Morgunblaðið - 14.04.2002, Qupperneq 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. APRÍL 2002 37
sig smám saman, þannig að hans
heimur var orðinn lítill hringur í
kringum rúmið hans og það var orðið
of langt að fara út á stétt að lokum.
Við þökkum Guði samfylgdina við
kæran föður, tengdaföður og afa.
Jenna Kristín.
Látinn er tengdafaðir minn, Jón
Jóhannesson, á 97. aldursári. Jón var
á níræðisaldri þegar ég kom inn í fjöl-
skyldu hans, svo hvorki urðu kynni
okkar löng né mikil, þó langar mig að
minnast hans í örfáum orðum.
Jón ólst upp í Borgarfirðinum,
ungur var hann settur í fóstur eftir að
heimilið flosnaði upp sökum fátæktar,
og hefur reynsla þessi eflaust markað
djúp spor í sálu lítils drengs og að ein-
hverju leyti mótað persónuleika hans.
Ekki finnst mér lífið hafa leikið við
tengdapabba, kona hans Guðlaug
Friðjónsdóttir lést þegar yngsti son-
urinn var innan við fermingu og elsti
sonur hans, Kristinn, dó um fertugt
frá eiginkonu og þremur börnum.
Jón var fámáll og virkaði ómann-
blendinn, en hjálplegur með eindæm-
um og nutu margir hjálpsemi hans,
ekki síst synirnir þrír og mér er sagt
að nokkrar ferðirnar hafi hann gengið
úr Laugarnesinu upp í Mosfellssveit
til að hjálpa systur sinni, Halldóru á
Mosfelli. Þrátt fyrir að allar aðstæður
og aðbúnaður hafi breyst til batnaðar
á síðustu öld held ég að segja megi að
þessi eiginleiki, þ.e.a.s. hjálpsemi við
náungann, sé á miklu undanhaldi hjá
íslenskri þjóð. Við fráfall Jóns er mér
efst í huga hversu ern hann var og
hve vel hann fylgdist með heimsmál-
unum, alveg fram á síðasta dag.
Jón var vistmaður á Hrafnistu síð-
ustu tíu ár ævi sinnar og vil ég nota
tækifærið og þakka starfsfólki alla
aðhlynningu sem það veitti honum.
Ég bið Guð að blessa minningu
Jóns Jóhannessonar.
Ingibjörg F. Ottesen.
Elskulegur afi minn er sofnaður
svefninum langa. Minningin um hann
er – þægileg – stöðugleiki – hann og
amma Ella alltaf um helgar hjá okkur
– hann í köflóttri skyrtu, gengur hæg-
um skrefum – hljóðlátur og jánkar
öllu sem unglingurinn spyr hann – sit-
ur í sófastólnum með spenntar greip-
ar og fer hring eftir hring með þum-
alfingurna – á Kirkjuteignum í
köflóttri skyrtu og flókaskóm – myrk-
ur, því hann hafði lifað tímana tvenna
og kunni að spara – Nóa-konfekt í
eldri kantinum – með kaskeiti á litlu
bláu Mözdunni á leiðinni…
Eitt kvöld mun ég ganga til hvíldar
þreyttur og þjáður,
og þúsundir stjarna munu á himninum
skína.
Og þá mun ég hugsa um það allt, sem
gerst hefur áður,
og íhuga bljúgur og hreinskilinn tilveru
mína.
Og kringum minn banabeð fólkinu
saman ég safna
og segi því alla þá visku, sem lífið mér
kenndi
og öðrum má lýsa til einhverra friðsælli
hafna,
svo erindisleysu í veröld mig herrann
ei sendi.
(Steinn Steinarr.)
Bryndís Mjöll Gunnarsdóttir.
Nú ertu farinn, afi minn. Ég vil
þakka þér allt og fyrir góðu dagana
bæði á Laugateignum og í Hjalla-
brekkunni. Það var alltaf gaman að
heimsækja þig og margt að skoða. Þú
varst alltaf tilbúinn að hjálpa, þegar
pabbi dó labbaðir þú frá Laugateign-
um í Hjallabrekkuna til þess að klæða
loftið í bílskúrnum sem var óklárað.
Alltaf var gaman að tala við þig og
eyddum við mörgum góðum tímum í
að tala um störf okkar í Landssmiðj-
unni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Megir þú hvíla í friði, afi minn.
Jónas Þór Kristinsson.
með sér, hvort sem hann sagði frá lífi
sínu og starfi, einhverju skondnu at-
viki eða spennandi kvikmynd sem
hann hafði séð. Hann fylltist eldmóði
þegar hann ræddi um kenningar
uppeldisfræðinga og þá var eins gott
að vera með á nótunum.
Strax eftir stutta barnaskóladvöl
fór hann á Hlíðardalsskóla og í fram-
haldi af því lá leiðin til Englands en
þar var hann við nám í eitt ár. Í Eng-
landi kynntist hann stúlku frá Kan-
ada en þau kynni áttu líklega stóran
þátt í því að hann fór til Ameríku til
frekara náms. Samband þeirra varð
stutt.
Snemma á námsárum sínum í Am-
eríku kynntist Ingvar annarri stúlku
og árið 1984 komu þau til Íslands til
að giftast. Fjölskylda brúðarinnar
kom til landsins til að vera viðstödd
athöfnina. Þetta var góður tími og
skemmtilegur. Við minnumst þessa
tíma með ánægju. Á heitasta degi
sumarsins, 8. júlí 1984, var brúð-
kaupið haldið.
Þau bjuggu í eitt ár í Reykjavík en
síðan lá leiðin aftur til Ameríku –
Chicago varð fyrir valinu. Þar eign-
uðust þau drenginn Christopher
Kyle sem var augasteinn föðurins
allt frá fyrsta degi, reyndar snerist
allt líf Ingvars um þennan litla
dreng.
Árið 1995 flutti fjölskyldan til
Flórída til að vera í nálægð við
tengdaforeldrana en þeir skipuðu
ákaflega stóran sess í lífi þeirra.
Í Flórída byggðu þau sér stórt og
mikið hús þar sem þau bjuggu í um
fjögur ár en þá skildu þau.
Enn á ný byggði Ingvar sér fallegt
hús og honum til mikillar gleði komu
faðir hans, systir og eiginmaður
hennar í heimsókn. Þá lék allt í lyndi.
Ingvar var hamingjusamur í nýja
húsinu ásamt sambýliskonu og syni
hennar. Þetta var örskammt frá
heimili sonarins en eins og Ingvar
sagði: „Hvers get ég óskað mér frek-
ar en að sjá drenginn minn á hverj-
um degi?“ En lukkan er skammvinn
og fyrr en varði varð hann að fara úr
húsinu og finna sér nýjan samastað.
Hinn 13. maí 1998 varð faðir hans
85 ára. Haldið var upp á afmælið í
júlí. Ingvar kom heim til að fagna
þessum tímamótum föður síns. Allar
fréttir af Ingvari gegnum tíðina voru
á einn veg – að hann bæði að heilsa
og að allt gengi vel. Eins var í þetta
skiptið þegar hann kom heim, þá var
hann nýfráskilinn en lét ekki vita af
því til að skyggja ekki á gleðina.
Þannig var Ingvar, hugsaði fyrst og
fremst um aðra en lét sjálfan sig sitja
á hakanum.
Ætlunin var að þeir feðgar kæmu í
heimsókn í haust og tilhlökkunin var
mikil en fljótt skipast veður í lofti.
Á milli heimsálfa er langur vegur
og fréttir af daglegu lífi einstaklings
ekki miklar og því erfitt að gera sér
grein fyrir raunverulegu aðstæðum.
Þegar fjölskyldan fór út til að flytja
jarðneskar leifar hans heim var það
huggun harmi gegn að heyra í sam-
starfsmönnum og félögum hans.
Þetta fólk umgekkst hann daglega
og þekkti hann vel. Hann var ákaf-
lega vel liðinn, hvers manns hugljúfi
sem vildi allt fyrir aðra gera. Sökn-
uður þeirra er einnig mikill. Í nátt-
borðsskúfunni hans var biblían og
boxið frá móður hans með manna-
kornunum. Ingvar var einlægur í
sinni trú allt til æviloka.
Það er erfitt fyrir aldraðan föður á
ævikvöldi sínu að sjá á eftir yngsta
barninu sínu.
Elsku tengdapabbi, ég sendi þér
hugheilar samúðarkveðjur. Missir
þinn er mikill en minningin um þinn
góða dreng mun ylja þér þína ævi-
daga. Ég bið þér blessunar Guðs og
minnstu þess að öll él birtir upp um
síðir. Ég færi systkinum, sem misstu
góðan bróður, svo og öðrum ættingj-
um, innilegar samúðarkveðjur.
Kahili Gibran segir: „Skoðaðu hug
þinn vel þegar þú ert glaður, og þú
munt sjá, að aðeins það sem valdið
hefur hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá hug þinn aftur og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess sem var
gleði þín.“
Að leiðarlokum vil ég þakka Ingv-
ari fyrir einlægni og hlýju öll þessi
ár. Við söknum þín öll óumræðilega
mikið. Sofðu rótt, mágur.
Guðríður Helgadóttir.
Það var að kveldi 2. apríl sem við
fengum hringingu sem enginn var
tilbúinn að trúa. Uppáhalds frænd-
inn sem bjó svo langt í burtu var far-
inn í enn lengra ferðalag. Dauðinn
kemur óumbeðinn þegar um ungt
fólk er að ræða og eftir sitjum við
með margar minningar sem nú fara í
gegnum huga okkar.
Ingvar fór ungur utan til náms og
tók síðar ákvörðun um að vera
frændinn okkar í útlöndum. Sam-
verustundirnar voru því alltof fáar
en ylja okkur nú um hjartarætur.
Fyrst heimsóttum við Ingvar þar
sem hann stundaði nám við And-
rews-háskólann í Michigan í Banda-
ríkjunum en í Chicago nokkrum ár-
um síðar.
Ævinlega munum við muna eftir
Flórídaferðinni fyrir rúmum þremur
árum með stelpurnar okkar fjórar,
Ingvari og Christopher syni hans í
skemmtigörðum í Orlando. Þetta
voru yndislegir dagar og margt að
sjá. Það var gaman að sjá hvað Ingv-
ar var spenntur að sýna okkur nýja
húsið sem hann var að byggja. Húsið
var vel skipulagt með mikinn tilgang
og mikla framtíðarsýn. Þarna átti að
vera gaman og gott að búa en á bak-
við allar hugmyndirnar var hugsunin
um að geta tekið vel á móti fjölskyld-
unni allri. Christopher átti að vera í
þessu herbergi og ættingjarnir frá
Íslandi í hinu. Það var hans draumur
að öllum liði vel. En dagarnir í fal-
lega húsinu urðu alltof fáir. Ingvar
náði þó að fá aldraðan föður sinn og
Elsu systur sína ásamt eiginmanni
hennar í heimsókn.
Daginn áður en við fengum frétt-
irnar vorum við að tala um Ingvar.
Hann ætlaði að koma í haust heim til
Íslands ásamt syni sínum til að sýna
honum snjóinn. Flórídaferðina átti
síðan að endurtaka næsta vetur. En
margt fer öðruvísi en ætlað er.
Það er trú okkar að Ingvar sofi
svefni hinna réttlátu og sé laus við þá
byrði sem á hann var lögð í þessu lífi.
Við vitum að við munum sjá hann aft-
ur þar sem við munum skoða nýja
garða og nýja staði saman. Við mun-
um hlæja eins og við gerðum í Flór-
ída og rifja upp góðar stundir.
Það var erfið ferð sem farin var til
Flórída að sækja jarðneskar leifar
Ingvars. Sólin skein bjart og hvert
sólarlag minnti okkur á hann. Hinn
7. apríl héldum við minningarathöfn
um Ingvar Sigurðsson í Fort Ma-
yers. Fólk sem þekkti og starfaði
með Ingvari streymdi að. Hans var
sárt saknað.
Elsku Ingvar, við munum aldrei
gleyma þér. Við biðjum algóðan Guð
að blessa og styrkja afa, pabba, Elsu,
Dísu og Christopher.
Kærleikurinn er langlyndur, hann
er góðviljaður.
Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærleikurinn er ekki raupsamur,
hreykir sér ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin,
hann reiðist ekki, er ekki langrækinn.
Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni,
en samgleðst sannleikanum.
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu,
vonar allt, umber allt.
Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.
(1. Korintubréf 13.4–8.)
Þín frænka
Hildur og Steinþór.
Ingvar var góður maður, góður
frændi. Alltaf hafði hann eitthvað til
að segja frá. Sögur hans voru snið-
ugar, spennandi og fyndnar, ég mun
aldrei gleyma þeim.
Ég hitti Ingvar síðast fyrir þrem-
ur árum þegar ég og fjölskylda mín
fórum í frí til Flórída. Við skemmtum
okkur konunglega með honum og
syni hans Christopher. Við fórum í
skemmtigarða og ég man aðallega
eftir því þegar hann vildi alltaf fara
með mömmu í tækin því hún öskraði
svo mikið. Og ég man hvað hann hló
að því. Það var eins og mamma væri
það fyndnasta sem hann hafði séð.
Þótt ég hitti hann ekki oft hafði hann
þau skringilegu áhrif að maður
gleymir honum aldrei, það er eins og
allt hafi gerst í gær.
Mér þótti afar vænt um Ingvar og
ég veit að við munum hittast aftur á
himnum. Ingvar verður alltaf stór
hluti af okkur, hluti af mér.
Vertu sæll, Ingvar minn. Ég mun
aldrei gleyma þér.
Þín frænka,
Lilja Karen Steinþórsdóttir.
Þegar ég frétti um fráfall vinar
míns Ingvars G. Sigurðssonar kom
fyrst upp í huga mér að það væri mis-
skipt mannanna böli. Þeir sem
þekktu Ingvar hlutu að hrífast af
elskulegu viðmóti hans og dreng-
lyndi. Aldrei heyrði ég hann hatast
út í nokkurn mann. Þvert á móti var
hann eins umburðarlyndur og hugs-
ast gat gagnvart þeim sem viku mis-
jöfnu að honum. Vegna hins blíða og
yndislega viðmóts voru fáir sem
grunaði að þessi drengur hefði geng-
ið í gegnum ótrúlegt mótlæti á lífs-
leiðinni sem náði loks hámarki í sál-
ardrepandi aðstæðum sem ég er
sannfærður um að leiddu hann til
dauða.
Ég man fyrst eftir Ingvari í barna-
skólanum í Njarðvík. Þar man ég eft-
ir laglegum, lítillega stamandi
drenghnokka með þykk gleraugu og
spelku á fæti. Þrátt fyrir þessa lík-
amlegu annmarka virtist hann glað-
lyndur og tók allri stríðni án þess að
gera mikið mál úr henni. Þegar ég
kynntist honum síðar meir og spurði
hann út í þessa tíma gerði hann lítið
úr þessu. Hann hafði yfirunnið þetta
allt saman. Það sem hann sagði fáum
hins vegar var að það sem raunveru-
lega hrjáði hann voru stöðugar
áhyggjur af sjúkri móður hans sem
honum fannst hann þurfa að aðstoða
og leggja rækt við. Þessar áhyggjur
ollu honum mörgum andvökunóttum
og yfirgáfu aldrei huga hans á þeim
tíma. Slík var tryggð og umhyggja
hans fyrir móður sinni.
Ingvar lagði snemma land undir
fót. Hann kynntist snemma söfnuði
sjöunda dags aðventista og fljótlega
eftir nám á Hlíðardalsskóla fór hann
til náms á Newbold College í Eng-
landi. Þar kynntist hann fyrstu stóru
ástinni í lífi sínu. Hún var frá Kanada
og henni fylgdi hann þangað. Sú ást
varð skammvinn og endaði með skip-
broti sem lá þungt á honum í langan
tíma á eftir. Eftir þá reynslu gat
Ingvar ekki hugsað sér að snúa aftur
til Íslands og vann fyrir sér með
skógarhöggi í Kanada og síðar sem
vaktmaður á stórum heimavistar-
skóla. Á þessum tíma lenti Ingvar í
ýmsum ævintýrum og öðlaðist lífs-
reynslu sem herti hann og gerði
hann enn sjálfstæðari en áður.
Ingvar hafði alltaf ætlað sér að
halda áfram námi. Leiðir okkar lágu
aftur saman á Andrew-háskólanum í
Michigan í Bandaríkjunum þar sem
við námum báðir fjölskylduráðgjöf.
Ingvar var góður námsmaður og
lauk þar MA-prófi. Við lok þessa
tíma kynntist hann konu af asísku
foreldri og felldu þau hugi saman.
Þau komu saman til Íslands þar sem
þau unnu og giftu sig loks í litlu
kirkjunni í Innri-Njarðvík, þar sem
fjölskylda Ingvars býr. Engan sem
viðstaddur var þá fallegu athöfn
renndi grun í þá miklu erfiðleika sem
þetta hjónaband átti eftir að færa
Ingvari.
Ungu hjónin fluttu til Chicago þar
sem þau eignuðust yndislegan son
sem nú lifir föður sinn. Þegar ungu
hjónin voru búin að koma sér fyrir í
nágrenni við foreldra brúðarinnar
fór að bera á mislyndi hennar. Þetta
mislyndi hennar ágerðist er fram
liðu stundir og leitaði Ingvar til
tengdaforeldranna í áhyggjum sín-
um af konu sinni. Smám saman varð
hann þess áskynja í samtölum við
foreldra hennar að hún átti við lang-
varandi þunglyndi að etja og hafði
verið undir læknishendi í mörg ár.
Hins vegar virtist hún hafa ráðið við
sjúkdóminn um tíma og kynnst Ingv-
ari á þeim tíma sem hún var við bestu
heilsu. Þrátt fyrir aðstoð lækna og
ástúðlegt viðmót eiginmannsins hélt
heilsa eiginkonunnar áfram að
versna og olli það eiginmanni hennar
miklum áhyggjum. Að nokkrum ár-
um liðnum fluttu foreldrar hennar til
Flórída og færðu hjónin þá heimili
sitt þangað einnig. Ingvar bætti við
sig menntun í hjúkrunarfræðum og
fékk full réttindi sem hjúkrunar-
fræðingur auk þeirrar menntunar
sem hann hafði í fjölskylduráðgjöf.
Hann vann sig von bráðar í góða
stöðu en konu hans hrakaði stöðugt
og beindist biturð hennar æ meir að
eiginmanninum. Svo kom að hún fór
fram á skilnað og veitti Ingvar henni
hann. Samkvæmt bandarískum lög-
um hélt eiginkonan nýbyggðu húsi
þeirra hjóna og naut þægilegra líf-
eyrisgreiðslna og barnsmeðlags frá
fyrrverandi eiginmanni sínum. Ingv-
ari var ljúft að verða við kröfum
hennar þar sem hann elskaði son
sinn umfram allt annað og bar vel-
ferð hans mjög fyrir brjósti. Í sam-
tali mínu við hann á þeim tíma komst
ég að því að mestallar tekjur þessa
vinar míns fóru til heimilis fyrrver-
andi eiginkonu og sonar. Þó tókst
honum með elju að auka tekjur sínar
og gera gott úr því sem hann hafði úr
að spila. Þegar ljóst var að þessi góði
drengur átti afgang af tekjum sínum
gekk maður undir manns hönd að
gera enn frekari kröfur á þennan vin
minn og svo fór að framlög hans til
fjölskyldunnar voru hækkuð eins
mikið og talið var að hann frekast
þyldi. Tilvera hans og tilgangur voru
nú orðin þau ein að framfleyta þeim
mæðginum. Ingvar tók öllu þessu
mótlæti af sínu vel þjálfaða æðru-
leysi og kom fram af ástúð og um-
hyggju til síðasta dags. Síðasta dag-
inn sem hann lifði átti hann með syni
sínum sem hann elskaði umfram allt
annað í lífinu.
Ég veit að Ingvar átti í miklu sál-
arstríði innra með sér. Öðrum megin
hafsins var aldraður faðir hans sem
hann hugsaði stöðugt til og systkini
hans en hinumegin við hafið var son-
urinn sem var augasteinninn hans.
Þessi staða var ástand sem hann gat
aldrei leyst úr. Hann varð að velja.
Hann leit þannig á að ættingjar hans
og vinir hér á landi gætu spjarað sig
án hans en sonur hans þyrfti á hon-
um að halda. Ingvar G. Sigurðsson
sýndi þann innri styrk að láta ástúð
og umhyggju ráða breytni sinni og
varðveitti kærleika sinn við ótrúlega
erfiðar aðstæður. Þannig lifði hann
samkvæmur sjálfum sér allt til enda.
Hann hætti aldrei að vera sá ynd-
islegi vinur og félagi sem við þekkt-
um sem héldum sambandi við hann.
Það er sárara en tárum taki að
kveðja þennan vin, en við huggum
okkur við það að kærleikur hans
frammi fyrir mótlæti verður okkur
eilíf áminning um sigur mannsand-
ans.
Ég votta föður hans, systkinum og
öðrum ættingjum mínar hugheilu
samúðarkveðjur á þessum erfiðu
tímum.
Árni Þór Hilmarsson.
Enn einn maðurinn hefur fallið frá
á besta aldri. Ingvar þekkti ég frá því
hann var ungur piltur hér á Suður-
nesjum og sé ég hann glöggt fyrir
mér brosandi og blíðan, njótandi
samvista, spjalls og gríns þótt hann
gengi ekki heill til skógar. Síðar
braggaðist hann og kynntumst við
hjónin honum enn betur á Hlíðar-
dalsskóla í og síðan á Newbold Col-
lege í Englandi. Hann var þá sami
gamli, góði Ingvar, en þó hraustari
og færari um að taka þátt í líflegu
umstangi og atgangi unglingsár-
anna. Þótt leiðir okkar hafi ekki oft
legið saman síðustu árin er okkur of-
arlega í huga hlýlegt viðmót og vin-
gjarnleiki þessarar viðkvæmu, dulu
sálar sem hugsaði svo margt og hafði
stundum skemmtilega og sérstaka
sýn á lífið og tilveruna. Það var svo
margt gott við Ingvar, enda var hann
af góðu fólki kominn og eflaust hafa
erfiðleikar hans í æsku gert hann að
þeirri næmu persónu sem hann var.
Í veikri trú og auðmýkt biðjum við
Guð að styrkja ungan son, aldraðan
föður, systkini og aðra ástvini Ingv-
ars sem eiga eftir að syrgja, sakna og
spyrja um langa tíð. Megi sá hinn
sami gefa okkur hinum visku og ást-
úð til að leggja græðandi smyrsl á
hjartasárin.
Kæru vinir, megi allar ljúfu minn-
ingarnar um góðan dreng styrkja
ykkur í þungum harmi. Blessuð sé
minning Ingvars.
Einar Valgeir og
Karen Elizabeth.