Pressan - 07.03.1991, Qupperneq 16

16
FIMMTUDAGUR PRESSAN 7. MARS 1991
Dannaður
piparsveinn
sem trúir á
ástina
Spjall á kaffihúsi við Sævar Jónsson,
vamarmanninn sókndjarfa og
piparsveininn eftirsótta
Ég bíð ekki eftir neinu. Lífið býður
upp á það sem kemur upp á borðið.
„Hver er þessi maður?
Er hann frægur?“ hvíslar
veitingamaðurinn í eyrað
á mér.
„Þetta er Sævar Jóns-
son,“ svara ég þó Sævar sé
ekki nema um metra frá
mér og hafi sjálfsagt heyrt
hvað veitingamaðurinn
sagði. Þetta er svipað og
þegar tilvonandi tengda-
mamma spyr dóttur sína
að því hvort hann vilji syk-
ur þó hann sitji við hliðina
á dótturinni. Eg stilli mijj
samt um að segja mannin-
um að spyrja Sævar sjáif-
an.
„Nú já. Þessi með Val,“
segir veitingamaðurinn og
íer aftur inn á kontór að yf-
irfara reikninga.
Veitingamaðurinn passar
ágætlega við þá mynd sem
Sævar gefur af íslendingum
því að sjálfsögðu töluðum við
um þá.
„Þegar ég er erlendis
greini ég íslendinga úr á
löngu færi,“ segir Sævar, sem
spilaði í fjögur og hálft ár
með liðum í Belgíu, Noregi og
Sviss.
ÓKURTEISIR EN TÖFF
Hvernig?
„Mér finnst þeir ódannaðir.
Þeir eru upp til hópa mjög
dónalegir. Eg varð sjokkerað-
ur þegar ég kom hingað frá
Sviss. Svisslendingar eru
ofsalega kurteisir og kannski
má eitthvað á milli vera. En
þeir opna þó fyrir manni
hurðir.“
Hvers vegna eru Islending-
ar svona ódannaöir?
„Ja, ætli það sé ekki af því
að við erum hálfgerðir sveita-
menn ennþá. Það er stutt síð-
an að við komum út úr mold-
arkofunum."
Erum vid ekkert ad mann-
ast?
„Nei, ég held ekki, því mið-
ur. Þegar ég fer á veitingahús
eða í bíó þá býst ég alltaf við
því að vera troðinn undir.
Fólk treðst og ryðst yfir allt
sem fyrir er.“
Ef þetta er gallinn vid okk-
ur, hver er þá helsti kostur-
inn?
„Það sem íslendingar hafa
umfram aðra er að við erum
töff og harðir. Við erum ekk-
ert að væla þó eitthvað bjáti
á. Ég þekki helling af útlend-
ingum sem mega ekki fá
venjulega flensu án þess að
það sé eins og himinn og jörð
séu að farast. Við eigum það
ekki til að vorkenna sjálfum
okkur svona. Og ætli ástæð-
an fyrir því sé ekki sú sama
og fyrir ókurteisinni. Við er-
um svo nýkomin úr moldar-
kofunum."
AÐ SLAPPA AF OG LEYFA
SÉR AÐ VERA KONA
Sœvar var einn af flottustu
piparsveinum landsins í síð-
ustu PRESSU og í raun sá al-
flottasti því flestallar af þeim
konum sem adstoðuðu okkur
við valið nefndu Sœvar. Þœr
sögðu hann karlmannlegan,
stórarTog yndislegan. Það er
því ekki hœgt annað en
spyrja hann um íslenskt
kvenfólk í framhaldinu aflýs-
ingunni á göllum okkar ís-
lendinga.
„Mér finnst yfir höfuð lítill
klassi yfir íslenskum konum.
Þær kunna síðan sjálfsagt
sömu sögu að segja af íslensk-
um körlum."
Er svona stutt í sveitakon-
una í íslensku konunum?
„Já, mér finnst þær ekki
spila sig nógu stórt. Ætli þær
séu ekki líka uppteknari af að
hugsa um hag sinn en að vera
konur. Það er alltaf verið að
tala um kvenréttindi þó það
sé kannski aðeins á undan-
haldi. Konur eiga það því til
að vera frekar að verja rétt
sinn í stað þess að slappa af
og vera þær sjálfar, vera bara
konur. Það á að sjálfsögðu
ekki að troða á neinum og ég
er ekki að tala um það. En
konurnar eru alltof upptekn-
ar af að passa sitt. En þrátt
fyrir þetta þá eru vissulega
margar íslenskar konur stór-
glæsilegar og sjarmerandi."
PIPARSVEINNINN
TRÚIR Á ÁSTINA
Þú sagðir áðan að gallinn
við íslendinga vœri að þeir
vœru ókurteisir en kosturinn
að þeir vœru töff. Helst þetta
ekki í hendur? Sá sem er
óvœginn við sjálfan sig getur
verið tillitslaus við aðra.
„Ég held að við séum mikl-
ar tilfinningaverur þó við sé-
um svona töff. Við erum töff
útávið en þegar við kryfjum
okkur sjálfa þá erum við ekki
svo ýkja töff. En mér finnst
menn, og þá á ég við karl-
menn, vera farnir að þora að
tala um tilfinningamál sín,
miklu meira en á árum áður.“
Er þaö ekki einmitt sérstak-
lega erfitt og töff fyrir karl-
menn að tala um tilfinningar
sínar? Var þetta ekki léttara í
gamla daga?
„Nei, mér finnst það ekki.
'Mér finnst að menn komi
mikið betur fram og séu frek-
ar þeir sjálfir. Og sannleikur
særir yfirleitt ekki.“
Hvers vegna œtli karlmenn
hafi allt í einu tekið upp á því
að rœöa um tilfinningar sín-
ar? Ekki tóku þeir þetta upp
hjá sjálfum sér?
„Nei, þeir hafa örugglega
ekki gert það. Það er dálítið
erfitt að segja. Kannski er það
vegna þess að það er svo mik-
ið um skilnaði að fólk verður
að fara að tala hreint út.“
Er þetta ekki öfugt? Fór
fólk ekki að skilja fyrir alvöru
þegar það fórað rœða tilfinn-
ingarnar?
„Nei, það held ég ekki. Ég
held að ef fólk kemur fram af
hreinleika hvort við annað þá
hljóti það að vera til góðs.“
Svo aðal-piparsveinninn í
bœnum trúir á að það sé
hœgt að rœkta samband
þannig að það vari?
„Jájá, ég geri það.“
Og þú bíður kannski eftir
því?
„Nei, ég bíð ekki eftir
neinu. Lífið býður upp á það
sem kemur upp á borðið."
KJAFTASÖGUR
Svona heldur samtalið
áfram. Ef konur sœkjast eftir
karlmönnum sem geta talað
eðlilega um sjálfa sig þá er
kannski engin furða þó þœr
sjái eitthvað við Sœvar. Hann
bað reyndar griða í upphafi
samtalsins og sagðist ekki
vilja tala um of persónulega
hluti. Það er teygjanlegt hug-
tak en ég kemst að því hvar
strekkist á teygjunni þegar ég
spyr Sœvar hvort það sé ekki
rétt að fyrrverandi kona hans
búi með fyrrum félaga hans
hjá FC Brugge. Honum er
auðsjánlega ekki vel við það
og skýringin kemur þegar
hann segir:
„Það hafa verið allskonar
kjaftásögur í gangi.“
Hverjar?
„Hún á að hafa verið byrj-
uð með honum áður en við
skildum og fleira í þeim dúr.
Það er leiðinlegt að vita af
svona sögum sem eru ekki
réttar.“
Átt þú ekki eðli málsins
samkvæmt að vera sá síðasti
sem fengir að vita ef sagan
vœri rétt?
„Ætli það sé ekki of langt
um liðið til þess. Alla vega
veit ég að þetta er ekki rétt."
Svona er fámennið á ís-
landi. Menn fá að burðast
með gamlar kjaftasögur
ótrúlega lengi og rekast víða
á þœr. Það er auðséð á Sœv-
ariað hann er þreytturá þess-
ari.
KOSTIR OG GALLAR
ÞESS AÐ BÚA EINN
En nú býr hann einn utan
hvað sjö ára sonur hans kem-
ur til hans í skólafríum. Sá
fœddist úti í Belgíu, bjó um
tíma í Noregi og hefur víða
flœkst.
„Það hefur verið mikið rót
á honum en nú er að hann
settlast," segir Sævar.
Er það ekki bara hollt fyrir
börn að flœkjast aðeins um
spyr ég til að reyna að spyrja
ekki um það auðsœja.
„Ekki of mikið. Það er hollt
að vissu leyti en börn þurfa
að finna öryggi; eiga ein-
hvern fastan punkt og eiga
sömu vini. Of mikið rót fer
ekki vel með börn."
Þegar þú varst að tala um
íslendinga nefndir þú fyrst
gallana. Því spyr ég fyrst um
gallana við það að búa einn:
„Það er oft ágætt að hafa
einhvern til að kúra hjá sér.
Það er ákveðinn galli að hafa
það ekki alltaf.
Og jafnframt kostur að
vera stundum laus við þenn-
an einhvern . . .
„Já, það eru kostir og gallir
í þessu öllu. Stærsti kosturinn
er náttúrlega sá að þurfa ekki
að taka tillit til neins nema
sjálfs sín — alla vega oftast
nær. Að gera bara nákvæm-
lega það sem mann langar til
að gera. Stærsti gallinn er sá
að maður fær ekki þá hlýju
sem maður þarf og sem allir
þurfa. Það vantar líka ákveð-
inn stöðugleika sem kemur
þegar fólk býr saman. Sveifl-
urnar jafnast út. Svo fylgir því
ákveðið aðhald að búa með
annarri manneskju."
Verðurðu einhvern tímann
óstjórnlega einmana?
„Nei, ég get ekki sagt það.
Ég hef svo ofsalega mikið að
gera, er á æfimjum og vinn
allan daginn. Eg má hreint
ekki vera að því. En ef það
kæmi fyrir mig þá á ég fáa
vini en mjög góða að leita til.“
Á SKEMMTISTÖÐUNUM
ÁN ÞESS AÐ EIGA í
ERFIÐLEIKUM
Sœvar segir í framhaldinu
að í raun þyrfti það að vera
dálítið sérstök manneskja
sem gœti búið með honum.
Hann vinnur allan daginn í
heildsölunni sinni, eráæfing-
um tvo tíma á dag, keppir um
allar helgar yfir sumartím-
ann og þar fyrir utan geti
hann ekki farið út á meðal
fólks án þess að menn vindi
sér að honum og vilji fara að
tala um fótbolta. Honum
fannst gaman að því á árum
áður þegar hann hugsaði um
fótbolta tuttugu og fjóra tíma
á sólarhring en ekki eins i
seinni tíð.
Og talandi um skemmti-
staði. Þú ferð dálítið mikið út
á lífið:
„Ég er mikið á skemmti-
stöðum en ég get ekki sagt að
ég sé einhver fastagestur á
stöðunum. Ég tel að ég kunni
að skemmta mér. Fólk leggur
hins vegar oft saman tvo og
tvo. Ef ég er að skemmta mér
þá telur það að ég sé fullur og
eigi í einhverjum vandræð-
um. En ég er félagsvera og
mér þykir gott að vera innan
um fólk. En ég hef líka þörf
fyrir að vera einn og er oft
einn.
Þetta er hluti af þessu lífi.
Ég er ekki að segja að maður
eigi að vera úti á hverju
kvöldi. En auðvitað kemur sá
tími að maður vill fá útrás og
vera alltaf að djamma en ég
fæ líka alveg nóg af þessu á
milli. Þá vil ég bara vera einn
heirna."
Er ekki dálítið þreytandi og
einhœft að vera mikið úti á
skemmtistöðum í Reykjavík?
„Það er það í sjálfu sér en
það hefur skánað dálítið. En
samt vantar alvöru stemmn-
ingu. Sjáðu til dæmis þetta
kaffihús (við erum staddir á
Café Mtlanó). Þetta er í sjálfu
sér fínt og allt það en það er
enginn karakter í þessu. Ég
sakna þess erlendis frá að þar
á ég mína staði þar sem ég
get sest niður með blað og
horft á mannlífið. Það er
smásnefill af þessu á Myll-
unni í Kringlunni en það
vantar samt mikið."
ALLT NEMA KR
Svo tölum við um meira;
hvað unga fólkið er orðið eitt-
hvað svo miklu djarfara og
kaldara en nokkur hefði get-
að látið hvarfla að sér fyrir
fáeinum árum, um áhuga
Sœvars fyrir gömlum glœsi-
bílum, Ferrari og Jaguar,
drauminn um einn slíkan og
hann á að rœtast. Og svo
náttúrlega um fótbolta. Um
hvað það getur verið óhugn-
anlega breitt bil á milli þess
að vera efnilegur og góður og
hvað margir klikka á því að
komast yfir þá gjá. Sœvar
segir að þar ráði karakterinn
mestu. Og við rœðum um at-
vinnuknattspyrnuna og
greiðslur til leikmanna á Is-
landi. Þœr eru sjálfsagðar
segir Sœvar en segir jafn-
framt að deildin sjálf geti
aldrei staðið undir þessum
greiðslum. Það mœti alltoffá-
ir áhorfendur á leikina. Það
muni því verða fjársterkir
stuðningsmenn liðanna sem
boriji brúsann.
Eg spyr hann ekki hvað
hann hafi í laun.
En sem KR-ingur spyr ég
hann hvort það vœrihœgt að
fá hann yfir í KR gegn sann-
gjarnri greiðslu:
„Væri hægt,“ endurtekur
hann og hugsar sig um. „Nei,
ekki í KR,“ svarar hann og
hlær.
Gunnar Smári Egilsson