Tíminn Sunnudagsblað - 19.08.1962, Blaðsíða 18

KINVERSK SAGA EFTIR Ll KUNG-TSO:
KONUNCSRIKIÐ
Chunyu Fen var maður drykkfelld-
ur. Hann hafði þegar sóað helmingi
eigna sinna. Það er ekki með vissu
unnt að skera úr því, hvort hann
hafði misst eigur sínar með því að
drekka með vinum sínum og eyða
peningum í dræsur, eða vegna þess,
að líf hans var nú einu sinni ein
hringavitleysa; ef við viljum komast
göfugmannlega að orði, má náttúr-
lega orða þetta kurteislegar og segja,
að hann hafi átt erfitt með að finna
sjáifan sig. Hann hafði einu sinni
verið útnefndur liðsforingi í her-
deild, en var rekinn þaðan fyrir
óreglu og drykkjuskap. Nú var hann
atvinnulaus og frjáls og eyddi dög-
unum í hópi vina sinna, og fjármun-
irnir minnkuðu stöðugt með auknu
drykkjuþoli hans. Hann hugsaði
-stundum, þegar hann var ódrukkinn,
um bernskuhugsjón sína, er hann
dreymdi stóra drauma um frama í
hernum Og hann grét fögrum tárum
yfir týndum vonum sínum, en þegar
hann hafði fengið sér einn sopa af
hinum „gullnu veigum“, var hann
ánægður og hamingjusamur á ný.
Hann bjó á föðurleifð sinni, ná-
lægt Kwangling, sem er um það bii
þrjár mílur frá höfuðborginni. Fyrir
sunnan hús hans var stór grasflöt,
og á henni var stórt og ævafornt tré,
og undir grænum blöðum þess hélt
hann vinum sínum drykkjuveizlurn-
ar.
Svona tré na oft háum aldri. Stund
um kemur það fyrir. að þau skjóta
fram greinum á ný, eftir að hafa virzt
algerlega líflaus í þrjátíu eða fjöru-
tíu ár; og annað líf trésins hefst.
Þetta tré, sem stóð þarna í garðin-
um hans Fens, var ákafiega gamalt,
og mátti greiniiega sjá það á hinum
mikla greinafjölda, sem teygði sig í
allar áttir.
Dág nokkurn var Fen svo drukk-
’nn, að hann fór að gráta (Það var
nánar tiltekið í september árið 792,
eða svo segja vinir hans). Hann
- ýsti því yfir, að hann væri djúpt
snortinn af þessu stóra, gamla tré.
Hann hafði leikið sér undir því barn,
og hið sama höfðu faðir hans og afi
, ert. Nú var hann að eldast (en sann
'eikurinn var sá, að hann var ekki
þrítugur). Hann grét svo beizklega,
að vinir hans, Chou og Tien, báru
hann aftur inn í húsið og lögðu hann
á hvílu upp við vegginn rétt við
eystri útganginn.
„Nú skaltu leggja þig smástund,
og þú hressist von bráðar. Við skul-
um vera hjá þér og gefa hestunum
| 594
og þvo fæturna á okkur og bíða, þar
til þér líður betur“.
Fen féll í djúpan svefn. Hann hafði
varla lokað augunum, þegar hann sá
tvo sendiboða í purpuralitum ein-
kennisbúningum koma til sín, hneigja
sig hátíðlega og segja; „Konungur-
inn í Lókustaníu sendir kveðjur sín-
ar. Hann hefur sent vagn eftir þér
og býður þér að heimsækja sig“.
Fen reis skjótlega á fætur og
og klæddist sínu bezta skarti, og
þegar hann kom út að hliðinu, sá
hann glæsiiegan grænan vagn og
drógu hann fjórir hestar, lagðir gull-
borðum og skreyttir hátt og lágt,
sömuleiðis biðu hans sjö eða átta
konunglegir hirðmenn.
Hann fór inn í vagninn og sam-
stundis tóku hestarnir stefnu niður
í jörðina, þar sem grafin hafði verið
gryfja við rætur trésins. Honum til
furðu óku hestarnir beint í gegn.
Þegar niður kom, sá hann blasa við
sér nýtt og fagurt landslag, með
hæðum og fljótum, sem öll komu hon-
um ókunnuglega fyrir sjónir. Þrjár
eða fjórar mílur undan sá hann háa
borgarmúra og turna. Á veginum var
mikii umferð, en allir viku til hlið-
ar fyrir hinum konunglega farkosti.
Þegar þeir komu að borgarhliðinu,
sá Fen stóra gullna stafi þvert yfir
turninn. þar sem á stóð;Kon'ungsríkið
Lókustanía.
Á götunum úði og grúði af fólki.
Allir virtust vera önnum kafnir og
starfandi og hann furðaði sig á, hvað
allir voru laglegir og geðþekkir. Þeir
heilsuðust og skiptust á fáeinum
orðum og góðum óskum um, að allt
gengi nú vel þann dag. Hann skildi
ekki. við hvað þeir voru svona önnum
kafnir. en öllum virtist liggja mikið
á. Verkamenn báru þunga poka á
höfðinu. Þarna voru líka hermenn,
sem stóðu þráðbeinir á sínum stöð-
um. háir og laglegir og klæddir í
snotra einkennisbúninga.
Konungleg sendinefnd tók á móti
honum við hliðið og honum var fylgt
að reisulegu húsi, og umhverfis það
voru margir smágarðar og einn aðal
garður. Hann hafði varla dvalizt þar
fimm mínútur, þegar hirðmaður til-
kynnti honum, að forsætisráðherrann
væri kominn til að hitta hann. Þeir
hneigðu sig hvor fyrir öðrum og for
sætisráðherrann tjáði Fen, að hann
væri kominn til að leiða hann fyrir
konunginn.
„Hans hátign, konungurinn, tetlar
að gifta þér næstelztu dóttur sína“,
fræddi forsætisráðherrann hann um.
„Yðar auðmjúki þjónn er alls
óverður þessa heiðurs", sagði
drykkjuhrúturinn, en var innra með
sér næsta hrifinn af heppni sinni.
„Hamingjan hefur orðið mér hliðholl
að lokum“, hugsaði hann með sjálfum
sér. „Eg skal sýna fólkinu, að ég,
Chunyu Fen, get staðið mig. Eg skal
vera heiðvirður og skyldurækinn
þjónn hans hátignar og góður starfs-
maður fyrir þjóðina. Nú breytist allt
líf mitt, það verður ekki lengur innan-
tóm hringavitleysa, og ég skal svei
mér sýna þeim, hvers ég er megn-
ugur“.
Hundrað metra frá húsinu komu
Fen og forsætisráðherrann inn um
stórt, rautt hlið með gullnu útflúri.
Varðmenn og hermenn með sverð og
boga stóðu heiðursvörð. Fen hafði
aldrei fundizt hann jafnþýðingar-
mikill maður og á þessari stundu.
Hann sá þarna vini sína. Chou og
Tien, í mannfjöldanum, sem safnazt
hafði saman til þess að hylla hann.
Og þegar hann fór hjá, veifaði hann
þeim alþýðlega og varð um leið hugs-
að til þess, hvað þeir hlytu að öfunda
hann mikið.
í fylgd með forsætisráðherranum
gekk hann upp tröppurnar og inn
í mikinn og stóran sal, og taldi hann
víst, að þetta væri einkaherbergi
konungsins. Fen þorði varla að líta
upp. Hirðsiðameistarinn sagði honum
að krjúpa á kné, og gerði hann svo.
„Við höfum fengið beiðni frá lotn-
ingarverðum föður þínum“, sagði
konungurinn. „Hann hefur sýnt okk-
ur þann heiður að bjóðast til að leyfa
þér að eiga dóttur okkar, Yaofang.
Við höfum tekið þá ákvörðun, að
prinsessan, okkar næstelzta dóttir,
skal verða konan þín“.
Drykkjuræfillinn var svo yfir sig
hrifinn, að hann gat varla stamað
fram þakkir sínar.
„Nú máttu fara og hvílast vel í
nokkra daga, skoða borgina og kynn-
ast fólkinu. Forsætisráðherra minn
mun fylgja þér og sýna þér hið mark-
verðasta. Eg undirbý brúðkaupið,
sem skal standa eftir fáa daga“.
Og varla hafði hann sleppt orðinu,
fyrr en allt varð svo. Nokkrum dög-
um síðar var borgin skrýdd og prýdd,
og allt fólkið kom til að fylgjast með
brúðkaupi prinsessunnar, sem var
klædd í dýrindis búning, alsettan
gimsteinum og gulli, og fylgdu henni
fallegar brúðarmeyjar. Prinsessan
var líka svo góð og vitur og elsku-
leg, að Fen varð ofsalega ástfanginn
af þenni við fyrstu sýn.
Á brúðkaupsnóttinni sagði prinsess-
an við hann; „Eg get beðið föður
minn að útvega þér stöðu — þú mátt
sjálfur ráða, hvað þú tekur þér fyrir
hendur".
„Ef ég á að segja alveg satt“, sagði
brúðguminn, „hef ég legið í leti í
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ