Morgunblaðið - 24.04.2002, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. APRÍL 2002 37
✝ HallgrímurBenediktsson
byggingameistari,
Safamýri 54,
Reykjavík, var
fæddur á Vöglum í
Hrafnagilshreppi í
Eyjafirði 28. júní
1922. Hann andaðist
á líknardeild Landa-
kotsspítala 15. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Benedikt Tryggva-
son, bóndi á Vöglum,
f. 1883, d. 1951, og
kona hans Ólöf Guð-
mundsdóttir, f. 1888, d. 1963.
Systkini Hallgríms eru Magnús,
f. 1913, d. 1986, Jóna, f. 1914,
Guðmundur, f. 1918, Tryggvi, f.
1921, d. 1993, Kristín, f. 1925, d.
1975, Ásrún, f. 1929, og Auður, f.
1934.
Hallgrímur var ókvæntur og
barnlaus. Ungur að árum réðst
hann sem vinnu-
maður að Reykhús-
um í Eyjafirði og
starfaði þar í 19 ár.
Þá flutti hann til
Reykjavíkur og lauk
sveinsprófi sem
húsasmiður frá Iðn-
skólanum í Reykja-
vík 40 ára gamall.
Hann varð bygg-
ingameistari í jan-
úar 1966 og starfaði
sem slíkur á höfuð-
borgarsvæðinu þar
til hann lét af störf-
um vegna aldurs.
Hann varð félagi í Ferðafélaginu
Útivist fljótt eftir stofnun þess
og stjórnaði og starfaði mjög
mikið við byggingarframkvæmd-
ir félagsins í Básum á Goðalandi.
Hann var heiðursfélagi í Útivist.
Útför Hallgíms verður gerð
frá Grensáskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ég kynntist Hallgrími að vori fyr-
ir 37 árum. Við Rósa, eiginkona mín,
vorum þá að leita að íbúð. Rósa og
Hallgrímur voru systkinabörn. Hall-
grímur var starfandi smiður og ný-
byrjaður á húsbyggingu á Seltjarn-
arnesi.
Hann kom til okkar nokkru
seinna og sagði að við gætum fengið
íbúð í þessu húsi tilbúna undir tré-
verk þá um haustið. Hann reyndist
okkur hjálplegur við að ljúka við
íbúðina og þangað fluttum við í nóv-
ember 1965. Þannig hófust okkar
kynni og síðan varð hann vinur og
samferðamaður fjölskyldunnar til
dauðadags.
Hann kom oft í heimsókn og tók
þátt í öllum merkisviðburðum í fjöl-
skyldunni, skírn, fermingu, skólaút-
skrift og brúðkaupi barna okkar auk
allra afmælanna. Hann dvaldi hjá
okkur um jól og áramót í mörg ár.
Hann varð einnig góður vinur barna
okkar og þeirra fjölskyldna og tók á
sama hátt þátt í viðburðum hjá
þeim.
Hallgrímur var ákaflega trygg-
lyndur, traustur og hjálpsamur.
Hann var frekar dulur og stundum
hrjúfur og ekki auðvelt fyrir alla að
átta sig á honum fyrst í stað. Hann
var kraftmikill, duglegur og afkasta-
mikill. Byggingameistarinn kom
upp mörgum húsum hér á höfuð-
borgarsvæðinu og víðar. Vinnan,
góðir vinir og félagar veittu honum
lífsfyllingu. Hann hafði meiri
ánægju af því að gefa en að þiggja.
Hann naut þess að taka þátt í
störfum Ferðafélaganna. Hann fór í
vinnuferðir með Ferðafélagi Íslands
og tók hann okkur hjónin með í eina
slíka ferð þegar verið var að byggja
skála í Nýjadal. Hann varð snemma
félagi í Útivist og starfaði ötullega
með þeim félagsskap í mörg ár, sér-
staklega við byggingar félagsins í
Básum. Við hjónin höfðum ánægju
af því að fara með honum nokkrar
vinnuferðir þangað. Einnig fór yngri
sonur okkar Hallgrímur allt frá
fimm til sex ára aldri oft með honum
í ferðir og vinnuferðir með Útivist.
Í þessum félagsskap eignaðist
Hallgrímur marga góða félaga og
vini og var gerður að heiðursfélaga
Útivistar fyrir nokkrum árum.
Við Hallgrímur og tveir félagar
aðrir byrjuðum að spila saman fyrir
um tuttugu árum yfir vetrarmán-
uðina. Hann hafði alla tíð mikla
ánægju af þessum félagsskap og
þessari tómstundaiðju þar til kraft-
ar þrutu. Við fórum til hans eftir að
hann lagðist á líknardeildina á
Landakotsspítala og spiluðum við
hann þar.
Í fjölskyldunni var hann oftast
kallaður „meistarinn“.
Þrátt fyrir nokkur áföll hin síðari
ár, veikindi og slys náði hann sér
þokkalega á milli þar til í byrjun
þessa árs. Þau veikindi sem þá
greindust var ekki hægt að lækna.
Ég er honum þakklátur fyrir sam-
fylgdina öll þessi ár. Við áttum
margar ánægjulegar, góðar og eft-
irminnilegar stundir saman. Fjöl-
skylda okkar kveður hann nú þegar
komið er að leiðarlokum með hlýhug
og söknuði enda var hann nánast
einn úr fjölskyldunni.
Örn Smári Arnaldsson.
Ferðalög með Nafna inn í Þórs-
mörk og víðar eru meðal fyrstu og
bestu minninga sem ég á. Frá fimm
til sex ára aldri og fram á unglingsár
fóru flestar helgar á vorin og haust-
in í þessar ferðir.
Samferðafólk okkar talaði gjarn-
an um hann sem afa minn. Hann
reyndi aldrei að leiðrétta þennan
misskilning og mér lærðist það fljótt
að ekki væri ástæða fyrir mig að
gera það heldur. Minnugur þessa
hafði ég gaman af því um daginn
þegar sonur minn á þriðja ári var að
velta fyrir sér ættartengslum fólks
en hann var á því að Nafni væri afi
sinn miklu fremur en frændi.
Inni í Básum sá Nafni gjarnan um
að elda hafragraut á morgnana, oft
ofan í hóp fólks. Þetta var heimsins
besti hafragrautur og þótti mér
Nafni hinn mesti hafragrautar-
meistari. Ég held að ástæðurnar
fyrir dálæti mínu á grautnum hans
hafi m.a. verið þær að grauturinn
var vel saltur og út á hann var alltaf
hafður rjómi. Einhvern tíma fékk ég
meira að segja kók með og var það
mikil upplifun. Þetta rifjaðist upp
fyrir mér fyrir skömmu því að síð-
ustu dagana sem Nafni dvaldist
heima hjá sér gat ég endurgoldið
honum þetta að hluta með því að
elda fyrir hann hafragraut.
Margar ferðir voru farnar inn í
Bása á Lödunni hans og þegar ég
var orðinn unglingur skiptum við oft
um sæti þegar komið var inn á Þórs-
merkurafleggjarann. Hann sá þó
oftast um að keyra yfir stærstu árn-
ar, sérstaklega ef vatnavextir voru
einhverjir. Í eitt skipti komum við að
ánni sem rennur úr jökullóninu og
var hún heldur óárennileg og vatns-
mikil. Handan árinnar var hópur
fólks á nokkrum jeppatröllum og
greinilegt var að mörgum fannst
skondið að sjá Lödukrílið birtast
þarna og ætla að leggja í fljótið.
Nafni ákvað að setjast við stýrið og
lagði í ána rólega en af öryggi. Þegar
út í miðja á var komið drap bíllinn á
sér. Jeppakarlarnir hinum megin
brugðu skjótt við og ætluðu heldur
betur að bjarga okkur en á meðan
teygði Nafni höndina rólega í átt að
svissinum og sneri bíllyklinum. Lad-
an hrökk í gang og mjakaðist áfram
yfir, hægt en örugglega. Þegar upp
á bakkann kom sáust engin hæðn-
isbrosandi andlit heldur aðeins fólk
sem gapti af undrun. Ég var að rifna
en Nafni sýndi ekki mikil svipbrigði.
Það örlaði þó á glotti ef vel var að
gáð og ég fann að honum var
skemmt.
Nafni var ekki allra, a.m.k. ekki
við fyrstu kynni. Tilsvör hans voru
sjaldnast blátt áfram og oft tvíræð
og því torskilin þeim sem ekki
þekktu hann vel. Hann átti líka til að
hækka raustina en hann var hvorki
langrækinn né illviljaður. Þvert á
móti var hann mér, minni fjölskyldu
og öðrum vinum sínum mjög trygg-
lyndur og góður og gjafmildi hans
var einstök. Ég og fleiri nutum þess-
arar gjafmildi og félög eins og Úti-
vist byggja tilverugrundvöll sinn á
mönnum eins og honum sem leggja
á sig mikla vinnu og leggja ýmislegt
til án þess að taka krónu fyrir. Það
þarf ekki mikinn reiknimeistara til
að finna út að framlag hans til Úti-
vistar væri milljóna virði ef vinnu-
stundir afkastamikils fagmanns og
ýmis kostnaður væri tekinn saman.
Margir kynnu að efast um uppeld-
isaðferðir manns sem gefur litlum
börnum kók með morgunmatnum.
Ég tel þó fátt hafa verið mér hollara
og dýrmætara en kynni mín af þess-
um búkmikla, sérkennilega og góða
karli. Ég kveð frænda og góðan vin
sem reyndist mér sem besti afi með
söknuði og þakklæti í huga.
Hallgrímur Arnarson.
Margar minningar koma upp í
hugann nú þegar Hallgrímur frændi
eða meistarinn, eins og við oft köll-
uðum hann, er allur. Hann var tíður
gestur á heimili foreldra minna á
Sæbrautinni í uppvexti mínum. Okk-
ur systkinunum var hann sem afi
enda allir afar okkar og ömmur bú-
sett norður í landi. Þessi hrjúfi mað-
ur, veðurbarinn byggingarmeistar-
inn, herðabreiður með stóru
hendurnar sínar, hafði hjarta úr
gulli, það vissum við börnin manna
best.
Ég minnist þess ekki að meistar-
inn hafi notað aðra yfirhöfn en lopa-
peysu og lyktin úr derhúfunni hans
fannst mér góð. Minningin um der-
húfuna vekur upp minningar um það
er ég barnið fékk að greiða meist-
aranum og reyndi að fela skallan
hans með nokkrum hárum.
Hann var alltaf hjá okkur á jólum.
Ein jólin gerðum við samning um
möndlugjöfina. Þetta var mikill sér-
hagsmunasamningur af minni hálfu
og fólst hann í því að ég fengi gjöfina
til varðveislu hvort okkar sem fengi
möndluna, en hann fengi hana
stundum lánaða. Hann fékk möndl-
una, en styttan af smalastúlkunni
sem veitt var í verðlaun stendur enn
í hillu í gamla herberginu mínu.
Sextugsafmælið í Valhöll á Þing-
völlum er mér minnisstætt. Ljós-
myndir frá þessum viðburði sýna
meistarann glaðbeittan í hópi ætt-
ingja og vina; sannur höfðingi sem
bauð til svo veglegrar veislu.
Síðasta minningin og sú sem er
mér kærust er Vestfjarðarferðin.
Hallgrímur frændi bauð mér með
sér í sumarleyfisferð með Útivist
um Barðaströnd og sunnanverða
Vestfirði. Þessi ferð er í huga mér
sveipuð töfraljóma. Rauði sandur,
Svartá, Látrabjarg, Selárdalur, hví-
lík kynngimögnuð upplifun fyrir
óharðnaða unglingsstúlku.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir
mig. Hallgrímur frændi gaf mér
gott veganesti út í lífið. Blessuð sé
minning hans.
Ásdís Arnardóttir.
Þegar keyrt er frá Akureyri fram
í fjörð, er afleggjari skammt fyrir
sunnan Hvamm til hægri þar sem
vegvísir er merktur Vaglir. Enginn
bær sést frá veginum en ef afleggj-
arinn er keyrður upp á hjallann birt-
ist snyrtilegur bær með vel byggð-
um húsum og fallegu túni. Bæj-
arstæðið er einstakt og útsýnið yfir
fjörðinn er dýrlegt yfir byggðina
handan árinnar en ekki sést til
næstu bæja í hreppnum. Héðan fær
maður sýn yfir fjarlægari staði og
áhuginn beinist víðar en að næstu
nágrönnum. Umhverfið gefur manni
öryggiskennd sem segir að hér er
maður frjáls og öruggur. Hingað
kemur enginn sem ekki á erindi.
Sá sem þetta ritar átti heima í
Hrafnagilshreppi fyrir margt löngu,
en ekki kom hann í Vaglir fyrr en
hálfri öld síðar og enn í dag finnast
Eyfirðingar, hreinræktaðir, sem
ekki hafa komið í Vaglir.
Vaglamenn voru lagtækir. Til
þeirra var gjarna leitað er dytta
þurfti að húsum eða laga amboð. All-
ir þekktu Vaglamenn og þeir voru
mikils metnir. Þeir tóku þó ekki þátt
í deilum nema þá í gamansömum
tón. Þeir voru aufúsugestir alls stað-
ar og allir þekktu þá.
Hallgrímur Benediktsson var
fæddur og upp alinn á Vöglum.
Hann átti við vanheilsu að stríða á
sínum unglingsárum, en flyst full-
orðinn suður og gerist húsasmíða-
meistari. Hann var einstaklega far-
sæll og vinsæll hjá þeim sem hann
vann fyrir og ekki síður hjá þeim
sem hjá honum unnu. Marga lær-
lingana hafði hann og auðvitað gekk
þá á ýmsu þegar tápmiklir ungling-
ar áttu í hlut, með óráðna framtíð og
margvísleg áhugamál, ekki öll bund-
in við húsasmíði. Ekki urðu allir lær-
lingar hans húsameistarar. Sumir
sneru sér að öðrum störfum. Einn
þeirra varð þjóðkunnur leikari. Ég
fullyrði ekki að húsasmíðanámið hjá
Hallgrími hafi lagt grunninn að hans
list en viss er ég þó um að ekki hefir
það spillt.
Á sjötugsafmæli Hallgríms héldu
lærlingar hans honum veglega
veislu og gerðu fjöl úr mótatimbri,
haglega, sem allir rituðu nafn sitt á.
Höfundur þessara fátæklegu orða
kynntist Hallgrími þegar báðir voru
fullorðnir. Við spiluðum brids í góð-
um hópi hálfsmánaðarlega. Ánægj-
an var slík að ef féll úr dagur þá unn-
um við það upp með aukavinnu.
Hallgrímur var gamansamur. Allt
til dauðadags laumaði hann fram
sínum einstöku athugasemdum. Við
heimsókn á líknardeild daginn áður
en hann dó var hann kvaddur með
ósköp venjulegum orðum: „Við kom-
um fljótlega aftur.“ Hallgrímur
svaraði: „Þið eruð vís til þess. Maður
er hvergi óhultur.“ Það er ekki oft
sem maður fer hlæjandi út frá dán-
arbeði.
Það verður erfitt að finna nýjan
spilafélaga.
Stefán Yngvi Finnbogason.
Hann Hallgrímur minn, okkar, er
farinn, hann er allur. Ekki grunaði
okkur þegar við kynntumst við
skálabygginguna í Básum á Goða-
landi sunnan við Þórsmörk, að svo
oft myndum við lepja saman upp-
hitað kaffi „frá í gær“ og að við
Svenni Davíðs myndum svo oft að-
stoða kallinn þegar spilafélagarnir
voru væntanlegir, svo sem þrisvar á
vetri. Við fórum fyrir klukkan átta
og komum um tíuleytið til að hita
meira kaffi, græja bakkelsið og
drekka með spilagenginu.
Hvernig kynntist ég Hallgrími?
Í Útivistarkvöldgöngu í júlímán-
uði 1980 spurði einn göngufélaginn
mig hvort ég væri ekki lagtækur og
hvort ég myndi ekki vilja koma að
skálabyggingunni í Básum. Ég var
síðan þar um hverja einustu helgi
fram í október. Úr ársriti Útivistar
nr. 7/1981: „En á morgnana vakti
Hallgrímur Benediktsson, yfirsmið-
ur, mannskapinn með nýsoðnum
hafragraut, eggjum, súrum hrúts-
pungum og slátri (með félagskveðju,
Jón I. Bjarnason).“
Ég frétti um daginn að Grímur
hefði verið lagður inn á Landakots-
spítala. Ég fór til að vitja hans eftir
að hafa verið í burtu um skeið.
Gangavörðurinn fann hann ekki á
sjúklingaskránni. Þegar ég kom
heim frétti ég símleiðis að vinur
minn hefði kvatt þennan heim.
Bestu þakkir, minn góði vinur.
Markús Sveinsson.
Látinn er í Reykjavík Hallgrímur
Benediktsson trésmíðameistari á
áttugasta aldursári. Hallgrímur var
fæddur og uppalinn á Vöglum í
Eyjafjarðarsveit. Hálffertugur fór
hann til Reykjavíkur og lærði húsa-
smíði. Næstu 30 árin stóð hann fyrir
smíði fjölda húsa í Reykjavík og var
vinsæll byggingarmeistari.
Ég hitti Hallgrím fyrst 1981 þeg-
ar hann kom til liðs við okkur í
ferðafélaginu Útivist. Það ár hafði
félagið keypt timbur úr húsi sem
verið var að rífa við Grettisgötu 3B
og ennfremur fengið leyfi til að
byggja skála í Básum á Goðalandi.
Mikil stemmning var meðal fé-
lagsmanna um að reisa skálann.
Fjörutíu til sextíu manns komu í
hverja vinnuferð, konur jafnt sem
karlar. Sofið var í tjöldum. En svo
kom Hallgrímur í þriðju vinnuferð
og flutti með sér á vörubíl lítið gam-
alt íbúðarhús sem staðið hafði við
Bræðraborgarstíg. Þetta hús var
notað sem mötuneyti. Eftir erfiðan
vinnudag sátu menn í þessu húsi
fram eftir kvöldi, nutu risnu félags-
ins og ef til vill svolítið meira, sungu
og spjölluðu. Inn í þennan fé-
lagsskap kom Hallgrímur. Hann
hreifst af vinnugleðinni og fé-
lagsskapnum og fyrr en varði var
hann tekinn við allri stjórn bygg-
ingaframkvæmda. Það var eins
hann og væri vakandi og sofandi
með hugann við framkvæmdirnar í
Básum.
Það var mikið happ fyrir Útivist
að fá Hallgrím í sínar raðir. Í þeim
félagsskap eignaðist hann fjölda
vina og kunningja og var mjög virt-
ur. Hann sat í nokkur ár í stjórn Úti-
vistar og var hann gerður að heið-
ursfélaga.
Hallgrímur var fremur dulur og
fámáll við ókunnuga og ekki allra að
blanda geði við hann en var tryggur
vinur vina sinna og einstaklega
barngóður. Eitt síðasta verk hans
var að endurbyggja æskuheimili sitt
að Vöglum í Eyjafjarðarsveit.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti til Hallgríms Bene-
diktssonar sem kom svo miklu í verk
í þágu ferðafélagsins Útivistar.
Blessuð sé minning hans.
Arnold Bjarnason.
HALLGRÍMUR
BENEDIKTSSON
Elsku Ingi okkar.
Okkur var mjög
brugðið við fréttina
um ótímabært andlát
þitt. Við vonum að þú
hafir öðlast innri frið
og að þér líði betur.
Eitt er víst að þín
verður sárt saknað á næsta endur-
fundi árgangsins okkar úr Álfta-
mýrarskóla, hópurinn verður aldr-
ei sá sami án þín. Eftir standa
ljúfar minningar um góðan vin. Þú
verður ávallt í hjarta okkar allra.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
INGIBERGUR
FRIÐRIK
KRISTINSSON
✝ Ingibergur Frið-rik Kristinsson
fæddist 1. janúar
1977. Hann lést 24.
mars síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hafnarfjarðar-
kirkju 4. apríl.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda
viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að
minnast,
svo margt sem um hug
minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við biðjum Guð að vaka yfir og
vernda fjölskyldu, ættingja og nán-
ustu vini Inga sem hafa misst svo
mikið. Þínar skólasystur úr Álfta-
mýrarskóla,
Elín Björg, Margrét,
Inga, Íris, Anný, Lilja,
Fjóla og Guðrún.