Tíminn Sunnudagsblað - 18.11.1962, Blaðsíða 7

Pi'M GAMLI er aS segia sögu. Hann
situr frammi ( stafni á þriggja mastra
skonnortu á leið frá Southampton til
Honolulu.
„Síðan ég var barn að aldri hef ég
verið haldinn óseðjandi forvitni um
Jífið og fólkið. Einkum hafði ég hug
á stúlkum, og þegar ég hafði aldur
tii að verða ástfanginn af. þeim, fór
ég að hugsa: Hvað um þessa litlu
snotru hnátu, sem ég mætti á götunni,
og hvað um þessa , sem ég hlóð með
trjávið x dag? Og ég gat ekki varizt
Því að verða hrifinn af þeim. En
fyrsta ástvina mín leyfði mér ekki að
líta á aðrar stúlkur, því að hún elsk-
aði mig einan, og þar eð ég gat ekki
elskað hana eina, hafnaði ég kröfu
hennar og kaus frelsi mitt . . . Stúlk-
urnar, sem á eftir komu, voru snotr.
av á sinn hátt — en að sumu leyti
voru þær enn ákveðnari“.
(Hér tekur sögumaður sér stutta
niálhvíld).
„Ég er trúr efnishyggjumaður,
eins og þið vitið, en ég hef eitthvað
nf ævintýramanni í mér líka. Ég vildi
elska stúlku, en ég hafði einnig yndi
flf því að veiða eða renna mér á skíð-
nm i Sydney með strákunum, en stúlk
ur vildu ekki taka þátt í því með
mér, þær báðu mig að vera kyrran
heima. Á þessu tímabili fannst mér
Jíf mitt vera að lokast inn í þröngum
Ju'ing, og ég gerðist þunglyndur, ást
uiín á stúlkunni dvínaði, og að lok-
Um henti ég henni frá mér eins og
ellum hinum. En ég hélt áfram að
elska lífið, og lífið hafði farið um
mig mildum höndum fram að þeim
tíma. Og þar.na var ég sem sagt tutt-
ugu og þriggja ára, og stúlkurnar
elskuðu mig vegna þess, að sá, sem
eJskar minna, er alltaf hinn sterk-
ari“.
Enn þögn, — Pim gamli blæs út úr
sér reykjarmekki og heldur áfram.
„Dag nokkurn hitti ég stúlku frá
Hoston. Hún hét Valery. Mér gazt
þýsna vel að henni og lét hana finna
Það, en ég sagði henni líka, hvers
f"""‘ ■■ ■■■—Wi'1
, ALEXANDER Alexandrovich
Fadejev er rússneskur rithöf-
undur og fæddist ár!8 1901 i
Tver, af bændafólki kominn. —
FaSir hans var kennari, en mó3-
ir hans hjúkrunarkona. Fadejev
barSist gegn hvítllðum f Rúss-
landi eftir byltinguna, og eru
sögur hans ýmsar byggðar á
Þeirri reynslu, sem hann öðlaS-
ist þá. Sagan „Ósigurinn", sem
kom út 1927, varð vinsæl mjög
°3 stuðlaði útkoma hennar að
vinsældum hans. „Ungl vörður-
ion", sem kom út 1946, fjallar um
föðurlandsvin I leyniþjónustunni
meðan á hersetu Þjóðverja stóð
( heimsstyrjöldinni síðari.
konar maður ég var. Síðan hélt ég
til Sydney með hreina samvizku og
mynd af henni í brjóstvasanum. Allt
þróaðist eðlilega, þar til furðulegur
atburður gerðist: Ég tók að sakna
hennar! Við skrifuðumst á, hún kom
að hitta mig, ég fór að hitta hana.
Ást hennar var ákaflega óstöðug. —
Stundum var henni nákvæmlega
sama um mig, í önnur skipti endur-
tók hún í sífellu, hvað hún elskaði
mig heitt. Oftast gerðist þetta, þegar
við vorum ör af líkamlegum atlotum.
Hún spurði si svona: „Trúirðu mér?“
Ég trúði henni, því að ég vissi, að
hún var einlæg við mig. En kynlegur
ótti nísti hjarta mitt. Ég vissi, að
líkamleg hrifning getur komið fólki
til þess að sverja hvort öðru ævi-
langan trúnað og fengið það til að
trúa, að það sé raunverulega ástfang-
ið: síðar kemst það að því, að ást
an aftur — óttaðist, að ég myndi tor-
tímast. Óstöðuglyndi stúlkunnar var
að eyðileggja mig.
Þið vitið, að ég er enginn skýja-
glópur. Ég heimta, að hin mesta ást
skuli vera sterk, heil og einlæg. En
það var ómögulegt. Ég var kærulaus,
tuttugu og þriggja ára gamall og
hafði andúð á öllum sálfræðilegum
vangaveltum, en nú lenti ég í óskap-
legu og ólýsanlegu sálarstríði vegna
ástar minnar á hinni léttlyndu unn-
ustu. Hugsanir mínar hringsnerust
í kollinum á mér og urðu að einum
graut, og mér stóð stuggur af þeirri
tilhugsun, að ég myndi hrapa niður
á kalda jörð veruleikans.
Ég varð þunglyndur, önugur og
fúll. Ég kvaldi sjálfan mig miskunn-
arlaust. Dag nokkurn var ég búinn að
vera og ég skrifaði henni um ástand
mitt: það var enginn annar, sem gat
ALEXANDER FADEJEV:
KONUR OCÁSTIR
þess hefur verið hillingar einar. —
Sönn ást hefur bersýnilega fleiri ræt-
ur en þessar. 1
Skynsemi mín og reynsla hvatti
mig til þess að trúa því betur, sem
hún sagði, þegar hún var í fjarlægð
frá mér. Og það, sem hún sagði, þeg-
ar henni stóð á sama um mig. Auk
þess var hún vön að horfa blygðun-
arlaust á hvern dökkeygðan mann,
sem hún sá. í stuttu máli sagt, þá
elskaði hún mig á sama hátt og ég
hafði unnað öðrum stúlkum fyrrum.
Ég gat haldið áfram að vera hinn
kærulausi Pim, — sem hljóp á skíð-
um og átti ástarævintýri við stúlkur
(án þess að svíkja Valery mína) og
Volery var einnig frjálst að gera hvað
sem henni þóknaðist. Þegar að kveðju
stundinni kæmi, yrðu engin sárindi,
og við ga?tum skilið í vináttu og með
hlýjar tilfinningar hvort til annars
og hugljúfar endurminningar um ást
okkar. Ö, nei-nei! Ég elskaði Valery
mína frá Boston á sama hátt og aðr-
ar stúlkur höfðu eitt sinn elskað mig.
Ég hélt áfram að fara til Sydney og
ganga á skíðum eins og áður, en nú
gerði ég það fremur af vana en löng-
un. Meg öðrum orðum, mig langaði
ekki framar til þess að fiska, nema
hún Valery mín frá Boston væri með
mér. mig langaði ekkert til Sydney,
án Valery minnar frá Boston, og ég
hafði ekki lengur hug á stúlkum, sem
ég hitti á götunum, því að ég elskaði
aðeins hana Valery mina frá Boston.
f ást minííi til hennar náði ég upp
í ofurhæðir og óttaðist ag falla það-
lyft af mér byrðunum. Einu sinni
hafði ég skrifað henni, að ég væri að
róast og reyndi að hugsa alvarlega
um aðstöðu mína“.
Pim gamli kveikir sér aftur í
pípunni. Einhvers staðar glamrar í
akkeriskeðju.
„í fyrsta lági, gerði ég mér Ijóst,
að ég gæti aldrei fyrirgefið Valery,
því að í ást er sá sterkari, sem elskar
minna, og þarna var ég sá, sem elsk-
aði meira. En ég vissi einnig, að héldi
ég áfram að pína sjálfan mig, myndi
ég missa vitið. Ég fór aa skammast
mín. „Pim“, sagði ég, „það er ofur-
auðvelt að skemmta sér — fiska, fara
á skíði og fara til Sydney — ef þú
hugsar ekki lengur um stúlku, sem
þú elskar.
Það er ekkert auðveldara. Hið
eina rétta ráð er a?j halda áfram að
vera eins og þú hefur verið, jafnvel
þótt þú hrapir — jafnvel þótt hún
Valery litla frá Boston yfirgefi þig!“
Og meðan ég var að hugsa þessar
hugsanir, fór lífið á ný að ólga í
æðum mílnum, vöðvarnir styrktust
og ljóminn kom aftur í augun. Ég
hugsaði: „Ég skal aftur verða hinn
sami, gamli Pim. Ég skal syngja lífi
mínu þakkargerð — og henni Valery
minni frá Boston: Ég ætla að syngja
henni lof fyrir að hafa leyft mér að
elska hana, fyrir bréfin, sem ég kyssti
eins og lítill drengur og fyrir allar
þjáningar, sem ást hennar hefur leitt
yfir mig: þvi að allt var þetta þáttur
af lífi mínu og lífið er fagurt og lífið
sigrí r ávallt dauðann!“
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
871