Tíminn Sunnudagsblað - 16.12.1962, Blaðsíða 17

Kínversku hermennirnir átu hunda
í stríðinu við innrásarher Japana
———hmiiiwil'i|ini'iii'ii ii ii i&&smxæz^;maamwmmMmatœ£B2is3Si;3am.-'■1 l’mnvmmaassssasssiatíiisas.
„Við höfum gert bandalag við
lík“, sagði Ludendorff hershöfð-
ingi um hinn austurríska her í
heimsstyrjöldinni fyrri. — —
Nokkrum mánuðum eftir árás
Japana á Pearl Harbour í heims-
styrjöldinni síðari komust yfir-
menn bandaríska hersins í Asiu
að hér um bil sömu niðurstöðu
varðandi kínverska herinn, sem
þá laut forystu Chiangs Kai-sheks
er nú situr á Formósu með leif-
ar hers sins.
Eftir langar orrustur og stöðugar
göngur var kínverski herinn þreyttur,
kjarklaus og óskipulagður, fyrirlit-
inn af mótstöðumönnum sínum,
framandi sinni eigin þjóð, forsmáð-
ur af ríkisstjórn sinni og hlægilegur
í augum bandamanna sinna. En allt
þetta stafaði ekki af því, að hinn
eilcstaki kínverski hermaður væri
huglaus eða verri kostum búinn sem
stríðsmaður en annarra þjóða her-
menn, heldur af hinu, að stjórn hans
var í mesta ólestri, og hann vanhag-
aði um flest það, sem gerir hóp
manna að góðum hermönnum.
Þegar hin fyrsta árás Japana á
kínverskt land var gerð árið 1938
voru fjórar milljónir manna í kín-
verska hernum. Á næstu sex árum,
sem stríðið stóð, kvaddi kínverska
ríkisstjórnin háiía milljón manna tii
herþjónustu á ári hverju, og hinn
sameinaði herstyrkur átti samkvæmt
því að vera um tólf milljónir manna
árið 1944, en staðreyndin var sú, að
hann var aðeins fjórar milljónir eft-
ir sem áð'ur, og hersveitirnar voru
jafnilla búnar til bardaga. — Hvað
hafði orðið um hinar átta milljónirn-
ar? — Fjöldi þeirra, sem fallið höfðu
í hernaðarátökum, var ekki nema ein
milljón. Hinar sjö milljónirnar voru
virtist. En sannleikurinn var sá, að
þær voru ekki á vígvellinum, vegna
þess að mikill hluti þeirra hafði dáið
úr sulti og sjúkdómum eða gerzt
liðhlaupar og horfið aftur til heim-
kynna sinna eða gengið fjandmönn-
unum á vald og gerzt liðsmenn
þeirra.
Furðuleg herskylda
Herskylduþjónusta á Kína var
framkvæmd með mjög einföldum og
ruddalegum hætti. Engar manntals-
bækur voru notað'ar, þegar menn voru
kallaðir til herbjónustu, engin lækn-
isþjónusta fór fram í því sambandi,
og enginn hafði lagalegan rétt til und
anþágu frá herþjónustu, hvernig sem
á stóð. Ríkisstjórnin ákvað, hve
marga menn hana vantaði til her-
þjónustu, og síðan var þeirri tölu
deilt með fjölda sveitanna. Sveitim-
ar skiptu síðan þeim fjölda manna,
sem þær áttu að útvega til herþjón-
ustu, niður á héruð og þorp, og þá
hófst herkvaðnmgin. Venjulega fór
hún fram með mjög spilltum hætti:
Þeir, sem fjárráð höfðu, þurftu ekki
að berjast. Sveitastjórnirnar seldu
undanþágur til ninna riku og græddu
á því drjúgan skilding. Og hver sá
bóndi, sem gat útvegað sér nægilegt
fé, keypti sig lausan frá herþjónustu.
Þessi framgangsmáti hafð'i auðvitað
þær afleiðingar að hinir fátækari
menn, sem fjölskyldurnar máttu alis
ekki missa sem fyrirvinnu, voru tekn
ir til herþjónustu en þau heimili,
sem fjárhagsins vegna gátu séð af
sonum eða feðrum, sluppu. Þegar
yfirvölchn höfðu náð til allra not-
hæfra manna á tilteknu svæði. sem
ekki höfðu mútuféð til reiðu. tóku
þau vegfarendur og aðra, sem þau
náðu til, og ofí voru nýliðar kevptir
af skipulögðum ræningjaflokkum,
sem fengu borgaða 'óssa upnhæð fyr-
ir stykkið Svo sem nærri má geta
fór þetta ekki alltaf fram með frið-
semd, og létu þá rnargir líf sitt og
lirni, en aðrir sultu í hel. áður en
tiT æfingabúðanna var komið.
Hermennirnir í hinum kínverska
her fengu aldrei orlof. þeir fengu
aldrei heimfararJeyfi og sjaldan póst.
Það var nærri oví hið sama að vera
tekinn til herþiónustu og að vera
dæmdur til ciauða Flestir mannanna
létu lífið, áður er, til vígvallanna kom,
— við herkvaðnmguna, f hinum villi-
mannlegu æfineabúðum eða á hin-
um löngu og erfiðu göngum til víg-
vallanna.
Hermaður, sem lifði af meðferðina
í æfingabúðunum og komst til víg-
vallanna. var ekki betur settur en ný-
liðinn í æfingabúðunum, því að marg-
ir kínverskii hermenn liðu hungur-
dauða á vígstöðvunum. Væri hinn
kínverski hermaður svo heppinn, að
yfirmenn hans voru nokkurn veginn
heiðarlegir og héldu reglur hersins,
fékk hann dálítinn skammt hrf-sgrjóna
og grænmetis á degi hverjum. Og
stundum tókst honum að drýgja
þennan skammt með kjöti, sem hann
keypti eða stal frá bændunum.
Bandarísku hermennirnir sem sáu
til ferða kínversku hermannanna,
hlógu, þegar þeir sáu þá dragast með
hundshræ með sér en þeim fannst
gamanið kárna, þegar kjölturakkar
þeirra fóru að hverfa unnvörpum.
einfaldlega gufaðar upp, að því er
T f M 1 N N — SUNNUDAP'
977