Tíminn Sunnudagsblað - 22.03.1964, Qupperneq 7

Frá Stykklshólmi. (Ljósm.: Þorsteinn Jósepsson).
mánaðar, og þénar þar upp á til svais
viðvíkjandi erfingjum Björns sáluga
Magnússonar, er deyði í Capstað í
Affrica, að hingað J:il hef ég staðið í
þeirri meiningu, að þeir væru allir
myndugir og einnig sú ógifta Þóra,
sem upptekið þingvitni fyrir nokkrum
árum sannar, og seinast í fyrra v,ir
hennar undirskrift á fullmakt. . . lög-
gild metin í Kaupinhöfn. Eftir þessu
hélt ég mér vera óhætt að afhenda
þá innkomnu og innkomandi peninga
erfingjunum til súndurdeilingar, allt
til þess 15. ágúst næstliðins, þá hing-
að kemur expresse sendimaður frá
herra sýslumanni Eiríki Sverre-sen,
sem publiqúe gefur til kynna undir
13. sama mánaðar, að einn erfingj-
anna, bóndinn Jón Magnússon á Syðra
Lágafelli þar í sýslu, sé fyrir tím-
anlega dauða burtkallaður og hafi
eftirlátið sér ekkju með ómyndugum
börnum og begerir af mér officielt
með sínum sendimanni til baka alla
þá pappíra, skjöl og dokúment, sem
ég í höndum kynni að hafa nefnt
Björn Magnússon legat á áhrærandi
m- v.
Þér eruð sjálfur því kunnugur, að
ég gat ekki punktúelt uppfyllt herra
sýslumanns Eiríks Sverresens beger-
ingu vegna vantandi orginal-skjala, en
honum til eftirréttingar í bráð sendi
ég til herra Sverresens þær hafandi
kópíur af testamenti Björns sáluga
og sterbúsuppgjörelsinu á Kap, samt
bréf frá grósséra Magnus, hvar í
prívat mér var meðdeildur status
m. v.
Um þá vantandi pappíra og origin-
al pappíra Björns Magnússonar ster-
búi viðkomandi hef ég skrifað rode-
mester Benedictsen befuldmægtig að
taka við þeim og peningunum með
þrem skipum og óskað, að hann sendi
þá hið fyrsta reiðulega með póstskipi
í haust, sem hér með óskast yður
þóknist að antaka sem svar upp á
heiðrað bréf af 18. þessa mánaðar".
Þetta varð Kristján sýslumaður að
láta sér lynda. Hann hafði verið bit-
inn af stallinum.
XIII.
Eiríkur sýslumaður Sverrisson
hafði einsett sér að koma á skiptum
fyrir áramót. Skrifaði hann Skúla
sýsluimanni á Skarði bréf og bað hann
láta alla erfingja Björns Magnússon-
ar, er í Dalasýslu voru, vita þetta, en
sneri sér beint til þeirra, sem annars
staðar voru búsettir. En nú brá svo
við, að Skúla sýslumanni lá ekkert
á, og má láta sér detta í hug, að hann
hafi notað tímann til þess að leita
hófanna um það, hvort unnt myndi
að komí skiptunum í annarra hendur
— Þann dag er Eiríkur hafði ákveð-
ið, að skipti skyldu fara fram, hafði
alls ekkert svar komið frá Skarði,
þótt margir mánuðir væru liðnir, og
kom enginn á skiptafundinn í umboSi
erfingjanna nema þeir einir, er Ei-
ríkur hafði sjálfur skipað til þess. —
Neyddist hann til þess að fresta skipt-
um við svo búið- Boðaði hann þá til
annars skiptafundar hinn 26. febrúar.
Þá höfðu þau gögn borizt, að unnt
var að ljúka skiptuim. Þar á meðal
voru samningar Jóns Kolbeinssonar
og félaga hans við þá erfingjanna.
er hann hafði náð á sitt band, og skila
grein hins danska Gyðings, sem inn-
heimt hafði arfinn erlendis. Kostn-
aðarreikningar drifu líka að úr mörg-
um áttum. J. F. Magnus taldi sig eiga
heimtingu á 412 ríkisdölum fyrir ó-
mak sitt, Jón Kolbeinsson lagði fram
reikning vegna sinnar fyrirhafnar,
og hljóðaði hann upp á 307 dali, auk
þess, sem hann vildi fá umboðslaun
af arfinum, tvo af hundraði. Bene-
dikt rúðumeistari krafðist 42 dala,
og Sigurður Magnússon heimtaði átta-
tíu dali af óskiptu í laun fyrir það
ðmak, er hann þóttist hafa haft af
tnálinu, og tuttugu dali í ferðakostnað
að auki. Þorvaldur í Hrappsey neit-
aði fyrir hönd Þðru að taka þátt í
þeim kostnaði, sem fallið hafði á arf-
inn erlendis að ráðstöfun Jóns Kol-
beinssonar, en Jónkvaðstþásva;ameð
nýjum kostnaðarreikningi. Hans A.
Clausen, umboðsmaður Ragnhildar,
bar þar fram þá kröfu, að Vigfúsi
beyki yrði dæmd hlutdeild í arfinum.
Mætti láta sér detta í hug, að hann
hafi verið kominn á framfæri Ragn-
hildar, því að áður hafði hún harð-
lega mælt gegn því, að Vigfús yrði
tekinn til arfs.
Eiríkur sýslumaður úrskurðaði, að
Vigfús skvldi ekki njóta arfs og Þóra
greiða fullan innheimtukostnað að
réttri tiltölu. Reikningum Sigurðar
Magnússonar vísaði hann á bug vegna
ónógra sannana, en mat gildan frurn-
reikning þeirra Jóns Kolbeinssonar,
Benedikts rúðumeistara og hins
danska Gyðings. Til konungs skyldu
renna tvö hundruð dalir, og sjálfur
tók hann nálega bundrað dali í skipta
laun. Komu þá til skipta nálega 4850
dalir silfurs, og varð arfahlutur
bræðranna 742 dalir, en systranna
hálfu minni.
Framhald á 286. síðu.
T t M I N N — ÍIUNNUDAGSBLAÐ
271