Morgunblaðið - 14.11.2003, Blaðsíða 12

12 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 14|11|2003 MORGUNBLAÐIÐ
Verið er að stilla upp fyrir æfingu í Austurbæ þeg-
ar Fólkið leit inn og mikið um að vera en þar
verða útgáfutónleikarnir haldnir 29. nóvember.
Fimmmenningarnir gefa sér samt tíma til að setj-
ast niður og ræða um nýju plötuna og það liggur
vel á þeim. Hljómsveitarmeðlimir eru greinilega
nánir og taka það fram að þeim hafi sárnað mjög
þegar nýlega stóð í dagblaði að „Birgitta
skemmti gestum“ þegar raunin var sú að hljóm-
sveitin Írafár var að spila. Strákarnir eru þó ekk-
ert afbrýðisamir út í hana heldur grínast bara
með þetta.
TÓNLEIKAFERÐ UM LANDIÐ
Írafár verður ekki bara með tónleika í Aust-
urbæ heldur fara í tónleikaferðalag um land allt
og heimsækja tólf staði. Ferðalagið hefst í
heimabæ Sigga bassaleikara, Ísafirði, á morgun
en heimaslóðir hinna í sveitinni verða líka sóttar
heim. Hljómsveitarmeðlimir eiga nefnilega rætur
að rekja út um allt land, Hanni trommari er frá
Selfossi, Birgitta frá Húsavík, Vignir frá Kirkju-
bæjarklaustri og Andri er úr Seljahverfinu.
Þau taka það skýrt fram að þetta sé tónleika-
ferðalag, ekki sveitaballaferð, og hlakka til að fá
að spila sína eigin tónlist fyrir áhorfendur. „Það
er ekki þar með sagt að maður eigi ekki eftir að
sakna þess að spila „Footloose“,“ grínast Vign-
ir. Auk nýju laganna ætla þau að spila vel valin
lög af gamla diskinum. „Það er gaman að breyta
til. Það er allt öðruvísi að mæta á tónleika en á
sveitaball. Það er tvennt ólíkt,“ segir Birgitta.
EKKERT ALDURSTAKMARK
Tilgangurinn með tónleikaferðalaginu er ekki
síst að geta haldið góðu sambandi við aðdá-
endur en ekkert aldurstakmark er á tónleikana.
„Ef við hugsum um þá sem mæta á sveitaböll
þá er það aldurinn 18–30 ára. En það er líka
eldra fólk sem vill koma og hlusta en vill ekki
fara á sveitaball. Svo eru það líka yngri krakkar
sem vilja mæta,“ segir Birgitta en þau vilja gefa
sem flestum tækifæri til að hlýða á tónlistina.
Þeir sem vilja líka sjá Írafár á sveitaballi þurfa
ekki að örvænta því sveitin heldur í sveitaballa-
rúnt strax eftir jólin.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
„ÉG VEIT EKKI HVAÐ GERÐIST EF
BANDIÐ MYNDI HÆTTA. Á
HVERJUM DEGI ER MAÐUR BARA
ÍRAFÁR OG HUGSAR SEM ÍRAFÁR,“
SEGIR BIRGITTA.
Ný plata með Írafári, Nýtt upphaf, kemur út í dag. Óhætt er að segja að
Írafár sé vinsælasta hljómsveit landsins en síðasta plata þeirra, sem er
jafnframt þeirra fyrsta, Allt sem ég sé, hefur selst í 18.000 eintökum.
Stjarna þeirra hefur risið hátt, ekki síst stjarna söngkonunnar Birgittu
Haukdal, sem hefur heillað landann með einlægri framkomu sinni og
kraftmiklum söng og sviðsframkomu. En Írafár er ekki bara Birgitta
heldur skipa sveitina einnig lagasmiðurinn og gítarleikarinn Vignir
Snær Vigfússon, bassaleikarinn Sigurður Rúnar Samúelsson, hljóm-
borðsleikarinn Andri Guðmundsson og trommarinn Jóhann Bachmann.
HANNI TROMMARI ER FRÁ SEL-
FOSSI EN HEIMASLÓÐIR ALLRA
Í SVEITINNI VERÐA HEIMSÓTT-
AR Á TÓNLEIKAFERÐALAGINU.
„AÐALBREYTINGIN ER AÐ
ÞETTA ER MEIRA ROKK,“ SEGIR
VIGNIR SNÆR, GÍTARLEIKARI
OG AÐALLAGASMIÐUR SVEIT-
ARINNAR, UM NÝJU PLÖTUNA.
Þau eru
,,Kill Bill?....nei vitið þið, mér
fannst hún ekkert sérstök.“
Þegar ég læt þessi orð falla á mannamótum, horfir fólk á mig
eins og ég hafi migið á mitt stofugólfið enda þykir það nánast
guðlast að finnast þessi mynd ekki snilldarverk. Ég er undir eins
afskrifuð sem afþreyingarmenningaróviti og ekkert frekar mark
tekið á mér á því sviði. Af þessum orsökum hef ég varla þorað út
úr húsi eftir að ég sá þriðju Matrix myndina um daginn. Ég er svo
hrædd um að missa út úr mér hversu óendanlega leiðinleg mér
þótti hún. Ég held að mér hafi ekki leiðst svona mikið í bíó síðan
ég sá aðra Matrix myndina fyrir nokkrum mánuðum.
Fyrst og fremst gremst mér það að vera dregin á asnaeyr-
unum til þess að sjá hálfar kvikmyndir. Þessi tískubylgja sem
ríður nú yfir Hollywood og felur í sér að skella hálfkláruðum
myndum í kvikmyndahús er algerlega óþolandi. Ég á nógu erfitt
með að sætta mig við þetta 10 mínútna hlé í bíó sem Íslend-
ingar neita að leggja af. Margra mánaða hlé nær engri átt.
Vissulega er þetta snjöll markaðsbrella en að mínu mati ber
þetta einnig merki um viðvaningsskap í kvikmyndagerð. Þegar
ég var í skóla drógu kennararnir mann niður fyrir að skila lengri
ritgerðum en til var ætlast. Góð ritgerð hélt sig innan lengd-
armarka og hafði upphaf, miðju og endi.
Eftir því sem ég kemst næst hafa flestar
kvikmyndir lotið sömu lögmálum í gegnum tíðina. Að sjálfsögðu
eru undantekningar á þessu. Ef kvikmyndin eða ritgerðin er
nógu helvíti góð og heldur manni föngnum skiptir ekki máli
hversu löng hún er (lesist: Lord of the Rings). Kill Bill og Matrix 2
og 3 hafa einfaldlega ekki það sem til þarf og þær batna ekkert
við það að vera klipptar í sundur.
Ég efast ekki um að hægt sé að skrifa doktorsritgerð og bæk-
ur um tákn og boðskap Matrix þríleiksins en þegar öllu er á
botninn hvolft voru síðustu Matrix myndirnar lítið annað en lang-
dregnar ástarvellur með slagsmálum og sprengingum. Fyrsta
myndin var frábær, það er óumdeilanlegt. Ég hef ekkert á móti
framhaldsmyndum sem slíkum en þeir Wachowski bræður
hefðu átt að vera duglegri á klippigræjunum og skella bestu bit-
unum saman í eina framhaldsmynd.
Tarantino hefði einnig mátt troða Billa í eina mynd fyrir kvik-
myndahúsin og gefa lengri útgáfuna út á DVD diski. Hann var
greinilega svo upptekinn af eigin snilldargáfu að hann tímdi ekk-
ert að klippa. Það kemur því á óvart að hann hafi tímt að höggva
hana í tvennt. Vissulega er myndin sjónræn veisla en það eitt
gerir ekki góða kvikmynd. Sagan er ofureinföld, atriðin lang-
dregin og persónurnar ískaldar. Þetta virðist vera einhvers kon-
ar stílæfing hjá honum og meðvituð tilraun til þess að gera
„költ“ mynd. Og það tókst greinilega. Til hamingju.
Kvikmyndaverin og kvikmyndagerðamennirnir spara auðvitað
pening á því að taka fleiri en eina mynd upp á sama tíma og því
er þessi tíska eflaust komin til að vera. Verði þeim að því. En ef
þeir ætla sér ekki að fara að gera heilar myndir þá finnst mér að
miðaverðið ætti að lækka. Ef ég á að borga mig inn á hálfklár-
aðar myndir þá vil ég líka borga hálft verð. Og hananú.
Eintómt hálfkák
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Óverjandi afstaða: Berglind Björk Halldórsdóttir