Morgunblaðið - 25.06.2002, Side 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚNÍ 2002 35
önnur verðlaun. Reyndist það vera
fornsalan. Hinn endinn var með má-
vastellinu hennar Siggu, lagt á borð
te fyrir tvo, silfrið var íslenskt með
höfðaletrinu, brauðfat með snittum.
Einnig lá blað á borðinu þar sem
Sigga hafði skrifað ljóðið Mávinn
eftir Lord Byron. Síðan var mjór
silfur blómavasi með einni rauðri
rós, sem var að opna sig. Þar var að
auki viðurkenningarborði sem á
stóð fyrstu verðlaun. Sigga var svo
sannarlega vel að viðurkenningunni
komin, borðið hennar bar af.
Laufabrauðsdagurinn er einnig
ofarlega í minningasafninu. Þá var
tekinn heill sunnudagur. Þetta gekk
eins og á færibandi. Við mamma
hnoðuðum og flöttum út, en Sigga,
Steinunn og tvær æskuvinkonur
Steinunnar, Anne og Toby, sáu um
útskurðinn. Þótti ungu dömunum
gaman að og hafa oft minnst á laufa-
brauðið. Anne og Toby eru ennþá
bestu vinkonur Steinunnar og hafa
alltaf talið Siggu sína aðra móður,
en þær hafa báðar misst sínar mæð-
ur. Nú koma þær með Steinunni til
að kveðja Siggu og þakka langa
samfylgd.
Ég bið algóðan guð að halda al-
máttugri verndarhendi yfir Braga,
Steinunni og hennar fjölskyldu,
systrum Siggu og þeirra fjölskyld-
um og öðrum ættingjum, tengda-
fólki og vinum sem misst hafa svo
mikið.
Sigga fékk hægt andlát, yfir
ásjónu hennar hvíldi svo mikil ró og
friður, eins og hún svæfi.
Sigga mín, ég kveð þig og býð þér
góða nótt, sofðu rótt.
Hvíldu í guðs friði.
Árdís J. Freymóðs (Jonna).
Í dag er kvödd elskuleg móður-
systir mín eða, Sigga frænka, eins
og hún var í mínum huga. Mig lang-
ar að minnast hennar með örfáum
bernsku- og fullorðinsminningum
sem fram koma í hugann á kveðju-
stund.
Sigga frænka bjó ,,úti“. Hún var
hjúkrunarfræðingur og hafði farið
til framhaldsnáms alla leið til Chi-
cago og einmitt þar fann hún ástina í
lífinu í honum Braga sínum Frey-
móðssyni. Hún og Bragi urðu sam-
ferða eftir það í gegnum lífið og
mættu saman bæði gleði og sorg.
Siggu þótti alla tíð vænt um Ís-
land og fólkið sitt heima, það fund-
um við vel.
Fyrstu minningar mínar um hana
eru um bjart bros og léttleika.
Seinna eru svo minningar um pakka
frá Siggu frænku alla leið frá Am-
eríku. Því næst minningar af henni
sjálfri þegar ég var sex ára en þá
kom hún heim með frumburðinn
sinn og hann var skírður hér og
hlaut nafnið Baldur Arnar. Mikið
var hún falleg, ég varð feimin við
þessa glæsilegu frænku mína. En
það var enginn lengi feiminn eða
vandræðalegur í návist Siggu, allir
fundu til sín því hún hafði einlægan
áhuga á mannfólkinu, stóru sem
smáu. Og árin liðu, Sigga sendi okk-
ur systkinunum pakka með dóti og
fatnaði í. Rétt fyrir átta ára afmælið
mitt sendi hún mér ,,sumardress“,
röndóttar kvartbuxur og jakka við.
Á sjálfan afmælisdaginn fór ég á
fætur á undan öllum öðrum, fór í
nýju fötin frá Siggu og hjólaði um
meðan morgunsólin kom upp á nýja
hjólinu frá foreldrum mínum. Þann-
ig var það, hún var alls staðar nálæg
hún Sigga frænka þótt hún byggi
,,úti í henni Ameríku“.
Ég man eftir Siggu þegar hún
kom með börnin sín ung, með börnin
sín aðeins eldri og svo unglinga.
Alltaf var sama gleðin og eftirvænt-
ingin í fjölskyldunni að hitta þau öll
og alltaf var hún jafn glöð að hitta
okkur.
Þegar ég svo sjálf eignaðist börn-
in mín tvö fengu þau líka pakka með
gjöfum í frá Siggu frænku, hún
gleymdi engum og fylgdist vel með
öllum.
Ég man eftir Siggu þegar hún
flutti jarðneskar leifar Baldurs son-
ar síns heim en hann lést aðeins
tæpra 23 ára. Sigga sat teinrétt,
stolt og með heiðríkju í svip við
kistulagningu föður síns og hélt báð-
um höndum sínum um litla kistilinn
sem geymdi ösku sonar hennar.
Kistillinn var jarðsettur með kistu
Gunnars föður hennar og afa hans
og á sama stað verður hennar kistill
nú jarðsettur í dag hjá foreldrum
hennar og syni.
Ég man eftir henni stoltri móður
að undirbúa brúðkaupið hennar
Steinu sinnar og hvað hún var ham-
ingjusöm með barnabörnin þeirra
Braga.
Ég man eftir henni og Braga með
blik í auga þegar þau horfðu hvort á
annað.
Ég man eftir sendingum sem
tengdust námi mínu og starfi sem
leikskólakennari og leikskólastjóri,
sendingum sem geymdu bæði fræði-
bækur og þjálfunargögn.
Ég man eftir gefandi og hvetjandi
umræðum og hrósi. Þannig var
Sigga, hún vissi alltaf allt um okkur
og tók á sinn hátt þátt í lífi okkar úr
fjarlægð. Hún hafði meiri áhrif á líf
mitt og hugsun en ég hef áttað mig á
fyrr.
Ég man eftir glæsilegri konu þeg-
ar léttur andvari lék um ljóst hárið
þar sem hún lítur yfir íslenska sveit,
yfir landið sem var henni afar kært.
Blessuð sértu sveitin mín!
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín
– yndislega sveitin mín!
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín!
sumar, vetur ár og daga.
(Sig. Jónsson frá Arnarvatni.)
Ég votta Braga, sem hugsaði svo
fallega um Siggu í veikindum henn-
ar, Steinu og fjölskyldu, móður
minni, systrum hennar og systrum
Braga samúð mína.
Birta og gleði umleikur minningu
hennar.
Eugenia Lovísa
Hallgrímsdóttir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Erfiðu stríði Sigríðar Bílddal við
alzheimersjúkdóminn lauk 3. mars.
Nú hefur aska hennar verið flutt
heim og í dag kveðja ættingjar
hennar og vinir hana hér heima á
Fróni.
Þegar ég var barn man ég alltaf
eftir jólakortunum sem komu frá
Braga, Siggu og fjölskyldu, þá stóð
öll fjölskyldan prúðbúin uppi við ar-
ininn.
Í huga barnsins var þetta allt svo
„flott“, nánast eins og í kvikmynd.
Að ég fengi að fara og dvelja hjá
Siggu, Braga, Steinunni og Baldri
þegar ég var unglingur var mikil
upplifun fyrir unga stúlku úr Vest-
urbænum.
Það var mikill kraftur í henni
Siggu, ég man ekki eftir henni nema
á fleygiferð.
Ef hún ekki var að keyra eða
sækja börnin sín var hún að hlúa að
tengdamóður sinni eða einhverjum
öðrum.
Ég man ekki eftir Siggu öðruvísi
en glaðri og fullri af orku og ávallt
að huga að velferð annarra.
Heimili Siggu bar vott um hlýju
hennar og gestrisni og stóð ávallt
opið gestum og gangandi enda var
hugur hennar í þá veru að hún taldi
ekki eftir sér að miðla gestum sínum
af þekkingu sinni, velvild, og að sýna
þeim alla þá staði sem athyglisverð-
ir voru og skipti þá fjöldi mílna ekki
máli.
Það var ekki sá stórviðburður í
vinahópi hennar hér heima á Fróni
að ekki kæmi pakki að vestan með
kveðju.
Sigga var mikill Íslendingur eins
og oft verður um fólk sem flyst til út-
landa og dvelur þar langdvölum.
Hún fylgdist alltaf vel með öllu því
sem gerðist hér heima.
Ég mun ávallt minnast hennar
með hlýju, virðingu og þakklæti.
Guð blessi hana á nýjum slóðum.
Guðrún Þóra Hjaltadóttir.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
Og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Í dag er kær vinkona og skóla-
systir, Sigríður Bílddal, kvödd.
Fundum okkar bar fyrst saman þeg-
ar við hófum nám í hjúkrunarfræði í
Hjúkrunarskóla Íslands. Við skóla-
systurnar, sem hófum nám þetta ár-
ið, kynntumst náið á þessum náms-
árum og höfum ávallt haldið vel
hópinn. Eflaust var það heimavist
skólans sem hnýtti okkur saman
þessum sterku böndum. Þröngt var
búið, tvær eða þrjár voru í hverju
herbergi, en það hafði líka sínar
góðu hliðar. Það var gott að koma
upp á herbergið sitt eftir langar og
erfiðar vaktir og hitta oftast ein-
hverja bekkjarsystur og geta deilt
með henni góðum tíma og rætt lið-
inn dag. Við „hollsysturnar“ höfum
oft rifjað upp á mörgum fundum
okkar þennan ánægjulega tíma sem
við áttum þessi þrjú ár í skólanum.
Eftir að námi lauk skiptist hóp-
urinn og fórum við allar að starfa við
hjúkrun á hinum ýmsu sjúkrahúsum
landsins. Sigga, Ásthildur, Hjördís
og undirrituð fórum til starfa á FSA
á Akureyri, sem þá aðeins nokkrum
mánuðum fyrr hafði flutt alla sína
starfsemi í nýja sjúkrahúsið. Störfin
voru krefjandi og vaktirnar oft erf-
iðar og langar, en við vorum ungar
og fullar af eldmóði og töldum ekki
eftir öll sporin.
Hugurinn beindist fljótlega hjá
okkur Siggu að áframhaldandi námi.
Við könnuðum þau tækifæri sem í
boði voru. Eftir nokkurra mánaða
leit opnaðist leið fyrir okkur, síðla
sumars 1954, að halda vestur um haf
til Presbyterian St. Lukes Hospital í
Chicago. Þar hófum við nám og störf
í byrjun næsta árs.
Það var eftirminnilegur tími sem
við nöfnurnar áttum þar. Þú varst
alltaf svo glöð og hress og hafðir
hugmyndir hvað gera skyldi á næsta
frídegi. T.d. að fara að hlusta á Gigli
eða aðrar stórstjörnur sem voru til
boða í stórborginni Chicago. Vin-
áttubönd okkar tengdust enn frek-
ar, sem aldrei bar neinn skugga á.
Við keyptum okkur fljótlega bíl og
að fá tveggja daga frí í hverri viku
var nýr „lúxus“ í lífi okkar og starfi.
Við ferðuðumst mikið og fórum vítt.
Þeir hjúkrunarfræðingar á sjúkra-
húsinu sem við unnum með sögðu að
við værum búnar að ferðast og sjá
miklu meira en þær sem fæddar
væru og aldar upp í sjálfri stórborg-
inni.
Sigga kynntist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Braga Freymóðssyni
rafmagnsverkfræðingi, á þessum
tíma í Chicago. Það er alveg hægt að
segja að hjörtu þeirra hafi slegið í
takt frá fyrstu kynnum og gegnum
allt lífið. Þau voru ákaflega samrýnd
og samband þeirra einkenndist af
mikilli virðingu, hlýju og kærleika.
Það hefur komið hvað best fram nú
síðustu árin eftir að veikindi Siggu
urðu erfiðari. En nú er löngu veik-
indastríði Siggu lokið og er einstakt
að vita, Bragi minn, hve sterkur þú
hefur verið í gegnum allt. Gott hefur
verið fyrir okkur frændfólk þitt og
vini að vita af Jonnu systur þinni hjá
þér í Santa Barbara til að styðja þig
og hjálpa á erfiðum tíma.
Minningarnar eru margar sem
leitað hafa á hugann undanfarnar
vikur og mánuði. Minning um heim-
sóknir ykkar hjóna hingað heim með
börnin meðan þau voru ung og síðar
þið tvö. Þá var ekki síður eftirminni-
legt að sækja ykkur heim hvar sem
þið voruð búsett, þ.e. í Chicago, In-
diana eða Kaliforníu. Ykkar yndis-
lega heimili stóð ávallt opið fyrir
mér og mínum börnum og tekið var
á móti okkur sem þjóðhöfðingar
værum og allt gert til að gera dvöl-
ina sem stórkostlegasta á allan hátt.
Á kveðjustund er notalegt að líta til
baka og eiga slíkar minningar.
Með söknuði og trega kveð ég þig,
kæra vinkona, og minningin um þig
mun ætíð lifa. Hafðu þökk fyrir allt.
Elsku Bragi, Steinunn, barna-
börn, systur og mágkonur, ykkur
öllum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigríður Jóhannsdóttir.
Fyrir nokkrum mánuðum hvarf
Sigríður Bílddal, eiginkona Braga
Freymóðssonar, af vettvangi hins
jarðneska lífs og á vit annarra og
æðri afla. Hún var reyndar fyrir all-
löngu horfin inn í lokaðan heim, sem
aðrir höfðu lítinn sem engan aðgang
að og þar meðtaldir hennar nánustu.
Um alllangt, já, alltof langt skeið
hafði hún verið haldin miskunnar-
lausum sjúkdómi, kenndan við Alz-
heimer, sem tíðum einkum á sínu
lokastigi torveldar alla tjáningu,
ekki aðeins með orðum heldur líka
með svipbrigðum. Sem betur fer
lánaðist henni engu að síður að
halda einu tjáningarformi alveg
óskertu til hinstu stundar að heita,
en það var brosið hennar blíða og al-
úðlega, sem var eiginmanni hennar,
Braga, svo kært og dýrmætt á við-
kvæmum og oft erfiðum heimsókn-
arstundum til hennar.
Þótt síðustu æviár Sigríðar hafi
þannig vissulega verið bæði gleði-
snauð og þungbær jafnt fyrir hana
sem aðra nákomna ættingja verður
ekki alveg það sama sagt um öll þau
ár, sem hún var við góða heilsu og
naut góðs atlætis í faðmi hamingju-
samrar fjölskyldu. Að vísu bar
óneitanlega ákaflega dimman
skugga á hamingju hennar við svip-
legt fráfall sonarins, Baldurs, en
burtséð frá því brosti lífið lengstum
við þeim, Sigríði og Braga. Skömmu
eftir að Bragi komst á eftirlaun
fluttu þau hjón búferlum frá Fort
Wayne til Santa Barbara til þess
eins að geta notið návistar við dóttur
sína og barnabörnin. Eins og gefur
að skilja urðu fjölskylduböndin
traustari og nánari við það en ella
hefði orðið og var það ekki svo lítils
virði fyrir þau bæði.
Í þessari stuttu grein verður ekki
sérstaklega fjallað um starfsferil
Sigríðar, en eins og flestum mun
vera kunnugt, starfaði hún sem
hjúkrunarfræðingur á ýmsum
sjúkrahúsum fyrir utan að sinna
heimilsstörfum.
Sú var tíðin að þessi glæsilega
kona geislaði af lífsorku og gleði.
Hún setti m.a. metnað sinn í að
fegra heimili sitt sem frekast var
kostur, oft með fágætum og gömlum
húsmunum og tókst það með slíkum
ágætum að haft var á orði að hún
ætti vart sinn jafningja á því sviði.
Það má með sanni segja að þau
hjón hafi verið höfðingjar heim að
sækja. Það höfum við Andrea fengið
að sannreyna bæði í Fort Wayne
(1991) og Santa Barbara (1996).
Annarri eins gestrisni höfum við
naumast kynnst og höfum þó víða
farið. Þau vildu bókstaflega allt fyrir
okkur gera. Það er í rauninni ekki
hægt annað en dást að því hversu
ótrúlega samhent þau voru í þeirri
viðleitni sinni.
Er við Andrea sóttum þau heim í
Fort Wayne, 1991, hafði Sigríður
einu sinni orð á því, að þær Andrea
hefðu verið skólasystur í barnaskóla
norður á Siglufirði og mundi meira
að segja lygilega vel eftir því hvern-
ig hún hafði verið klædd. Líkt og
þær, vorum við Bragi skólabræður
bæði í barna- og menntaskóla á Ak-
ureyri og svo að segja jafnaldrar.
Það ber ekki á öðru en víða liggi
gatnamót. Þær jafnöldrur gamlar
skólasystur og við aftur á móti
gamlir skólabræður og bestu vinir.
Ég hygg að það sé með eindæm-
um hversu vel Bragi annaðist konu
sína í áralöngum veikindum hennar.
Þar birtust í skæru ljósi mannkostir
hans, ósvikin ást og umhyggja.
Fullvíst má telja að Sigríður, vin-
kona okkar, uni sér nú vel í sínum
nýju heimkynnum.
Blessuð sé minning hennar.
Halldór Þorsteinsson.
Elskuleg æskuvinkona mín, Sig-
ríður Bílddal, er látin.
Mig langar að setja fáein kveðju-
orð á blað við fráfall hennar. Hún
var ávallt kölluð Sigga Bílddal af
okkur vinum sínum, sem ólumst upp
með henni á Siglufirði. Við Sigga
vorum bestu vinkonur frá því ég
man eftir mér. Foreldrar okkar voru
einnig bestu vinir, þau vinabönd
slitnuðu aldrei og mikill samgangur
milli heimilanna alla tíð. Við vinkon-
urnar sóttumst eftir að fá að gista
hvor hjá annarri og var auðvelt að fá
leyfi mæðra okkar til þess. Við
Sigga lékum okkur mikið með
dúkkulísur og teiknuðum fötin á
þær, klipptum þau út og komum
okkur upp heilli fjölskyldu. Þetta
þótti okkur hinn skemmtilegasti
leikur. Á unglingsárunum klæddum
við okkur oft eins, teiknuðum sjálfar
sniðin og fórum svo til Gunnu
Sveins, sem síðan saumaði kjólana
fyrir okkur. Þá fannst okkur lífið
endalaust sumar og sólskin. Þetta
voru saklaus æskuár, sem aldrei
gleymast.
Ekki minnkaði sambandið eftir að
við giftumst þótt langt væri á milli
okkar. Sigga og Bragi bjuggu í
Bandaríkjunum en við Birgir á Ís-
landi. Aldrei hefur sá strengur slitn-
að, sem myndaðist í æsku, enda sáu
foreldrar okkar um það með heim-
sóknum sínum. Ég er þakklát fyrir
að hafa þekkt þetta yndislega fólk
og gott er að hugsa til að þau hafi átt
þátt í að móta mann í æsku. Við
Birgir fórum margar ferðir til
þeirra hjóna bæði til Chicago og Los
Angeles. Við ferðuðumst með þeim
ógleymanlegar ferðir um Flórída og
Danmörku. Ég vil koma á framfæri
þakklæti fyrir hönd dóttur okkar og
eiginmanns hennar fyrir hlýjar mót-
tökur er þau gistu hjá þeim nokkr-
um sinnum er hann var við nám í
Bandaríkjunum. Sigga var þeim
eins og besta móðir.
Ég gæti skrifað bók um endalaus
ævintýri bernsku okkar.
Elsku ljúfa vinkona, ég þakka þér
allar samverustundir okkar. Það var
flest sem prýddi þig enda eignaðist
þú góðan eiginmann og börn og
dásamlegt heimili.
Ég og Birgir sendum Braga,
Steinunni, barnabörnum og öðrum
aðstandendum innilegar samúðar-
kveðjur. Ég kveð svo elsku Siggu
mína með djúpri virðingu og þakk-
læti. Drottinn blessi Sigríði Bílddal
Freymóðsson.
Ásdís Jónasdóttir.
Látin er í Sankti Barbara í
Kalíforníu Sigríður Bílddal Frey-
móðsson, langt fyrir aldur fram.
Elsku Sigga mín, þú veist að þú
varst svo sérstök og góðsemi þín réð
þar miklu. Við vorum saman í her-
bergi allan nematímann og Erla Jó-
hanns deildi með okkur herbergi um
tíma. Þetta voru skemmtileg ár og
oft var hlegið og spjallað langt fram
á nótt.
Þegar við komum til Akureyrar
vorið 1954, nýútskrifaðar úr Hjúkr-
unarskóla Íslands, áttum við helg-
arfrí og fórum í Mývatnssveit. Þá
voru allir karlmenn í Rúnisgöngum
austur á fjöllum, nema Einar bróðir.
Hann bað mig að taka upp netin og
sagði mér miðin, þau voru Sellanda-
fjall og Hverfjall. Við Sigga fórum á
vatnið, ásamt Önnu mágkonu og
Hermanni syni hennar sem þá var
tveggja ára.
Það var blæjalogn og fjöllin spegl-
uðust í vatninu, fuglarnir sungu og
blómin voru að springa út. Við rer-
um vestur af landi. Miðin voru alveg
rétt. Við fengum nokkrar silungs-
bröndur sem við elduðum þegar við
komum heim, það var herramanns-
matur.
Kæra vinkona, við skiptumst á
gjöfum, þú heimsóttir mig heim til
Íslands og alltaf skrifuðumst við á.
Svona liðu árin, þá heyrði ég að þú
værir veik, ég vonaði að það væri
bara í bráð, en annað kom á daginn.
Vonandi hittumst við aftur, Sigga
mín, á Mývatni á degi eins og forð-
um.
Elsku Bragi, Steinunn Freyja og
fjölskylda, við sendum innilegar
samúðarkveðjur til ykkar. Guð
blessi minningu Sigríðar Bílddal
Freymóðsson.
Ásthildur Þórhallsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Sig-
ríði Bílddal Freymóðsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.