Tíminn Sunnudagsblað - 03.02.1963, Qupperneq 19

með því, að tíu menn, sem höfðu ver
ið kærðir, fengu lágar sektir og einn
þeirra stuttan fangelsisdóm. Það var
allt og sumt.
Plum slapp með 4000 króna sekt
fyrir falskt bókhald. Og löngu áður
en málið var til lykta leitt, tók hann
til óspilltra málanna í viðskiptalíf-
inu. Transatlantíska verzlunarfélagið
var að vísu gjaldþrota, en hann átti
enn smjörútflutnjngsfyrirtækið, sem
Framhald af 104. slSu.
við, að það væri þegar farið að sjá
á Boggu, varg ekki lengur í móti
mælt. AJda samúðar- og vorkunn-
semi flæddi um hjörtu kvenfólksins,
og stjórn kvenfélagsins fór þegar að
ræða um það, hvers konar aðstoð
hún gæti veitt Boggu í þessari ógæfu
hennar.
Bn hið brennandi spursmál, sem
yfirgnæfði bæði samúð og allar bolla
leggingar um aðstoð, þegar að fæð-
ingu barnsins kæmi, var faðerni þess.
Allir, karlar jafnt sem konur, ungir
sem aldnir, brutu heilann um þenn-
an mikla leyndardóm, vógu og mátu
líkur og möguleika, báru fram rök
og gagnrík af þeirri hugmyndaauðgi,
að hver leynilögreglumaður hefði
mátt vera hreykinn af.
Gat það verið Jónatan sjálfur?
Hann Jónatan? — Nei. Það var úti-
lokað. Annar eins heiðursmaður og
hann Jónatan á Bakka. Auk þess
myndi hann aldrei þora svo mikið
sem gefa kvenmanni homauga, hvað
þá meira, fyrir henni Sigurlaugu.
Annar karlmaður hafði ekki verið
á heimilinu, nema karlinn hann Hall-
grímur, faðir Sigurlaugar. Hann, kom
inn hátt á áttræðisaldur — það var
óhugsandi.
O . . . annað eins hafði nú svo
sem gerzt. Sumir karlar héldu nábtúr-
unni fram í andlátið, já, og dæmi
voru þess,- að þeir versnuðu með
aldrinum í þessum efnum. — Hann
Hallgrímur? Bkki hafði hann getað
átt mema þessa einu dóttur með kon-
unni sinni, sem hann bjó þó með
í fjörutíu ár, og ekki var hann svo
beysinn ag sjá hann orðið, karltetr-
ið. Nei. Það var útilokað, að hann
væri kvenmannsfær lengur.
í sambandi vig allt þetta umtal
og vangaveltur rifjaðist þag upp fyr-
ir unga fólkinu, hveinig Bjarni hafði
látið við Boggu á dansleiknum um
áramótin síðustu. Hvert einasta smá-
atriði, sem þar gerðist, var dregið
á ný fram í dagsljósið. Bjarni hafði
að vísu verið farinn á undan Boggu,
en hún hafði farið út götu að leita
hans. Hver vissi, nema þau hefðu
hitzt? Ekkert var líklegra, og enginn
líklegri til þessa ó'þokkabragðs en
hann hafði byrjað með. Og á furðu-
lega skömum tíma hafði hann
byggt nýja spilaborg, sem var mjög
yfirgripsmikil og barst mikig á. En
hún reyndist samt aðeins gálgafrest-
ur og hrundi til grunna, þegar upp
komst, að til hennar var stofnað með
beinum svikum og fjárdrætti. Þegar
afhjúpunin var á næsta leiti, setti
hann punktinn aftan við annan þátt
svikaferils síns með skambyssuskoti.
einmitt Bjarni. Og hið eina, sem
Bogga hafði sagt Sigurlaugu, var
þetta, að barnið þyrfti ekki að
skammast sín fyrir faðernið. Líkum-
ar voru sterkar, og þar með hafði al-
mannarómur kveðig. upp þann úr-
skurð, að Bjarni væri faðirinn.
Auðvitað hafði Bjarni heyrt það
eins og aðrir, að Bogga var vanfær,
og hann tók þátt í umræðunum um
faðernið og lét ekki sitt eftir liggja
að kasta fram glósum um þennan og
hinn, sem til greina gat komið. En
smátt og smátt fór Bjarni að verða
var ýmissa veðrabrigða. Ungu stúlk-
urnar gáfu honum svo undarlegt
auga og jafnvel flissuðu á eftir hon-
um á götunni, og strákamir voru eitt
hvað svo andskoti meinfýsnir á svip
inn.
Það var ekki fyrr en á dansleikn-
um 17. júní, að Bjarni komst að því,
hvað olli þessum undarlegheitum
fólksins í hans garð. Hann var for-
maður skemmtinefndarinnar og ætl-
aði hann að byrja dansinn, gekk
stór og virðulegur til prestsdótturinn
ar og bauð henni upp. Prestsdóttir-
in sagði hátt og skýrt: „Nei, takk.“
Bjarni trúði ekkj sínum eigin eyr-
um: „Viltu ekki dansa?“ hálfstamaði
hann.
„Ég sagði nei, takk,“ endurtók
prestsdóttirin hærra en áður.
Allra augu beindust að Bjama.
Fyrst stóð hann eins og steingerving-
ur, en snerist svo á hæli og struns-
aði út, eldrauður í framan.
Þegar Bjarni kom aftur að meira
en hálftíma liðnum, sáu allir, að hann
hafði farið út til þess að auka sér
kjark. Stúlkurnar gutu til hans aug
unum og flissuðu, en piltarnir glottu
og stungu saman nefjum. Þessi dans-
lei'kur var hreinasta martröð fyrir
Bjarna. Margar stúlkur fóru að dæmi
prestsdótturinnar og neituðu að
dansa við hann, og þegar dömufrí
var, kom ekki ein einasta stúlka til
þess að bjóða honum upp.
Enn grunaði Bjarna ekki, hvernig
í öllu lá. Bræðin sauð í honum, og
hann hét því að láta þessi stelpu-
fífl og strákaorma finna fyrir því
síðar, hvað það væri að móðga Bjarna
Sigvaldason. Þag var ekki fyrr en
Haraldur vélstjóri spurði hann að
því með ögrandi háðsglotti, hvort
hann saknaði ekki Boggu á ballinu,
að loks rann upp fyrir honum ljós.
Það var þá þetta! Fólkið áleit, að
hann væri barnsfaðir Boggu . . . .
helvítis pakkið. Að vísu hafði hann
kannski gengið fulllangt á dansleikn-
um í vetur. En fyrr mátti nú vera
bölvaður kjafthátturinn.
Bjarni hvarf enn af dansleiknum
góða stund. Dansinn dunaði, en um-
ræðuefni allra vom viðbrögð Bjarna.
Piltarnir sögðu, að þetta væri mátu-
legt á þennan hrokagikk og kvenna
bósa, og mörg stúlkan, sem áður
hafði litið Bjarna hýra auga, hallaði
sér nú að brjósti piltsins, sem lengi
hafði gengið eftir henni með grasið
í skónium.
Þegar Bjarni kom aftur, var hann
sýnilega dukkinn. Hann gekk til
einnar stúlkunnar, sem áður hafði
neitað honum, kippti henni upp úr
sætinu og dró hana út á gólfið. Stúlk
an reiddist, barðist um og gat slitið
sig af Bjarna. Þá missti hann alla
stjórn á sér:
„Þú, bölvuð merin þín,“ öskraði
hann og benti á stúlkuna. „Þér þótti
nógu gott að sofa hjá mér í vetur.
Ha? Var það ekki? — Og þú, Stína
litla, eltir mig og dróst mig bak v.ið
hús til þess að fá að kyssa mig. Ertu
búin að gleyma því, sem gerðist í
sumar uppi í Xjarrhólum, Þóra Ingi-
marsdóttir?"
Bjami ætlaðj að halda áfram, en
í þessum svifum var þrifið óþyrmi-
lega í öxl hans og honum snúið við.
Það var Haraldur vélstjóri, bróðir
Þóru, orðlagður kraftamaður, en
mesta stillingarljós.
„Ef þú þarft að svívirða einhvern
hér, Bjarni, þá skaitu snúa þér að
mér. Það var ég, sem spurði þig.
hvort þú saknaðir ekki Boggu á ball-
inu.“
Bjarni sleit sig lausan og ætlaði að
greiða Haraldi vel útilátið högg. En
Haraldur vatl sér undan, svo að högg
ið kom á öxlina. Haraldur náði taki
á öðrum handlegg Bjarna, og það
tókust með þeim harðar sviptingar.
En þótt Bjarni væri vel að manni,
var hann eins o,g barn í járngreipum
vélstjórans, sem nú var tvíefldur. —
Allir, sem þekktu Harald, sáu, að nú
var hann reiður.
Ungu mennirnir höfðu hópazt sam
an utan um þá til þess að sjá betur,
hvað gerðist.
„Haldig áfram að dansa, piltar mín
ir,“ sagði Haraldur hægt og stillilega.
„Ég er einfær um að koma honum
Bjarna hérna út fyrir dymar. Svo
ætla ég að lofa dyraverðinum að
dansa, það sem eftir er í kvöld.
Hann er farinn að stirðna af að
standa þarna, en sjálfur hef ég aldrei
verið mikill dansmaður.“
!--- : —-t----
Sagan af Digru-Boggu -
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
115