Tíminn Sunnudagsblað - 17.03.1963, Blaðsíða 13

Hinn 28. október 1920 veltu sem sé nílhestar lystisnekkjunni Belgiu á hliðina í saklausum lelk sínum í Kongófljóti, og sið-
an gerði ungviði af þeirrl kynkvís! sér hœgt um vlk og gieypti milljónamæringana, auðkýfingaefnin, fiðlusnillinginn,
matsveininn og káetuþjóninn . . .
líktust stórum, svörtum svínum, og
þar næst varð hann forviða á því, a<
hinir innfæddu skyldu ekki gæta svín-
anna sinna betur en þetta. Það \
líka einkennilegt, að innfæddu svíni .
skyldu vera fíkin í að baða sig
svona síðla dags, því að vatnið í fljót-
inu var áreiðanlega ekki tuttugu og
sjö stiga heitt. í næstu andrá skynj-
aöi hann bleytu allt í kringum sig, oj.
þegar hann áttaði sig til fulls á því,
að hann svamlaði þarna í fljótinu
eins og innfæddu svínin, fann hann
fyrst óvefengjanlega, hve svona ó-
vænt kvöldbað var óþægilegt. Loks
gat hann kraílað sig upp á fljótsbakk
ann, raunar að nokkru leyti hrakinn
þangað af þessum fyrrnefndu svinum.
Hann fagnaði því að vera kominn á
þurrt, en kveinkaði sér þó, því að
hnippingar hinna hjálpsömu dýra
höfðu valdið viðkvæmum líkama hans
sarsauka. Og sem hann stóð á bakk-
anum og strauk á sér bakhlutann, bar
fyrir augu hans sjón, sem hvert kvik-
myndatökufélag hefði viljað greiða
með tuttugu járnbrautarslysum og
flugslysum, svo mikil var litadýrðin
og þrótturinn, sem þar birtist, sannur
og ófalsaður. Hinn 28. október árið
1920, að evrópsku tímatali, veltu sem
sé nílhestar hin einkennilegu svín
voru nílhestar, eins og van Oesterped
gat sér að lokum til, þegar hann hafði
rifjað upp ferðir sínar í dýragarðinn í
bernsku) lystisnekkjunni Belgíu á
hliðina í saklausuim leik sínum í
Kóngófljóti, og sfðan gerði matgráð-
ugt ungviði af þeirri kynkvisl sér
hægt um vik og gleypti, þvert ofan í
hollar áminningar eldri kynslóðainn-
ar og matvenjur feðra sinna, ekki að-
eins milljónamæringana fjóra, auð-
kýfingaefnin þrjú, fiðlusnillinginn,
matsveininn og káetuþjóninn, heldur
einnig ferðakoffortin með háu hött-
unum og rafknúnu hægðadælunum.
Enda dró þetta dilk á eftir sér:
Þriggja mánaða hægðatregðu og háls
bólgu.
Van Oesterped, sem var vitni að
dapurlegum endalokum vina sinna,
fékk skyndilega ákafa kveisu. En með
því að hann rámaði í það frá náttúru-
fræðitímunum í menntaskólanum, að
nílhestar önduðu ekki með tálknum
heldur lungum, varð óttinn við, að
þeir kynnu að ganga á land og kom
auga á hann, yfirsterkari sjúkleika
hans og þrýsti honum til þess að flý.i •
sem skjótast í næsta pálmalund.
Þetta var kyrrt og unaðslegt kvöld.
Van Oesterped létti, þegar hann var
setztur í mjúkan mosann undir einu
pálmatrénu — honum var viðlíka inn-
an brjósts og hann sæti í pálmagarði
hins góðfræga gistihúss, Reine Elisa-
bet. Söngfugl úr hitabeltinu fullkomn
aði hugblæ hinnar rúmensku para-
dísar. Og þegar meltingarfæri Oester-
peds, sem trufluðust svo skyndilega,
voru aftur komin j samt lag, sofnaði
hann vært á mosanum.
Þegar hann vaknaði, fálimáði hann
fyrst eftir rafmagnshnappinum, því
að hann ætlaði að hringja, en lenti í
staðinn með fingurinn á stórri og fer-
• •* 7 p

Hann mnntist þess, að nilhestar gátu gengiS á land.
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
253