Tíminn Sunnudagsblað - 16.12.1962, Blaðsíða 15

Það sæmir ekki, að ungir menn ferð-
ist fram og aftur um landið kven-
mannslausir. Þú glatar virðingu
þinni og verður til athlægis. Allir
taka sér konur nema þeir, sem eru
svo óduglegir, að þeir geta ekki fætt
konu. í þessu landi er kona sjálfsögð
eign. Fyrst kemur konan, sve hund-
arnir, húðkeipurinn og síðast það,
sem erfið^st er að eignast — byssan.
Þetta átt þú allt, nema konu. Hver
á að hugsa um eigur þinar og hver
á að' verma ból þitt? Hver á að leita
þér lúsa, á meðan þú festir blund?
Ungir menn í bessu landi hafa konur
sínar ávallt með sér á ferðum sínum
og fá heldur konu að láni en fara lang
íerðir einir síns liðs.“
Hann stakk líka upp á því, að dag-
inn eftir skyldu allir í tjaldstaðnum
aka kappakstur að fuglabjarginu við
Kíatak, því að haftyrðillinn væri kom
inn. Þar veiða menn fugla í háf,
þegar þeir fljúga fyrir klettanef, og
svo auðveiddir eru haftyrðlar, að
birgðirnar endast oft allan veturinn.
„En í þessan ferð verður tvennt og
tvennt saman“ sagði Sorkrark, „og
Ísígatsork verður með þér“.
Fólk gekk hlæjandi til tjalda sinna,-
því að ráðlegt þótti ag blunda, áður
en lagt væri af stað í fulgabjargið. Eg
var gestur Torngis. Kona hans beið
með nýsoðið hreindýrakjöt, svo að
enn urðum við að taka til matar okk-
ar, áð'ur en við hölluðum okkur út
af. En brátt ultum við út af, steinsof-
andi.
Við fórum aldrei á fuglaveiðar.
Norðanstormur skall á, þegar kom
fram á morguninn. Kastvindarnir of-.
an úr sköiðunum voru harðir, og
menn urðu að skríða í verstu hrin-
unum ,og tjald Torngís rifnaði sundur
í tvennt. Flestir lágu því fyrir þenn-
an dag allan og höfðust ekki að. Eg
fór á kreik að áliðnum degi og streitt
ist á móti stormi og hríg að tjaldi
hinna öldruðu vina minna.
Mig furðaði ekkert á því, þegar mér
var sagt, að þeir væru fyrir löngu
skriðnir undan bjarndýrsfeldum sín-
um og famir út. Eftir nokkra leit
fann ég þá í gamalli nrjóttóft. þar
sem hundar leituðu skjóls í illviðr-
um. Þar höfðu þeir kveikt upp eld
og sátu másandi yfir potti sínum. Þeir
voru að sjóða selkjöt, svartir í fram-
an af reyk og sótL
„Komdu hingað," hrópaði Sorkrark,
þegar hann sá mig. „Manneskjurnar
eru heimskar", sagði hann svo. „Þær
gleyma þörfum magans vegna lítillar
bylgusu. Allir sváfu, og það var ekki
sjáanlegt, að neinn myndi vakna. Og
þess vegna erum við ag sjóða mat
handa þessu svefnþunga fólki“.
Það var gaman ag sjá, hve gömlu
mennirnir undu sér vel saman. Þeir
höfðu bundizt vináttu á æskuárum, og
hún hafði enzt vel. Þó sagði orðróm-
urinn, að Krílernerk hefði valdig því
með göldrum, að efnilegur sonur Sor-
krarks, Taterark, öðru nafni Rytan,
varð kararmaður. En það 'eru alls
staðar til illar lungur. Hitt duldist
ekki, hve glaðir þeir Sorkrark og
Krílernerk voru jafnan, þegar þeir
hittust.
Krílernerk veittist orðið örðugt að
íyggja selkjöt, og þess vegna hafði
Sorkrark valið handa honum þunnar
og meyrar sneiðar og steikt þær í
spiki á hellublaði. Hann var að tönnla
þessar sneiðar. þegar ég kom til
þeirra. Sorkrark dundaði við að
hreinsa gömlu byssuna sína. Þegar
því var lokið, vildi hann endilega
skjóta í mark. Herðablað úr rostungi
var reist upp, og á það skaut hann.
Vig hvert skot sendi hann dreng á
vettvang til þess að ná kúlunni, sem
hann notaði, úr herðablaðinu. Það
hlakkað'i í gamla múnninum, að hann
skyldi geta skotið hverju skotinu af
öðru án þess að eyða neinu blýi, því
að það var ekki auðfengið.
„Maður verður að vera hyggínn“,
sagði hann hlæjandi. „Þag lærðist
mér einu sinni, þegar mig rak á haf
út í austanstormi. Eg var langt frá
landi, þegar ísinn brotnaði. Jakarnir
moluðust sundur, og seinast var jak-
inn minn orðinn svo lítill, að ég gat
með naumindum húkt á honum með
hundana mína í kringum mig. Og
þarna var ég eins og skipstjóri á skútu
í fimm daga. Eg varð ag láta mér
nægja einn sel handa mér og öllum
hundunum, og þeir voru átta. Þá lærði
ég að halda spart á, því að ekki vissi
ég, hvenær ég gæti varpað akkerum
i höfn. Á fimmta degi skolaði suðvest
anvindur mér upp að ströndinni. En
þegar fólk í landi sá mann koma af
hafi meg hundaeyki á jaka, varð það
skelfingu lostið Þag hélt, að þétta
væri einhver óíreskja úr sjónum, svo
að við lá, að allir hlypu til l'jalla All-
Húsfreyja í tjaidi meS börn sin. Hér er hlýtt inni og gnægS í búí, þvi að húsbónd-
inn er atorkusamur og veiðin góS.
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBL AÐ
975