Tíminn Sunnudagsblað - 16.12.1962, Blaðsíða 14

um hita“, sag3i hann. „Komdu fljótt.
Nú er hentugur tími til þess að afla
kjöts til að kæsa“.
Svo kallaði hann á hunda sína,
beitti þeim fyrir sleðann og batt
veiðitæki sin á hann.
„Svo ber við, að maður heldur að
heiman", sagðj hann við skjáinn á
kofa sínum. Það var brottfararkveðja
Eskimóanna.
„Sorkrark mikli er lagður af stað“,
var hrópað inni, og fólkið fylgdi hon-
um niður á ísinn.
„Þú ferð án konu þinnar — þag er
siður gamalla manna“, kallaði einn
granna hans á eftir í gáska.
„Gömlum mónnum nægja konur,
sem þeir hitta af tilviljun á förnum
vegi“, svaraði Sorkrark. „Og þar sem
karlmenn eru, þangað slæðist líka
ein og ein kona."
Og svo þutu hundarnir geltandi út
á ísinn, og innan lítillar stundar var
sleðinn úr augsýn.
Sorkrark var hamingjusamur. At-
hafnaþráin ólgag; í brjósti hans, og
hann gat aldrei unnt sér hvíldar.
Hann kunni ekki við sig til langframa,
nema á ferðalögum og sætti sig með
engu móti við þag að leggjast ævin-
lega tíl hvíldar á sama blettinum. Og
til þess er heimurinn stór, að menn-
irnir leggi hann undir sig. Þegar
ferðahugur færðist í Sorkrark, beitti
hann hundum sínum umsvifalaust
fyrir sleðann og ók brott. Hann var
sjálfs sín húsbóndi og gat farið hvert
á land sem hann vildi.
Það voru ekki margir dagar liðnir.
er ég hélt af stað á eftir honum. Ung-
ur maður hafði komið norðan yfir
og vildj fá samfylgd til baka, svo að
við slógum saman föggum okkar.
Hann hét Píúatsork, hjálpfús og glað
lyndur náungi.
Við lögðum af stag síðla kvölds í
glaðasólskini og fengum gott sleða-
færi á traustum ís. Um þetta leyti
árs kjósa menn ævinlega að ferðast
um nætur, því að sólarhitinn á daginn
þreytir hundana. Við höfðum átta
hunda hvor, og þag var mikig kapp
í hundum okkar. Brátt þeyttumst við
áfram, hlið við hlið.
Við komum seint á degi í tjald-
staðinn, þar sem Sorkrark hafði setzt
um kyrrt. Tjöldin voru undir brött-
um og tindóttum kambi, þar sem mjög
þótti svipvindasamt i hvassviðri. Sor-
krark kom hlaupandi niður á isinn
með uppbrettar ermar og blóðuga
handleggi. Það gliáði á brýlugar
kinnar hans.
„Þú færir okkur gleði“, hrópaði
hann. „Loks kemur sá, sem lengi hef-
ur verið beðið“
Hann var nýbúinn að veiða sel og
hafði ekki lokið við að flá hann.
Gamall vinur hans og félagi, Kríler-
nerk, var í slagtogi meg honum.
„Maður verður að halda sig að
jafningjum sínum “, sagði bann.
Krílernerk var elzti maðurinn á
þessum slóðum, og þeir vinimir höfðu
setzt ag í tjaldj hjá ungri konu, Alin-
gnalúk, sem var ein síns liðs um þess
ar mundir. Maður hennar hafði tekið
sér ferg á hendur lengra norður til
þess að leita sér að annarri konu til
viðbótar.
Þegar ég ók upp á mill; tjaldanna,
staulaðist gamall og gráhærður mað
ur að sleðanum
„Sainak — súani“, sagð'i hann.
Þetta var Krilernerk.
„Veiði gamals manns bragðast
bezt“, sagði Sorkrark, „og þess vegna
verður hér framreitt nýtt selkjöt. Suð-
an er að koma upp hjá Alingnalúk"
„Gamall maður gortar ekki af aldri
sínurn", sagði Kríiernerk brosandi.
„Þú masar eins og unglingur. Þú ert
svarthærður enn, Sorkrark".
„Eg tala ungæðislega", sagði Sor-
krark. „Ef hegðaði ég mér eins og
ungur maður, hefði ég skotið selinn.
En ég fleygði byssunni, þegar ég sá
hann, og skreið að honum. Hann hélt
að ég væri annar selur, og svo stakk
ég hann til bana. En hárig á mér
minntist þú á af því, ag þú ert öfund-
sjúkur yfir þvi, að ég skuli vera orð-
inn gráhærður eins og þú“.
Fólk safnaðist ævinlega saman í
kringum Sorkrark, og hér var gleði
og gáski eins og hvarvetna, þar sem
hann fór.
„Og hundarnir þínir skulu sofa
vært“, bætti hann við. „Fullur magi
veitir Ijúfan svefn“.
Að svo mæltu snaraðist hann brott
og kom aftur ag vörmu spori með
hálfan sel, sem hann fleygði til hund
anna. „Og þér gleymi ég ekki held-
ur,“ sagði hann og leit til mín, um
leið og hann rétti mér blóðuga lif-
ur. „Ferðamanninum verður löngum
langt að bíða, unz kjötig er soðið“.
Á vorin er aldrei sofið eftir föst-
um reglum. Se veður gott, er fólk
jafnt á ferli nótt sem dag. Þá logar
eldur í hlóðum allan sólarhringinn,
og fólk leitar þangað, þegar það lang-
ar í bita. Sumir eru að koma heim
af veiðum, en aðrir að leggja af stað,
og þess vegna sjaldnast mannlaust vig
eldinn.
Við sátum við eldinn og matinn
fram undir morgunn. Og vig vorum
búnir að fá bita úr mörgum pottum,
áður en lauk. Sorkrark stakk upp á
því um nóttina, tjaldbúum til mikill-
ar ánægju, að ég skyldi velja mér
konu úr hópnum.
„Sjáðu", sagði hann — „þarna er
fsígatsork, og þarna er Amimik. fsi-
gatsork er síðhærðust allra og á ný
föt úr tófuskinnum, svo að hún ætti
að þóknast þér, ef þú ert hégómlegur.
Uppvíjxartdl biariiclyrabani við tjöldin a hlýviSrisdegi.
974
TÍBINN - SUNNUDAGSBLAÐ