Tíminn Sunnudagsblað - 17.03.1963, Blaðsíða 21

var einu sinni, Það hann mætti manni
á íörnum vegi og bauð honum að
feijpa á brennivínskút. Maðurinn tók
feginsamlega við kútnum, en Símoni
þótti hann teyga úr honum af meiri
áfergju en góðu hófi gegndi. Segir
hann þá með mestu hægð:
„Þú gerir svo vel að skyrpa út úr
þér gjörðunum, þvi að ekki rennir
þú þeim þó niður, þó að þér þyki
það gott, sem á kútnum er“.
Efigar áttír
Aðkomumaður fór að spyrjast fyrir
um áttir í Ljósavatnsskarði. Karl
einn, sem bjó þar í grennd, varð fyrir
svörum:
„Það eru engar áttir í Ljósavatns-
skarði — bara hérna megin og hinum
megin“.
Skatan mikla
Þúaði kammerráðiti
Bjarni skratti bjó í Fagradal ytri.
•Hann kom að Skarði til Skúla Magn-
ússonar sýslumanns, og fór sýslu-
maður hraklegum orðum um föður
hans, Bjarna Ólafsson.
„Faðir þinn var nízkur og tímdi
ekki að gefa hundi bein“, sagði Skúli.
Bjarni svaraði:
„Forðastu svoddan fíflskugrein,
framliðins manns að lasta bein — og
þúa ég þig nú í þetta eina skipti,
kammerráð“.
Ðávirðulegur lifnaður
Maddaman í Bólstaðarhiíð, Ingi-
björg Ólafsdóttir, hafði fætt bónda
sinum, séra Birni Jónssyni, tvibura.
Þegar Illugi Ámason á Fjósum frétti
þetta, varð honum að orði:
„Dávirðulegur ep lifnaðurinn.
Henni nægðist ekki með eitt, heldur
tvö“.
ill afkastamaður O'g djarfur sjómað-
ur. Hann var lika óspar á að segja
sögur af hreystiverkum sínum og
svaðilförum, en ekki var trútt um,
að sumt af því þætti með ólíkindum.
Ein mesta skepna, sem hann hafði
komizt í tæri við, var skatan, sem
hann festi í á Setunum, einu miði
þeirra Garðbúa. Það sagði sig sjálft,
að þetta var erfiður dráttur, og þegar
Magnús hafði loks náð skötunni upp
í sjólokin, kom j ljós, að börðin á
henni náðu bæði fram fyrir stafn og
aftur fyrir skut á bátnum, svo mikil
var skepnan. Grípur nú Magnús
ifæru sína og leggur til skötunnar,
en við það tók hún slikt viðbragð,
að hann hraut útbyrðis, en bátnum
hvolfdi. Magnús lenti á baki sköt-
unnar og barst með henni í kaf. Ríg-
hélt hann sér með annarri hendi i
skaft ifærunnar og spyrnti sem fast-
ast við fótum, og með þeim hætti
reið hann skötunni langt í sjó niður.
En þegar skepnan tók að dasast,
skaut henni á ný upp á yfirborðið.
’Gat hann þá krækt ífærunni í bát
sinn og rétt hann við. Síðan brytjaði
hann skötuna við borðstokkinn, því
„ að ekki gat hann innbyrt hana í heilu
lagi. Var báturinn svo hlaðinn, þegar
skatan var öll komin í hann, að sjór
fiaut með listum, og þannig damlaði
Magnús heim í vör sína.
Áheyrendur spurðu Magnús, hvort
ekki hefði verið skreipt á skötunni.
„O-jú, nokkuð svo“, svaraði hann,
„— þegar hún var að bretta börðin“.
Ekki á allra færi
Hermt er, að Einar Sæmundsson,
faðir Látra-Bjargar, hafi eitt sinn
sagt:
„Það er ekki gerandi nema fyrir
flugskýra menn að stela“.
Katrin hljóp
Helgi bóndi Bjarnason í Neðri-
Rauðsdal var slíkur ákafamaður, að
fágætt var, en kona hans, Katrin,
var harla seinlát og lét sér sjaldan á
liggja. Út af þvl gat þó brugðið.
Eyjamenn höfð'u komið á skipi að
Rauðsdal, og bauð Helgi þeim til
stofu. Setti ógleði að einum gest-
inum, er hann kom inn, og virtist
mönnum hann vera að falla í ómeg-
in. Helgi spratt á fætur, reif upp
stofuhurðina cg heimtaði vatn. En
ekki gat hann beðið þess, að þessari
skipun væri gegnt, heldur æddi sjálf-
ur af stað. Mætti hann þá konu sinni
hlaupandi í göngunum.
Við þetta varð Helga ærið bilt,
því að slíku hafði hann ekki vanizt
í sambúð þeirra, og veittu gestirnir
því athygli, er hann kom inn aftur,
að honum var brugðið. Spurði ein-
hver, hvort honum væri illt.
„Ó-nei“, svaraði Helgi. „Ekki er
það. En það kemur alltaf yfir mig
felmtur, þegar ég sé Katrinu hlaupa.
Guddu sleppt
Séra Þórður Jónsson í Reykjadal
minntist þjáðt a kvenna í sókn sinni af
predikunarstólnum, og var fyrirbæn
hans á þessa ieið:
„Skundaðu, Kristur, og hjálpaðu
henni Kolfinnu í Jötu og henni
Katrínu í bænum. En Guddu vorri
sleppum vér“
Klæöaburöur Jakobs
ísakssonar
Bóndi einn í Flugumýrarsókn, Jón
Ólafsson, kom til kirkju í sauðsvört-
um fötum. Þótti ósvinna af bændum
að hafa ekki meira við en svo í kirkju-
ferðum, og vandaði prestur um við
hann. En Jón var ölreiíur, sem þá
var ekki ótítt a messudögum, og svar- i
aði óðar:
„Hí-nú — það er kindaliturinn í
Toifmýri. Veiztu, hvort hann Jakob
ísaksson hefur látið sortulita fötin
sín, þegar hann klæddist ullarhárinu
af mislita fénu sínu?“
■>. *
Skrýtfnn karl
Egill Þorbjarnarson var iítill vát-
maður, og hafði honum ekki verið
haldið til bókar. Þó vildi hann frekar
láta fólk ætia, að hann væri læs.
Eitt sinn kom hann að Bólstaðar-
hlíð, tók þar bók og fletti. Það
var Vídalínspostilla. Egill rýndi um
hríð í bókina, brosti annað veifið,
svo sem honum væri allmjög skemmt
við lesturinn, og mælti síðan siund-
arhátt:
„Skrýtinn var Bósi kari"
GóÖ fer®
Jón Jónssoa bjó -é• Felli í Kolla-
firði, skynsamur karl, hjálpfús og
orðheppinn. en drykkfelldur í mesta
lagi.
Á búskaparárum Jóns bar svo til,
að skip strandaði í Skeljavík, og var
vara úr því s.eld í tunnulali. Jón
keypti þar vöru sem aðrir fleiri og
ætlaði að flytja heim til sín á fjórum
hestum. Nú tókst ekki betur til en
svo, að Jón týndi öllum hestunum á
leiðinni heim að Felli, einnig þeim,
sem hann reið Var komin nótt, er
hann stauiaðist in í baðstofuna, held-
ur illa til reika. Hjá honum var
vinnumaður, sem nefndur var Korns-
ár-Kristján. Knstján vaknaði — og
líklega heimafólk allt — við komu
húsbóndans og spyr, hvort hann eigi
ekki að fara á fætur og hirða hest-
ana.
Jón svarar: „Ó-nei, drengur minn,
sofðu, sofðu — enginn hestur, eng-
inn hestur“
Konu Jóns mun ekki hafa verið
þetta geðfelld tíðindi. Hefur hún orð
á því, að hann hafi verið ærið lengi
í ferðinni.
„Það er hetra að vera lengi og
gera ferðina góða“, svarar Jón.
Pípa Kabalasar —
Flutt af 256. siðu.
á þvi, þótt hersveitinni, sem send var
á vettvang til þess að leita hinna
fimm horfnu milljónamæringa og
þriggja auðkýfingaefna, veittist auð-
velt að sigra þennan 6Varta ættflokk,
drepa karlmennina og spjalla kon-
urnar. Og til Briissel hafði hún með
sér lítinn blökkudreng, ungan níl-
hest, sem ekki var enn búinn að
melta rafknúnu hægðadælumar, og
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
261