Tíminn Sunnudagsblað - 16.12.1962, Blaðsíða 13

ur, fyrr en allir höfðu fengið í hend-
ur vænan bita, og síðan mataðist fólk
ið þegjandi. Fæðan var meðtekin i
þögn, en þegar maginn var mettur,
varf5 mönnum þeim mun liðugra um
málbeinið.
Sorkrark var slyngasti bjarndýra-
bani ættflokksins. En hann forðaðist
að segja af sér veiðisögur.
„Menn tala ekki um bjarndýraveið-
ar“, sagði hann stundum. „Beinist
hugurinn að hvítabjörnum, er betra
að aka af stað og vinna þá. En að
hírast inni og masa um bjarndýr —
nei, látum kerlingarnar um það. Þær
neita sér aldrei um að tala. En við
leggjum á hundana og beitum þeim
fyrir sleðann, og sjáum við hvíta-
björn, þá lítur ekki á löngu áður en
pottarnir eru fullir af kjöti. Annað
get ég ekki sagt um bjarndýr".
„Sýndu okkur bakið á þér, Sork-
rark“, sagði einn ungu piltanna.
„Þetta er spjátrungstal", svaraði
gamli mað'urinn með hægð.“ Hefur
þú nokkurn tima séð ósléttan ís?
Hryggurinn á þér er sjálfsagt ekki
orðinn hnýttur og ósléttur eins og
gamall jaki. Enginn hvítabjörn hefur
skrámag þig á bakinu“.
Og svo reis hann á fætur og hjó
fleirj bita af kjötinu og rétti gestun-
um.
Sorkrark hafði mikið dálæti á hund-
um, og enginn var betri tamninga-
maður en hann Mesta trú hafði hann
á svarta litnum, og honum hafði tek-
izt að koma sér upp svörtu hunda-
kyni, sem var mjög rómað. Kæmist
Sorkrark á bjarndýraslóð, urðu svörtu
hundarnir hans sem óðir, en enginn
átti það hundaeyki, að hann gæti fylgt
honum eftir.
„Segi ekki sögur af bjarndýraveið-
um“, mælti hann svo, þegar allir
höfðu smjattað þegjandi á kjötinu
langa stund. „En ég skal segja ykkur,
hvernig ég hefndi einu sinni hunds-
ins míns.“
í næstu andrá var hann farinn að
segja frá.
„Þetta var um þag leyti árs, er
■myrkrið og kuldinn magnast dag frá
degi. Sólin var horfin og sjórinn var
nýlagður. Það varð ekki á betra kos-
ið fyrir þá, sem áttu góða hunda, að
svipast eftir hvítabjörnum. Björninn
fer ævinlega út á nýja ísinn með húna
sina i leit ag sel.
Þessa daga var það, að ég rakst
einu sinni á bjarndýraslóð. Þag var
rokkið, en ég rakti slóðina, unz hún
hvarf allt í einu við smugu milli stórra
borgarísjaka. Eg skar á dráttartaug-
arnar ,og hundarnir ruddust allir inn
í smuguna. En björninn hafði skorð-
azt inni í djúpu skoti, svo að hund-
arnir komust ekkj að honum. Eg ætl-
aði að fara að kalla á þá út, þegar ég
heyrði forystuhundinn ýlfra — bezta
hundinn í öllu eykinu, sem aldrei
gafst upp. f næstu andrá kom hann
ranglandi út úr smugunni og valt
dauður fyrir fótum mér. Björninn
hafði slegið hann með hramminum.
Hvítabjörn, sem hafði drepið for-
ystuhundinn minn, var dauðasekur.
En þag var svo þröngt á milli jak-
anna, að ég gat ekki komið langa
bjarndýraspjótinu mínu við. Eg varð
ag láta mér nægja hnífinn minn. Eg
skreið inn með hann á milli tann-
anna. Það var svo dimmt þarna inni,
ag ég sá ekkert frá mér, en ég heyrði
björnin rymja. Og það var mér nóg.
Eg þreifaðj fyrir mér, kom við eitt-
hvag mjúkt og varð var við heitan
andardrátt dýrsins. Eg kreppti hönd-
ina um skaftið á hnífnum og rak hann
undan mér. Og hvað gerðist? — Ja,
það veit ég ekki vel. Það steyptist
eitthvað yfir mig, og í sömu andrá
missti ég meðvitund.
Þegar ég raknaði úr rotinu, mundi
ég þag fyrst af öllu, að uppáhalds-
hundurinn minn var dauður. Hvíta-
björninn var horfinn, og ég skreidd-
ist út. Björninn hafði lagt á flótta,
en hundar mínir höfðu hlaupið á eft-
ir honum og slöðvað hann spölkorn
frá jökunum. Þar sat hann á ísnum,
snörlaði í sífellu og reiddi hramminn
með mestu hægg á loft, þegar hund-
arnir gerðust nærgöngulir við hann.
Hann hengdi hausinn niður á bringu,
og ég sá undir eins, að það draup blóð
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
niður í snjóinn. Og var þag furða:
Langi hnífurinn stóð þvert í gegnum
trýnig á honum.
Eg rak upp fagnaðaróp, þegar ég
sá þetta: Hundsins míns var hefnt.
Eg þreif bjarndýraspjótið, hljóp að
honum og rak á kaf í hjartastað.
Eg lét mig einu gilda, þó fötin
frysu föst við blóðugt bakið á mér
á heimleiðinni. Því hart var frost-
ið . - “
Sorkrark var mestj matmaður ætt-
flokksins. En þá var hann lystugast-
ur, er fjöldi fólks sat að kræsingum
allt í kringum hann. Það var yndi
hans að bjóða fólki í kjötveizlu. Lík-
lega hefði hann gerzt veitingamaður,
ef hann hefði 'ifað lífi sínu I þróaðra
þjóðfélagi. Hann var frábær gest-
gjafi og ávallt glaður og reifur. Bæri
svo við, að hann ætti ekki kjöt sjálf-
ur, bar hann heim til sín kjöt ann-
arra og gerði öllu fólkj í byggðarlag-
inu veizlu. Og aldrei sakaðist neinn
um þetta við hann, því að menn ótt-
uðust hvassa tungu hans að sama
skapi og þeir nutu glaðværðar hans.
Hann lagðist endilangur á magann,
þegar hann hafði lokið sögu sinni, og
bað konu sína að leita í höfðinu á
sér. Og þannig sofnaði hann, glaður
og mettur af rostungskjöti. Maganum
veitti ekki af dálitlu hléi til þess að
melta það.
Gestirnir læddust út, þegar þeir
heyrðu, að gestgjafinn var farinn að
hrjóta.
☆
„Sá, sem dormar heima, þegar vor-
ig er komið, forsmáir mikla gjöf",
sagði Sorkrark svo við mig einn morg
un, þegar fundum okkar bar sam-
an. „Líttu á“, bætti hann við: „Snjór-
inn er horfinn ur hlíðunum, sem horfa
við hádegissól. Nú getur maður lagzt
niður og drukkið vatn úr lækjum og
sofig úti á klóppunum og haft sól-
skinið fyrir feld. Nú tygjast menn
til ferðar. Kemur þú með mér?“
Eg gat því miður ekki farið með
honum, en lofaði að koma á eftir.
„Selirnir á isnum nenna ekki að
flýja undan veiðimanninum f þess-