Tíminn Sunnudagsblað - 03.02.1963, Side 9

Þorsteinn Erlingsson horfir móti
dyrum og hefur enni bjart og
hátt og hárið reist. Hann er í
senn fríður og karlmannlegur og aug-
un opin og óhvikul. Honum á aðra
hönd er stór gluggi, sem rúmar mik-
ið af himninum og sýnir manni frem-
ur lágt timburhús á baklóðinni. Það
er hvítt með' grænu þaki, og þar
bjuggu ástvinirnir, séra Árni Þórar-
insson og Jón í Skjálg, síðustu árin
meðan þeir biðu eftir manninum með
ljáinn. Reyndar er séra Ámi hérna
sjálfur í vinnustofunni. Hann er auð-
þekktur, sköllóttur, og höfuðið væri
eins og á ungbarni, ef ekki væru
þessar smáu hrukkur í andlitinu, sem
gefa því svin fullorðins manns — séra
Árna. Hann er engum öðrum líkur
hér inni. Þó er hann ekki mikilúð-
legur. Það sópar ekki að honum eins
og Sigfúsi gamla Sigfússyni þjóð-
sagnaritara, sem hangir uppi á veggn-
um, eða þá Matthíasi Jochumssyni,
sem er mitt á millj_ þeirra Þorsteins
og séra Árna. Séra Árni er líka ólíkur
sinum hjartans vini, Jóni í Skjálg.
Nefið hans Matthíasar er mikið, en
hvað er það hjá nefinu hans Jóns í
Skjálg? Fyrir slíku nefi hlýtur mað-
ur að bera lotningu, því að það á
vart sinn líka 1 jarðríki og ef til vill
ekki í himnaríki heldur, hvað sem
vera kann á hinum staðnum. — Undir
palli sjáum við einn prestinn enn.
í lifanda lífi var þjáningin fóstra hans
og gröf: Hallgrímur Pétursson. Það
er mildi í svip þessa manns. Maður
hefur á tilfinningunni, að myndhöggv-
arinn hafi einhvern tíma horft inn í
þessi augu og ekki getað gleymt þeim
síðan. Maður með slík augu hefur
ekki aðeins þjáðst. Hann hefur risið
upp úr þjáningunni — hreinn.
Sjálfur stendur myndhöggvarinn,
Ríkhar'ður Jónsson, við himinglugg-
ann og horfir út; lifandi maður úr
kjöti og blóði og einhverju meira, sem
surnir kalla sál en að'rir segja, að sé
ekki til, mitt á meðal líkneskja sinna
úr steini. Hann hefur líklega verið
að hugsa um ástvinina tvo, því að
hann segir:
— Það var einhver mesta guðs-
mildi, sem fram hefur komið við mig,
þegar þeir vinirnir fluttust hérna í
RÍKARÐUR vi3 vinnu sína.
húsið á bak við. Þetta hús ætti að
vera orðið heimsfrægt. Það var bæna-
hús Östlunds trúboða, einu sinni bjó
Einar Benediktsson þar og svo þeir
félagar. — Þeir gengu hérna um
gólf hjá mér og tóku í nefið. Séra
Árni var alltaf að smásnússa sig, tók
nokkur korn milli vísifingurs og þum-
als og saug upp í nefið. En Jón í
Skjálg bjó til heilan fjallgarð á hand-
(Ljósmynd: TÍMINN—GE)
arbakinu, alveg frá hnúum og upp
að úlnlið. Svo gekk hann með þetta
lengi, stundum upp undir stundar-
fjórðung, en allt í einu var það horfið
upp í nefið, án þess að nokkuð heyrð-
ist og hann kastaði kornunum, sem
eftir voru á handarbakinu, frá sér
eins og hann væri öskureiður.
Jón í Skjálg er fyndnasti maður,
sem ég man eftir, alltaf var hann sí-
ÞÆR KEYPTU GRJÓTIÐ
FYRIR 300 KRÓNUR
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
105