Tíminn Sunnudagsblað - 16.12.1962, Blaðsíða 8

ekki slægi yfir þoku, áður en dimmdi
af nóttu. En það fór eins og jafnan
á þessum hrakningi þeirra, ag þoku
skellti yfir, áður en fulkomlega var
orðið kvöldsett. Grár þokuhjúpurinn
byrgði þeim alla sýn og huldi þá aug-
um allra þeirra, sem annars hefðu
getað orðið þeirra varir. Og þokan
hélzt næturlangt.
Þessi nótt virtist aldrei ætla að
taka enda, enda var ekki að undra,
þótt þeir væru farnir að þreytast. Sér
staklega var sá maðurinn illa hald-
inn, sem ekki var í ullarpeysu. Hann
virtist að því kominn að leggja upp
laupana. Sótti hann nú mjög svefn,
en að því gazt hinum illa, því að
þokan var nöpur og fylgdi henni súld-
arýringur. Þeir bjuggust ekki við,
að hann vaknaði aftur, ef svefninn
næði að sigra hann.
Þeir reyndu því með öllum ráðum
ag halda honum vakandi og sögðu
honum, að dauðinn væri vís, éf hann
sofnaði. En ekkert stoðaði. Maður-
inn sofnaði, og þótt félagar hans
væru vondaufir um, að hann lyki
framar upp augunum, reyndu þeir að
gera allt fyrir hann, sem þeir máttu.
Seltust þeir þétt við hann, sinn til
hvorrar hliðar, og reyndu á þann hátt
að halda á honum hita. Maðurinn
svaf fast, og það fannst þeim ískyggi-
legl. Því fastar sem hann svaf, þeim
mun minni vonir gerðu þeir sér um
það, að hann vaknaði aftur til lífsins.
Undir morguninn gerðu þeir að
honum harða hríð, því að þeim þótti
ekki' seinna vænna að reyna að vekja
hann. Og viti menn: Hann vaknaði
ekki aðeins, heldur var hann nú
niklu hressari en áður. Það er undra
ert, hvílíka vosbúð hraustir menn
pola.
Á miðvikudaginn birti mjög vel til.
Nú gerði ágætt veður, sólskin og logn.
Samt horfði ekki vel. Straumurinn
hafði borið þá langar leiðir til hafs
um nóttina. Þeir gizkuðu á, að þeir
væru sjö fjórðunga undan iandi, og
nú voru þeir komnir of sunnarlega
til þess, ag bátar frá Reyðarfirði eða
Fáskrúðsfirði yrðu þeirra varir. Vonir
þeirra um hjáln voru mjög teknar að
daprast. En veðrið var svo dátt, að
þeir urðu eitthvað að hafast að.
Þeir voru vanir áraburði frá barn-
æsku eins og fleslir Færeyingar. —
Betri ræðarar en þeir cru vandfundn
ir. Var ekki unnt að róa flekanum?
Gangmikill yrði hann eðlilega ekki.
En kemst, þótt hægt fari, segir mál-
tækið.
Þeir hófust handa um að gera sér.
árar. Til þess höfðu þeir þó ekki
annað en spækjur, sem þeir höfðu
tínt upp, er skip þeirra fórst. Hitt
var samt verra, að þeir höfðu ekki
neinn hníf. Endranær höfðu þessir
menn ávallt hníf vig höndina, en nú
var ekkert eggjárn tiltækt, þegar
þeim reið mest á. Tveir þeirra höfðu
líka hlaupig í ofboði upp úr hvílum
sínum, þegar sprengingin varð í
skipi þeirra.
Það hefur jafnan verið talinn nokk-
ur vandi að smíða góðar árar. En
meiri vandi var þessum mönnum þó
á höndum, er gera skyldi árar úr
gömlum fjalarbútum, án þess að
hafa einu sinni hnífgrélu.
í plankastúfnum úr þilfarinu var
stór nagli. Þessi nagli var eina verk-
færið, sem þeir höfðu við árasmíð-
ina. Tvær árar bjuggu þeir samt til,
að sönnu ekki mjög lögulegar. Nagl-
inn kom sem sagt að góðum notum,
Notadrýgri varð hann þeim samt síð
ar.
Nú var byrjað að róa. Ekki varð
greint, að flekinn hreyfðist, en þó
héldu þeir heldur, að hann þokaðist
ofurlítið áfram. Og þeir linntu ekki
róðrinum. Þeir minntust gamalla at-
burða, sem feður þeirra og afar
höfðu sagt þeim frá: Hvernig þeir
höfðu barið á árum í hvassri landátt
langt utan af miðum. Það var erfitt,
og það gekk seint, en landi náðu
þeir samt að lokurn, gömlu menn-
irnir, þótt stundum hrekti jafnvel
aftur á bak. Þessi upprifjun hvatti
þá og herti.
Þeir reru því og reru, og eftir tvær
stundir sáu þeir glögglega, ag þeim
hafði miðað ofurlítið í rétta átt. Tóm
tunna hafði flotið upp, er skip þeirra
fórst. Þessi tunna hafði áetíð fylgt
þeim eftir á rekinu. í hvert skipti
sem þokunni létti, sáu þeir tunnuna
rorra viðlíka langt frá sér og áður.
En nú höfðu þeir fjarlægzt hana. —
Hún var orðin hálf í sjó að sjá.
Sjóðveður var afbragðsgott — sjór-
inn rennisléttur, stafalogn og heið-
ríkja. Gerðist því heitt í veðri, þegar
sól hækkaði á lofti, og tók þá þorst-
inn að sækja fast á þá, sem sátu und-
ir árum. Það var mikil kvöl að sjá
hafið allt í kringum sig, vera að deyja
úr þorsta og mega ekki einu sinni
væta tunguna. Svo þjáðir voru þeir
orðnir, að nú flögraði að þeim að
drekka sjó, þótt þeir vissu vel, að þá
yrði þorstinn enn sárari en áður. En
þeir gátu stillt sig um þetta, enda
vissu þeir mætavel, að úti var um þá,
ef þeir létu undan löngun sinni.
Klukkan var um það bil tólf, er
þeir urðu varir við selkóp í námunda
við flekann. Sérhver Færeyingur, sem
vanur er sjóferðum, hefur einhvem
tíma skemmt sér við að blístra á
sel. Þegar blístrað er, reisa selirnir
oft höfuðið upp úr sjónum og skima
í kringum sig. Stundum renna þeir
jafnvel á hljóðið, svo að tæla má þá
í skotfæri með þessum hætti.
Byssu höfðu þeir enga. En þeir
tóku samt að blístra á kópinn og
herma eftir honum. Jú — hann varð
fljótt var við þetta og hætti sér nær
þeim, dokaði við um stund og færði
sig svo fjær aftur. Við og vig stakk
hann sér, en kom aftur upp eftir
skamma stund, stundum mjög nærri
flekanum, en stundumi alllangt frá.
Mennirnir lágu grafkyrrir og biðu
þess, hvað gerðist.
Kópnum virtist getast sérstaklega
vel að blístri eins þeirra. Hann kom
iðulega mjög nærri flekanum, þegar
hann biístraði einn. Loks hætti hann
sér svo nærri, að maðurinn, sem sett-
ur hafði verið til þess að rota hann, ef
færi gæfist, hóf árargrélu sína á
loft.
Höggið reið af, og þeir biðu allir
með öndina í hálsinum. Jú — kóp-
urinn flaut upp. Manninum hafði ekki
geigað. Þeir brugðu við allir sam-
tímis og stukku út í borðið til þess
að hafa hendur á kópnum áður en
hann sykki. Þeir náðu taki á honum
og sviptu honum með oísafenginni
ákefg upp á flekann.
Undarlegt var það, að kópurinn
skytdi koma til þeirra einmitt á þess-
ari stundu. Undarlegt var það líka,
að sá þeirra, sem reyndist slyngastur
við að ginna hann, var maðurinn, sem
sofnaði um nóttina og hinir óttuð-
ust, ag ekki myndi framar ljúka upp
augunum. Og vissulega hafði sá, sem
sló selinn, verið merkilega viðbragðs
fljótur og höggviss.
En hvað áttu þeir nú að gera við
þessa skepnu? Hvorki gátu þeir soð-
ið kópinn né steikt, svo að kannski
heldur einhver, að þeir hafi haft hans
lítil not. Hinir sjóhröktu menn vissu
þó, hvað þeir áttu að gera. Þorstinn
kenndi öllum saman ráðið, án þess
að nokkurt orð væri sagt. Þorstinn
sagði: „Drekkið nú“!
„Lýsið?“ spyr ef til vill einhver.
„Nei — þlóðið“, sagði þorstinn.
Þeir vissu mætavel, hvar stóra blóg
æðin er á fiskum, hvölum og fénaði.
En þeir höfðu engan hníf, og hrátt
selskinn er ærið seigt. Hvernig áttu
þeir að ná til hálsæðarinnar, svo að
þeir gætu drukkið blóðið úr kópnum?
„Naglinn", kölluðu þeir allir einum
rómi, og að lítilli stundu liðinni höfðu
þeir stungið naglanum á kaf í háls-
inn á kópnum. Þegar þeir höfðu hitt
á hálsæðina, lögðust þeir niður, hver
af öðrum, og drukku heitt selsblóðið.
Þeim gazt harla vel að þessum sjald-
gæfa drykk, sem enginn þeirra hafði
fyrr bragðað.
Ekki drukku þeir þó allt blóðið sam
stundis. En það, sem þeir leifðu, létu
þeir renna í lok af eldflaugageymin-
um og geymdu það til seinni þarfa.
„Og hvernig varð þeim nú af þess-
um drykk?" spyr einhver óþyrstur
með nokkrum hryllingi.
Það er skemmst af því að segja:
Þeim varð gott af honum. Þeir voru
orðnir þreyttir og dasaðir, sem ekki
var að undra, því að þeir höfðu
968
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ