Vísir - 17.09.1980, Blaðsíða 14

vísnt
Miövikudagur 17. september 1980
Bréfritari segist þekkja af eigin raun þær kvalir sem fylgja sjúkdómnum alkóhólisma
Birgir Georgsson, af-
greiðslumaður, skrifar
hér um umræður, sem
fram fóru i útvarpsþætti
fyrir ungt fólk á dögun-
um um áfengismálin:
„Ég hef átt bágt meö mig að
undanförnu, eöa siöan ég hlustaöi
á þáttinn fyrir ungt fólk. Þar var
veriö aö ræöa um hvort ætti aö
leyfa bjór eöa ekki. Voru fengnir
tveir menn til aö ræöa þaö mál,
Hrafn Gunnlaugsson og Karl
Helgason starfsmaöur hjá Afeng-
isvarnarráöi. Ég er búin aö mis-
nota áfengi, og aöra vimugjafa
slöan ég var 15 ára en er I dag ó-
virkur og búinn aö vera án þess
Herklæði
rauöa herslns
hefðu verið
hetri
Verkfræðingur skrifar:
Mig langar til aö skrifa örfá
orö um framtak herstöövarand-
stæöinga nú á dögunum. Ég verö
aö segja þaö, aö þetta þótti mér
ágæt hugmynd hjá þeim aö vekja
athygli á þennan hátt á vig-
búnaöarkapphlaupinu I heim-
inum. Þá á ég viö þaö, er þeir
birtust á hinum ýmsu ýmsu stöö-
um i bænum I fullum herskrúöa,
en mér fannst samt klæönaöur
þeirra ekki alveg nógu góöur, þvi
I ljósi atburöa, heföi veriö mun
áhrifameira aö sjá þá I her-
klæöum rauöa hersins.
arna i átta ár. Ég þekki af eigin
raun þær kvalir sem fylgja sjúk-
dómnum alkóhólisma. Minn sjúk-
dómur er ekkert einkamál mitt,
þess vegna skrifa ég þetta.
Viö skulum segja aö við séum
22 þúsund sem erum áfengis-
sjúklingar, einn af hverjum tiu
landsmanna. Það má ganga út
frá þvi sem sönnu aö viö tiiheyr-
um fjölskyldu sem samanstendur
af fjórum einstaklingum, þá eru
þeir sem liöa vegna sjúkdómsins
orönir 88 þúsund. Ég hef ekki
kynnst fjölskyldu þar sem áfeng-
isvandamál er óþekkt.
Svo viröist sem Hrafn kannist
ekkert viö þetta vandamál, ef
marka má málflutning hans i um
ræddum þætti. Ég man eftir full-
yröingum hans fyrirfimm árum,
Hundóánægður mat-
maður hringdi:
Mig langar til aö koma á fram-
færi óánægju minni meö einn
veitíngastaö hér i bæ og kannski
ekki sist til að vara aöra við
honum.
Fyrir stuttu fórum viö hjónin
niöri bæ, sem ekki er I frásögu
færandi, nema það aö ég býö konu
minni i mat i Kokkhúsinu,
Lækjargötu 8. Þar var nokkuð
margt um manninn, aöallega út-
lendingar. Nú við pöntum okkur
hamborgara með öllu tilheyr-
andi. Við fengum okkur sæti og
áttum aö biöa þar til maturinn
kæmi. En þaö var nú meiri biöin
og virtist hún ekki stafa af þvi að
mikið væri aö gera. Viö gerðumst
nokkuö órdleg ætluöum ekki að
eyöa öllum deginum i þaö aö sitja
þarna inni, og spuröum eina af-
greiöslustúlkuna, hvernig stæði
meö matinn. „Þaö tekur svo
langan tima aö búa þetta til”,
sagöi hún hjáróma. En viti menn,
þegar viö höföum spurt nokkrum
sinnum og vorum helst á þvi að
fara bara út, kemur stúlkan með
tvo „kúverta” og skellir þeim á
boröiö hjá okkur. Og aðrir eins
„kúvertar”! Ég leyfi mér aö ef-
ast um aö maöur hafi haft lyst á
þessu, þótt maöur væri búinn aö
vera matarlaus mánuðum
saman.
Jæja, við ákváöum aö prófa
aö mesta menningarafrek sóg-
unnar væru einmitt unnin af vin-
neytendum, eöa það mætti þakka
þvi efni, alkahólinu, fyrir þaö sem
við erum i dag. Þetta eru hættu-
leg orö fyrir viökvæmar sálir eins
og mig og fleiri, ég hélt aö hann
heföi lög aö mæla, en, veit betur
nú.
Málflutningur Karls var hóg-
vær aö minu matí þar sem hann
reyndi aö segja fra niöurstööum
rannsókna sem gerðar hafa verið
á vegum S.Þ. i Kanada. Leyfum
viö bjór I landinu þá eykst áfeng-
isvandamálið, höfum viö efni á
þvi? Hrafn talaöi um bindindisof-
stæki i Karli, sem ég var ekki var
viö, en aftur heyröi ég i æstum
manni sem er talsmaður bjórsins.
Ég er hinsvegar sammála
þetta, þótt ólystugt væri. Ham-
borgarinn sjálfur var svo þykkur
og ólseigur, aö þaö hálfa hefði nú
veriö helmingi meira en nóg. Og
brauðið sem var undir og yfir
kjötsneiöinni, ég á engin orö, svo
hörmulegt var þaö. Nú ég var svo
heppinn, aö hafa fengiö mér
franskar kartöflur meö mi'num
skammti, það er aö segja ef
heppni skyldi kalla, en konan min
haföi fengið sér kartöflusalat.
Þaö fer enn um mig hrollur við
tilhugsunina um það. Salatiö var
ein mayonnaise drulla meö nán-
ast hráum kartöflum. Þaö var
náttúrulega ekki „sjens” að
koma þessu ofan i sig, svo við
stóöum upp og hugsa sér! fyrir
þetta þurftum við aö greiða 10
þúsund krónur, já ég segi og
skrifa 10 þúsund krónur,
Hrafni aö það er ábygggilega gott
að drekka einn bjór fyrir svefn-
inn, það er lika hægt að drekka
einn whiskysjúss fyrir svefninn,
ég þekki ekki einn sem geröi slikt,
byrjaði á sliku um fertugt, og
vorum viö saman I meöferö.
Ég las auglýsingu frá Flugleiö-
um þar sem Hrafn auglýsir
Stokkholm. Færi ég eftir þeim
leiöbeiningum geröi ég litiöannaö
en aö drekka bjór.
Mér finnst að forráöamenn út-
varpsins séu skyldugir að kynna
sér hvaö berst til ungs fólks á öld-
um ljósvakans. Hlustendur hljóö-
varps eiga nokkum rétt á aö það
séfjallaöum þessi mál af þekk-
ingu, en ekki vanþekkingu, eins
og hún gerist verst”.
Með þessu bréfi langar mig að
spyrja eigendur hússins, hvernig
þeir geti boðiö gestum upp á
þetta. Fyrir utan aö vera miklu
dýrari en aörir, meö lélegri þjón-
ustu en aðrir og ömurlegri mat,
þá koma þarna útlendingar
mikiö. Og ekki get ég imyndað
mér,aðviösem Islendingar fáum
góöa „pressu” hjá þeim, hvaö
matáhrærir. Þá á ég aðallega viö
það, að nú upp á siökastiö hafa
risið svo margir veitingastaöir
upp, bæöi með fyrsta flokks mat,
og umfram allt ódýran.
Ég vona bara, að eigendur
Kokkhússins sjái sóma sinn i aö
vanda meira til alls þess, sem
þeir hafa upp á aö bjóða og ég er
staðráöinn i þvi aö fara þangað i
mat eftir svona mánúö og sjá,
hverju fram hefur undið.
Bréfritari er ekki hrifinn af hamborgurunum, sem hann fékk f Kokk-
húsinu i Lækjargötu.
Það hálfa hefði verið
helmingi meira en nóg
sandkorn
Fallandi gengi
Þaö er ekki ofsögum sagt
af fallandi gengi krönunnar
okkar, blessaörar. Full riita
af isienskum feröamönnum í
Austurriki kom á áfangastaö
og fararstjóri benti þeim á
náöhúsin og sagöi þeim um
þeiö aö þar þyrfti aö borga
og allar myntir giltu nema sú
islenska. Einum ferðamann-
inum varö aö oröi:
Okkar króna er
eflaust smæst,
og alltaf er aö síga.
í Austurriki ekki fæst
út á hana aö miga.
Engin* fífla-
læti, takki
Þaö er augljóst mál aö þaö
hefur ýtt hressilega viö
a.m.k. sumum i banka-
kerfinu þegar Vísir sendi
Landsbankanum „starfs-
kraft” um daginn. Nokkrum
dögum seinna birtust þrir
menn i málaragalla I einni
bankastofnun i borginni og
vildu taka til starfa. Einn
stórnanda stofnunarinnar
var viöstaddur, en kannaöist
ekki viðað þar þyrfti neitt aö
mála. Þar af leiðandi harö-
neitaöi hann aö hleypa
málurunum inn fyrir dyr,
fyrr en þeir heföu fullgild
plögg i höndunum.
Þaö var ekki fyrr en
siödegis aö málararnir komu
aftur og höföu þá meðferðis
fullgilda beiöni frá æöstu
völdum og gátu tekið til
starfa. £
Þjóðlegur
salnari
„Hún er meö bein í hon-
um,” segir um tófuna I
merkilegu samtali viö
merkilegan mann I Samúel
nýlega. Maöurinn heitir Sig-
uröur Hjartarson og er
merkilegastur fyrir söfn-
unaráhuga sinn. Hann safn-
ar ekki þúfutittlingum, en
öllum öörum af karldýrum á
islandi og I hafinu viö landiö
og svo tófunni. Auk þess
safnar hann flengingartækj-
um, enda er maðurinn kenn-
ari aö atvinnu. Aö visu kem-
ur fram aö i huga Siguröar
eru þetta skyld tæki, þvi
hann telur nautssinina einn
besta písk, sem völ er á.
Sandkorn vill benda Sig-
uröi á gildandi lög um jafn-
rétti kynjanna og telur þaö
gróft brot á þeim lögum aö
mismuna kynjunum I
þessari gagnmerku söfnun.
Þar aö auki er Korninu nokk-
ur forvitni a aö vita hvaöa
efni refurinn hefur i henni.
Kalt og
svalandi
Sandkorn frétti af sjald-
gæfu „exemplari” fyrir
reöasafniö og látum safnar-
ann hér meö vita af þvi.
Maöur stóö framan viö
pissuskálarnar i Banka-
stræti 0 — þessar sem hafa
sameiginlega rennu i gólfinu
— og hristi dropann meö
vellíðan um leiö og hann
sagöi viö næsta mann: Mikiö
er vatnið kalt og svalandi i
botninum á þessum skál-
um.”