Tíminn Sunnudagsblað - 16.12.1962, Blaðsíða 7

Á REKI VIÐ AUSTURLANP
þeim tækist að komast á land, ef þá
ræki þar inn.
En nú skellti enn yfir þoku, svo að
þeir sáu' ekki neitt frá sér. Nóttin
var lengi að líða, og þá bar ekki inn
á Sandvík, enda óvíst hvernig þeim
hefði farnazt, jafnvel þótt þeir hefðu
komizt á land. Þeir voru þar alls ó-
kunnugir, og hefði því mikil tvísýna
verið á. hvort þeir hefðu komizt til
mannabyggða, svangir og þrekaðir og
stirðir af kulda.
Vindinn lægði fyrri hluta þriðju-
dagsins, og gerði bá allgott veður. Um
■hádegi birti til. Uppgötvuðu þeir þá,
að þá hafði rekið frá landi. Voru þeir
nú staddir um fimm fjórðunga beint
út af Gerpi og bárust óðfluga áfram
fyrir þungum straumi. Meg batnandi
veðri glæddust samt vonir um björg-
un. Eða svo töldu hinir skipreika
menn. Nú sáu þeir líka færeyska
skútu, sem sigldi í norðurátt. En svo
langt hafði þá borið frá landi, að
hún kom ekki í námunda við þá, enda
þótt átt væri svo hátt stæð, að hún
yrði að slaga. Nokkur huggun var
samt að því að sjá skip, þó að vonin
sem það vakti, brygðist í þetta skipti.
Nokkru síðar komu enn tvö fær-
eysk skip norður með landinu, og
gerðu skipbrotsmennirnir sér undir
eins vonir um, að hamingjan yrði
þeim hliðhollari í þetta skipti. Ann-
að skipig stefndi beint til þeirra.
Það færðist líf í hina hröktu menn.
En skipið var enn langt undan, og áð-
ur en varði skellti yfir dimmri þoku.
Þar með voru vónir þeirra ag engu
orðnar. Stundu síðar kom þó dálítið
rof í þokuna, og dásamleg sýn blasti
við þeim: Rétt hjá sér sáu þeir segl
og síðan skip, merkt V. A. Þetta var
Henry Freeman, nr. 10, frá Vági. Svo
sannarlega var þarna komið systur-
skip Sólarriss, gert út af sama fé-
lagi. Þeir þekktu mennina á þessu
skipi, og hrósuðu happi yfir því, að
vinir og kunningjar skyldu rekast hér
á þá. þegar þeir voru í nauðum stadd
ir. Ekkert var yndislegra en einmitt
skipshöfnin á þessari skútu skyldi
verða til þess að hrífa þá úr greipum
dauðans.
„Við hrópuðum“, sagði skipstjór-
inn síðar. „En enginn maður sást á
þilfarinu. Og þótt einhverjir hefðu
verið þar, er vafasamt, að þeir hefðu
heyrt til okkar, því að vélin var í
gangi hjá þeim, og vindurinn stóð af
skipinu. Við veifuðum í sífellu og
töldum víst, að þeir veittu okkur at-
hygli. En það var til meins, að flek-
inn var á hléborða, aftanvert við skip
ið. Enn leið lítil stund, sem okkur
fannst samt býsna löng, unz maður
kom út úr stýrishúsinu. Okkur virt-
ist hann horfa beint til okkar. Hann
stóð þarna aðeins andartak, en hvarf
svo aftur inn í stýrishúsið. Hann var
svo nærri, að við sáum hönd hans'
greinilega, þegar hann tók um hurð-
arhúninn. Hann var berhentur, og
dökk peysuermin náði fram á úlnlið-
inn. Við þóttumst þess fullvissir, að
nú væri maðurinn að segja félögum
sínum, hvað fyrir augu hans hafði
borið á sjónum".
Maðurinn kom líka út aftur að
vörmu spori, og nú drógu þeir ekki
lengur í efa, að hjálpin væri að ber-
ast. En hvað var þetta? Maðurinn gaf
þeim ekki neina bendingu, leit ekki
einu sinni við þeim, heldur arkaði
beina leið aftur í skut og leit á skrið-
mælinn.
Við þetta slokknaði von þeirra, þvi
að þeir vissu, að mennirnir á Henry
Freeman myndu hugsa um annað en
skriðmælinn, ef þeir hefðu^éð flek-
ann. Og í næstu andrá byrgði þokan
sýn. „Amen“, virtist hún segja.
Það var þung raun að sjá hjálpina
svona nærri, en njóta hennar ekki.
En kveðja var þetta þó heiman úr
Vági.
Enn bárust þeir áfram í þokunni
án þess að vita, hvort þeir færðust
fjær landi eða nær. Um kvöldið gerði
gott veður, og þegar dimmunni létti,
sáu þeir, að þeir voru fast við eyna
Skrúð. Á þeim slóðum var mikið um
fiskibáta á sumrin, og hefðu þeir ver-
ið hér fyrr á degi í björtu veðri, er
vafalítið, að þeir hefðu fundizt. En
nú var liðig að nóttu, og þeir bátar,
sem róið höfðu til fiskjar, voru farnir
til lands. Hér flaut engin fjöl, hvorki
skip sé smábátur.
Þeir félagar höfðu nú verið á reki
á flekanum í tæpar fjörutíu klukku-
stundir, og þann tíma allan höfðu
þeir ekki bragðað dropa vatns, svo að
ekki var furða, þótt þeir gerðust
harla þyrstir. Þeir höfðu einsett sér
að eiga vatnsgeyminn ósnertan eins
lengi og kostur yrði, og þess vegna
höfðu þeir ekki opnað hann. En það
var eitt, sem þeir pttuðust: Að sjór
hefði komizt í hann eins og kexið í
matarkassanum.
Skipstjórinn tók nú tappann úr
vatnsgeyminum og saup gætilega ó
honum. Hinn illi grunur staðfestist:
Vatnig var brimsalt. Þetta var eitt
það versta, sem fyrir þá gat komið.
Það var illþolandi að vera votur og
kaldur, verra að vera svangur og hafa
ekkert til þess að seðja hungur sitt,
en miklu verst var þó að kveljast af
þorsta, sem ekki var unnt ag svala.
Enn var einn geymir á flekanum,
og í honum voru eldflaugar. Þoka
hafði oftast verið meiri en svo, að
þær gætu orðið að haldi, og þeir
höfðu ekki viljað eyða þeim til ónýt-
is. Þessa nótt voru horfur á björtu
veðri, svo að hugsazt gat, að þær sæj-
ust, ef þeim væri skotið á loft. En þá
vaknaði sú spurning, hvort þær væru
þurraf eða votar, þegar til átti að
taka.
Skipstjórinn aðgætti þetta. Jú —
þær voru þurrar. Ekki brást allt, sem
átti að vera þeim til bjargar, svo að
kannski var ekki með öllu vonlaust,
að þeir kæmust lífs af. Nú reið á, að
Sótarris frá Vági í Færeyjum, sem fórst af hernaðarvöidum fyrir Austurlandl
mánudagsmorguninn 18. ágúst 1941.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
967