Tíminn Sunnudagsblað - 03.02.1963, Blaðsíða 6

í stofum inni. Aðkomumennirnir
urðu ekki færri en fimmtíu. Hinir
betri bændur og konur þeirra hlutu
sess í húsum inni, en kotungar og
vinnukindur húktu í göngum og
gripahúsum eða norpuðu á hlaði úti.
Hreppstjórar og mektarbokkar
renndu a-ugum yfir hjörðina með
hörkulegum valdsmannsbrag, sem
hæfði slíkum mannfundi, og karlar
og kerlingar stungu saman nefjum
með hátíðlegum undirfurðusvip.
Sums staðar brá þó fyrir glaðhlakka
legri eftirvæntingu og drýgindalegri
íbyggni. Þar fóru óvinir Þorvalds,
sem loks sáu hilla undir það, að
hann fengi makleg málagjöld, og hið
sögufróða fólk, er þóttist geta leyst
svo frá skjóðunni, að eftir því yrði
tekig og á orði haft. En það vottaði
líka fyrir óróleika og kvíða. Margt
hafði verið sagt á liðnum árum, og
það gat reynzt örðugt að standa við
sumt af því. Enginn vissi heldur,
hvað upp kynni að grafast, þegar slík
ur mannfjöldi var yfirheyrður, og
það fóru sjaldnast allir með alveg
hreina samvizku af strandfjöru. Og
þeim, sem ekki treystu sér til þess
að leysa fullkomlega frá skjóðunni,
gat staðið beygur af þeim svardögum,
sem óumflýjanlegir voru.
Fæstir gátu leynt forvitni sinni,
þegar höfuðpaurarnir j þe9sum leik,
Þorvaldur og Eggert, héldu í hlað
með konur sínar, Guðrúnu Einars-
dóttur og Bagnheiði) Skúladóttur.
Álkurnar teygðust út úr hverri gætt,
og hvimandi augu beindust að þessu
fólki úr öllum áttum.
Þeim Þorvaldi og Eggerti var ólíkt
farið. Eggert hafði lengi kvalizt af
megnri hugsýki og þunglyndi, svo að
varla dróst úr honum orð, og á köfl-
um hafði kona hans jafnvel orðið að
vaka yfir því, að hann færi sér ekki
að voða. Nú var hann fölur og fár og
hnugginn mjög að sjá. Þorvaldur var
skuggalegur á svip og órór nokkuð, í
senn flóttalegur og þrjózkufullur, en
enginn vottur iðrunar og uppgjafar í
fasi hans. Aftur á móti var Guðrúnu,
konu Þorvalds, miklu meir brugðið
en Ragnheiði á Ásbjarnarstöðum.
Þegar sýslumaður hafði sett þingið
og fullnægt formsatriðum öllum, var
Eggert kallaður til yfirheyrslu fyrst-
ur manna. Hann var bljúgur og hóg-
vær og gaf lítinn gaum að öðru en
þeim spurningum, sem fyrir hann
voru lagðar.
„Hafið þér verið orsök til lífláts
Knúts Herlufs Petersens?“ spurði
Björn á Þingeyrum, þegar sakborn-
ingurinn hafði sagt nafn sitt og rifj-
að upp aldur sinn.
„Nei“, svaraði Eggeit.
„Hverja meinið þér að vera orsök
til, að þetta er svo sterkt ryktað upp
á yður og hvernig áformið þér að
hrinda löglega því rykti?"
„Ég hef engan grun um, hvers
vegna ég er ryktaður af því, og rykt-
inu get ég ei komið af mér“, svaraði
Eggert mæðulega.
Þessu næst var hann spurður í
þaula um athafnir sínar og ferðir um
það leyti, er Hákarlinn strandaði,
aðkomuna á strandstaðnum, og hvað
hann vissi um gerðir Þorvalds þá
daga. Loks er innt var eftir því,
hvort hann vissi ekki til þess, að Þor-
valdur hefði deytt skipstjórann. En
Eggert neitaði því eindregið.
.Hafið þér ei heyrt það?“
„Heyrt hef ég það, að hann muni
hafa verið valdur að því“, sagði Egg-
ert og horfði í gaupnir sér.
Þá var að þvf vikið, hvort hann
hefði ekki séð hjá Þorvaldi neina
fjármuni, er ætlandi væri, að hann
hefði fengið af skipinu, eða heyrt um
slíkt getið í fórum hans.
„Nei — hvorki seint né snemma",
sagði Eggert.
„Fenguð þér nokkra peninga hjá
honum, þegar hann var hér eður
síðar?“
„Nei — aldeilis enga.“
„Fenguð þér nokkrar aðrar vörur
hjá honum nefnt tímabil?“
„Nei — engar vörur“.
„Vissuð þér til, að hann hafi selt
nokkrar vörur, þá hann var hér?“
„Ekki vissi ég til þess nema spæni,
sem hann var að smíða“.
„Þekktuð þér hann fyrir að vera
góðmenni eður það mótsetta?“
„Meinlauslega hagaði hann sér
hérna á Hjaltabakka, og ekki hef ég
heyrt illt um hann rætt, síðan hann
fór héðan“, svaraði Eggert.
Það var ekki einu sinni hægt að
fá hann til þess að tala illa um Þor-
vald. En þegar um það var spurt,
hvort Þorvaldur væri ekki hugaður
maður, samsinnti hann þvf fúslega.
Þegar hér var komið yfirheyrsl-
unni, gekkst Eggert allt í einu við
því, að hann hefði fundið í skipinu
silkipyngju græna eða pokaskaufa
með fyrirbandi og skúfum á, þegar
hann var að vinna við uppskipunina
í lestinni. Sagðist hann hafa orðið
þess áskynja, að peningar voru í
pyngjunni, og hugðist hann laumast
Framhald á 118. síðu.
„FÆSTIR gátu leynt forvitni sinnl, þegar höfuSpaurarnir í þessum leik, Þorvaldur
00 Eggert, héldu ( hlaS meS konur sinar, GuSrúnu Einarsdóttur og RagnhelSI
Skúladóttur".
102
T ! M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ