Morgunblaðið - 25.06.2002, Side 32

MINNINGAR
32 ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
herða mig upp áður en ég heimsótti
hana. Ég vissi að hún var viðkvæm sál
eins og ég sjálfur og mig langaði að
veita henni styrk í baráttu hennar við
þenna illvíga sjúkdóm. Þegar ég loks-
ins heimsótti hana var hún ekkert
nema jákvæðnin. Hún gat ennþá
hlegið og brosað og einbeitti sér að líf-
inu en ekki dauðanum. Hún var full af
baráttuþreki og hugrökk.
Í febrúar sá ég Önnu í síðasta
skipti. Ég var á leiðinni út til þriggja
mánaða dvalar í Bandaríkjunum. Við
stóðum í dyragættinni, föðmuðumst,
hlógum og óskuðum hvort öðru vel-
gengni. Ég hafði á tilfinningunni að
hún væri búin að öðlast frið innra með
sér og væri tilbúin að taka utan um
„hinn mikla anda“.
Megi eilíf blessun fylgja þér, Anna.
Michael Dean Óðinn Pollock.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Hinn 13. júní lést á heimili sínu í
Reykjavík Anna Guðrún Halldórs-
dóttir, fædd 28. 6. 1952. Hún átti því
eftir nokkra daga í það að ná fimm-
tugs aldri. Fréttin um lát hennar kom
okkur vinum hennar ekki á óvart. Við
höfðum um skeið fylgst með hinni
hetjulegu baráttu hennar við þann
vágest er enginn fær sigrað. Þessa
baráttu háði hún af miklu æðruleysi
sem jafnan var hennar aðal. En þótt
fréttin um lát Önnu kæmi ekki á óvart
fór okkur svo sem oft vill verða undir
slíkum kringumstæðum, við erum
ekki reiðubúin að trúa eða sætta okk-
ur við það ranglæti örlaganna að
menn skuli á besta aldri vera hrifnir
brott frá ástvinum sínum og lífinu
með allri fegurð þess sem birst getur
jafnt í hina smæsta sem hinu stærsta.
Anna bjó yfir heitum og einlægum til-
finningum. Hún unni lífinu og fegurð
þess hvort sem hún birtist í litríku
eða veikbyggðu blómi.
Hvort sem við erum einmana, sjúk
eða ráðvillt fáum við umborið það
flest, ef við aðeins vitum að við eigum
vini, jafnvel þótt þeir geti ekki hjálp-
að okkur, það nægir að þeir eru til.
Hvorki fjarlægð, þögn né annað
megnar að eyðileggja vináttuna, hún
á sér dýpri rætur.
Í dag kveð ég mína kæru vinkonu.
Kynni okkar hófust fyrir nærri þrem
áratugum. Við unnum báðar á Hag-
stofu Íslands. Ég man ákaflega vel
eftir þeim degi er hún kom á Hagstof-
una. Hún var frekar smávaxin, fín-
gerð og feimin, en ákaflega falleg
stúlka með fallegt bros. Með okkur
tókst mikil og góð vinátta sem entist
til síðasta dags. Við erum oft búnar að
skemmta okkur saman og eiga marg-
ar glaðar stundir. Anna var gæfusöm
í sínu einkalífi. Hún átti umhyggju-
saman eiginmann og góða dóttur,
sem bæði reyndust henni fjarska vel
á hinum langa og stranga veikinda-
tíma. Eru þeim sendar innilegar sam-
úðarkveðjur, og aldraðri móður, svo
og bróður hennar.
Ég veit, Anna mín, að Halldór
pabbi þinn tekur vel á móti þér og
leiðir þig um grundir Guðs. Mig lang-
ar til að kveðja þig með eftirfarandi
ljóði:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Jóna Kristjánsdóttir.
laugi Jónssyni, frænda mínum, í
Blönduhlíð 2. Á þessum tíma kynntist
ég Önnu Halldórsdóttur sem bjó í
Eskihlíð 7 og við urðum strax góðir
vinir. Hún var góðhjörtuð lífsnautna-
kona og vinir hennar líka. Við
skemmtum okkur konunglega saman
og í leiðinni kynnti hún mig fyrir
mörgu áhugaverðu fólki sem lét mig
finna að ég væri velkominn og skildi
eftir haug af góðum minningum.
Sama ár fórum við Halldóra Emils-
dóttir, tilvonandi eiginkona mín,
Anna og vinir hennar öll saman til
Kaupmannahafnar. Þetta var mín
fyrsta ferð af mörgum til Danmerkur.
Anna kynnti mér Kaupmannahöfn.
Hvílík borg. Þessi eina vika verður
mér alltaf ógleymanleg.
Fljótlega eftir þetta hitti Anna til-
vonandi eiginmann sinn, Sigurjón.
Ég kunni strax vel við hann og þau
pössuðu vel hvort fyrir annað, bæði
óendanlega gjafmild og skemmtileg.
Það kom fyrir að þau hringdu í mig
og báðu mig að koma með gítarinn,
þegar partí var í uppsiglingu. Þá spil-
aði ég bæði lög eftir sjálfan mig og
aðra, þ. á m. Rolling Stones. Við
Anna áttum það sameiginlegt að vera
stórhrifin af Rolling Stones. Sigurjón
bað alltaf um blúslag og það spilaði ég
með ánægju þar sem ég hef alltaf
elskað blús, tónlistina sem lýsir því að
lífið er ekki alltaf dans á rósum og
styrkir þann hæfileika okkar að geta
hlegið í myrkrinu.
Seint á sjöunda áratugnum fluttu
Anna, Sigurjón og dóttirin Dísa til
Kaliforníu. Ég og Daníel bróðir minn
komum ásamt eiginkonum okkar í
heimsókn. Hvílíkar móttökur, heim-
ilið þeirra varð okkar og við skemmt-
um okkur konunglega. Anna og Sig-
urjón vissu að ég hafði aldrei unað
mér í Los Angeles til lengdar og
stungu upp á því þegar Daníel og
Sigga voru á leiðinni til Arisóna að
keyra Kaliforníustrandlengjuna alla
leið til San Francisco, þar sem við
héldum upp á 4. júlí, þjóðhátíðardag
Bandaríkjamanna, í þessari dásam-
legu borg.
Á áttunda áratugnum komu þau
eitt sinn heim til mín og þáverandi
sambýliskonu minnar, Jóhönnu
Hjálmtýsdóttur, sem sat ein heima
þar sem ég var önnum kafinn í stúdíó-
vinnu, og buðu henni út að borða á
Hótel Holt. Þetta er enn eitt dæmi
um hugulsemi og gjafmildi þeirra
beggja.
Tíminn leið, heimsóknirnar urðu
stopulli en við héldum alltaf sam-
bandi. Þegar út kom bók eða diskur
sem ég var viðriðinn fór ég alltaf með
eitt eintak til Önnu. Anna og Sigurjón
báru virðingu fyrir mér og studdu
mig bæði sem listamann og vin. Ég
verð þeim eilíflega þakklátur fyrir
það. Ég tel mig lánsaman að hafa
fengið að kynnast Önnu og hennar
fallegu fjölskyldu. Það myndast alltaf
bros í hjarta mínu þegar ég hugsa til
þeirra samverustunda sem ég deildi
með þeim.
Í fyrra, þegar ég fyrst heyrði af
veikindum Önnu, var eins og ég hefði
verið sleginn utanundir. Ég þurfti að
Hún opnaði heimili sitt fyrir mér og
var ég mikið hjá henni og hennar fjöl-
skyldu og það var (og er) alltaf jafn
gott að koma í Eskihlíðina. Anna og
Grjóni voru mjög samhent hjón og
það sýndi sig vel í veikindum hennar
hvað hann Grjóni hugsaði vel um
Önnu, hann vissi nákvæmlega hvað
var best fyrir hana. Um páskana fór-
um við saman í sumarsbústað við
Apavatn sem er í eigu tengdafjöl-
skyldu minnar og var sú ferð virki-
lega skemmtileg og ekki síður
afslappandi. Grjóni eldaði
„gourmet“-máltíðir fyrir okkur og
það var mikið spjallað og hlegið. Þessi
ferð verður okkur hjónunum ógleym-
anleg í minningunni um Önnu.
Anna greindist með krabbamein
fyrir um ári. Hún var alltaf ákveðin í
að sigra og sagði mér að henni fyndist
hún eiga eftir að gera svo margt. Hún
gekk í gegnum erfiða meðferð sem
því miður bar ekki árangur. Það voru
erfið símtöl frá henni þegar hún hafði
fengið neikvæðar niðurstöður og að
meinið ykist þrátt fyrir meðferð. Ég
vissi stundum ekki hvað ég átti að
segja enda ómögulegt að setja sig í
hennar spor og oft þögðum við bara
saman.
Það er erfitt fyrir Dísu að missa
mömmu sína en ég veit að fjölskyldan
er samhent og náin og mun hjálpast
að í þessari sorg. Dóra og Gunna
Hjartar báðu mig að koma samúðar-
kveðjum til ættingja og þeim var efst
í huga þakklæti fyrir hvað Anna hefur
alltaf verið þeim góð.
Elsku Grjóni, Dísa, Dóra, Kiddi og
fjölskyldur, missir ykkar er mikill og
ég og fjölskyldan mín vottum ykkur
innilega samúð okkar.
Anna mín; ég vona að það sé Vict-
oria Secret þar sem þú ert núna.
Sigríður Lúðvíksdóttir.
Elsku Anna.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Grjóna, Dísu, Halldóru, Kidda og
öðrum aðstandendum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar,
Kristín Lára.
Árið 1974 kom ég til Íslands með
gítarinn minn og eina ferðatösku.
Ég bjó um tíma hjá ömmu minni,
Katrínu Sólbjartsdóttur, og Gunn-
ANNA GUÐRÚN
HALLDÓRSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Önnu Guðrúnu Halldórsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
5

""

 




!!="76
 ".
# 2 +@
, 
&  !
 7 "


8
9
  "  7
 "
(
'


*: ;++

 / 
 # 
23  23 1 2 23 
 
 
   
 " <

"! <!    
'


     "
 "   
4   !
A

8




-$,B#
 2- &:+
41 2*
6& 
     
 


 5 =
4  '


  3" . ( 
   -#3 
0!91 
$ ' 8 
09 !91  4 9!)
#3 !91 
) 
 )& !9
 
 & .1 
 '  &># &>#1 
2 23 1 -, '  
% 

""

 


  
0 

!6746

 '#+C
.B$1 
' 
   
 "
'
(


*: 2++
=! &( 
! &/ 0
 -   1 
#3 $ 01 
 / .# 
! &(  01 
  )0
#,01 
2 23 1 -, 
5   "
 
!67
576
.
"
8

"


"7
 
$' ( 
#')&
# %%

-,#$),


!
"



*/

 #
# 
" 2#3 # 

"

 !"8 4  &%
.B$1 
&6! "

*;
$#
!
#
 4
        #8 
>
  
 #
 ! <!   '
 '


 
="D
56=A
E86
!6746


6
 F
 
=   3 %G
     ! 
%  

 ""
  
"
""   "" = !
76

"!6
!5

"

/ 3 %
. $),
&  =
4 " $ '
 


* 
 !  "  ? '


""

*8 ;
 " '
"  
0
"'
!
"

 
! 
? "
& 
'
 . ='#(1 
='#( . 1 
 /  
4 /. 1   & - $

  )
  . 1  8' 
0(. 1  )0(
= . 1  #3)(
2 23 1 2 2 23