Tíminn Sunnudagsblað - 16.12.1962, Blaðsíða 12

Siíka stúlku hreppir aSeins góður veiðimaður.
j’jT'• ‘ .

ljóð, seru ort var jafnharðan og sung-
ið var.
Majark stýrði söngnum fyrst. Það
lagði góða birtu fnn um forhengið,
sem var úr samansaumuðum þörmum,
og geislar vorsólarinnar léku um frítt
andlit hans. Andlitsfallið var gerólíkt
því, sem algengast er meðal Eskimóa.
Hann var nettur og sviphreinn og
nefið ofurlítið íbjúgt, spengilega vax-
inn og fjaðurmagnaður í hreyfingum,
vöðvarnir stœitir. Ilann var líkari
Sigauna en Eskimóa.
Hann söng heila klukkustund, allt-
af sama lagið. Hljómfallið var sífellt
hraðara og hraðara og hreyfingar
magans æ ákafari. Undarlegir tónar
streymdu orðvana af vörum hans, og
líkaminn reigðist og sveigðist eftir
hljóðfalli þeirra. Augnalokin titruðu
af æsingu, og svitinn bogaði af nökt-
um líkamanum. Hann var á bjarnar-
skinnsbuxunum einum klæða
Majark skynjaði ekki lengur um-
hverfi sitt. Hann söng bara. Fólkið,
sem lá á feldunum, var hæll að
gaspra, og áð'ur en varði fóru kon-
urnar a?; taka undir hver af annarri.
Raddir þeirra voru háar og skerandi.
Loks hafði myndazt heill kór, sem gaf
sig söngnum á vald
Allt var þetta frumstætt og til-
breytingarsnautt — söngurinn, hreyf-
ingarnar og hughrifin. En þetta var
þó heimskauts-Eskimóunum nautn-
Ijúfur söngur, og ekki hefðum við
viljað missa af þessum viðburði.
Og það var ekki öll nótt úti. Þetta
KNÚTUR RMMUSSEN:
GAMLI BJARND YRABANIMM
fec ■s«Ep*a«
Það var dag einn snemrna vors.
Stormurinn lamdi tjaldið okkar, og
kófið sáldrað'isl inn um rifurnar. Allt
í einu hevrðum við mikinn hávaða
1 næsta tjaldi. Margir menn töluðu
samtímis, og við og við kváðu við
ilátrasköll. En í gegnum þennan klið
djómaði einkennilegt og tilbreyting-
•laust söngl manns, sem engan gaum
virðist gefa skarkalanum í kringum
sig.
Það var að hefjast söngskemmtun
inni í tjaldi Sorkrarks. Litlir drengir
voru sendir til okkar til þess að bjóða
okkur að hlusta á, og innan lítillar
stundar lágum við á bjarndýrafeldi
milli hálfnakinaa karla og kvenna inni
hjá Sorkrark.
Þeir voru tveir, sem sungu til skipt
is, svo sem venja var — Majark og
Ilangúark. Annar stóð með lokuð
augu á mið.iu sólfi. álútur og hokinn í
hnjám. Höfuðið vaggaði fram og aft-
ur, maginn engdist og iðaði, og ann-
að veifið tók hann miklar dýfur í
hnjáliðunum eftir hljómfalli lítillar
trumbu, sem sá þeirra barði, er
stjórnaði söngnum. Hinn stóð tein-
réttur og hreyíingarlaus, en söng þó
fullum hálsi. Um það bil er söngnum
lauk, rak hann dálítinn teinung, sem
hann hélt á milli tveggja fingra, upp
að andliti hins, og klykkti út með
ógurlegum, skerandi hljóðum.
Sönglögin voru harla frumstæð.
Þetta voru fimm eða sex tónar, sem
þó var unnt að söngla endalaust. Mun
urinn á lögunum var svo lítill, að mjög
glöggt eyra þurfti til þess að gera
greinarmun á þeim. Lögin höfðu
söngvararnir sjálfir samið, og þeim
fylgdi ekki neitt ljóð. Það var ekki
siður, þegar einungis var sungið til
dægrastyttingar. En væru andar særg
ir með trumbuslætti, hlýddi að syngja
varð minnisstætt ævintýri. Allt í einu
rak mótsöngvarinn teinung sinn upp
að nefi þess, sem stjórnaði kórnum,
og söngnum lauk með ógurlega lang-
dregnu, skerandi ópi.
Húsbóndinn, Sorkrark gamli, bauð
nú gestum sínum kæst rostungskjöt,
sem látið hafði verið frjósa hrátt. Það
er eitt hig mesta lostæti, sem góður
gestgjafi getur boðið vinum sínum.
Það er sem sé ekki neinn leikur að
töfra fram^kjöt, sem farið er að
skemmast, í landi, þar sem sjaldan er
hlýtt, þótt sumar sé. Það er aðeins
unnt ag kæsa kjöt af dýrum, sem
veidd eru að vorlagi, og það verður
ekki grænt fyrr en að liðnu heilu
sumri. En í munni þeirra, sem vanizt
hafa slíktnn mat, er slíkt kjöt eftir-
sóknarveið' tilbreyting frá nýmetinu.
Sorkrark skorðaði sig á miðju gólfi
og hjó heila síðu af rostungi sundur
með öxi sinni. Hann settist ekki nið-
972
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ