Tíminn Sunnudagsblað - 04.09.1966, Qupperneq 20

hverju. llún leit upp sem snöggvast,
og IngiríÖi fiir að gruna, að það væri
einmitt hún, sem þessi ungmær vildi
hafa tal af. En hvers vegna kom
hún þá ekki og gerði vart við sig?
Þetta var hávaxin, fríð stúlka og
gat verið svo sem nítján ára. Undir
hendinni hél't hún á möppu, eins og
hún væri á einhverju námskeiði Það
var eitthvað heilbrigt og ferskt. sem
Me;di þessari stúlku, en þó virt-
ist hún vera óvenju óstyrk.
Ingiríður sneið síðustu dulnuðu
kvistina af og leit enn þá einu sinni
yfir til sandkassans, en þá var stúlk-
an á bak og burt. 'Jm leið var dyra
bjöllunni hringt, frernur varlega og
hikandi, rétt eins og sá, sem þar var
að verki, væ;ú hálfvegis pð vona. að"
ekki yrði gengið til dyra.
Það er hún, hugsaði ingiríður og
gekk fram til að ljúka upp útidyrun-
um. Hún undraðist, að hún skyldi
vera svona hárviss í sinni sök.
Unga stúlkan stóð þar fyrir utan.
„Get ég gert eitthvað fyrir vður?“
spurði Ingiríður alúðlega.
Stúlkan hikaði við. en spurði síðan
með hægð:
„Eruð þér frú Hammer .
frú lngiríður Hammer?“
„Já, ég er hún,“ svaraði Ingiríður
og’ kinkaði kolli. Svo endurtók hún
spurninguna: „Get ég gert eitthvað
fyrir yður, ungfrú?“
„Já,“ muldraði stúlkan. „Ég vildi
mjög gjarnan fá að tala við yður,
ef þér hafið tima . ef ég veid
engum óþægindum, á ég við.“
„Þér skuluð koma inn með mér,"
mælti Ingiríður uppörvandi. „Þá get-
um við talað betur saman.“
Þær gengu inn í stóru dagstofuna,
og stúlkan gat ekki orða bundizt.
„En hvað þér eigið yndislega
íbúð," mælti hún
„Já,“ samþykkti 'ngiríður „Nú er
vistlegt hér. En við fluttum hingað,
þegar svæðið var uýutmælt, og
þá mátti hér heita ósáið eyðiland.
Nú höfum við bæði tré og jurtir, og
svo erum við í námunda við bæinn.“
„Hér er svo frjálst," mælti unga
stúlkan. „Ég hef sjálf herbergi á
leigu i nágrenni skólans. Ég stefni
að því að verða kennslukona. Eg
heiti Tove Tove Bang, For-
eldrar mínir bjuggu í Esbjerg. en
eru nú ekiki lengur á lífi.“
Ingiríður hugsaði sig um Bangs-
fólkið frá Esbjerg? Hún þekktí
engan, sem bar það nafn og ekki
borgina heldur. Það var eins og Tove
hefði lesið hugsanir hennar, því að
hún mælti ofur hægt og varlega: „Þér
eruð víst engu nær, eða er ekki svo?“
Það var eins og hún flytti þessi
orð fram með bænarrómi, en Ingiríð-
ur gat ekki annað en hrist höfuðið.
„Því miður þekki ég ekki þetta
fólk,“ mælti hí.n með vonbrigðahreim.
„En fáið þér yður nú sæti, ungfrú
Bang, og svo helli ég upp á könn-
una. Fólki gengur oft betur að ræð-
ast yið yfir kaffibolla."
„Ég get hjálpað yður,“ mælti stúlk-
an, rjóð af ánægju. Hamingjan góða,
hugsaði Ingiríður. Að vera ung og
munaðarlaus, búa í leiguhúsnæði og
eiga margra ára nám fyrir höndum.
Það var töggur í ungmennunum,
þ.e.a.s. þeim, sem eitthvað vildu, en
það var enginn kominn til að segja,
að gangan að lokamarkinu yrði þéim
auðveldur leikur.
Þær stóðu gegnt svalaglugganum
stóra, og Ingiríður fékk að vita ei-
lítið meira um herbergi stúlkunnar.
Jú. Það var ékki sem verst, en birlan
var þó ekki upp á það bezta. Aftur
á móti koms.t hún vel af fjárhags*
lega, því að foreldrar hennar höíðu
lagt til hliðar fjárhæð, sem þær syst-
urnar áttu að fá til sinna nota, ef
þær hæfu skólanám. Þær voru þrjár,
önnur átján ára og bjó hjá tengda-
foreldrum sínum tilvonandi í Esbjerg,
meðan unnustinn gegndi þiónustu í
hernum, og svo hin yngsta, sem var
sextán ára að aldri.
Hún ætlaði að verða barnaheímilis
kennslukona og var svo heppin að fá
húsnæði hjá læknisfjölskyldu, sem
þær þekktu, og þar kunni hún mæta-
vel við sig, „Svo að þetta hefur gengiö
framar öllum vonum,“ mælti unga
stúlkan að lokum.
Allan tímann, sem hún talaði við
Ingiríði, horfði hún fram hjá henni,
eins og hún kveinkaði sér við að líta
beint framan í hana og mæta augna-
tilliti hennar. Ilún var áköf i frá-
sögn sinni og vildi bersýnilega gjarn-
an koma Ingiríði í skilning um, að
í fjölskyldu hennar væri engin meiri
háttar vandamál við að etja og að
það væri því ekki þess vegna, sem
hún hefði komið. Én hvers vegna
sat hún þá hér? Ingiríður fann á
sér, að stúlkan sagði satt og ekkert
nema satt. En hið veigamesta var
enn þá algerlega dulið, og allt í einu
hallaði Ingiríður sér áfram, lagði
höndina á handlegg stúlkunnar og
mælti hratt:
„Látið það nú koma, ungfrú Bang.
Segið mér, hvað það er, sem þér vilj-
ið mér. Það er ekkert að óttast. Ég
skal vissulega hjálpa yður, ef ég get.“
Stúlkan hrökk við og augun fyllt-
ust af tárum. „Ég hefði víst ekki
átt að koma,“ muldraði hún.
„Hvaða vitleysa!“ greip Ingiríður
fram í.
Það vottaði fyrir feginleik í ung-
legu andlitinu, og því næst spurði
hún lágt og varfærnislega:
„Þekkið þér . . . munið þér þá
tíð . . . hinn tuttugasta nóvember
fyrir tuttugu árum?“
Ingiríður kippti að sér hendinni,
eins og hún hefði brennt sig, og það
var eins og eldur læstist um líkama
hennar og hún stæði í eins konar
logakófi. Tuttugasti nóvember fyrir
tuttugu árum . . Jú, þeim degi gæti
hún áreiðanlega aldrei gleymt, hugs-
aði hún með beisikju. Hún var vökn-
uð eftir deyfinguna, böðuð í svita
í viðbót við allt hitt, sem á undan
var gengið, og hún hafði legið og
hlustað í kyrrð . . . Var það ekki
barn, sem var að gráta? En svo
mundi hún það allt, og í huga hennar
kom hver endurminningin eftir aðra
í réttri röð, langdregin, kveljandi
keðja óheillaupprifjana, allt frá
því að hún hafði gengið úr skugga
um, hvaða breyting var á henni orð-
in og að hún yrði að segja satt og
rétt frá öllu heima, og til þeirrar
stundar, er hún vaknaði og vissi, að ^
aðrir höfðu komið öllu í kring á
betri hátt og að nú gæti hún bráð-
lega risið upp og farið, eins og ekk-
ert hefði gerzt.
„Þér . . . þér eruð móðir mín . . .
er ekki svo?“ Kvíðafull rödd stúlk-
unnar vakti Ingiríði upp frá hugs-
unum sínum.
„Jú,“ mælti hún í flýti. „Jú, ég
er það.“
Þær sátu og horfðu hvor á aðra,
lítið eitt feimnislega, en þó með
nokkurri forvitni. Loks spurði Ingi-
ríður stillilega:
„Hvað hafið þér . . . hefur þú . . .
í rauninni hugsað um mig . . sem
móður?“
„Ekkert nema gott,“ flýtti Tove
sér að svara, og fullvissu gætti í radd-
blæ hennar. „Ég átti auðvitað ekkert
að fá að vita, en fólk segir nú svo
margt, og börnunum berst ýmislegt
til eyrna.“
„Hafðir þú það gott? Voru þau góð
við þig?“ greip Ingiríður fram í,
óstyrkri röddu.
„Já,“ svaraði unga stúlkan ákveð-
in. „Þau voru mér óskaplega góð.
Ég eignaðist tvær systur, og ég liefði
líklega aldrei vitað neitt um þetta
. . . hefði ég ekki heyrt tvær frænk-
ur mínar talast við. En ég sagði ekki
orð um það, fyrr en eftir að pabbi
var dáinn. Þá var ég aðeins sextán
ára, og við mamma sýndum hvor ann-
arri fullan trúnað. Og þá spurði ég.“
„Og hvernig tók hún því . *hún
móðir þín?“ - hvíslaði Ingiríður. Það
var svo erfitt að nota orðið móðir
um aðra konu, enda þótt hún ætti
ekkert tilkall til þess nafns sjálf.
„Mamma sagði mér ofur rólega allt
af létta."
„Sagði þér . . . allt.. .?“
„Já, að unnusti yðar hefði hlaup-
izt á brott og foreldrar yðar hefðu
komið því í kring, að ég væri ætt-
leidd þegar í stað, áður en ég fædd-
ist.“
„Ég ætla ekki' að gera neina til-
raun til að afsaka mig, allra sízt
frammi fyrir þér, en strangleikinn
ríkti á heimili mínu, og þar var ekki
laust við, að ýmsir hlytu sinn áfell-
isdóm, ef því var að skipta" sagði
Ingiríður. „Þau töluðu um
synd og sekt, og það var
764
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ