Morgunblaðið - 24.05.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 24. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ursula Hauth varfædd í Lübeck í
Þýskalandi 17. des-
ember 1938. Hún lést
á Landspítalanum 16.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Gertrud
Sledz, fyrrv. Hauth,
fædd Laatsch, f.
1914, d. 1999, og
Joachim Hauth, f.
1915, d. 1942. Systk-
inin voru átta: Joach-
im Hauth, f. 1936, d.
1999, Briegitte
Hauth, f. 1938, Gert-
rud Hauth Ásgrímsson, f. 1940, d.
1987, Karl Sledz, f. 1941, d. 1986,
Peter Sledz, f. 1942, d. 1994, Mar-
ion Sledz, f. 1945, og Angelika
Sledz, f. 1954. Ursula kvæntist
Hauki Hafsteini Gíslasyni árið
1958, þau eiga þrjú
börn, Bryndísi Gert-
rud, f. 1958, maki
Ólafur Gunnar
Gunnarsson, Ellý, f.
1962, maki Jón Við-
ar Gunnarsson, Gísli
Friðrik, f. 1965,
maki Ragnheiður
Kristín Óladóttir.
Ursula og Haukur
slitu samvistum árið
1973. Síðan kynntist
Ursula eftirlifandi
sambýlismanni sín-
um, Jóhanni Ágústs-
syni, og eignuðust
þau eina dóttur, Soffíu, f. 1974,
maki Stefán Heiðarsson. Barna-
börnin eru tólf.
Útför Ursulu verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ursula Hauth er látin eftir stutta
sjúkdómslegu. Það verður undarlegt
að geta ekki tekið upp símann og
hlustað á glaðværa rödd hennar og að
geta ekki heimsótt hana og tekið þátt
í glettni hennar og glaðværð.
Ég kynntist Ursulu fyrir 18 árum
þegar Ellý dóttir hennar kynnti okk-
ur á heimili Ursulu og mér var líkt og
flestum farið, ómögulegt annað en að
hafa strax á tilfinningunni að við hefð-
um þegar þekkst, því hún tók öllum
eins, af hlýju, hreinskilni og sem vini.
Lífið er fljótt;
líkt er það elding,
sem glampar um nótt
ljósi sem tindrar á tárum
titrar á bárum.
(Höf. ók.)
Tvíburasysturnar Ursula og Brieg-
itte Hauth fæddust 17. desember
1938, rétt fyrir upphaf seinni heims-
styrjaldarinnar. Líkt og geta má voru
aðstæður ákaflega erfiðar í þá daga,
fátækt mikil og skortur á helstu nauð-
synjum svo sem mat og fatnaði.
Fyrstu æviár þeirra verða því að
teljast fremur óvenjuleg þar sem þau
líða í svörtum skugga stríðsins og
mun þessi skortur og þessi ógn sem
af stríðinu leiddi hafa sett mark sitt á
þær systur sem fylgdi þeim alla tíð
upp frá því.
En þrátt fyrir stríð og hörmungar
allt í kring minnast þær systur þess-
arra tíma með hlýjum hug og trega í
bland. Ursulu sagðist svo frá um
tímabilið 1939–1945:
„Fjölskyldan mín var stór og pláss-
ið lítið, níu manns í þriggja herbergja
íbúð. Það var nánast enginn matur til
og ekki mikið um föt. Við þurftum að
leita til Rauða krossins eftir fötum og
þess háttar nauðsynjum. Við fengum
matarskömmtunarmiða frá hjálpar-
stofnuninni. Stærstu fjölskyldurnar
fengu forgang að matnum. Við biðum
á nóttunni á vöktum eftir að hjálp-
arstofnunin var opnuð. Við þurftum
að bíða í biðröð til að fá matinn og oft-
ar en ekki var maturinn búinn þegar
röðin var komin að okkur. Það var allt
borðað sem ætilegt var. Mánaðarlega
fékk mamma bætur vegna fráfalls
pabba. Af því tilefni fékk eitt systkini
að fara með í bæinn og fékk marengs-
köku með rjóma, þannig að ég fór 8.
hvern mánuð, þetta þótti mikill við-
burður hjá barni sem ekki var góðu
vant. Við ræktuðum í litlum garði gul-
rætur, kartöflur, kál og rófur, eplatré
og perutré voru einnig í garðinum.
Þegar ég byrjaði í skóla átti ég
enga skó eða skólatösku, ég var ber-
fætt og bar bækurnar undir hendinni.
Matur var skammtaður í dollur í skól-
anum, aðallega súpa. Um 10 ára aldur
fórum við út á akra að tína baunir
klukkan þrjú að nóttu, til tvö á dag-
inn. Það voru smápásur til að borða.
Við leituðum líka að brotajárni og
dagblöðum og gátum selt það til end-
urvinnslu. Strax að skóla loknum
þurftum við krakkarnir að fara í verk-
smiðjuvinnu til að afla peninga fyrir
fjölskylduna, en við fengum bara
vinnuna vegna þess að mamma vann
þar, við máttum ekki fara að vinna
lagalega séð fyrr en um 18 ára aldur.
Þrátt fyrir alla þessa erfiðleika vorum
við samt ekki óhamingjusöm, ég og
systir mín Gertrud, rifjuðum oft upp
þessa tíma með bros á vör.“ (Úr fé-
lagsfræðiritgerð eins ömmubarnsins,
Andreu Sifjar Jónsdóttur). Faðir
þeirra var kvaddur í stríðið og féll ár-
ið 1942, svo þær kynntust honum ekki
á uppeldisárum sínum að neinu
marki. Móðir þeirra kynntist síðan
seinni manni sínum, Karl Sledz, sem
gekk þeim í föður stað, og átti með
honum fjögur börn.
Síðan haga örlögin því þannig til að
Ursula heyrir samtal móður sinnar
og vinkonu hennar, sem þá var í
heimsókn en var búsett á Íslandi.
Ursulu leist þannig á lýsingar vinkon-
unnar að hún vildi ólm berja þessa
eyju eigin augum og sótti fast á móð-
ur sína að fá að sigla til Íslands. Eftir
miklar bónleiðir fær hún fararleyfi og
siglir með Gullfossi til Íslands árið
1956 þá 17 ára að aldri.
Ekki stóð þó annað til en að heim-
sækja vinkonuna og fara í stutt frí, en
það átti annað fyrir Ursulu að liggja.
Hún fékk vinnu og vildi ekki hverfa
aftur til föðurlandsins þrátt fyrir
sterkan vilja móður sinnar. Hún hafði
fundið sér fallegt umhverfi með fé-
lagslegum aðstæðum sem henni
fannst mjög vel passa sér. Húsin voru
hlý og góð, maturinn fínn, vatnið frá-
bært og ekki spillti fyrir að hún gat
notað heitt vatn í ómældu magni ólíkt
því sem var í Þýskalandi. Það sem síð-
an gerir útslagið að Ísland verður
framtíðarheimili hennar, er að hún
finnur ástina og giftist Hauki Gísla-
syni sem þá var við nám í rakaraiðn.
Þau byrja búskap og ganga í hjóna-
band árið 1958. Fyrstu tvö árin var
heimili þeirra í Reykjavík, en 1961
flytjast þau síðan upp í Borgarnes þar
sem þau stofna heimili.
Haukur fékk starf við tónlistar-
kennslu og opnaði síðar rakarastofu.
1973 skildu þau og Ursula flutti til
Reykjavíkur en Haukur varð áfram í
Borgarnesi þar sem hann býr enn og
rekur rakarastofu.
Árið 1959 ber svo við að systir Urs-
ulu, Gertrud Hauth Ásgrímsson,
ákveður að heimsækja systur sína
sem þá var nýgift og búin að eignast
sitt fyrsta barn.
Hún siglir til Íslands með togara
sem þáverandi maður hennar, Joach-
im Kaehler, vann á. Gertrud og
Joachim áttu saman tvö börn, þau
Ingu og Joachim, en síðan slitu þau
samvistum og Gertrud settist einnig
að á Íslandi þar sem hún síðar fann
ástina í Páli Ásgrímssyni sem hún
giftist og átti með fjögur börn, Ás-
grím, Margréti, Sigurð og Þorgeir.
Missir Ursulu var mikill þegar
systir hennar féll frá, aðeins 47 ára að
aldri, eftir erfið veikindi 1987.
Eftirlifandi sambýlismanni sínum,
Jóhanni Ágústssyni, fyrrverandi
bankastarfsmanni, kynntist Ursula
nokkru seinna og saman eignuðust
þau eina dóttur, Soffíu Jóhannsdótt-
ur.
Ursulu verður sárt saknað, ekki
síst af börnum og barnabörnunum
sem hún elskaði mikið. Ursula gat
ekki hugsað sér annað en að gera ná-
kvæmlega eins við öll sín börn og
barnabörn. Hún kappkostaði að gera
ekki upp á milli þeirra, enda voru þau
öll gullmolar í hennar augum. Hún
var alltaf tilbúin að rétta hjálparhönd
og mátti ekkert aumt sjá.
Tilfinningarík var hún, hreinskilin,
glaðlynd, góðhjörtuð, hress og fé-
lagslynd, en ekki síst fórnfús. Þannig
var Ursula Hauth tengdamóðir mín.
En hún var líka glettin og gerði
gjarnan gys að sjálfri sér og var lagin
við að sjá hið skondna við hlutina.
Hún tók öllum vel og gaf mikið af
sjálfri sér til þeirra sem voru svo
heppnir að þekkja hana.
Í Spámanninum segir:
Sorgin er gríma gleðinnar. Og lindin, sem
er upspretta gleðinnar, var oft full af tárum.
Og hvernig ætti það öðruvísi að vera? Þeim
mun dýpra sem sorgin grefur sig í hjarta
manns, þeim mun meiri gleði getur það
rúmað.
Eftirlifandi sambýlismanni, börn-
um og barnabörnum og öðrum að-
standendum og vinum, votta ég mína
dýpstu samúð og bið Guð að styrkja
þau á þessum erfiðu tímamótum.
Jón Viðar Gunnarsson.
Ég sit hér við kertaljós og hugsa
svo mikið til þín elsku Ursula. Mig
langar að kveðja þig með nokkrum
orðum. Ég gleymi aldrei þeim degi
fyrir tæpum sjö árum, þegar Gísli
sonur þinn kynnti þig fyrir mér. Þú
tókst svo vel á móti mér, hress og kát
eins og þér einni var lagið. Þitt fallega
bros og hlýja viðmót. Mér fannst
mjög gaman að þér, þú svo hreinskil-
in, alltaf stutt í hláturinn og bjart yfir
þér, alltaf í stuði. Þú varst mjög barn-
góð og þú elskaðir og dýrkaðir omu-
börnin þín, þau sakna þín sárt. Ekki
átti ég von á að þú færir svo fljótt. Ég
bjóst við að þú kæmir aftur heim af
spítalanum, hress og kát, en skyndi-
lega hrakaði þér og þú kvaddir þetta
líf.
Ursula mín, nú líður þér vel og
sársaukinn farinn, en við sem eftir er-
um syrgjum þig, en tíminn læknar
sárin. Ég á mjög erfitt með að trúa
því að þú sért farin frá okkur. Ég
sakna þín svo mikið. Ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig.
Guð blessi þig elsku Ursula.
Elsku Gísli, Bryndís, Elly, Soffía,
Jói, omubörn, Briegitte og aðrir að-
standendur, Guð gefi ykkur styrk.
Hvíl í friði.
Ragnheiður K. Óladóttir.
Elsku tengdamamma mín, mig
langar að þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman. Þú
tókst alltaf vel á móti mér, alveg frá
upphafi og það var alltaf svo gott að
koma til þín. Þú varst alltaf svo kát og
það var svo gaman að glettast með
þér. Þú varst með svo skemmtilegan
húmor. Þér fannst mest gaman þegar
ég var að skopast að þér eða því sem
þú varst að gera hverju sinni. Þú
hafðir líka svo gaman af að gera grín
að sjálfri þér.
Það var ósjaldan sem þú hringdir
og baðst mig að hjálpa þér með eitt-
hvert smáræði sem endaði alltaf með
skemmtilegu spjalli yfir kaffibollan-
um. Og þú varst alltaf svo þakklát
þegar maður rétti þér hjálparhönd,
sama hversu lítið það var. Og þar sem
svalir okkar lágu saman, þá á maður
eftir að sakna þess að standa ekki úti
á svölum og spjalla saman um daginn
og veginn þegar veður var gott. Þú
varst alltaf tilbúin til að passa börnin
okkar, alveg sama hvernig á stóð hjá
þér. Börn voru alltaf velkomin hjá
þér, hvort sem þú áttir í þeim eða
ekki. Þú mismunaðir aldrei neinum.
Elsku tengdó, ég á eftir að sakna
þín svo mikið, en ég veit að þú fylgist
með okkur öllum og passar. Guð
geymi þig. Þinn tengdasonur
Stefán.
Við söknum ómu rosalega mikið.
Það er sárt að hugsa til þess að sjá
hana aldrei né hitta hana eða tala við
hana aftur.
Hún kenndi okkur svo mikið, til
dæmis þýsk barnalög, að spila og svo
margt fleira! Hún var alltaf svo góð
við alla, svo mikill prakkari, hress og
fjörug. Hún var svo skemmtileg og
fyndin, til dæmis þegar síminn
hringdi, þá sagði hún í sérstökum tón:
„SÍMON!“ Einnig þegar við vorum
með læti, þá sagði hún hátt (í sérstök-
um tón): „Halló!“ Þegar við komum í
heimsókn fengum við oftast ristað
brauð með ómu-rabbabarasultu og
Nesquick með. Við munum eftir því
hvað hún gerði góða kjötsúpu og
pönnukökur. Hún átti voðalega oft til
rautt extra tyggjó eða brjóstsykur.
Hún skar oft epli í sneiðar og popp-
aði popp til að gefa okkur með sjón-
varpinu.
Alltaf þegar við komum í heimsókn
þegar heitt var í veðri og mikil sól,
vildi hún alltaf að við færum í sólbað,
líka þegar við vorum heima hjá okk-
ur. Oma elskaði sólina. Hún var einn-
ig mikið fyrir að fara í sund.
Þegar við fórum í bað hjá omu, var
það alltaf „bobblu“ bað og oftast með
(ekki venjulegu barnadóti, heldur...)
desilítramálum, ausum og þess háttar
eldhúshjálpartækjum. Hún setti oft
meiri „bobblu“ vökva á meðan við
vorum í baði. Þegar hún kom í heim-
sókn til okkar, og okkur börnin lang-
aði að gista heima hjá henni, leyfði
hún það oftast. Þegar við vorum svo
að fara að sofa, söng hún Bí bí og
blaka og þýsk vöggulög.
Alexandra Jóhanna Bjarnadótt-
ir, Eva Rós Gísladóttir, Helga
Björk Gísladóttir, Andrea Sif
Jónsdóttir.
Elsku oma. Það eru ekki til orð yfir
áfallið sem skall á okkur fimmtudags-
kvöldið, þegar þú fórst frá okkur og
yfir í annan heim. Það trúði því eng-
inn og margir ekki enn að oma okkar
væri farinn. Þó að svo sé verður þú
alltaf hjá okkur og gætir okkar. Það
var erfitt að sjá, eftir að þú varst orð-
in svona hress eftir aðgerðina, að
svona fór en núna ertu á betri stað
þar sem þú lifir sælu lífi til eilífðar.
Við munum ávallt minnast þín ým-
ist hlæjandi, brosandi eða að njóta
lífsins, sem guð tók svo fljótt frá þér.
Minningarnar sem þú skilur eftir eru
góðar. Eins og hvaða barnabarn þitt
minnist þess ekki að fá að fara í bað
og leika sér að öllum desilítramálun-
um og mæliskeiðunum, sem þú not-
aðir líka til þess að baka með, busl-
andi í vatninu og heimta að fá fleiri.
Og ekki má gleyma nýbökuðum
pönnukökunum þínum og omu-
hrærða skyrinu sem var svo gott.
Þín verður sárt saknað.
Mér er það minnisstætt þegar að
ég (Maddý) og Sergio komum upp á
spítala til þín á brúðkaupsdaginn okk-
ar í öllum okkar skrúða, rétt eftir at-
höfnina.
Það létti alveg yfir þér þegar að þú
sást okkur, brosandi út að eyrum. Það
var svo gaman að sjá þig á þessum
dýrðar degi. Við söknum þín mjög
sárt.
Þú varst dáð af öllum þínum barna-
börnum og við getur verið viss um að
fyrsta orðið hjá þeim öllum hafi verið
„oma“, því alltaf varst þú hjá okkur.
Það var eitt sem var mikið sérstakt
við hana omu okkar, henni var alltaf
kalt á fótunum. Hvert sem hún fór
var hún með ullarsokka með sér, jafn-
vel þegar að hún fór til Spánar þá fóru
þeir með henni. Við erum viss um að
núna ertu þar, spilandi yatzi við Gert-
rudi systur þína.
Þú gafst okkur öllum styrk og
kraft. Megi Guð og englar vagga þér
til svefns til eilífðar.
Margrét og Gunnar.
Elsku besta oma okkar, við skiljum
ekki hvers vegna þú varst tekin frá
okkur svona snemma. En við vitum
að þér líður vel hjá englunum og Guði
og munt fylgjast með okkur og passa.
Við bræðurnir eigum svo góðar minn-
ingar um þig, þú varst alltaf svo góð
við okkur. Alltaf varstu tilbúin til þess
að fara með okkur á flakk, og þótti
okkur rosa gaman þegar þú fórst með
okkur til „Spánar“ eins og þú kallaðir
ströndina í Nauthólsvíkinni. Þú varst
alltaf til í að leika við okkur og fíflast
með okkur. Við vorum líka svo lán-
samir að þú bjóst við hliðina á okkur
og við gátum alltaf leitað til þín.
Okkur fannst voða gott að koma til
þín og fá ristað brauð með rabbab-
arasultunni sem þú bjóst til. Bestu
sultu í heimi. Og þegar þú fórst til út-
landa vorum við alveg eyðilagðir því
við gátum þá ekki hitt þig þegar við
vildum. Það verður mjög erfitt að
venjast því að þú sért ekki hérna hjá
okkur og eigum eftir að sakna þín al-
veg ofboðslega mikið. Elsku oma okk-
URSULA
HAUTH
✝ Gyða Jóhannes-dóttir fæddist í
Höfðadal í Tálkna-
firði 1. nóvember
1922. Hún lést á dval-
arheimilinu Seljahlíð
18. maí síðastliðinn.
Foreldrar Gyðu voru
Jóhannes Kristófers-
son og Kristín Ólafs-
dóttir frá Hjallatúni í
Tálknafirði. Systkin
hennar eru Ólafur
Kristinn, f. 14. októ-
ber 1917, d. 29. jan-
úar 1950, Karl Leví,
f. 18. janúar 1919,
Margrét, f. 11. júlí 1920, d. 1953,
Kristján f. 26. september 1921, d.
2. nóvember 1986, Kristófer
Sturla, f. 16. apríl 1930, og Valdi-
mar Hermann, f. 20. júní 1936.
Gyða giftist Guðjóni Guðbjarts-
syni, f. 15. maí 1916, d. 12. nóv-
ember 1993, þau skildu 1969. Syn-
ir þeirra eru fjórir: 1) Kristinn,
kvæntist Lovísu Guðmundsdóttur,
þau eiga þrjú börn. Þau skildu.
Eiginkona Kristins er Sigurlín
Skaftadóttir, þau
eiga einn son, Sigur-
berg, eiginkona
hans er Bjarney
Njálsdóttir, þau eiga
þrjú börn. 2) Guð-
mundur Sævar,
kvæntur Sigríði
Bjarnadóttur, þau
eiga þrjú börn. 3)
Ólafur Grétar, eigin-
kona hans er Sigríð-
ur Sigurbjörnsdótt-
ir, þau eiga þrjú
börn. Seinni eigin-
maður Gyðu var
Heiðdal Jónsson, f.
28. mars 1916, d. 14. nóvember
1981.
Gyða bjó áður á Patreksfirði og
vann við ýmis störf sem tengjast
sjávarútvegi en flutti til Reykja-
víkur 1967 og bjó þar upp frá því,
fyrst í Stórholti, svo í Gyðufelli og
síðustu árin í Dvalarheimilinu
Seljahlíð.
Útför Gyðu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
(Einar Benediktsson.)
Það er með söknuði og eftirsjá
sem við kveðjum ömmu okkar í dag.
Við eigum mikið af góðum minning-
um til að ylja okkur við og minnast.
Við minnumst sumranna sem amma
eyddi með okkur á Bíldudal og ófá
jólin sem hún og Heiðdal, eða Dalli
eins og hann var kallaður, dvöldust
hjá okkur. Einnig eru ógleymanleg-
ar allar heimsóknirnar til ömmu í
Reykjavík, þar sem alltaf var til nóg
af góðgæti, og innilegu stundanna
þegar hún lagði okkur lífsreglurnar.
Amma var mikið fyrir músík og dans
og oft hlustuðum við saman á hljóm-
plötur og dönsuðum. Amma var
sterkur persónuleiki og hafði skoð-
anir á öllu. Hún var hreinskilin og
vildi umbúðalaust tal. Alla tíð fylgd-
ist hún vel með þjóðfélagsmálum og
ekki var hægt að finna harðari sjálf-
stæðismann. Hún vildi líka fylgjast
með fjölskyldunni og spurði ávallt
um hina ýmsu meðlimi. Amma okkar
var sterk og hafði gott hjarta. Hún
hafði alltaf tíma til að spjalla og
drekka kaffi.
Elsku besta amma okkar, takk
fyrir samveruna og allt sem þú
kenndir okkur, við munum ávallt
minnast þín með söknuði.
Gyða, Ásdís og Vignir Bjarni.
GYÐA
JÓHANNESDÓTTIR