Vísir - 07.02.1981, Blaðsíða 17

16
VÍSTR
Laugardagur 7. febrúar 1981
Laugardagur 7. febrúar 1981
vísm
17
LISTIN, SEM ÞEIR NÁÐU
ALDREI í SKOTTIÐ Á ...
SPJALLAÐ VIÐ SVEIN EINARSSON ÞJÓÐLEIKHUSSTJORA
dvölum i einu þjóölandi verði á
endanum jafnheimalningslegur
og sá sem aldrei hefur komið út
fyrir landsteinana. Eina önn sat
ég svo á bókasafninu i Oxford og
lést vera aö fást við visindi. Þeg-
ar heim kom var ég ráðinn svo-
kallaður fulltrúi dagskrárstjóra
við útvarpið og hafði meðal ann-
ars umsjá með þáttum um leik-
list. Aðallega var um að ræða
kynningu á leikhúsunum og ég tek
fram að þetta var ekki gagnrýni!
— það var ekki verið að dómfella
fólk. En ég komst að þvi að mig
fýsti í meira nám svo ég sagði upp
á útvarpinu og fór i skyndi til út-
landa, aftur til Frakklands og
Sviþjóðar. Kandidatsritgerð hafði
ég skrifað um Jóhann Sigurjóns-
son og hef hug á þvi að gefa hana
einhvern tima út i bók, hún á að
heita „Leikhúsmaöurinn Jóhann
Sigurjónsson” — nú ég skrifaði
licensiat-ritgerð um leiklist á Is-
landi um aldamótin. Þetta er rit-
gerð upp á einar þrjú hundruð
siöur og ég hefði gaman af þvi að
vinna síðar úr henni og gefa
sömuleiðis út i bókarformi. I rit-
gerðinni held ég þvi fram að það
hafi veriðáárunum 1890-1910 sem
islensk leiklist þróaðist frá þvi að
vera hjástund nokkurra manna
og til þess að vera listrænt afl i
þjóðfélaginu.
Hvað viltu vita meira? spurði
hann snögglega.
— Meira.
Jæja þá, árið 1963 var ég ráðinn
fyrsti leikhússtjóri Leikfélags
Reykjavikur og var i þvi starfi i
m'u ár eða til 1972 þegar ég fór yfir
i Þjóðleikhúsið. Mestur timinn
hefur að sjálfsögðu farið i alls
kyns embættissýslu em ég hef
reynt að sinna minni sérgrein eft-
ir mætti: leikstjórninni.
Nei, veistu að þegar leikhúsfólk
er spurt um sérstaklega eftir-
minnilega sýningu hefur það til-
hneigingu til að nefna það verk
sem verið er að vinna þá stund-
ina. Það er i sjálfu sér ágætt þvi
ef ekki væri sú ákefð, sá neisti
sem fær menn til að finnast það
merkilegast sem þeir eru með i
takinu hverju sinni væri til litils
að fást við leiklistina yfirleitt. En
samt finnst manni eftir á misvænt
um sýningar og fylgir hreint ekki
þvi, hverjar hafa þótt takast best.
Oftar en ekki þykir manni meira
til þeirra sýninga koma sem
gagnrýnendur hafa talið mis-
lukkaðar og öfugt. Þetta er eðli-
legt, ekki geta allir verið á einu
máli. Sjáöu til, hver maður hefur
innbyggt mat sem hann hlýtur að
taka meira mark á en skoðunum
annarra. Fái leikhúsfólk stranga,
dóma má það ekki láta þá draga
úr sér kjark til að takast á við
önnur verkefni. Ekki svo að skilja
að mér sé illa viö gagnrýni eða
gagnrýnendur, þvert á móti,
gagnrýni er bæði nauðsynleg og
mikilsverð. Gagnrýni getur bent
hinum venjulega leikmanni á
atriði sem hann greinir ekki sjálf-
ur, svo hann njóti sýningar betur.
Hitt er verra þegar leiðinlegir
pennar veröa til þess að fæla fólk
frá leikhúsinu, drepa niður það
skapandi starf og þann áhuga
sem leiklistin á allt sitt undir.
En ég ætlaði að segja þér frá
eftirminnilegri sýningu. Það eru
þrenns konar verkefni sem ég hef
mesta ánægju af að vinna. I
fyrsta lagi er mjög skemmtilegt
að frumvinna, þá gjarnan með
höfundum, ný islensk verk.
Fyrsta verkið sem ég leikstýrði
var einmitt af þessum toga: Sjó-
leiðin til Bagdad. Ég hef lika unn-
ið mikið með Halldóri Laxness og
kynnst honum vel, lit á það sem
sérstök forréttindi. Jafnframt er
freistandi að takast á við eldri is-
lensk verk og — ja, reyna að finna
á þeim nýja fleti eins og það heitir
vfst. löðru lagi, klassisk verk. Ég
hafði til dæmis ákaflega gaman
af að glima við Sófókles, enda
finnst mér griski heimurinn
standa mér nærri. Rétt eins og
hann ætti að vera nálægur hverj-
um manni... Aðan minntist ég á
Moliére, ég hef i mörg ár verið að
suða i Sigfúsi Daðasyni og fleiri
frönskumönnum aðsnúa honum á
góða islensku, það hefur ekki tek-
ist ennþá. Þá hefði ég hug á að
setja einhvern tima upp Shake-
speare. Ég hef reyndar aðeins
gaman af sumum leikritum hans
og er ekki viss um að það séu þau
sömu og frægust eru. Loks get ég
nefnt Ibsen, Strindberg, og Tsjé-
kov en ein sú sýning min sem ég
er einna ánægðastur með var ein-
mitt eftir Tsjékov: Máfurinn,
sem ég setti upp úti i Noregi.
Gagnrýnendur voru fullir efa-
semda, þeim fannst það ganga
guðlasti næsta að ég setti verkið
upp sem gamanleik en ekki
alvarlegan þagnarleik eins og oft-
ast er gert. Leikararnir voru hins
vegar ánægðir og ég veit að enn
þann dag i dag þykir þeim jafn-
vænt um þessa sýningu og mér.
Þarna voru gagnrýnendur ihalds-
samir, en stundum sjá þeir frum-
leika þar sem engan er að finna
þvi ekkert er nýtt undir sólinni.
Og svo i þriðja lagi: erlendir
nútimahöfundar. Ég skal telja
upp nokkra svo þú sjáir hver teg-
und nútimaleikritunar höfðar
mest til mín: Gombrowicz, Mro-
zek, Schéhadé, Buero Vallejo —
og ég vildi bæta við einum, sem
ég hef aldrei glímt við: Ghel
drode. I fari þessara höfunda
sameinast hugsun og hugmynda-
flug mannlegrar sannfæringar og
svo nútimalegt leikmál og ég met
þá meira en ýmsa höfunda aðra
sem eru kannski þekktari.
ekki við eintómt hrós. Ég á við að
hún verður að vera sett fram af
skilningi á þvi sem er að gerast en
ekki sem skýjaborgir um það sem
einhverjum þykir ætti að vera.
Hún verður aö vera sett fram af
áhuga — já, ást á leikhúsinu. Það
hefur skort á.
— Ætlarðu að vera hér lengi
enn?
Ég er ráðinn til ákveðins tima
og ætli ég sitji hann ekki. Siðan
fer ég væntanlega að leita mér að
einhverju ööru, það er að segja ef
einhver hefur eitthvað við upp-
gjafaleikhússtjóra aö gera! Svo
brosti hann. Þetta gekk vel hjá
Vigdisi þó ekki búist ég við að
vera eins góður forsetakandídat
og hún!
— Hvað býstu við að taka þér
fyrir hendur?
Ég sé til. Ætli ég fari ekki að
ar ljómandi þarflegar. Ég öfunda
iþróttirnar ekki siður en aðrir en
af öðrum ástæðum : iþróttafrétta-
mennirnir skrifa nefnilega um
grein sina af svo augljósri elsku
og brennandi áhuga og manni
finnst það mætti tiökast i listum!
Ég sakna til dæmis kynningar á
höfundum og málurum.
Hvað á ég að telja upp fleira?
Ég hef gaman af ferðalögum og
er kallaður „Den farende svend”
hér i leikhúsinu. Þvi miður er oft-
ast um aö ræða alls konar emb-
ættisferðir en ég nýt þess afskap-
lega mikið aö sjá önnur lönd,
kynnast þjóðlifinu og þjóðinni
sjálfri, þviumlikt. Loks hef ég
áhuga á stjórnmálum eins og
hver maður hlýtur að hafa. Hvar
ég stend i pólitik? Ég veit ekki
betur en vinstri menn telji mig
hægri mann og hægri menn
vinstri! Þar af leiðandi hef ég
heldur enga baktryggingu þegar
ráðist er á mig. Jú, það þarf
stundum sterk bein til aö standa i
þessu starfi, en ég held ég hafi
þau og kannski hefur það komið
mér jafnmikið á óvart og öörum,
töluvert sterk bein...
-IJ.
■
MYNDIR: EMIL ÞOR SIGURÐSSON
TEXTI: ILLUGI JÖKULSSON
bræðrungur Jóns Sigurðssonar.
1 hina ættina er ég úr Skafta-
fellssýslu og á þar ógurlega
margt skyldmenna. Skaftfelling-
ar eru náttúrlega allir meira eða
minna skyldir, annaðhvort komn-
ir af Jóni Arasyni eða þá Jóni
Steingrimssyni. Afi og amma
bjuggu fyrst á Höfðabrekku en
það býli angraði Katla oft. Þau
bjuggu seinna á Hvammi i Mýr-
dal. Afi minn var mikill búhöldur,
útsjónarsamur og á undan sinni
samtið að ýmsu leyti. Hann var
fyrstur manna til að girða tún,
hætta aö binda hey og smiðaði
létta vagna til heyflutninga. Einu
sinni strandaði skip á sandinum
en þegar mannbjörg varð, voru
skipsströnd með gleðilegri at-
burðum á þessum slóöum. Þaö
þótti flestum litill fengur aö þessu
strandi, þetta var grútarskip. Svo
kom fram á vorið sem var kalt og
þá tóku menn eftir þvi að kindur
Sveins i Hvammi döfnuöu betur
en aðrar kindur. Hann hafði hirt
grútinn og gefið hann i fóðurbæti.
Amma min varð hundrað ára
og systur hennar allar langlifar.
Hún hafði reyndar lofað mér þvi
að veröa þetta gömul en ég hélt að
það væri i grini gert. Hún stóð við
sitt, gamla konan. Hún kunni llka
ógrynni af kveöskap, rimum, og
ég hafði mjög gaman af þvi að
láta hana kenna mér stemmur.
Vandamálið var að hún varð svo
upptekin af efninu að það var
fyrst eftir 100 erindi sem hún
fékkst til að skipta um stemmu!
Hún var spiritisti og hafði mikið
dálæti á séra Jóni Auðuns, en lika
á biskupnum, hvernig sem það
fór saman. ömmusystur minni,
Karitas, sem ég hafði bara heyrt
af i bréfum til ömmu kynntist ég i
Kanada en þá var hún dáin (ef
svo ma að orði komast). Það vildi
svo til að Þjóðleikhúsið fór i leik-
för vestur um haf til Islendinga-
byggðanna fyrir nokkrum árum.
Þetta var stift ferðalag, við flutt-
um sextán sinnum á 22 dögum,
blandaöa dagskrá með söngvum,
upplestri, ljdðum og þess háttar. 1
þessari ferö óx ég upp úr þeim
fordómum sem ég hafði haft
gagnvart Vestur-lslendingum,
mér hafði fundist það dálitið an-
kannalegt að horfa upp á þá koma
aö vestan og leita uppi þúfuna
hennar ömmu og dalinn hans afa
og dásama siðan hvorttveggja. 1
Kanada skildi ég að þetta er ekki
nema eðlilegt. Þetta fólk kom i
land sem bauð upp á töluverð
efnaleg gæði en hið andlega mót-
vægi, hina sögulegu tilfinningu
tók það með sér að heiman og það
hefur erfst i eina til tvær kynslóð-
ir. Við uröum til dæmis vitni að
þvi þegar hús Stephans G. Step-
hanssonar var vigt minjasafn en
rikisstjórn Kanada hafði þá ný-
verið komist að þeirri niðurstöðu
að rétt væri að halda uppá skáld!
Þeir leituðu með logandi ljósi að
innflytjendaskáldum og fundu
tvö, annað þeirra var að sjálf-
sögðu islenskt. Okkur var einnig
boðið heim til Eyvinds nokkurs,
hann hét Evans og hafði lagt
stund á sagnfræði i háskóla og
brugðið sér i' heimsókn til Paris-
ar. Þar náði hann ástum einnar
mikillar Parisardömu og þau
gerðu sér li’tið fyrir og fluttust
heim á gamla bóndabæinn. Hún
var mikill kokkur en hann gaf
sagnfræðina upp á bátinn. Nema
þá til heimabrúks.
En hvað um það: hann hét Jón,
maðurinn sem ók okkur til Evans
eða Eyvinds og var öndvegismað-
ur. Hann sýndi okkur dálitinn
grafreit sem var ofurlitil hæð upp
vita, að mig hafi alltaf langað til
að verða rithöfundur, en það hef
ég efnt verst á ævinni... Jú, ég
býst við að hús foreldra minna
hafi verið menningarheimili og
ég vandist svo sem fljótt á að lesa
bókmenntir. Á striösárunum las
pabbi Njálu i útvarpið og ég
hlustaði á það, það gerðu lika
fleiri. Ég veit ekki hvort hlustað
er á svona nokkuð enn i dag en þá
kom fölk jafnvel i heimsókn eftir
útvarpslesturinn og vildi fá að
heyra meira. Grét alltaf á sömu
stöðunum!
Nóg um það: um fermingarald-
ur var ég farinn að lesa svo-
kallaðar fullorðinsbókmenntir og
um svipað leyti tók ég þá leikhús-
bakteriu sem ég hef ekki losnaö
við siðan. Ég var einkabarn og
foreldrar minir gerðu mikið af
þvi að taka mig með sér hvert
sem þau fóru og þar á meöal i
leikhús. Sú saga er sögð af mér að
þegar ég var þriggja ára hafi ég
risið upp i sætinu á barnaleikriti
cg aðvaraö fagra og góða kven-
hetju sem átti að ginna inn i álf-
hól, þettaþótti merkilegtaf þvi aö
i þá daga var ekki búið að finna
upp að börn ættu að taka þátt i
leiksýningum, þau áttu að vera
prúö og stillt eins og fullorðið fólk.
Að ö&ru leyti kann ég engar skýr-
ingará þvi hvers. vegna leikhúsið
höfðaði sérstaklega til min. Móðir
min hafði spilað undir i söngva-
leikjum og afi minn lék i stúku,
kannski var þetta i blóöinu aö ein-
hverju leyti. Þegar ég var kominn
i Menntaskólann i Reykjavik var
áhuginn alténd orðinn föst ákefö
og þegar ég var i sjötta bekk var
ég formaður leiknefndar. Vetur-
inn áður var ég reyndar i öllu
mögulegu stússi enda var fimmti
bekkur talinn sá léttasti i skólan-
um, ég grautaði i esperantó en
fannst það dautt og leist betur á
itölsku, ég fékk að fylgjast með
timumiHáskólanum og lærði sál-
fræði hjá Brodda, var loks i leik-
listarskóla i Iðnó og hafði mikið
gagn af þvi. Þrátt fyrir öll þessi
áhugamál var ég mikið til óráö-
inn og hafði reyndar ekki mikinn
metnað i prófgráður. Föður minn
langaði dálitið til að ég færi i nor-
rænu deildina en þó mér þætti
ýmislegt I þeim fræðum,
skemmtilegt, stóð hugur minn
ekki óskiptur þangað svo þaö
varð úr að ég skyldi fara og þreifa
fyrir mér i leiklistarsögu i einn
vetur.
Stokkhólmur varð fyrir valinu,
mér leist ekki á Kaupmannahöfn,
hafði litinn áhuga á Vin og fannst
Bristol og Birmingham of litlar
borgir. Annaðhvort vil ég vera
uppi I sveit eða þá i stórborg.
Stokkhólmur var að visu ekki öllu
stærri en Bristol eða Birmingham
en hafði þaö fram yfir að vera
höfuðborg og þar var mikil leik-
húshefð. Það fór á endanum svo
að ég kláraði námið i Stokkhólmi
og hafði bókmenntasögu sem
aðalgrein. Ég hafði gaman af
mörgum þáttum bókmenntasög-
unnar enda er hún góð undirstaða
undir hvaðeina i lifinu, en þegar
farið var út i hin flóknari rann-
sóknarverkefni ofbauð mér.
Sundurgreiningin var slik að iðrin
lágu úti og ekkert var eftir nema
listin, sem þeir náðu aldrei i
skottið á.
Ýmislegt var ánægjulegt. Við
unnum mikið i Drottningarhóms-
leikhúsinu sem Gústav III lét
reisa en aflagðist eftir að hann
var myrtur og fannst ekki aftur
fyrr en 1922. Hann hét Bejer,
kennari minn, og var mikið með
okkur á Drottningarhólmi, það
var eins og lifandi leiksaga. Þetta
er barrokkleiksvið og þar voru
færð upp leikrit og óperur með
upprunalegri tækni. Ég mátti
heita húsgangur þarna og vann
við leikhúsiö eitt sumar. Sömu-
leiðis var ég mikið i Óperunni og
fylgdist með uppfærslum, óperu-
leikstjórn, og i Rikisleikhúsinu
kynnti ég mér uppsetningu á
Moliére, sem ég hef miklar mæt-
ur á. Nú, þriðja greinin min i
Stokkhólmi var heimspeki sem
tengist pólitik.
Eftir kandidatsprófið fannst
mér rétt að skipta um land, ég fór
til Frakklands og var i Sorbonne.
Það er hættulegt að vera lengi i
einu landi öðru en sinu föðurlandi,
ég held að sá sem dvelur lane-
1.
Sveinn Einarsson kom hlaup-
andi fram á gang.
Viltu hinkra eina litla sekúndu?
Hann þurfti að ljúka af ein-
hverju erindi en er þvi var lokiö
bauð hann mér inn á skrifstofuna
sina I Þjóðleikhúsinu.
Sjáðu, þarna er sjálfsmynd
Sigurðar málara, það er að visu
ekki frummyndin, þvi miöur.
Þarna er svo málverk af Indriða
Einarssyni eftir Kjarval og teikn-
ing af Jóhanni Sigurjónssyni eftir
útlendan listamann. A veggnum á
móti mér hangirsvo þessi magn-
aða ljósmynd af Matthiasi
Jochumssyni, viðhorfumst i augu
yfir herbergið. Það er gott, það er
heiðrikja og skarpleikur i séra
Matthiasi.
Já þú vilt byrja á klassiskan
máta. Ég held satt að segja að
barnæska min hafi ekki verið
ýkja frábrugðin æsku annarra
barna sem ólust upp i Reykjavik
um svipaö leyti og ég. Ég fæddist
við Laugaveginn og hef reyndar
búið I miðbænum alla mina tið. I
aðra ætt er ég hreinn og klár
Reykvikingur i fjóra eða fimm
liði, afi og amma bjuggu um tima
i Brunnhúsum, þar sem nú er
leiksviðið I Tjarnarbæ, og þar
fæddist móöir min. Afi var skó-
smiður en siðar kaupmaður.
Hann var mjög músíkalskur og
meðal stofnenda annaðhvort
Lúðrasveitar Reykjavikur eða
Svans, dó ungur. Ég á ennþá
klarinettið hans. Amma min tók
sér fyrir hendur að útbúa gervi-
blóm og krasa þegar hún var orð-
in ekkja og var framarlega i
Thorvaldsensfélaginu. Lang-
amma min var Maddama Guð-
brandsen sem einna fyrst kvenna
lærði iðn á Islandi, það er að segja
hattasaum. Langafi ininn, Bene-
dikt Gabriel Jónsson, var smá-
skammtalæknir sem hafði flosn-
að úr menntaskóla i periatinu,
hann var sonur séra Jóns Bene-
diktssonar sem mikill ættbogi er
kominn af á Vestfjörðum og var
úr rennisléttunni og þar uxu villi-
rósir. Þetta var alislenskur graf-
reitur og þarna fann ég ömmu-
systur mina, Karitas.
Hann brosti. Gerði sig svo
alvarlegan á svipinn og hallaði
sér fram á skrifborðið.
Ég fór i menntaskóla eins og
gengur. Þáö var reyndar engan
veginn sjálfsagt að ég færi i lang-
skólanám, faðir minn var að visu
langskólagenginn en mamma
hafði bara sitt barnapróf. Ég man
að þegar ég var sex ára langaöi
mig til að veröa læknir, mér þótti
þaö göfugt starf og þykir vist enn.
Nokkru siöar, um það bil sem ég
var ellefu ára, var ég farinn að
teikna hús, bæði aö innan og utan,
og aörir voru sannfærðir um að
það yrði úr mér arkitekt. Þessi
árátta rjátlaðist þó af mér þegar
fram liðu stundir. Hitt þykist ég
leikstýra meira en ég hef gert, ég
hef ekki komist yfir að leikstýra
meira en að meðaltali einu verki
á ári og það má ekki minna vera.
Svo langar mig að skrifa voða-
lega margar bækur! Hann brosti
aftur. Kannski eru þaö draumór-
ar og ef til vill fer allur vindur úr
mér þegar tækifæri gefst loks til
að byrja. Mér skilst að það sé al-
gengt. En hvað sem tautar og lið-
ur ætla ég að skrifa bækur sem
lýsa dvöl minni hér i leikhúsunum
tveimur, svo á ég efni i bók um
Jóhann Sigurjónsson eins og ég
sagöi áðan og mig hefur sömu-
leiðis alltaf langað til að skrifa
um Stefaniu Guðmundsdóttur. Og
fleira: eina skáldsögu og eitt leik-
rit er ég með i huga. Hvort það
verður af þvi að ég skrifi það er
annað mál, liklega hef ég ekki
mikinn metnað i þessa átt, en þær
bækur myndu alténd fjalla um
efni sem mér finnst mjög brýn, þó
öðrum kunni að virðast þau létt-
væg. Kannski hljómar þetta of-
látungslega...
— Fer allur timinn i leiklistar-
störf hjá þér?
Já! — ég held ég megi segja
það. Ég hef lika dregist inn i nor-
ræna og alþjóðlega samvinnu um
leiklistarmálefni og mikill timi
fer i það. Ég hef til að mynda ver-
iö I stjórn Alþjóðaleiklistarsam-
takanna siðan 1977 og formaður
frá 1979 og tel að það geri is-
lenskri leiklist ef til vill nokkurt
gagn, erlendir leikhúsmenn fyll-
ast gjarnan forvitni þegar þeir
sjá aö varaformaður slikra sam-
taka kemur frá ofurlitlu landi þar
sem enginn vissi að væri yfirleitt
leikhús...
Nú. Ég dunda við tónlist til
jafnvægis við leikiistina og spila
plötur fyrir landslýðinn. Það tek-
ur ekki mikinn tima frá mér, oft-
ast eru þetta minar eigin plötur
og ég lit á þetta sem afþreyingu
fyrstog fremst. Ég fer lika á skiði
og skauta, syndi dálitið, reyndi
einu sinni badminton, en það
rakst of mikið á vinnuna. Hann
brosir. Menn eru stundum að
öfundast út i það hversu mikið
pláss i'þróttir fá i fjölmiðlunum og
vildu fremur menningarefni ein-
hvers konar. Mér finnst iþróttirn-
Nú, það yröi langt mál og alltof
langt að fara út i kenningar um
leikstjórn enda þverbrýt ég allar
kenningar undir eins og mér sýn-
ist annað lifvænlegra. Það er
frumskilyröi að gleyma öllu sem
maður hefur lært af bók. Fljót-
lega eftir að ég kom heim frá út-
löndum rann það upp fyrir mér
hversu gerilsneydd bókfræðin
eru, og þó gerlar séu stundum
hættulegir kveikja þeir þó alténd
lif I ostinum! Svo ég lokaöi bókina
niður i kistu en þræti auðvitað
ekki fyrir að þekkingin sem ég
hafði aflað mér af henni kom að
góðum notum. Þekkingin dugar
bara ekki ein, hún getur leitt til
hroka sem er voðalega vondur
jarðvegur fyrir leikhúsmenn sem
aðra. Maður verður að opna hug
sinn á núllpúnkti, eins og stund-
um er sagt, og þreifa sig áfram úr
hálfrökkri i dagsljósiö. Þeir sem
fást við leiklist, eða skrifa um
leiklist, verða aö vera klárir á þvi
að þekkingin, kunnáttan, hrekkur
skammt ef ekki kemur til gleði
ræktunarmannsins, næmleiki og
— fjandinn hafi það! — samúð
með mannskepnunni. Hafi menn
þetta ekki til aö bera hafa þeir
ekkert að gera i faginu.
— Ertu nú, og stundum áður, að
tala undir rós um gagnrýnina
sem beinst hefur að Þjóðleikhús-
inu nú að undanförnu?
Sjáðu til. Ég er búinn að standa
i þessari orrahrið i átján ár og
með vissu millibili upphefjast
einhverjir menn með stóryrði.
Kannski gengur misjafnlega,
sumt tekst og annað ekki, en ég
vona að þó einstakur gagnrýn-
andi sé svo heppinn að honum
þyki tvær sýningar i röð mistak-
ast, þá verði það ekki til þess að
allur almenningur missi trú á
leikhúsið. Og ekki Þjóðleikhúsið
sem býr i hjarta þjóðarinnar og
hefur veitt henni ótal, ótal
ánægjustundir i þrjátiu ár. Ég
viðurkenni það fúslega að ég er
ekki himinlifandi yfir öllu þvi sem
sett hefur verið upp á minum veg-
um, ef svo má segja. En margt
hefur verið vel gert og þá ekki
siður I vetur en i annan tima.
Gagnrýni sem beint er að leikhús-
inu verður að vera nýtileg, já-
kvæð, og með orðinu jákvæð á ég