Tíminn Sunnudagsblað - 17.03.1963, Blaðsíða 14

legri bjöllu, sem rak samstundis bit-
k ' i' a síra á kaf í hann. Hann kall-
aði hárri röddu á Gaston káetuþjón,
en eina svarið, sem hann fékk, var
demba af hnetum, sem hræddir apar
létu rigna yfir hann. Á meðan van
Oesterped hugleiddi, hvort vert væri
að nudda kúluna, sem hann fékk á
ennið, með upphlaupnum fingrinum,
rankaði hann smám saman við sér og
minntist þess, hvað fyrir hann hafði
borið. Hann andvarpaði raun mædd-
ur. En ekki missti hann kjarkinn.
Hann skálmaði af stað inn í skóginn
í leit að pósthúsi héraðsins, því að
þaðan ætlaði hann að senda sim-
skeyti til Belgíu og skipa svo fyrir, að
ný lystisnekkja yrði búin til ferðar í
snatri með lækni og ferðakoffort með
öllum nauðsynjumi
Heppnin var með honum. Hann
fann reyndar ekki neitt pósthús, en
ekki hafði hann flakkað nema í nokkr
ar klukkustundir um skóginn, þegar
hann sá agnarlitla, kolsvarta og alls-
nakta mannveru. Van Oesterped gat
sér þess undir eins til, að þetta væri
vikadrengur frá stóru gistihúsi. Og
þar eð hann var harla þreyttur orð-
inn, skipaði hann þessum svarta trítli
að bera si'g á bakinu, úr því að hvorki
var völ á bifreið né hestvagni. En
drengstaulinn virtist býsna illa siðað-
ur. Hann hlustaði með frekjulegu
brosi á skipanir milljónamæringsins,
og j stað þess að leggjast niður eins
og þolanlega taminn úlfaldi, fór hann
á kumpánlegasta hátt að kitla van
Oesterped á maganum og reyna að
losa einn hlekkinn í gullkeðjunni
hans. Van Oesterped hneykslaðist á
þessu og hét sjálfum sér því, að kæra
þennan hortuga piltunga fyrir gisti-
hússtjóranum. En í bráðina lét hann
sér nægja að stökkva upp á bakið á
piltiuum, og það gerði hann af meiri
fimi en búast mátti við af manni, sem
aldrei hafði í hnakk setzt um dagana
og hvorki haft menn né hesta til reið-
ar. „Hott!, hott!“, hrópaði hann. En
trítillinn svarti hreyfði sig ekki.
Milljónamæringurinn rak í hann mjó-
ar tærnar á stígvélunum sínum og
sló hann i hausinn með stafnum. En
árangurinn varð ekki annar en sá, að
hann lyppaðist niður með krampa-
teygjum og ]á kyrr, þar sem hann
var kominn, í stað þess að brokka í
áttina að gistihúsinu. Það var með
öðrum orðum ekki unnt að hafa nein
not af honum, og van Oesterped
neyddist til þess að halda ferð sinni
áfram gangandi. .
Eftir nokkra stund kom hann að
kofa, og út úr honum streymdi þekki-
leg matarlykt. Van Oesterped minnt-
ist þess, að hann hafði ekkert bragð-
að allan daginn, og þar sem hann
ætlaði alls ekki að leggjast í leti, vatt
hann sér inn í kofa, sem hugsazt gat,
að væri eins konar matsölustaður
hinna innfæddu. Þar héngu stór kjöt-
flikki yfir eldi, og gömul kona, sem
einnig var kolsvört um ailan skrokk-
inn, hökti í kringum pott. Van Oester-
ped pantaði vínarsnittur og grænmeti.
En garnla konan gaf því ekki neinn
gaum. Reyndar hvarflaði hún frá pott
inum og fór að vaga í kringum van
Oesterped. En hún gerði sig ekki
líklega til þess að dúka borð, sem
raunar var ekki heldur til í kofanum.
Van Oesterped lék satt að segja orðið
hugur á að vita, hvað olli ósæmilegri
framkomu hinna innfæddu, en kjötið
glapti hann og minnti hann á, að
hann átti óbættar sakir við maga
sinn. Hann greip því kjötbita með
fingrunum og gerði sér gott af hon-
um á svipaðan hátt og samloku i
skógarferð, án þess að skeyta um
mannasiði, enda gat hann skírskotað
til þess, að milljónamæringamir
fjórir og auðkýfingaefnin þrjú, voru
ekki til vitnis um það, þótt hann nið-
urlægði sig á þennan hátt. Gamla
konan rak upp gól og leitaðist við
að klóra hann. Van Oesterped þykkt-
ist við og rétti henni tíu franka seðil,
því að honum fannst það hart að-
göngu, að hann skvldi ekki talinn borg
unarmaður fyrir einum kjötbita. En
þegar gamla konan hélt áfram nauði
sinu og vildi ekki láta af dónaskapn-
um, sparkaði aiiiljónamæringurinn,
sem oft hafði horft á knattspyrnu-
keppni, í magann á þessari undarlegu
forstöðukonu greiðasölustaðarin's, svo
að hún valt um koll á gólfið.
Tvíeffdur af kjötbitanum og vitund
inni um það, að hann hafði gert
skyldu sína, leit van Oesterped inn í
næsta kofa og sá þar inni unga
stúlku. Hún var eins og þau hin —
kolsvört frá hvirfli til ilja. Hann skildi
nú til fullnustu, að flestir íbúanna í
þessu héraði voru að því leyti frá-
brugðnir öðru fólki, að þeir voru
svartir á hörund, svo að sennilegt
mátti telja, ag þetta væru Negrar. Og
það, sem hann tók sér nú fyrir hend-
ur, átti rót sína .að rekja til íhlutunar
læknanna í Briissel og hinnar algeru
vöntunar á kvenfólki í lystisnekkj-
unni Belgíu. Þegar van Oesterped
hafði gaumgæft sköpulag stúlkunnar
hvarflaði það að honum, hve len-
hafði dregizt undan, að hann rækti
sumar skyldur sínar, og nú afréð
hann, þótt skömm sé frá að segja, að
láta sér lynda þessa lítilf jörlegu,
svörtu, alls nöktu stúlku, frekar en
bíða þess aðgerðalaus, að hann næði
aftur fundi belgískra skartkvenna í
víðum kyrtlum. Hann rannsakaði
stúlkuna og komst að raan um, að
líkami hennar var í engu frábrugðinn
líkömum hvítra stúlkna, og þess vegna
hlaut að vera nægjanlegt að loka aug-
unum til þess að hefja sig yfir allan
mun á löndum, loftslagi og kynþátt-
um. Stúlkan brauzt um og beit van
Oesterped illilega j hökuna. En millj-
ónamæringurinn, sem minntist her-
bragða kunnáttusamra lífsnautnar-
dísa heima í Belgíu, lét sér alls ekki
bilt við verða — hann kunni meira
að segja vel 'þessu fjöri stúlkunnar.
Þegar van Oesterped gerði sig líkleg-
an til þess að fara út úr kofanum, ör-
magna af áreynslu, heyrði hann. að
stúlkan hrópaði . engu bliðlegar en
gamla konan hafði gert. Milljóna-
mæringinn furðaði á þessu — allsber
stelpa gat ekki verið ýkjadýr lags-
kona. Hún hefði heldur átt að vera
hreykin af heimsókn van Oesterpeds,
sem jaínvel frægustu leikkonur og
söngvadísir* konunglega leikh'ússins í
Briissel tóku tveim höndum. Hann
dró upp ávísanaheftið sitt og skrif-
aði umyrðalaust ávísun — nr. 406186:
„Til hins konunglega þjóðbanka í
Belgíu. Gerið svo vel að greiða hand-
hafa — svartri, strípaðri stúlku —
fimm hundruð franka“. En ávísunin
virtist ekki þess umkomin að sefa
stúlkuna, og van Oesterped varð að
taka í lurginn á henni.
Þegar hann kom út, settist hann í
mjúkan mosann undir einu pálma-
trénu, því að hann vissi af fyrri
reynslu, að við hann mátti notast í
stað æðardúnssænganna, sem Gaston
káetuþjónn hafði hagrætt af svo mik-
illi kunnáttu. Ogbir sofnaði'hann.
Hann hrökk upp við hræðdegan gaura
gang. Tuttugu eða þrjátíu faðma frá
honum stóðu svartar mannverur. er
lömdu allt hvað af tók á skinn, sem
þær höfðu þanið á milli ótal spýtna,
með slíkum ópum og skrækjum, að
annað eins heyrist ekki i neinum
dýragarði.
Vegna þess, sem á eftir fer, Verður
ekki hjá þvj komizt, að víkja sögunni
stundarkorn frá milljónamæringnum
og drepa ögn á siði og venjur þessa
svarfa fólks. Eins og van Oesterped
hafði réttilega getíð sér til, var þetta
kynkvísl Svertingja, er voru, nánar
tiltekið, af svonefndum Hóbúlú-ætt-
flokki. Hversu undarlega sem það
kann að láta í eyrum, þá voru Hó-
búlú-Svertingjarnir, sem vissulega
bjuggu fjarri Briissel og öðrum höf-
uðstöðvum menningarinnar og þekktu
ekkert til gistiþúsa, svo að ekki sé
minnzt á pósthúsnefnu, mestu sið-
semdarmenn. Allir vissu þeir mæta-
vel — þar með talinn litli drengur-
inn, sem dó, þegar milljónamæringur-
inn ætlaði að fara að siða hann —, að
bæði var til gott og illt í heiminum.
En þeir höfðu hvorki presta né lög-
bækur til þess að fræða sig um, hvað
væri gott og hvað illt, og þess vegna
notuðust þeir við heilaga pípu með
mynd af guðinum Kabalasi, sem allt
skynjaði og gat líka greint á milli
góðs og ills. Kabalas var með augu,
eyru, munn og nef eins og aðrir
guðir, en samt glöggvaði hann sig á
254
T I B I N N — SUNNUDAGSBLAÐ