegar Jón var um sjötugt fórum við
með honum að Augastöðum og það
var merkilegt að koma þar fyrir okk-
ur borgarbörnin því enn stóð gamli
bærinn með nýrra svefnlofti við hlið-
ina. Það var eins og að ganga aftur í
gamla tímann, moldargólf var í gamla
húsinu og margt sem minnti á liðinn
tíma.
Hann kynntist konu sinni Guð-
laugu Friðjónsdóttur á Gilsbakka í
Hvítársíðu þar sem þau voru bæði í
vinnumennsku. Hún var mikið elskuð
og virt af fjölskyldu og vinum, en dó
langt um aldur fram, aðeins rúmlega
fimmtug. Þau bjuggu lengst af heima
á Laugateigi í Reykjavík í húsi því
sem þau komu yfir sig og syni sína
þrjá. Heimilið bar stórhug þeirra og
myndarskap vitni. Það kom best fram
í veikindum hennar hvern mann Jón
hafði að geyma. Hann sýndi þar best
kærleikann og umhyggjuna sem
hann bar fyrir henni.
Guðlaug var ættuð frá Hólum í
Hvammsveit, yngst í systkinahópn-
um. Hún naut hylli systkina og vina
sinna, en hún missti móður sína ung
sem varð til þess að hún átti einnig
sína aðra fjölskyldu í Vogum á Vatns-
leysuströnd hjá þeim hjónum Klem-
ens og Maríu sem hafði verið náin vin-
kona móður hennar. Þessi vinátta
hélst alla tíð.
Eitt sinn er þau hjón Jón og Guð-
laug voru stödd í Vogum með einn af
sonum sínum kornungan veiktist
drengurinn hastarlega og var talinn í
hættu, þannig að ná varð í lyf til
Keflavíkur. Þá voru engin ráð önnur
en að Jón gekk þessa leið eftir lyfjum
fyrir soninn.
Árin eftir að þau komu í bæinn
voru baráttuár, því þá varð Jón fyrir
því að fá berkla, þennan sjúkdóm sem
dró margan til dauða og hafði eyði-
leggjandi áhrif á líf annarra. Hann
dvaldi á Vífilsstöðum um langan tíma
og náði að vinna bug á sjúkdómnum.
Jón fór í Iðnskólann og náði sér í járn-
smíðamenntun, við þá iðn vann hann
síðan um áratuga skeið, lengstum í
Landsmiðjunni.
Þau hjón eignuðust þrjá syni. Elsti
sonurinn, Kristinn Ástráður, dó frá
konu og þremur ungum börnum að-
eins 40 ára að aldri. Þessi sorgarat-
burður hafði mikil áhrif á Jón, sem þá
hafði verið ekkill um margra ára
skeið.
Jón vann verk sín í kyrrþey. Þegar
einhver af sonunum eða vinunum
þurfti aðstoð sem hann gat veitt þá
var hann kominn og taldi ekki erf-
iðisvinnuna eftir sér ef hann lagði öðr-
um lið með henni.
Allir þrír synir hans fengu notið að-
stoðar hans þegar kom að því að reisa
sér þak yfir höfuðið. Hann mætti
óbeðinn með verkfæratöskurnar sín-
ar og fór að vinna. Hann átti það til að
ganga úr bænum til Halldóru systur
sinnar í Mosfellssveit eða til Garðars
sonar síns á Kjalarnesi þegar hann
var að byggja, til að rétta hjálpar-
hönd.
Nýtnin samhliða hjálpseminni var
honum í blóð borin, þegar einn sona
hans var að byrja að klæða þakið á
framtíðarheimilinu kom faðir hans til
hans með fjóra plastpoka fulla af
nöglum sem hann hafði tínt upp eftir
yngra fólkið sem var að naglhreinsa,
hann hafði rétt þá alla við og nú var
hægt að nota þá aftur.
Daglega gekk hann til og frá vinnu
úr Laugarnesinu í bæinn og skipti þá
engu þótt bíll stæði við dyrnar heima
seinni árin.
Síðustu árin hans á Dvalarheim-
ilinu Hrafnistu var vel hugsað um
hann. Hann varð æ ófúsari að fara út
af Hrafnistu eftir því sem árin liðu.
Lengi vel var hægt að fá hann til að
koma heim í helgarheimsóknir en þar
kom að hann fann sig ekki lengur í
því. Garðar og Ingibjörg náðu þó að
fá hann með í ferð í Borgarfjörðinn
eftir að Hvalfjarðargöngin opnuðu og
veitti það honum ómælda ánægju.
Jón var ern andlega og hefði margur
yngri maðurinn getað verið stoltur af
skýrleik andans þar, en líkaminn gaf
JÓN
JÓHANNESSON
✝ Ingvar Guð-mundur Sig-
urðsson fæddist í
Innri-Njarðvík 19.8.
1955. Hann lést á
Cape Coral í Flór-
ída 30.3. 2002. For-
eldrar Ingvars voru
Sigurður B. Hall-
dórsson, f. 13.5.
1913 á Rauðasandi í
V-Barðastranda-
sýslu, og Elsebeth
María Jacobsen, f.
26.1. 1919 í Færeyj-
um, d. 19.12. 1993.
Systkini Ingvars
eru: Sigurður, slökkviliðsmaður á
Keflavíkurflugvelli, f. 15.11.
1940, eiginkona hans er Guðríður
Helgadóttir kennari, þau búa í
Innri-Njarðvík, börn þeirra eru
Ingvar ólst upp í Innri-Njarð-
vík fram á unglingsár. Varð
gagnfræðingur frá Hlíðardals-
skóla í Ölfusi, fór síðan til náms
við Newbold College á Englandi,
þaðan til Alberta, Kanada, fer
síðan til Bandaríkjanna og hefur
nám við Andrews háskóla í Mic-
higan, og lýkur þaðan MA-prófi í
fjölskylduráðgjöf árið 1983.
Árið 1995 lýkur Ingvar námi í
hjúkrunarfræðum við Rock Vall-
eye háskóla, Rockford, Illinois.
Auk starfa við fjölskylduráðgjöf
og hjúkrun kenndi Ingvar lækna-
nemum viðtalstækni við Illinois-
háskólann, einnig var hann leið-
beinandi nemanda í mastersnámi
í sálarfræði við Northeastern Ill-
inois háskólann. Síðan vann Ingv-
ar sem deildarhjúkrunarfræðing-
ur við áfallahjálp á bráðamóttöku
barna við Ruth Cooper Center í
Fort Meyers, Flórída.
Útför Ingvars fer fram frá
Innri-Njarðvíkurkirkju á morg-
un, mánudaginn 15. apríl, og
hefst athöfnin klukkan 15.
tvö, auk þess á Sig-
urður eina dóttur;
Elsa ljósmóðir, f. 3.1.
1942, eiginmaður
hennar er Kristian
Rasmussen verkfræð-
ingur, þau búa í Fær-
eyjum, börn þeirra
eru þrjú. Bergdís
hjúkrunarfræðingur,
f. 27.11. 1947, eigin-
maður hennar er
Smári Sveinsson hóp-
ferðabílstjóri, þau
búa í Þorlákshöfn,
synir þeirra eru þrír.
Ingvar kvæntist
8.7. 1984 Joselyn Penaloza frá
Bandaríkjunum, sonur þeirra er
Christopher Kyle, f. 2.2. 1991.
Ingvar og Joselyn slitu samvist-
um.
Þegar ég ók suður með sjó á dög-
unum skipti fjórum sinnum um veð-
urlag á leiðinni. Mér varð hugsað:
svona er lífshlaup okkar, ýmist skin
eða skúrir.
Mig setti hljóða er ég heyrði að
Ingvar Sigurðsson frændi minn væri
allur.Það heyrist oft sagt að þeir,
sem guðirnir elska, deyi ungir. Mér
finnst að þessi góði frændi hefði átt
að fá að lifa miklu lengur. Ég kynnt-
ist Ingvari best, þegar hann bjó hjá
okkur fyrir átján árum. Gleði, hlý-
hugur og mildi bjó í þessum frekar
hávaxna glæsilega manni, sem hann
deildi með okkur öllum, sem í kring-
um hann vorum. Þessa hlýju og alúð
erfði hann frá báðum foreldrum sín-
um. Já, okkur þótti mjög vænt um
Ingvar, annað var ekki hægt. Hjálp-
legur var hann við frænku sína, til
dæmis þegar snjóaði, þá mokaði
hann alltaf tröppurnar óbeðinn.
Hér á landi kvæntist Ingvar Josie,
en þau bjuggu hér um eins árs skeið.
Annars var hann lærður í sínum
fræðum í Ameríku og var þar í ára-
raðir. Oft sagði hann okkur frá störf-
um sínum þar, hve yfirgripsmikil þau
væru og erfið. Eitt er víst að hann
lagði sig allan fram í starfi sínu og
gaf hug sinn og hjarta í að gera öðr-
um gott.
Josie og Ingvar eignuðust soninn
Christopher, sem er 11 ára. Þau
skipti sem Ingvar kom til landsins
heimsótti hann okkur og þá var hlýja
brosið hans það fyrsta sem ég sá og
síðan „hvað segirðu elskan“ og svo
framvegis. Ég mun sakna þess. For-
eldrum sínum var hann góður sonur
en móðir hans er látin. Aldraður fað-
ir og systkinin geyma minningu um
góðan dreng og við hin líka. Guð
geymi þig, elsku frændi.
Hvíl í friði.
Guðríður.
Hver morgunn nýr, hugvekjur
Jónasar heitins Gíslasonar vígslu-
biskups í Skálholti, er einstök bók.
Þar tekur hann fyrir alla helgidaga
ársins með skírskotun kristinnar
trúar til nútímans. Ein fjallar um
hvort nafn þitt sé skráð í Lífsins bók.
Mikið held ég
vér yrðum undrandi,
ef vér flettum
Lífsins bók,
er geymir nöfn þeirra,
sem lofsyngja lambinu
í hvítklæddum skaranum
á himnum.
Þar ber lítið á
mörgum þeim
valdsmönnum veraldar
er skreyta
spjöld sögunnar.
Meir á nöfnum þeirra,
er fáir tóku eftir
hversdagslega.
Þeir þjónuðu Guði
í kyrrþey
og vöktu sjaldan
athygli fjöldans.
Einn af þeim sem nú hafa fengið
nafn sitt skráð í Lífsins bók er
frændi okkar Ingvar Guðmundur
Sigurðsson. Ljúflingurinn sem
dvaldi fjarri átthögum sínum stóran
hluta ævinnar. Ljúflingurinn sem
menntaði sig til að þjóna öðrum en
gleymdi sjálfum sér.
Hann skildi að fullkomið frelsi
verður aðeins fundið í fullkominni
þjónustu.
Ingvar frændi var fallegur og svip-
hreinn maður með mýkt og glaðlyndi
augna og bross. Mótaður af vest-
firskum og færeyskum dugnaði.
Hann var yngsta barn heiðurs-
hjónanna Maríu J. Halldórsson og
föðurbróður okkar Sigurðar Hall-
dórssonar.
Umvafinn ástúð foreldra og eldri
systkina ólst Ingvar upp í Innri-
Njarðvík. Aðeins sautján ára gamall
hleypti hann heimdraganum og hélt
á skóla til Englands, þar dvaldi hann
í þrjú ár. Eftir Englandsdvölina var
stefnan sett á fyrirheitna landið, Am-
eríku. Þar dvaldi Ingvar við nám og
störf þar til hann lést. Fyrst mennt-
aði hann sig sem sálfræðingur, síðar
bættist hjúkrunarfræðin við. Þannig
var Ingvar, hann týndi aldrei ein-
staklingnum, fyrir honum var hver
sérstakur, en sérstakastur var sonur
hans Christopher sem nú sér á eftir
föður sínum langt um aldur fram.
Oft verður vík milli vina þegar fólk
dvelst langdvölum erlendis. Það var
Ingvari örugglega mikið gleðiefni er
hann dvaldi hér heima í eitt ár með
konu sinni. En ungu hjónin ákváðu
að setjast að fyrir vestan. Með ár-
unum urðu heimkomurnar strjálli,
réðu þar mestu um breyttar aðstæð-
ur en þau hjón slitu samvistum. Í
hönd fóru erfiðleikar og frænda okk-
ar var í raun fórnað í nafni dóms og
laga.
Friður Guðs.
Hjarta yðar skelfist ekki. Trúið á guð og
trúið á mig. Í húsi föður míns eru margar
vistarverur. Væri ekki svo, hefði ég þá sagt
yður, að ég færi burt að búa yður stað? …
Frið læt ég eftir hjá yður, minn frið gef ég
yður. Ekki gef ég yður eins og heimurinn
gefur. Hjarta yðar skelfist ekki né hræðist.
(Jóh. 14:1–2.27)
Ingvar er farinn til Guðs. Hann
hefur á sinn ljúfa hátt sagt við Lykla-
Pétur:
Ljúktu upp
fyrir mér.
Mér er boðið
í himin Guðs.
Og Pétur hefur auðvitað lokið upp,
því himnaríki er fyrir boðsgesti Jesú
Krists og Ingvar var einn af þeim.
Hann var boðsgestur Jesú Krists.
Sigga föðurbróður okkar, Chri-
stopher syni Ingvars, systkinum
hans og fjölskyldunni allri sendum
við samúðarkveðjur og biðjum þeim
blessunar Guðs.
Sigþrúður og Þuríður
Ingimundardætur.
Fjölskyldan stóð höggdofa 2. apríl
síðastliðinn, þegar fréttin um lát
Ingvars barst okkur. Þessi ljúfi mað-
ur hafði verið hrifinn á brott skyndi-
lega og óvænt. Fráfall Ingvars varð
okkur mikið áfall.
Ég, sem rita þessar línur, átti því
láni að fagna að kynnast fjölskyldu
Ingvars á mínum yngri árum og
minnist ég margra gleðistunda á
heimili hans.
Húsið við Akurbraut 11 heitir
Blómsturvellir. Þangað kom ég í
fyrsta skipti á páskum árið 1964. Þá
sá ég Ingvar sem ungan dreng, gest-
ir voru á heimilinu og í sjónvarpinu
var verið að sýna mynd úr lífi Jesú.
Ingvari var mikið í mun að sýna ein-
um gestinum, sem var jafnaldri hans,
myndina. Þessu fyrstu kynni mín af
Ingvari eru mér afar minnisstæð.
Ingvar bjó yfir góðum frásagnar-
hæfileika sem ég kunni vel að meta.
Hann átti auðvelt með að hrífa mann
INGVAR GUÐMUND-
UR SIGURÐSSON