Tíminn Sunnudagsblað - 04.09.1966, Blaðsíða 22

meðfæddu hagsýni. Hann stóð graf-
kyrr og einblíndi á hana.
Frúin, sem talað var við,gat sagí
það eitt, að ungfrú Bang hefði iagt
af stað að heiman um morguninn.
„Henni virtist að visu vera eitthvað
brugðið,“ bætti hún við. „Ef það^er
inflúenza, vildi ég einna helzt, að
hún væri ekki hér heima, á meðan
hún er að yfirstíga hana. Ég gæti
veikzt. Það er enginn efi á því.“
„Þá getur hún legið hér hjá okk-
mur,“ mælti Jens við konu sína, þegar
símtalinu var lokið. „Við höfum
þó herbergi til reiðu. Þú veizt nú,“
bætti hann við kankvís, „hvar við
hefðum fengið þríburunum okk-
ar verustað . . Hvað er nú að
Ingiríður?" flýtti hann sér að segja.
„Ekkert", svaraði hún snöggt, „en
ég held, að ég hringi i kennara
skólans.“
Og þar fékk hún svarið.
Tove hafði snögglega orðið .mður
sín í miðri kennslustund og verið
'flutt beina leið í sjúkrahús.
Skömmu síðar voru þau komin af
stað, akandi í bifreið. Ingiríður hafði
með öllu gefizt upp við það að sýn-
ast, en Jens spurði einskis. Og það
var hann, sem kom að máli við lækni
þann, sem hann hitti fyrir á sjúkra-
deildinni, og þar var honum tjáð, að
unga stúlkan lægi í heiftarlegri háls
bólgu.
„Hún er með sótthita" sagði læknir
inn, „en þér megið vel líta inn til
hennar, það er engin yfirvofandi
hætta á ferðum, og penisillínið mun
hafa haft sín áhrif eftir örfáa daga.
Þetta er töluvert heiftarlegt tilíelli,
og það væri hægt að ímynda sér. að
þessi unga stúlka hefði verið undir
einhverju andlegu fargi um langt
skeið. Það getur átt sér stað meðal
tilfinningaríks fólks, að sjúkdómur,
sem annars er hættulaus í sjálfu sér,
brjótist skyndilega fram á þennan
hátt.“
Hann gekk á undan þeim og tauk
upp dyrunum að einni sjúkrastof-
unni, og Ingiríður varð að grípa í
handlegginn á Jens til þess að geta
haldið jafnvæginu Svo óstyrk var
hún og riðandi á fótunum.
Tove svaf, þegar þau komu inn,
og á enninu glóði á örsmáa svita-
dropa. Ingiríður þerraði þá burt með
skjálfandi hendi.
„Hamingjan góða!“ sagði Jens
stillilega. ,Hún er fárveik. Þetta er
annars fríð stúlka að sjá. Og hún
hefur sama háralit og þú, Ingi
ríður Þú veizt nú, að ég hef atltaf
verið hugfanginn af stúlkum, sem
eru bjartar yfirlitum,' bætti hann
við, eins og til að reyna að kæta hana.
En hún stóð einungis grafkyrr og
starði á andlitið unga, eldrautt sf
sótthita. Nú stóð henni alveg á sama,
hvað Jens segði, þegar hún væri bú-
in að skýra honum frá því, hvernig
öllu var háttað. Það var hans sjálfs
og einskis annars að gera það upp
við sig, hvernig hann tæki þessu. En
hérna lá hennar eigið barn, og eins
og á stóð, var annað algerður hé-
gómi.
Tove opnaði augun, horfði þoku-
kenndu augnaráði á Jens og sneri
síðan höfðinu lítið eitt til hliðav.
„Mamma ..." hvíslaði hún, og
veikt bros færðist yfir andlitið. Um
leið var hún fallin í mók á ný.
Ingiríður sneri sér við og horfði
beint framan í Jens.
„Komdu“ sagði hún með hægð
„og gakktu með mér niður í sjúkra
húsgarðinnn. Ég hef dálítið að segja
þér, sem þú hefðir átt að vita fyrir
mörgum árum.“
„Ertu reiður?“ spurði hún variega,
þegar hún hafði sagt honum söguna
til enda.
„Ég held, að þú sért ekki með
sjálfri þér,“ sagði hann hálfmóðgað
ur. „Hvers konar mann álítur þú
mig eiginlega vera, Ingiríður?“
„Hvers konar manneskju álítur þú
mig, Jens?“ spurði hún stillilega.
Hann lagði handlegginn þétt utan
um axlir hennar.
„Það skal ég segja þér,“ mæ’ti
hann rólega. „Ég álít þig einu kon-
una í heiminum, sem ég vil elska,
þar til dauðinn skilur okkur að. Þú
manst þó líklega hjónavígsluheitið,
Ingiríður."
„Ó, Jens!“ Hún sneri höfðinu til
og faldi andlitið við brjóst hans.
„Og nú höfum við eignazt fulltíða
dóttur", hélt hann áfram. „Fallega
stúlku, eins og móðir hennar er
sjálf. Ættum við nú ekki að spyrja
hana, hvort hún vilji eiga heima hjá
okkur? Það yrði ánægjulegt fyrir okk
ur bæði, ef æskan vitjaði heimilis
okkar um síðir — það er að segja, ef
hún á annað borð álítur, að hún geti
notið sín til fulls í návist okkar.“
„Jens!“ Ingiríður lyfti upp hand-
leggnum og laumaði honum utan um
hálsinn á manni sínum. „Þú er dá-
samlegur.“
„Það ert þú sjálf," svaraði hann,
og í brosinu fólst ósegjanleg hlýja.
Bjarni V. Guðjónsson þýddi
Faereyjar —
Framhald af bls. 754.
minn að heiman, Tryggva Thorsteins-
son. Hann var nýkominn til eyjanna
með Lúðrasveit Reykjavíkur, sem
Lausn
26.krossgátu
leika átti á Ólasfvökunni, er halda
átti helgina næstu á eftir. Eftir að
hafa kvatt hann, hélt ég um borð,
enda var þá klukkan alveg að verða
sex. Rétt í þessu sá ég, hvar Sigurður
Joensen kom á reiðhjóli niður á hafn
arbakka, og dreif ég mig þá í land og
kvaddi hann. Hann sagði mér, að
hann væri að byrja sumarleyfi sitt
og hefði skroppið úr bænum.
Nú var látið úr höfn og sigld önn-
ur leið en þegar komið var til Þórs-
hafnar. Nú var siglt um Vestmanna-
sund með Vogey á vinstri hönd, en
Straumey á hægri hönd. Siglt var fram
hjá Kirkjubæ. Nokkru síðar var siglt
frá Jíjá Kvívík og loks Vestmanna-
havn. Skömmu seinna var siglt út á
rúmsjó. Þá blasti við vesturströnd
Straumeyjar, sem liggur í norður. Fag
urt var að sjá þessa klettóttu strönd
í kvöldsólinni með öllum sínum fugla-
björgum.
Smátt og smátt hvarf klettaströnd-
in mér sjónum, og þar með hafði
ég kvatt Færeyjar, þar sem ég undi
mér vel þessa átta daga, sem ég dvaldi
þar.
Nú var komið út á rúmsjó og farið
að líða á kvöldið og kominn rign-
ingarsuddi. Ég kom mér því í klefa
minn. Þar var fyrir ungur Reykvík-
ingur, sem var að koma úr löngu
ferðalagi. Hafði hann verið í Sviss og
farið um fleiri lönd, en tekið sér
far með Heklu í Kaupmannahöfn.
Næsta kvöld um áttaleytið sáum
við Dyrhólaey. Skyggni var slæmt,
og var það leiðinlegt, því að hefði
verið bjart veður, átti að sigla nær
landi. Þegar við sigldum fram hjá
Surtsey nú, var þokuhjúpur yfir
henni, en neðst í hlíðum hennar sá-
ust hraunstraumarnir renna 5 sjó
fram. Þá fóru menn að tínasit í rúm
sím Læt ég nú þessu lokið hér,
því á miðvikudagsmorgun klukkan
sjö var siglt inn á ytri höfnina í
Reykjavík, og um hálfníu-leytið var
komið í land.
26 iic. M \ \ \ \ \ \
\ V E I K fl I
B l N D u R > Ð
\ L 1 \ R \ H a
\ L \ fl L N f) R
\ i L M \ fí u \
\ M K T T u S T
S \ fí P \ ú Ð fl í?
\ H K pr \ H \ N fí F N \ H ú
\ * \ s I G R ú N E D V fí \
3 u S T \ ó /E \ S u g R I K
\ 5 T £ L TJ ■R \ D p \ \ fí A
\ fí R I Pi \ fí N u J? 0 N s r P
\ V i N \ 5 N ú N fí R \ E L L
\ Ú Ð fí L T \ ~D D \ T Æ K 1 s
\ I T? 6 V \ D \ K fí L \ M D
fí Ð I 6 4 T \ R y K U a \ i
\ fí Ð \ U \ A s fl R \ N fí S T
\ R il 5 N fí \ N U R L fí \ R T
\ \ K I R N fl N \ fí \ c T I
\ sl h E N 6 I R -> Ú T \ E I R
766
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ