Tíminn Sunnudagsblað - 22.03.1964, Blaðsíða 16

íélaga yðar, munu verða gerðar ráð-
staíanir til þess að leikurinn hefjist
í dögun. Verið skynsamur, mér þætti
mjög vænt um að fá að tefla við
yður.“
Þegar Eiríkur kom aftur til félaga
sirina, spurði McAndrew, ungur skozk
ur jarðfræðingur, hvernig farið hefði
með þeim Ping hershöfðingja. Eirík-
ur sagði þeim frá skilyrðum hers-
höfðingjans.
„Kostirnir eru strangir," sagði Mc-
Andrew eftir nokkra þögn, „en við
eigum ekki annarra kosta völ en að
ganga að tilboöinu.11
„Það er sama, hvað þið segið. Eg
get ekki gengið að þessu. Við erum
neydd til þess að þola pyndinguna.
Eg get ekki tekið á mig þessa á-
byrgð. Eg yrði að senda einn af öðr-
um í dauðan, til þess ef tii vill að
geta bjargað fáeinum okkar. Eg á
sjálfur að vera konungurinn, og verð
kannske einn eftir að lokum.“
„Já, alveg rétt“. greip einn fram
í, „en okkur verður þá að minnsta
kosti hlíft við pyndingum. Eg vil held
ur vera skotinn strax en þola langar
pyndingar fyrst.“
„Það er sama. Eg get ekki tekið
á mig þessa ábyrgð — sama, hvað
þið segið: Eg get það ekki. Það mun
hvíla á mér sem martröð til dauða-
dags, ef ég á að leika með líf ykk-
ar sem spilafé og senda einhverja
ykkar I dauðann."
Ása, sem ekkert hafði til málanna
lagt, sagði nú allt í einu:
„Eg skal tefla taflið.“
Hinir litu tii hennar og mótmæltu
ákaflega.
„Jú, sagði hún alvarlega, „ég á að
tefla taflið og tefla það til úrslita.
Það er betra, að ég geri það. Eg
tefli betur en Eiríkur. Og þeir ykkar,
sem verða að láta lífið, munu eiga
auðveldara að ganga í dauðann, þeg-
ar það er kona, sem ræður örlögum
ykkar. Það lítur út fyrir, að mér sé
ætlað að leika hlutverk örlaganorn-
arinnar.
„Nei, Ása, ‘ sagði Eiríkur. „Við get
um ekki lagt þessa ábyrgð á þínar
herðar — ábyrgð, sem enginn okkar
hinna treystir sér til þess að taka
* sig.“
„Þetta er alls ekki heimskuleg hug-
mynd,“ sagði McAndrew. „Eg veit,
að þér eruð dugleg skákkona, og Ei-
ríkur hefur sjálfur játað, að þér leik-
íð betur en hann. Er það ekki rétt,
T!’iríkur?“
Eiríkur kinkaði kolli til samþykkis.
„Já,“ hélt McAndrew áfram, „það
er miklu auðveldara fyrir okkur. Við
munum deyja sem hugrakkir menn
og þakka konu Eiríks fyrir það, að
hún frelsar okkur frá hræðilegum
pyndingum.
Hálfri stundu síðar stóð Ása frammi
fyrir Ping hershöfðingja.
„Mér er mikill heiður að heim-
sókn yðar,“ sagði hann. „Hvað er
það, sem þér óskið að ræða við mig-?“
„Ping,“ sagði hún og sleppti með
vilja titlinum, sem hann var svo upp
með sér af. „Þér hafið á lítilmann-
legan hátt sýnt, að þér vílið ekki
fyrir yður að pína varnarlausa fanga,
sem eru á yðar valdi. Slíkur maður
verðskuldar ekki að tefla við karl-
mann. Hann verður að láta sér nægja
varnarlausa konu.“
Ping hershöfðingi strauk sér um
hökuna. Skásettu augun urðu eins
og tvö mjó strik:
„Mér er mikill heiður að tilboði
yðar, og ég skal hugleiða, hvort ég
tek á móti því. En áður en ég ræði
tilboð yðar nánar, vil ég segja yð-
ur, að ég vil tefla þetta tafl af alveg
sérstökum ástæðum. Á morgun á ég
óvenjulegt afmæli. Á morgun eru tíu
ár síðan konan mín og litla dóttir
mín — lótusblómið og drottning
hjarta míns — dóu“.
„Mér' þykir leiðinlegt, að ástvinir
yðar dóu. Annars hefðu þær, ef til
vill, getað mildað hjarta yðar og
fengið yður til að hegða yður sem
heiðursmanni sæmir.“
„Allt hefði óefað verið öðru visi,
ef þær hefðu lifað. En sagan er þann-
ig, að þessar tvær saklausu manneskj-
ur, kona og lítil stúlka, voru drepn-
ar af hvítum mönnum. Á morgun eru
tíu ár síðan. Hinir hvítu djöflar berj-
ast líka við konur og börn. Það skal
verða mér ánægja að berjast við yður
á morgun — við sólaruppkomu."
Hani galaði langt í burtu og boð-
aði komu sólarinnar. Fangarnir gengu
í röð út í hallargarðinn, ásamt fanga-
vörðum. Um nóttina höfðu þau dreg-
ið urn stöðu sína á skákborðinu. Að-
eins Ása hélt drottningarstöðu sinni,
skilyrði, sem Ping hershöfðingi setti
fyrir því, að hann vildi tefla við hana.
McAndrew hafði dregið sæti kóngs-
ins og voru því mestar líkur til að
hann lifði af taflið. Hann var óánægð-
ur með það og vildi, að Eiríkur yrði
kóngur, úr því að Ása tefldi um líf
allra.
Bæði Eiríkur og Ása höfðu neit-
að því ákveðið. Þegar skiptingin var
um garð gengin, sögðu allir McAnd-
rew, hvað þeir óskuðu, að hann gerði
fyrir þá, ef honum auðnaðist að
komast aftur til Norðurálfu. Það voru
duttlungar örlaganna, að Eirikur
hlaut að verða drottningarpeð og
standa fyrir framan Ásu. Franski
matreiðslumsöurinn varð riddari á
drottningarvæng.
„Það er heiður að fá leyfi til þess
að berjast við þetta gula svín fyrir
svo fagra kopu,“ sagði hann.
Hann vildi sýna franska kurteisi,
jafnvel á þessari alvarlegu stundu.
Englendingur var biskup á drottn-
ingarvængnum.
„Heyrið“, hrópaði Ping niður til
Ásu frá svölunum, þar sem hann
hafði komið sér fyrir. „Það eru dá-
lítlir smámunir, sem ég vil bæta við
leikreglurnar."
„Sé það ekki neitt óheiðarlegt, sam-
þykki ég það“, hrópaði Ása hæðn-
islega upp til hans.
„Eg leik alltaf heiðarlega. Undir
eins og maður er tekinn, á hann að
yfirgefa skákborðið rólega, og menn
mínir munu taka við honum. Sýni
hann mótþróa, verður hann píndur
og síðan skotinn. Skiljið þið það?“
„Já,“ hrópuðu mennirnir.
„Gott. Við fáum nákvæmlega tíu
mínútur til hvers leiks. Þér sjáið
varðmanninn, sem gengur umhverfis
borgina. Hver hringferð tekur tíu mín
útur, og í hvert skipti, sem hann kem
ur að suðurhorninu, þar sem við get-
um bæði séð hann, á að leika. Skilj-
ið þér þetta?“
„Já,“ hrópaði Ása.
„Gott, þá getum við byrjað. Eg
óska yður góðs gengis og vona, að
þetta verði skemmtilégt tafl. Þér haf-
ið hvítt. Þegar varðmaðurinn er við
suðurhornið, getið þér byrjað.“
„Tvö skref fram,“ sagði Ása við
peðið, sem stóð við hliðina á Eiríki
— fremur venjuleg byrjun.
„Þér leikið hugsjónasnautt," sagði
Ping gremjulega. „Óverðug byrjun
fyrir svo fagra konu. En ég skal
svara samkvæmt venjunni. Peð frá
e7—e5“, hrópaði hann á kínversku.
Tötralegur hermaður gekk tvö skref
fram og stóð auglitis til auglitis við
Englendinginn.
^ Taflið hélt áfram. Rétt á eftir stóð
Ása, drottningin, í uppnámi, og Ping
flýtti sér að ógna henni með bisk-
upnum. Ása bar riddarann fyrir.
Þetta var mjög venjulegur leikur.
„Ef ekkert óvænt kemur fyrir, get-
ur þetta orðið jafntefli," kallaði Ping
til hennar. „Jafntefli er auðvitað
heiðarleg leikslok, en þá bjargið þér
ekki mörgum vinum yðar.“
Ása var róleg, en mjög föl. Sólar-
geislarnir vörpuðu gullnum ljóma á
hallargarðinn og mynduðu geislabaug
um höfuð hennar, þegar þeir léku
um ljósu lokkana.
Allt í einu stóð Ása aftur berskjöld-
uð. Eiríkur tók of seint eftir því,
hvað fyrir henni vakti.
„Nei, Ása, þetta getur þú ekki gert.
Þú mátt það ekki,“ hrópaði hann I
örvæntingu.
Ping hershöfðingi hafði tekið eft-
ir, að drottningin stóð berskjölduð.
„Mér þykir þetta mjög miður, en
það er auðvitað óleyfilegt að taka
upp leik. Biskup, taktu drottning-
una.“
Eiríkur ætlaði að hlaupa til henn-
ar.
„Ása, þú mátt þetta ekki, þú getur
ekki . . . “
En þrír eða fjórir hermenn hlupu
280
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAfi