Tíminn Sunnudagsblað - 04.09.1966, Blaðsíða 3

■
Vislan er minnsta rándýriS, sem til er. Hún er mjög
grimm og ver sig og afkvæmi sín af mikilli hug-
prýöi, þótt við stærri dýr sé að etja. Hiklaust ræðst
hún á nærgöngulan hund til dæmis, þrátt fyrir
stærðarmuninn.
Danir eiga henni gott upp að unna. Víða á dönsku eyjunum
eru varnargarðar með ströndum fram til þess að hindra land-
brj)t. Vatnsrottur voru í þann veginn að eyðileggja þessa sjó-
varnargarða. Þá voru fluttar inn vislur, sem nálega eyddu
vatnsrottunum..

Allt verður vislunni að bráð — frá
músum og upp í fullvaxna héra. Hún
bítur bráð sína ■ hnakkann og legg-
ur svo fast að, að vigtennurnar
tanga inn í heila.
í Sviþjóð eru þrjár tegundir af visl
um — hreysikettir, smávislur og
dvergvislur. Þær eru rauðjarpar á
sumrum, en þegar haust gengur í
garð, verða þær hvítar á tveim vik-
Visla í veiðihug er ótrúlega snör í snún
ingum. Hún hlykkjast eíns og ormur í
grasinu, löng og mjó, kókir annað veif-
ið upp og horfir í kringum sig athugul-
um augum.
Þegar hreysiköttur sér mús, tek-
ur hann undir sig stökk og heggur
kjaftinum í hausinn á henni. Hann
stekkur allt að átta lengdir sinar i
einu stökki. Það er ekki einungis,
að hann spyrni við fótum, heldur
spennast bakvöðvarnir einnig eir.s
og fjaðrir.
Smávislan er þó kannski veiðisælust.
Mús getur komizt undan hreysiketti nið-
ur í holur og göng, en smávislan leikur
sér að því að smjúga þau og eltir bráð
sína uppi, þótt mýslurnar reyni að
bjarga sér með þessum hætfi.
Vislur eru haldnar óstjórnlegri
'áráttu að draga að sér. Einu sinni
fann Norðmaður 153 dauða læm-
ingja í fjallakofa sínum. Visla hafði
veitt þá og dregið skrokkana í kof-
ann, ásamt gömlum nöglum, skrúf-
um og smáaurum.
Lesmál: Arne Broman. Teiknlngar: C'ifirlie Bood
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
\
747