Tíminn Sunnudagsblað - 17.03.1963, Qupperneq 3

Kona af kyni heimskauts-Eskimóa meö barn sitt i poka á bakinu, komin í heimsókn
í kaupstaSinn í Thúle.
sinni nóg af þessu rusli. Að minnsta
kosti get ég ekki borgað svona falleg
skinn meg því“.
„Borgað“! hrópaði maðurinn og
dró ekki af röddinni. „Þú heldur þó
ekki, að ég sé sá níðingur að ætlast
til borgunar fyrir þessa skinnsnepla?
Ég myndi hrósa happi, ef þú vildir
gera mér þann greiða ag hirga þá.
Uss — borgun! Annaðhvort eru eyr-
un á mér full af skít eða ég er bú-
inn að missa vitglóruna, fyrst mér
'heyrðist eins og þú segðist vilja borga
þessa ómyndarbleðla“.
Hann hafði látið dæluma ganga
langa stund, þegar ég skaut fram
spurningu:
„Mér er alveg ókleift að borga
skinnin þín eins og vert væri. En
þakklæti mitt vil ég þó myndast við
að votta þér með einhverjum mála-
myndargjöfum. Hvað myndir þú vilja
þiggja, ef ég gerðist svo djarfur að
nefna skranig mitt í sömu andrá og
þessi gullfallegu skinn?“
Þá fór hann að tala við sjálfan sig,
lík-t og hann væri að reyna að rifja
eitthvað upp. En hann gat ekki nefnt
neitt: „Hvað ég vildi eignast? Æ-æ,
ég er maður, sem ekki á sér neinar
óskir. Ég veit ekki um neitt, sem ég
vildi eiga“.
Ég varð að koma honum á sporið:
„Viltu eignast byssu?“
„Byssu? Byssu! Æ-æ — lengi hefur
mig dreymt um að eignast byssu. En
ég — maðurinn, sem þú heyrir tala
— er svo klaufskur veiðimaður. —
Byssa væri ekki mitt meðfæri‘\
„Eg skal gefa þér byssu. Og svo
gætir þú kannski notað hníf og ein-
hver verkfæri. Og hvað væri það svo
fleira?"
Maðurinn gat ekki komið því fyrir
sig, hvað hann vanhagaði um. En
ég hef fengið skinnin, og nú læt ég
hann fara niður í búðina með konu
sína og börn, svo að hann geti sjálfur
séð, hvag ég á. Ég fæ þeim lyklana,
og þau fara sína leið. Þau loka vand-
lega á eftir sér, og svo hefst vöru-
skoðunin — þetta verður skemmti-
legasti dagur ársins. Það var ekki til
sú byssa í búðinni, að hún væri ekki
tekin niður og þuklað á henni, hver
einasti ketill var grandskoðaður og
síðan látinn aftur á sinn stað, allir
hnífar reyndir og pípunum stungið
á milli varanna. Sama máli gegndi
um skærin, nálarnar, vefnaðarvöruna,
járnið — allt var margþuklað og
skoðag og reynt á ýmsa vegu. Og þá
var ekki hvað minnst þefað af sáp-
unni. Þau voru allan daginn í búð-
inni.
Og nú gat ég skoðað skinnin og
reiknað verðið. Þegar gestirnir komu
aftur úr búðinni um kvöldið, vissi
maðurinn, hvað hann óskaði sér.
Hann sagði þag þó ekki berum orð-
um, en talaði þeim mun meira um
það, hvílíkt afbragð hnífarnir væru,
bæði þeir hvítskeftu og brúnskeftu
og eins litlu hnífarnir með sýlnum.
„Og svo skoðaði ég þjalirnar — þess-
ar fallegu þjalir. Þær hefði mig vant-
að í sumar, þegar ég myndaðist við
að bregða leti minni og þóttist ætla
að fara gera eitthvað. Og það sá ég
líka, ag þú átt axir, og þá datt mér
í hug, að veiðimönnunum — sjálfan
mig get ég ekki talið meðal þeirra
— yrðl ekki skotaskuld úr því að
höggva sundur kjötið á veturna með
þeim“.
Þannig rausaði hann, eins og hann
hefði tekið að sér að auglýsa fyrir
mig allt, sem tU var í búðinni. En
svo var allt í einu rekið upp vein
fyrir aftan hann. Það var kona hans,
sem greip fram í fyrir honum —
eftir, vísbendingu hans sjálfs. Það iá
við, að hún væri með grátstafinn í
kverkunum, þegar hún fór að bera
sig upp undan því, hve frekan og
ágengan mann hún ætti — mann, sem
skammaðist sín ekki fyrir að tala um
allt þetta dýrmæti, rétt eins og hann
langað'i tU þess að eignast það, þó
að allir vissu, að hann gæti ekkert
af þessu borgað.
Þegar maðurinn hafði nefnt flest,
sem hann ágirntist, sneri ég mér að
konunni:
„En þú?“ sagði ég. „Ætlar þú ekki
að verzla? Er ekkert, sem þi.g langar
til þess að eiga?“
Hún -stokkroðnaði og skimaði í
kringum, sig, eins og hún væri að
leita að stað, þar sem hún gæti falið
sig.
„Ég? Nei-nei — ekki ég. Hvers ætti
ég að óska mér? Ég er ekki þess
verðug — ó-nei. Eg hef alls enga ósk
Fluti á 262. siðu.
T í M I N N
SUNNUDAGSBL4Ð
213